I helga fekk eg spørsmål om kvifor eg kallar kjærasten min Dùnedain. Fyrst og fremst brukar eg det namnet på han online, for han likar ikkje så godt å vere “synleg” på nettet…(men han har jo skaffa seg HEILT feil kvinnfolk om han på død og liv skal vere anonym!! Præhæææ!) Men eg kallar han det reint privat òg. Og kvifor? Jau, no skal du høyra.

Soundtrack: HIM – Resurrection

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Fyrste gong eg og Dùnedain møttes, var på ein fest hjå Gabbi og Harelabb. Han var sjåfør for nokre kompisar, og eg var der av gamal vane. Partyløve, her.
Me byrja å syngje karaoke saman, og etterkvart som kvelden gjekk byrja me å snakke om dei kreative interessene våre. Han var litt Reodor Felgen; han elska å putle med alle slags oppfinnelsar og diverse småplukk (modellbåtar, LEGO, u name it), og både teikna og var trubadur.
Eg har ikkje så mykje skapande kreativitet i fingrane reint fysisk, men har ein vill fantasi og er full av kreative idèar oppi toppen. Så eg fortalde han at eg skriv mykje. Filmmanus, songtekstar, dikt, noveller, og ikkje minst romanar.
Eit av mine livsverk, som tydelegvis aldri blir ferdig, er ein fantasy roman som heiter Calendilah.
-Kva handlar det om? spurde han.
-Ei einsam halv-alv-jente som lever aleine i skogen, fortalde eg og la ut om den magiske verda mi som eg hadde skapt, full av troll og alvar og dvergar og hekser, og alt anna som høyrer heime i slike landskap.
Han smilte, og lagra meg på telefonen sin som Calendilah.
Då han i tillegg kunne fortelje at han treivst godt heilt aleine i skog og mark, utbraut eg: -Om eg er Calendilah, då må jo du vere ein dùnedain!

Det blei hengjande ved han. For dei som ikkje veit så mykje om Ringenes Herre, så var dei etterkomarane av alvevenene som kjempa saman med alvane i kampen mot Morgoth, for å sei det veldig kort. Aragorn var ein av dei, og han har vel dei fleste høyrd om etterkvart.
Hunden vår, Elessär, har fått namnet sitt i og med at det var det alviske namnet til Aragorn, men det er ein annan historie.

Den natta blei me sitjande og prate lengje om alt mellom himmel og jord. Eg fortalde han at eg var heks og spiritist, men i starten tykte han at å kalle nokon “heks” var frykteleg brutalt.
-Men du er magisk, sa han.
-Kanskje eg er ein alv, spøkte eg.
-Det skal du ikkje sjå bort ifrå, svarte han.

Eg likar tanken på at me er litt magiske, både eg og han. Det føles i alle fall magisk å ha funne eit anna menneske som elskar meg så ubetinga og høgt, og kjensla er så absolutt gjensidig. Tye-méla Dùnedain <3

Eg er ikkje overraska. Kalendaren har for ein drøy halvtime sidan bikka over til 9. januar, og antalet innlegg i bloggen min har ikkje akkurat nådd svimlande nye høgder.

Soundtrack: “Trollsyn” – 1994

Dùnedain har slått seg ned framfor TV-skjermen med den norske gamle filmen “Trollsyn”, som skremde vatnet av meg i barndomen. Normale ungar blei skremd av Hufsa og historiar om troll og spøkelse, som eg med stor glede serverte dei. Eg kunne Bygdabokji på rams frå den dagen eg klarte å lese sjølv.
Eg? Vel, svartedauden var noko av det skumlaste eg kunne tenkje meg. Men som den morbide kid’n eg var så klarte eg ikkje la vere å lese alt om den som eg kunne kome over.
Og no har noko av denne morbide facinasjonen smitta over på han eg bur med. Stakkars mann.

I det minste har denne veka gått med til å dra meg sjølv i gong med skrivinga igjen. Det var…tungt. Men etterkvart har eg kome inn i ein god flow igjen, så det blir framleis bøker av det eg jobbar med.
Og brått kom helga, naboane inviterte på middag, så kom det tikkande ein invitasjon til å gå ut og ete på Villani i Skostredet og i morgon skal det akast og rulle i snøen med tantongane mine <3
Deretter kjem måndagen igjen, og minimum 7 nye kapittel skal oppstå.
Vel, eg blir ikkje arbeidsledig med det fyrste.

Noko spennande å skrive om på bloggen? Nope, det har eg ikkje. Men eg har eit håp om at det kjem betre tider. Eg må berre setje av tid til å lage meg ein slags skriveplan for dette prosjektet òg!

Til å ikkje ha gjort ein drit siste vekene, så har eg jaggu fått gjort masse!

