Skrekkfilmar er ein av mine aller største lidenskapar. Eg ELSKAR skrekk. Så her er mi liste, med anmeldingar, av skrekk og gru som eg har kosa meg med gjennom tida. Den vil konstant endre seg etterkvart som eg bestemmer meg for at ein film er betre enn ein annan! Enjoy!
Note: Denne lista baserar seg på det EG meinar er viktig i skrekkfilm-samanheng. Historia/manus, kor intens den blir, effektar og foto, blant anna. Eg er ikkje kresen på skrekkfilmar, men eg ER kresen når det kjem til kva eg kallar ein GOD skrekkfilm!
Amerikansk skrekkfilm (2018)
Med Thomas Mann, Percy Hynes White & Kate Moyer
Regi: Anthony Scott Burns
Lengde: 1 time 30 minutt Spøkelser? Demonar? Kven veit. Småborn som oppfører seg mystifistisk er i det minste alltid litt creepy i det minste.
Ethan (Thomas Mann) og kjærasten har funne opp ei maskin som skal gje trådlaus elektrisitet. Foreldra hans klagar over at han er for lite heime hjå dei, lillebroren Matt og veslesystera Becca.
Ein dag etter at han må ditche familiemiddagen for å jobbe på dette prosjektet sitt, blir foreldra utsette for ei bilulukke og døyr, noko som medfører at Ethan må droppe ut av college for å ta seg av syskena sine.
Han held fram med å arbeide med maskinprosjektet sitt, samstundes som han balanserar det med foreldremøte, ein jobb som butikkmedarbeidar og etterkvart mystiske ting som skjer i huset.
Så veldig skremmande er det eigentleg ikkje. Me forstår at det spøkjer, og sannsynlegvis er det grunna den merkelege sci-fi-maskina han har ståande i garasjen.
Til skrekk og åtvaring heng det ein filmplakat på veggen der frå The Fly. Kanskje for å få oss til å forstå at ein overhovud ikkje skal tulle med vitskap me ikkje forstår.
Veslesyster Becca (Kate Moyer) får seg ein av desse usynlege bestevenane som gjerne kan vere skumle, og broren Matt (Percy Hynes White) ser skrift på veggen. Så byrjar svarte skuggar å snike i krokane, og me veit ikkje nøyaktig kva det er.
Filmen klarar likevel ikkje å skape den trykkjande og klaustrofobiske stemninga som ein god skrekkfilm skal ha. Det er ei scene der ein flygande verktøykasse nesten får det til, men ikkje heilt.
Alt er på ein måte for ljost, og sjølv om det er frykteleg trist kor mykje borna saknar foreldra sine, naturleg nok, så stoppar det opp der.
Eg blir sitjande og lure på om eg har sett filmen før, eller om det er så lite nyskapande at eg føler at eg har sett den før?
Ein treng overhovud ikkje skvette-scener for å gjere ein skrekkfilm god, men stemninga må vere på plass.
Idèen er fin i seg sjølv, men det heile kokar ned til å bli eit litt fjollete familiedrama når alt kjem til alt.
Amerikansk slasher (2022)
Med Sarah Yarkin, Elsie Fisher & Mark Burnham
Regi: David Blue Garcia
Lengde: 2 timar 15 minutt
Netflix meinte Leatherface trengde å revampast. Som om ikkje det allereie har vore prøvd cirka førti gongar allereie.
Eg har sett verre. Som då Renèe Zellweger måtte ta opp kampen mot Matthew McConaughey og ein drag-inspirert Leatherface spelt av Robert Jacks. Det var ei fysisk vond opplevjing.
Men denne gongen er det fire ungdommar som, tradisjonen tru, er ute på den amerikanske landevegen og endar opp i ein spøkelsesby i Texas. Ikkje grunna biltrøbbel eller ein halvdaud hillbilly i vegkanten denne gongen, men fordi dei har ein slags hippie-draum om å starte eit nytt lokalsamfunn for unge gründerar.
Me møter den klassiske grumpy bilmekanikaren og bensinstasjonsarbeidaren (denne gongen fordelt på to karakterar), hillbilly-haldninga blant lokalbefolkninga og kjensla av at nærmaste nabo er tre dagar med jumbojet unna.
