Eg hugsar Jern-Erna stå på skjermen og utbrodere kor viktig det var at nordmenn feis ut fleire born. Men i kjølvatnet av adopsjonsformidlings-avviklinga som har surra og gått i media i det siste, er det nesten så eg føler ein trong til å spørje om det berre gjeld når borna er etnisk norske?
Soundtrack: P!nk – There You Go
Så formulerte ikkje Erna det akkurat slik. Det var meir i rettning: -Nordmenn må FÅ fleire born. Nøyaktig korleis dei skal kome til verda presiserte ho ikkje noko vidare.
No ligg det an til at fleire av dei som formidlar adopsjonar til Noreg må leggje ned, fordi Bufdir og politikarane ikkje klarar å få fingeren ut og rette opp i det rotet dei har laga for mange ufrivilleg barnlause som så gjerne vil ta imot eit barn som treng ei mamma og/eller ein pappa som kan gje dei eit godt liv og eit alternativ til å vekse opp på barneheim.
Det seier seg sjølv at dersom ein stoppar tilførselen av mjøl til bakaren, så kan han ikkje lage fleire brød. Og om det går fleire år utan at nokon får formidle kunnskapen om korleis ein gjer det, så endar ein opp med eit folk som ikkje KAN bake.
Slik er det med dei som driv adopsjonsbyrå òg; dei har opparbeida seg kompetanse og kontaktar over fleire år, men om dei ikkje får halde fram i virket sitt så går denne kunnskapen tapt. Dei er avhengige av å ha ein økonomi for å få det til gå rundt, og når dei ikkje har pengar så kan dei heller ikkje sitje på gjerdet og vente.
Det er logisk, er det ikkje?
Eg har full forståing for at ein adopsjon må vere til barnets beste. Eg støttar ikkje kjøp og sal av born.
Men er det ein ting eg IKKJE støttar, er når ein byråkratisk floke skal gjerast så til dei grader komplisert at dei som jobbar på dette feltet ser seg nøydd til å avvikle foreiningane sine fordi dei verken er i stand til å drive eller finansiere det dei driv med.
Kvar er dei politikarane som ville at me skulle bli fleire nordmenn då? Kvifor skal det stikkast kjeppar i hjula for dei som faktisk VIL bli foreldre, men som ikkje kan?
Noreg har fleire som ynskjer å adoptere pr. år enn det blir fødde born som blir frigitt for adopsjon. Og sjølv om ventelistene er lange for dei som vel å adoptere frå utlandet, så er det absolutt eit fullgodt alternativ.
Argumentet eg stadig får høyre om at “då kan de bli fosterforeldre? Det er mange som treng familiar i Noreg òg!” får det til å rykkje i augeloket og koke i toppen.
Ja, det er riktig at det er mangel på fosterfamiliar i dette landet, men i mitt tilfelle kan eg ikkje ein gong vere fostermor for ein pusekatt utan at eg veit korleis hjarta mitt ville blitt knust i ein million bitar når eg skulle gje den frå meg. Kva då med eit barn som brått skal tilbakeførast til den biologiske mora eller faren sin?
Dei som vil adoptere er folk som vil bli mamma/pappa for SITT barn, på lik linje med dei som vel å få born sjølv framfor å bli fosterforeldre.
Sannsynlegvis kjem eg aldri til å få born. Eg har hatt mange år på å bli van med tanken fram til eg og Dùnedain bestemde oss for at me ville adoptere saman. Det såg lengje ut til at eg ikkje kunne bli gravid, og om det skjedde var sjansane store for at eg kom til å spontanabortere. Men når ein er klår over det frå ung alder, så slår ein seg litt til ro med det.
Så møtte eg den finaste og godaste mannen på jord, og me var samkøyrde om at adopsjon var noko me begge kunne tenkje oss.
Me kom ikkje så langt i prosessen før dei fyrste humpane i vegen gjorde det vanskeleg å gjennomføre, og Bufdir avvikla heile sulamitten.
Sorgen er der så absolutt. Me hadde gleda oss stort til å i alle fall prøve, og kanskje vere så heldige at me fekk reise til Sør-Afrika og hente oss ein liten engel som skulle bli vår. Som me kunne elske og skape ein familie saman med. Og som me kunne krangle med så busta fauk når dei blei tenåringar og tykte me var dei dummaste foreldra på jord.
At me ikkje sette i gong tidlegare og at alderen kjem til å innhente oss og gjere oss “for gamle” innan det blir mogleg å adoptere igjen må me ta på vår kappe. Til ein viss grad visste me alltid at den moglegheita var til stades, men me ville så gjerne prøve.
Hjarta mitt brist derimot for dei mange som sat og venta på telefon om at dei var tildelt eit barn. Som sto og pakka kofferten då Bufdir sette seg på bakbeina. Og for dei borna som no ikkje får moglegheita til å få foreldre som kan elske dei.
Om norske politikarar vil ha fleire born, så burde dei sjå til å gjere jobben sin og sjå på dei sakene som faktisk hastar framfor å gjere det så fordømt vanskeleg som det dei har gjort til no!