Soundtrack: Pesande voffar og leikande pusar <3

Det er vaaarmt! Bergen hiv om seg med varmerekordar (sånn føles det i alle fall!!) og det er knapt mogleg å puste i huset vårt. Ikkje er det masse hjelp i å opne så mange vindauge heller, for ute er det ikkje hakket betre.
For å toppe situasjonen, så kom det to-tre tordenskrall i stad, og straumen var borte vekk. Så då sit me her i mørkret; Dùnedain les ei bok, og eg brukar opp siste rest med straum på pc’en i håp om at eg i det minste skal få skrive eit blogginnlegg medan eg ventar på ljoset. Hurra. Det aller største problemet er eigentleg at me ikkje har vifta i gong her utan straum, og eg føler med pelsballane mine som ligg og småsutrar i varmen.
Eg kan ikkje lufte dei ute heller, for myggen et meg bokstaveleg talt opp. Story of my life. Er eg ute i skuggen, kjem myggen. Og i sola kosar kleggen seg. Kunne telje opp mitt sjuande kleggbit på leggen i dag! Whoop-whoop! Det er òg ein ny rekord; trur aldri eg har hatt meir enn 2-3 stykkjer samstundes før.

I dag har eg spelt inn musikkvideo med SandmarX/Sandra (og Marcus). Kæsskiss tipsa meg om ein fantastisk location; ein nedlagd betongfabrikk, som var så godt som fullstendig tømd inni. Den skal rivast snart, så eg er veldig glad me tok turen før dei fekk fullførd det!! Eg mistenkjer at den blir veldig bra!!

Skal filme tre-fire klipp til seinare, men desse må jobbast litt med på førehand, så eg har ein del arbeid framfor meg. Får lov å leggje videoen her når den er ferdig, så kan alle sjå kor flink eg er! xD
Etterpå stakk eg og Sandra ned på stranda nedanfor huset her og bada, etter å ha innteke ein særs digg lunsj (i mitt tilfelle kyllingnudlar frå Deli de Luca). Og så kom eg heim og alt blei mørkt. Så ingen Azeroth på meg i kveld! 🙁

Men det som er aller kjipast med denne black out’n, er at det går ikkje an å tenne stearinljos heller! Då blir me i alle fall kokt levande!! Og vatn har me heller ikkje, sidan me har brønn med pumpe.
Eg har i alle fall bestemd meg for at prioritet nummer EIN er varmepumpe, når me tek over huset her. Ikkje så mykje for oppvarmingi sin del, men så til dei grader for å kjøle ned huset, dersom denne klimakrisa vår skal halde fram!!

I går var det dobbel bursdag + 1 års bryllaupsdag for Gabbi og Harelabb! <3 Dei hadde thai-bufeet, og Harelabb mekka sjølvsagt verdas beste drinkar. Hurra for finingane mine! 😀

Og på måndag var det ridetur for fyrste gong på kring 20 år! Haha! Eg trudde ikkje eg skulle kome så langt som opp på ein hesterygg igjen i dette livet!
Men eg og Dùnedain lånte oss kvar vår hest, og eg kom meg opp på ein fjording med namn Solvin, som tydelegvis hadde heilt eigne planar for korleis denne rideturen skulle gå for seg. Han lunta nokre steg, før han følte for lunsj. Eller second breakfast. Ikkje veit eg, men det blei noko i overkant mange matpausar på den hesten, før me snudde nasa tilbake til stallen!
Kjekt var det uansett, med unntak av dei 6 kleggane som fann leggane mine særs innbydande….På eit tidspunkt stod valet mellom å la dei halde fram matgildet på foten min, for å klamre meg fast på hesteryggen ned ein bratt bakke, eller hoppe av og vise dei ein rask og velretta veg til dødsriket medan eg leidde hesten i taumane. Eg gjekk for det siste.

I tillegg har flokken blitt utvida med eit lite grått nøste som har fått namnet Boromir Månestøv den Grå.

Han er heilt nydeleg, og såååå tøff i trynet! xD Han får Pixie med og leike; noko ho omtrent ikkje har gjort sidan ho var kvelp! Og Elessär er den beste storebroren minipusen kunne bedt om. Han passar på, vaskar og kosar med beibisen vår. Det ser til tider noko brutalt ut, og eg sit litt med hjarta i halsen når storebror har pusehovudet i munnen!

Men han er heilt hinsides varmsam! Kan ein be om ein meir fantastisk voff enn dei me har!? xD
Khavi er den einaste som framleis er skeptisk, men dagen i dag har passert utan noko vidare fresing, så eg trur det går framover! * hurra *

I det store og det heile blir det lite tid til å vere heime og sløve i varmen. Eg føler eg har farta i eitt, i alle fall siste veka! Og midt oppi det heile har eg gitt meg i kast med eit skriveprosjekt som skal vere ferdig til 20. august. Eit forlag har utlyst manus som kan bli potensielle bok-seriar, og eg må ha klar 3 kapittel før fristen går ut, sånn at eg får vere med i konkurransen. Så eg bestemde meg for å køyre på med ein historisk roman, type drama. Så får me sjå då, om bohem-livet mitt kan bære litt frukter!