Og så ligg det ein barneheim i denne byen, driven av ei gamal dame med oksygentanken rullande etter seg. Ho har ingen born på denne heimen sin, berre ein svær bjørn av ein mann, som ho omtalar som “the last one of my children”.
Derifrå er det ikkje tvil om kvar historia går vidare.
Det blir hovud som flyg gjennom lufta, tarmar som dinglar ut gjennom eit bussvindauga, blodet sprutar og motorsaga brummar. Ingen revolusjonerande take på story’n der!
Men regisøren og manusforfattaren har gjort nokre halvhjarta forsøk på å formidle…eit eller anna. Gudane vite kva det har kokt ut i, eller ifrå for den saks skuld, men det er nokre krampetrekkjande referansar til dei velkjende “school shooting”‘ane som gjerne går av stabelen hjå våre vener på andre sida av dammen.
Lila, spelt av Elsie Fisher, overlevde ein av desse skyteglade galningane som valde å feire graduation-day med eit smell, og er derfor skvetten når det kjem til våpen. Noko gir ikkje filmen oss. Ho er redd pang-pang’ar; deal with it.
Og kvifor og korleis havna Leatherface på ein barneheim?
Med litt tweaks og endring av historia kunne det ha funka som ein ny film (sjølv om bakhistoria til denne Leatherface-fyren hadde vore interessant å få eit innblikk i uansett) men i og med at Sally, spelt av Olwen Fouéré, er med i historia og det fleire gongar blir referert til den gongen den opprinnelege handlinga fann stad, så er det tydeleg at dette skjedde lengje etter at Sally kom seg unna med å hoppe opp på eit lasteplan i 1974.
Og ikkje nok med DET: når Sally gjer eit comeback som bad ass grandma på jakt etter hevn, så blir det heile så anti-klimatisk at….Nei. Eg trur ikkje eg har ord som kan klare å dekke kjenslene mine kring akkurat det.
Eigentleg kvalifiserar dette seg til ein terningkast 2. Men eg lar den få ein ekstra prikk rett og slett fordi:
1) Filmen SER bra ut. Fotomessig syns eg dette er noko som fortenar i det minste bittelitt skryt.
2) Sjølv om filmen i seg sjølv er noko platt, så likar eg karakterane. Eg ville skulle berre ynskje at dei fekk litt meir tyngde og forhistorie! Det hadde løfta filmen i alle fall endå ein prikk!
3) Om du er litt goore-frelst, så er det greit med slikt her. Eg likar goore. Hovudsakeleg fordi eg er av typen som ler når nokon blir hengjande fast i eit bussvindauga og saga over på midten på tarmane heng att og dinglar når torsoen ramlar ut. I’m datt kind of girl. Og eg refererar til ei scene i filmen. Såh det.
4) Eg lo opptil fleire gongar. Høgast og lengst då eg såg “forsidebilete” til filmen:
Eg meinar; kom igjen. Har du sett makan til tafatt type der ute i dei visne solsikkene? I eit nølande augneblink sat eg å vurderte om det passa seg best å le eller grine. Eg gjekk for å le.
Nei nei nei! For all del; denne Dronninga lever i beste velgåande. Og så vidt eg veit er det framleis rompa til Elizabeth som held truna varm borte i Storbritannia. Men leggje på røyret, ta på seg tredressen, skubbe opp blomar eller gå under torva. La oss snakke litt om døden.
Sountrack: Lordi – Beast of Both Worlds
“Folk vil alltid fø, og folk vil alltid dø”. Det var argumentet til far min om kvifor det var lurt å velgje ei yrkesrettning innan helse.
Det er berre litt problematisk når dottera hans tydelegvis har ein medfødd intens fobi for både avføring og dei fleste andre kroppsvæsker. Nope! Her skulle det ikkje tørkast romper eller analyserast urinprøvar. Hell no.
Så eg blei kunstnar, og takk og pris for det!