Tenkte òg eg skulle dele nokre bilete frå turen til Los Angeles, sidan eg fyrst no har fått tak i ein kortlesar som tek kortet eg brukte på andre sida av Dammen. Sånn stort sett, innser eg at eg MÅ bli flinkare å ta bilete sånn til kvardags!! Eg innser jo at blogg-innlegga mine kunne blitt hakket meir interessante om eg kunne pryde dei med nokre illustrasjonar hist og her! Så, framtidig mål: Bruk no telefonen når du har den, di førkje!

Men så kom blogginga mi til ein brutal slutt her, fordi Boromir bestemde seg for å assistere meg, både i form av sekretær som dansar på tastaturet, og som skjerf i tilfelle eg skulle føle meg kald og forfrosen i varmen.

I tillegg må eg vel ut og lufte desse stakkars firbeinte pelsdottane eg har i hus, for eg trur Elessär er dauden nær, så dramatisk som han gjer seg.

Eg er så sliten. Sååå sliten. Men huset er nedvaska, og eg byrjar å sjå ein ende på galskapen. La oss då berre slengje inn ein hannhund og ei tispe med løpetid, berre for å gjere ting litt ekstra spennande. 

Soundtrack: Wheeler Dealers

Slik ståa er no, må Elessär og Pixie vere adskilde. Både for vår og deira skuld; Elessär nektar å gje syster si fred, for gjett kva? Akkurat i det han kom i puberteten, køyrde ho i gong med løpetid. Stakkars guten fattar og begrip ikkje kvifor han brått oppfører seg rart, og kvifor Pixie er så spennande. Han grin og stressar, og Pixie er grumpy som fy. Khavi og fuglane nyt at ingen bryr seg med dei, men bikkjene driv gamlingane sine til vannvidd.

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Så, what else is new?
Vel, eg har hatt bursdag! 😀 Det blei, tradisjonen tru, feira med ein aldri så liten weekend-festival. Laurdagen hadde eg vors her i nye-kåken, før me (det vil sei: Sara, Wenche, Sandra, Elin og Linn. Og meg sjølv, åff kårs.) snudde snuten ned mot by’n, der me dansa i timesvis og konsumerte litervis av alkoholhaldige substansar.

Heilt fantastisk kveld, utan tvil! Den enda på Tonga Bar, der eg og Wenche tømde i oss kvar sin strawberry daiquiri, som ga oss au i magen, og fekk oss til å ta til fornuft og kome oss heimover. Eg presterte i same rennet å øydeleggje ein fyr for livet. I køen kom det 4-5 dritungar som snakka høgt og heftig om sine kvinnelege erobringar, med det resultatet at underteikna snudde seg og tok eit godt grep om utstyret hans, medan ho proklamerte: -Er det ALT du har å skryte av?!
Nuvel. He had it comming.

Dagen etter var det roleg kakefest, der Dùnedain diska opp med sjokoladekake, marsipankake, bollar og is! <3 Svigers kom innom, samt lillebror med familie. Heilt fantastisk koseleg! ^^
Og så fekk eg litt økonomiske bidrag til shoppoholicaren i meg, så i dag var eg på Lagunen for å utforske utvalet. Gina Tricot-buksa som eg har sikla på ei eve (slengbukse i kamuflasjemønster!!!) var sett ned frå 299,- til 125,-, så brått hadde eg peng til overs, og kunne innvistere i ein herleg tunika i tillegg!! Så fekk eg nye sølvøyredobbar på Glitter, handla litt mat og fekk med meg nokre potteplanter heim. Stort betre kan det vel ikkje bli!
Eg kan òg informere verda om at eg tydelegvis har vore ein tur innom ei tidsmaskin på vegen, for ikkje berre var det slengbukser i ørten variantar i butikkane, men dei sel Buffalo-sko på DNA no! Til den nette sum av 1700 kroner, eller noko deromkring. Ikkje heilt innanfor med mi lommebok, men eg skal ikkje nekte for at nostalgien trengde seg på….Ikkje nok med det, men det var ikkje grenser for kor mange butikkar som spelte 90-talsmusikk?! Eg skal ikkje vere vanskeleg; eg føler meg særs heime i den epoken, eg!

Og så good newz: Kåken på Askøy er historie. Eg har vaska og skurt og gnukka og gnidd, og no ser huset overkomeleg ut. Det er mykje som må gjerast for at nokon skal kunne bu der igjen; loftet var rett og slett i kritisk tilstand no som me ikkje har budd der og lufta eller hatt varme på!!

Det var ille, for å sei det mildt. Det trengst minst 3 nye ventilar i huset, ei skikkeleg vifte på badet, oppvarmingsmoglegheitar som ikkje baserar seg på elektriske ovnar, ein GOD del måling og utskifting av heile lofttaket. Eg er veldig glad EG ikkje må ta meg av den oppgraderinga….!!
Men nøkkelen leverar eg i morgon, og så er nok eit kapittel tilbakelagd. Og sjølv om det er noko vedmodig, etter 11 år i den stova, så skal det bli godt å basere seg på å bu varmt og tørt, og med plass til eit spisebord i stova! 😀

Djupt, svart hòl, møt Lokkri. Lokkri, hels på botn.

Soundtrack: P!nk – The Great Escape

Sånn var i alle fall dei siste dagane. Heilt utan forvarsel, stupte hjernen min ned i den mørke, dumme plassen den likte seg så godt i, og insisterte på å forbli, i svunnen tid. Eg var ikkje vidare imponert. Ikkje kunne eg forstå kvar det kom ifrå heller, men alt var der: Angsten, insomnia, sjølvhatet, mørkret….Til og med ein og annan sjølvmordstanke kom innom og helste på!
På toppen av det heile bestemde eg og Dunedàin oss for å prøve oss på den obligatoriske greia som alle andre har i sine forhold: Ein liten krangel. Det var ikkje alvorlege greier, og ingen tallerkar blei knust. Det var kun verbalt, og relativt fort unnagjort. Me skværa opp, men framleis sat det ein liten jævel nederst i magen min og laga kvalm.

Annonsørinnhold

Freshe sneakers: Dette er skoene som gjelder nå

-Du er så ubrukeleg.
-Kva GJER du eigentleg i denne verda?! Det er null grunn til at du i det heile skal eksistere!!
-Det er ikkje depresjonen din som snakkar no; dette er berre eit faktum.
-Korleis kan nokon eigentleg vere glad i deg? Det er ikkje akkurat som du gjer noko nytte for deg?
-Kvifor er du ikkje berre heilt normal og sånn som alle andre? Trenar og startar familie og jobbar normalt?
-Ikkje ein gong kjærasten din klarar å vere glad i deg, så sær og vanskeleg som du er….

Eg får seriøst lyst å kaldkvele den småjævelen. Mesteparten av livet mitt har eg gått og høyrd på han, og det er overhovud ikkje EIT fornuftig ord som kjem ut av kjeften hans. Det tok meg over 20 år å rette meg opp i ryggen, sjå han djupt inn i augo og sei at eg DUG faktisk! Det er er flink til, er eg jævlig flink til! Eg er overhovud ikkje perfekt, men visst faen skal eg få lov å vere glad i meg sjølv for den eg er. Dei som ikkje klarar å bli glad i meg for meg, er ikkje verd for meg å bry seg om heller. Verda skal ikkje få lov å definere kven eg er, korleis eg skal vere, kva eg skal gjere, og eg treng overhovud ikkje vere A4 for å vere lukkeleg. I mitt tilfelle; snarare tvert imot.
Eg har verdas beste kjæraste, og min familie er sett saman av pels – og fjørkledde små englar. Eg har verdas beste vener, og eg har lært meg å tenkje positivt. Eg kan sjå meg sjølv i speiglen utan å få brekningar, og eg har alt eg treng her i livet.  Eg blir nok aldri rik og får eigen pengebinge, men tek eg dag for dag, så er eg faktisk ekstremt lukkeleg! Og for meg er det meir enn nok.
Så eg slo i bordet med fakta, og ba den dritten av ein klump i magen ryke og reise. Han etterlet seg ein magekrampe og ein ny type vond klump.
Mensen.
Eg burde ha sett den kome, trass i at det berre er fjorten dagar sidan sist. Men angsten og depresjonane har ein tendens til å kome snikande i samband med den. Hjernen er i det minste tilbake på rett kjøl, og min indre demon har pakka og reist tilbake til Helheimen den kom frå. Takk og pris.

Sånn avsluttningsvis, så har dei lagt om heile interface’n min her på bloggen min, så innlegga mine står i fare for å bli litt flykræsj framover. Lev med det til eg har funne ut kva eg eigentleg driv med her. Men eg kan med handa på hjarta sei at eg likar det ikkje. *furte*

Soundtrack: Naboen….

Kor tid det starta er eg heller usikker på. Eg har hatt ei av dei nettene der eg ligg og vrir meg som ei vaskefille, og ikkje klarar å sovne. Ikkje hjelp det på at Perle har brukt nasa mi som slumreknapp mesteparten av natta. 
Men på eit eller anna tidspunkt mellom 6 og 8 var i alle fall naboane over meg vakne, og det var tydelegvis veldig viktig at resten av bebuarane fekk med seg dette. Det byrja med at nokon gjekk med sko over hovudet mitt. Så var det nokon som blei sinna. Ei dame var ikkje vidare imponert over eit eller anna, og stemmenivået blei heva litt etter litt. Det gjekk ikkje an å få med seg KVA som var problemet, men vedkomande som mottok kjeften, kom i alle fall ikkje til ordet. Meir tramping. Av ein eller annan grunn kunne eg, trass i å ikkje klare å oppfatte eit einaste ord, høyre at kvinnfolket kjefta på bergensk. Og så stemde eit knøtt i, som skreik ut i frustrasjon, det blei trampa litt meir, nokon slamra i ei dør, og orkesteret held fram ned trappa utanfor. 
Konserten var over, men det er framleis nokon, med sko, som ikkje klarar å bestemme seg kva rom vedkomande vil opphalde seg i der oppe. 