Men det gjer meg ikkje mindre merksam på at det er eit faktum: Me skal alle døy. Det gjenspeiglar seg nok i “kunsten” min. Eg har sikkert eit heilt bibliotek med det ein i dag vil referere til som “emo-poesi” og Makaber kunne like gjerne vore mellomnamnet mitt. No fanst det vel og merke ikkje emoar i mi tid, men ein haug med svartkledde kids som gjekk rundt og sutra over at dei heller vore vampyrar eller at dei høyrde til i victoriatida. Kvinnediskriminering, baby-farmar og kolera kan dei ha for min del! Det får ikkje hjelpe kor fine kjolane deira var.
Tema kring døden har alltid facinert meg til det morbide. Og tru meg, eg har fått høyre det.
Likevel sluttar det aldri å forundre meg kor skvetne folk blir når eg drar ein vits om temaet! Det er ikkje slik at eg har tenkt å hoppe utfor den fyrste brua eg kjem over fordi om eg fleipar om døden!
Jaudå, døden er direkte dødsfarleg. Den saken er klar.
Men eg har kravla meg gjennom årevis med suicidale tankar, og då blir ein godt mogleg litt herda. Det å døy er ikkje så skummelt, sjølv om eg aller helst vil vere her på jorda og leve livet.
Og det er tydelegvis fullstendig fy-fy å drive med noko slags planleggjing av si eiga gravferd! Men eg syns det er litt viktig,
eg. Særleg om ein er sånn som meg, som verkeleg vil gå ut med eit BÆNG!
For eg likar ikkje at folk grin. Ikkje på mine vegne i alle fall. Eg har jo hatt eit fantastisk og heidundrandres liv, i alle fall når eg endeleg bestemde meg for å slutte og synast synd på meg sjølv. Det hjelp ingen.
Nokre år tilbake var det ein irsk kar som fekk spelt av eit lydopptak av seg sjølv då dei senka kista i jorda. Eg held på å le meg skakk då eg såg klippet! Makan til genial idè?!
Så eg bestemde meg veldig klart for at SLIK skal mi gravferd vere. Planleggje bryllaup, planleggje gravferd; poteito, potato. Det er like fullt eg som er hovudpersonen, sjølv om bryllaupsdagen er delt med han stakkaren som har sagt ja til å gifte seg med meg.
I mi gravferd skal folk le. Drit no i å bruke masse pengar på dyre kister, blomar og Fandens oldemor. La gamla få kvile, og bruk heller pengane på ein fest. Stand-up komikarar! Ballongar! Eller ballongdyr! Hoppeslott og tequila! Sleng inn ein mann utkledd som mannen med ljåen, og dagen er komplett.
Meg kan de berre hive i ein flyttekasse frå IKEA og grave ned bortom nåvi. Eg er daud, eg merkar fint lite til det uansett. Og skal dei på død og liv reise ein gravstein, så krev eg eit morosamt sitat, dikt eller i det minste ein drage som dekor.
Bortsett frå det kan dei gjere som dei vil med meg.
Men så opnar eg kjeften og fortel om planane mine, og folk kring meg blir temmeleg bleike om nebbet.
Det er ikkje akkurat som om eg drog ein frekkis om den avdøde og høgt elska tanta di! Eg snakkar heilt og haldent på eigne vegne!
Sjølvsagt blir eg, som alle normale individ, trist når nokon eg bryr meg om bestemmer seg for å ta på seg tredressen og skifte realm. Men eg HATAR den grusame tunge kjensla ein får når det skjer. Og eg syns ikkje noko sånt skal skje den dagen et let att gluggane for godt.
Ei gravferd bør vere ei feiring av alt denne personen var, og eg elskar å få folk til å le. Eg er kanskje ikkje direkte komikar-materiale, men eg tek det eg får. Så min plan er å kome tilbake og heimsøkje skiten ut av folk dersom dei arrangerar ei gravferd der alle sit på rekkje og rad og tutar i ei kyrkje.
For så vidt har eg allreie teke fyrste steg for å unngå det; eg melde meg glatt ut av Statskyrkja for årevis sidan.
Ein god latter forlengjar livet, sa kjerringa og lo seg ihjel. Det kan de godt skrive på gravsteinen min!