Med unntak av nokre år på Danmarksplass, har eg aldri budd i blokk. Dei fyrste par leveåra mine budde me i rekkjehus, men bortsett frå det har eg alltid vore ein “husperson”. Oppvaksen på småbruk i bygde-Noreg, og nokre år på loftet hjå besteforeldra mine. Eg syns til og med det kunne bli i overkant slitsamt. Bortsett ifrå det, har eg alltid budd i hus. 
Ikkje at leilegheita eg passar ikkje er kjempekoseleg, herleg storleik, og på ingen måte klaustrofobisk! Men det er noko med å ha menneskjer kring seg på alle kantar. Dette er fyrste gongen eg eigentleg merkar noko til naboane, bortsett frå dei eg har møtt i trappa eller ved inngongsdøra, men det er noko rart med det å dele hus med ein haug med folk som du sannsynlegvis aldri kjem til å sei eit ord til. Og det trass i at du er veldig klar over kva dei et til middag, kvar bidige dag! (i går hadde naboen kjøtkaker, og dagen før slo dei til med eit slags karri-gryte, dersom du lurte.) 

For ein periode er kåken her heilt fantastisk. Og eg ELSKAR dusjen! ,Den er så svær at eg kunne helde fest der inne!! Kjempeopen stove, MASSE plass på kjøkenet….Skjær ned på naboane, og eg kunne gjerne budd slik! ^^ Særleg når det er ein stor boks med sjokolade i spisskamerset! <3 (neidå, Ingeborg! Eg har framleis berre teke ein!) 

Men då høyres det ut som om dei over meg har bestemd seg for kvar dei vil bli, og eg vurderar å ta ein alvorsprat med Ole Lukkøye igjen. 

Soundtrack: The Rasmus – Nothing

Det har faktisk gått ein månad sidan sist eg plasserte rompa mi nær pc’en og skreiv nokre fornuftige ord! Yikes! Ikkje fordi eg ikkje har hatt noko å skrive om, men rett og slett fordi eg har vore bissi med å flytte. Og jobbe litt innimellom. Og fordi dei som skulle levere fiber i nyekåken tydelegvis slit med eit eller anna, sannsynlegvis IQ-nivået. Dei har vore innom fleire gongar no, og dei kan umogleg ha unngått å få med seg at der oppe i dalen er det KALDT. Type den blå enden av gradestokken ganske så konstant. Men likevel dukkar dei opp, gong etter gong, utan utstyr til å tine tilkoblingsområdet. Ikkje trudde eg at sånne ting måtte tinast; eg trudde strengt tatt at ein kunne setje i ein slags kontakt, og gjennom den gjekk det straum, og VIPS så kom gigabytane flygande. Men Internett er tydelegvis flytande. I følgje min logikk. 
Så eg ventar framleis i spenning! 

I mellomtida har eg emigrert til Fyllingsdalen. Eg pakka med meg den stasjonære pc’en og ein bag med klede, og flytta midlertidig inn hjå Harry og Ingeborg, for å passe hus og pus(ar). I motsetjing til der eg bur til dagleg no, er butikken innan gåavstand, så eg har akkurat vore på bui og kjøpt meg kjøtkaker à la Fjordland (fordi eg drøymde om det i natt, og har gått og vore sugen på det i heile dag!), litt is, pepsi max, RedBull og gulerøt. Sistnemnde er mitt sunne alibi, sidan eg sa til Ingeborg i går at eg hadde levd lengje nok på sjokolade, chips og skive med leverpostei, så no trengde eg å endre kosthaldet litt. Og etter ein lengjer leiteekspedisjon oppdaga eg ein microbølgjeovn i spisskammerset, så då er det håp! xD 
Så då kan eg nerde og game og vere sinnsjukt lat nokre dagar. Dunedàin er i nyekåken med vår dyrehage, og har endå ikkje sett noko til nett-mannane. 

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Så ja; eg passar pusar, nærmare bestemd Lucy og Perle. 

Så langt har det gått strålande, bortsett frå at dei ikkje har så mykje til overs for maskineriet som eg har dradd i hus og viar så mykje merksemd. Lucy bestemde seg for å hjelpe meg å raide tidlegare i kveld, og Perle syns dette var så facinerande at ho slengde seg på laget. Dermed sat eg og kjempa med to pusekattar, medan eg freista å halde tritt med resten av laget i Dazar’alor, og fekk huda kjefta full fordi eg ikkje klarte å treffe Ra’wani. Nesten litt glad eg ikkje har med høgtalarar eller headset i sånne situasjonar! xD Eg tok nemleg med dei fancy ljos – og vatn-høgtalarane mine, utan å tenkje på at eg ikkje har bluetooth-tilkobling på maskina mi, og dermed ikkje får høyrd eit pip av det som blir sagt i spelet. Eller generelt på skjermen. Så nix Netflix inntil vidare. Like greit; eg hadde seriøst rikeleg å oppdatere meg på i Azeroth! Tre månadar utan speling…! :O 

Sånn ellers har eg det veldig bra. Litt vedmodig å slutte på stasjonen på Kleppestø; eg kjem til å sakne alle rare, fine folka der! <3 Men no har eg ferie. Eg treng å chille bittelitt, og gjere ingenting. Berre avbrote av litt nedvasking av gamlehuset, men det må til. Me har flytta dyrehagen permanent opp i dalen, og dei STORTRIVST! Elessär har masse snø i hagen, og står klar ved ytterdøra berre eg nærmar meg den. 

Det blir lett sliten voff av sånt! <3 
Khavi er heller litt fornærma fordi ho ikkje får lov ut endå, men eg vil vere heilt sikker på at ho ikkje stikk for langt, og at ho finn vegen heimatt før eg lar ho vandre. Pixie storkosar seg, for ho har saueskinn i go’stolen, og drit syltynt i verda utanfor. Ho går til naud ut og pissar litt, før ho rekapitulerar til kosekroken sin. Og fuglane har fått skikkeleg utsikt, og syng av fult hjarta medan dei studerar snø og hjort og hestar og kva no anna som måtte passere. 
Det er eit relativt rikt dyreliv kring huset. Eg har til dømes ein harepus som hoppar gjennom hagen kvar dag. Han kjem fram frå under rododendroen over huset, hoppar omtrent fire-fem meter bortover plenen, før han gjer ein 90 grader sving, og hoppar nokre få meter, før han stuper utanfor muren vår. Kvar. Bidige. Kveld. Noko seier meg at han kanskje har mykje til felles med nett-mannane våre…..(og her skulle eg kome med ein genial vits om brannmurar, men eg er for trøytt. Ha i minnet at eg prøvde.)

Bilete av nytt hus og heim kjem etterkvart; akkurat no ser det ut som eit katastrofe-område, så det må vente til eg har fått på plass alt rotet mitt. Men eg kan leggje til heilt på slutten, at det er 35-års jubileum for My Little Pony i år!! Og dermed har dei byrja å selgje old school ponies Ein av dei som mangla i samlinga mi har eg allereie sikra meg, på Os av alle ting! xD

Fine Skydancer fekk flytte inn med alle dei andre førre veke. Og nei, eg har ingen planar om å bli vaksen. Ein dag skal eg opne eit museum med creepy dokker, MLP og rare bamsar! <3 Godt mogleg dragane mine må flytte inn der òg; dei tek til å bli talrike…! 

Men då returnerar eg til Azeroth med godt samvit, og satsar på å skrive meir jamnleg når eg berre får kontakt med omverda frå heimebasen! 

Soundtrack: Skruk – Det Lyser i Stille Grender

NB! Dette innlegget skal etter planen innehalde fleire bilete på sikt, men sidan eg manglar desse foreløpig, kjem dei forhåpentlegvis seinare, eventuelt i eit anna innlegg! 😉

Det er litt vedmodig når ei innspeling er over. Du har levd i di eiga vesle boble i over ei veke, der verda er prega av kablar og budsjett og ein haug med fine folk som held seg i same bobla. Brått er kvardagen der igjen, og du merkar du faktisk saknar å stå tidleg opp for å møte på sett med walkie-talkie i baklomma, dokumentmapper på alle kantar, og eit fantastisk crew som gjer ein heilt utruleg innsats frå morgon til kveld. 
Film er ein livsstil. Når eg fortel folk om korleis det gjerne artar seg, og korleis ALT dreiar seg om jobben din i periodane det står på (i alle fall når ein jobbar med kortare innspelingar) er det mange som ristar på hovudet og spør: -Korleis ORKAR du?!
Det er ikkje vanskeleg. Ikkje når du lever for det, og elskar kvart minutt av det. 
Som produsent i denne runden, fekk eg sett mindre av det som skjedde framfor kamera enn når eg har vore foto, lyd, skodespelar eller i prod.design-avdelinga. Men det var ei fantastisk opplevjing, og eg gjer det gjerne igjen! Det er ei lita kontorrotte i meg, når alt kjem til stykkje! 

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

I am Cornholio! I need TP for my banghole! (anar ikkje kvifor hovudet mitt syng den, men….)

Innimellom kan det vel og merke bli mykje for ein kvar entusiast, og i går enda eg opp med å duppe av på sofaen. Det siste eg sa til mine effektive og trufaste prod.ass’ar Jenny og Wenche, var: -Vekk meg om eg snorkar! 
Eg merka ikkje ein gong at eg hadde sklidd inn i draumeland, før nokon prikka borti meg og kviskra: -Vakne! Du snorkar! Dei går på opptak! 
Eg snorkar vanlegvis berre når eg er i overkant trøytt og sliten, og dette var vel det endelege provet på at NO trengde eg ein fridag. 
Så eg måtte sei ifrå meg jolebordet med den andre jobben. Det gjekk rett og slett ikkje! :'( Kroppen protesterte, hovudet arrangerte parade, og ryggen gjekk ut i streik. Veldig kjipt; eg hadde verkeleg sett fram til å hive innpå med pinnekjøt i godt selskap, svinge meg på dansegolvet og hive nedpå ein dram eller to. Men vil ikkje kroppen, så vil ikkje kroppen. 
Pixie skulle jo i tillegg vere med på innspeling denne dagen, og ho starta dagen med å glefse tak i Elessär, og knekke ei tann…Heldigvis hang den berre igjen etter ei hudfille, og kunne nappast ut. Ho har berre mjølketenner (long story), og dei vil etterkvart ramle ut av seg sjølv. Men det tek til å gå hardt utover hjørnetennene hennar! Ho kjem til å bli ei tannlaus lita dame på sikt, er eg redd….Men innsatsen hennar var det ingenting å sei på, trass i tannfellinga! Ho er vesle primadonnaen til mamma, ho. Ein tannlaus liten kinesar-diva. 

Men no har jola gjort sitt inntog i heimen, så smått i alle fall. Jolemusikken siv ut av høgtalarane, adventstjerna er komen opp, og joleljosa lyser opp utanfor. 
Og tradisjon tru renn det inn med snaps frå folk som har kome hakket lengjer og starta jolebaksten. Eg tek det litt på sikt. Fyrste veka skal eg jobbe som ein tulling, så det blir ikkje mykje tid til nedvask i år heller, ser det ut som. 
Ha ei flott adventstid, alle saman! 

Soundtrack: Ingenting. Headset’et mitt streika. 

Dette er livet mitt for tida. Og eg elskar det. Minst like bra blir det neste veke, når innspelinga startar for alvor!! 😀 No er det hovudsakeleg planleggjing av detaljar som kven skal køyre med kven, kven kan ete kva, kvifor er det ikkje sånn, og kva gjer den dingsen der? Kven er han, og kvifor skal ho vere med, og hugsa eg å kjøpe meir RedBull, og så vidare og så vidare. Ein kan bli litt surrete i hovudet av sånt, men det er ein herleg buzz som foregår. So I have that going for me. 

Akkurat no skal eg freiste å ikkje krisemaksimere at me manglar sete til EI rumpe til blockingen på måndag, og at me er ein prod.ass i underskot på tysdag. Men det er det fine med utfordringar då; dei utfordrar. Me like.

Grunnen til at eg, midt i arbeidstida *dask på lanken* berre MÅTTE setje meg ned og skrive i dag, var den noko spesielle opplevjinga eg hadde på bussen i dag. 
Då den svinga opp på Möhlenpris, stod det ein hærskare av vektarar der. Ingen slapp av bussen utan å bli kontrollert. Nuvel, trass i at dei har vore heftig masse etter meg den siste tida (eg legg skulda på at eg ser så skremmande normal ut no! Ingen rare hårfargar eller mohawk, crazy sminke, sære klede….vel, ikkje så VELDIG sære, i alle fall….) så har dei endå til gode å faktisk ta meg for noko. Denne dama har både kvitteringar og billettar i orden, bank i bordet!! 
Vel, tre stopp tidlegare, kom det på ein pappa-mann, ei mamma-dame og ei barnevogn med knøtt. Han stod bak med barnevogna, og ho sette seg to seter lengjer framme. 
I det me rullar opp framfor årsmøtet i Billettkontrollforbundet, heretter kalla BKF, viste mannen billetten sin. Så hiv han seg nærmast av bussen, og seier han skal av. Ein av vektarane ser frå kona hans, bort på han som småspring avgarde, og tilbake på kona, før han ropar: -HEI! STOPP!!
Mannen seg opp farten. Kona kjem veltande av bussen og ropar noko, og vektarane legg etter rømningsmannen. Dei får innhenta han rett før eg skal passere, og eg rusla liiiiitt saktare for å klare å få med meg kva oppstyret dreiar seg om. 
-Eg må gå. Eg har det travelt, seier springe-mannen, og legg til noko om at han må tilbake på bussen. Som han akkurat sprang ifrå.
-Du sa du skulle av, svarar vektaren. 
Kona skyt inn noko, men eg får ikkje med meg kva. Barnevogna står framleis igjen inne på bussen. 
-Ja, eg skulle av, svarar mannen. 
-Vel, eg såg at du ga billetten din til ho, seier vektaren, og peikar på kona. 
Ho protesterar, og mannen presterar å sei: -Ja, men ho må jo ha billett når det er kontroll!
-De må ha KVAR SIN BILLETT, er det siste eg får med meg at vektaren seier, før eg har kome meg forbi folkemengda og er utanfor høyrevidde. 
Eg tenkte med meg sjølv at “sharing is caring”, og vurderte om eg skulle skyte det inn i den noko oppheta debatten som føregjekk bak meg, men slo det frå meg. 

Men då var lunsjpausen min over, og eg vonar eg har vore underhaldning nok for denne gong. Dunedàin har forresten nærmast konkludert med at eg må ta meg eit sabbath-år, der me kan bu på hytta hans oppi fjellet ein periode, sånn at eg kan skrive og han kan lage musikk. Og sjølvsagt då leve på luft og kjærleik. 
Nei, la meg heller håpe me faktisk får resten av lånet innvilga og kan kjøpe oss tak over hovudet snarast. I dag var det tjukt med is på bilen, og eg byrjar å frykte korleis denne vinteren skal gå om me ikkje får oss eit varmare hus…..

Soundtrack: TYLGlenn øver til jolekonsert

Eg elskar å pynte neglene mine. Det kan lissom aldri bli nok glitter og bling og lengde og det som ellers er mogleg å klistre på dei. Men eit stadig tilbakevendande problem, er jobben min. Å jobbe med mat er særs upraktisk når ein har lange klør med masse fargerikt dill, og dei meir praktiske ikkje-kontorske jobbane eg har hatt i filmbransjen, har ein tendens til å gå hardt utover neglene. 
Førre gong eg fekk utstyrt meg med eit sett velstelte ti, køyrde eg like gjerne tre av dei fast i eit kamerastativ og bokstaveleg talt røska dei av. Ao. 

Men så var det denne fantastiske dama då, Elisabeth. Ho har bestemd seg for at ho skal kombinere sin kjærleik for hår, med sin kjærleik for negler. Dermed treng ho modellar, når ho skulle hive seg i gong med noko som så fint heiter SNS. Eg skal ikkje hive meg ut i noko av det tekniske terminologiane kring dette fenomenet, men kort sagt går det meir på at ein styrkar eigne negl, og på ein finurleg måte “byggjer” dei. Heilt greit, eg stiller gjerne som øve-prøvekanin, eg! 
La meg sei; eg er ikkje skuffa:

Annonsørinnhold

Freshe sneakers: Dette er skoene som gjelder nå

Foto: Elisabeth

Til og med ein liten pegaus-horning på eine ringfingeren, og blåsvarte steinar på den andre!! 😀 Og gliiiitter i tuppane! Dæng. 
Det som var genialt for min del, var rett og slett at dette er MIN lengde på neglene. Eg må jo fylle på, men det er mi negl som på ein måte “byggjer” vidare for den støypte delen! Og dei føles meir naturlege enn mange av dei andre typane eg har freista å halde. Så får eg håpe at denne sorten faktisk held til sånne apekattar som meg, som ikkje er skapt for pent kontorarbeid og denslags! 
Tusen takk, Elisabeth!! Og så kan ein følgje ho på @colortasticnailstudio på Instagram! 😉 Eg ser i alle fall fram til å byggje vidare på noko som ikkje berre bøyer seg og flisar seg i alle rettninga, trass i at Elessär allereie har hinta om at han har tenkt å by på ein utfordring eller to i prosessen med å ha velstelte negler! 

Eg hugsar då eg var på Gran Canaria for nokre år sidan og fekk fixa neglene. Det gjekk mykje i same stilen; fransk manikyr med svart tupp. Dama som manikyrerte meg var skikkeleg koseleg, og me blei sitjande og skravle. Eg forklarte at eg hadde høyrd at denne typen manikyr blei omtala som “gothisk manikyr”. Ho lo litt, og sa at det var eit veldig merkeleg fenomen det der. Ho hadde hatt eit større antal norske kundar, som gjerne var i gata “rocka” eller “gothere”, og dei ba om akkurat det same! 
Så me konkluderte med at stilen måtte vere norsk-gothisk manikyr. 
I ettertid trur eg kanskje det kan vere på sin plass, for om ein googlar, så kallar ein det visstnok berre “black French manicure”. 
Så då veit du det! Ein lærer kvar dag, om det så berre er noko nytt om negler.

Og visst nokon lurte på det soundtracket øverst i innlegget, så er då TYLafantane arbeidstittelen på meg og Dùnedain sitt musikalske samarbeid! xD