Amerikansk skrekk/thriller (2023)
Med Russell Crowe, Daniel Zovatto, Alexandra Essoe, Peter DeSouza-Feighoney & Laurel Marsden
Regi: Julius Avery
Lengde: 1 time og 43 minutt
“You know any jokes? You should learn some. The Devil does not like jokes.”
Jau, det er litt forfriskande å sjå mr. Crowe i rolla som ein hardcore eksorsist med mørk og tørrvittig humor. Og DeSouza-Feighoney er nydeleg som besett liten gut. Effektane er det heller ikkje noko å sei på sånn eigentleg, men eg saknar ein besettelses-film som verkeleg skremmer.
Då The Exorcist sette standaren i 1973 var det gjort så hinsides perfekt at den einaste som har klart å nå den oppunder støvlekanten i etterkant må vere The Exorcism of Emily Rose (2005).
Dei aller fleste filmar om eksorsisme som har dukka opp sidan har stort sett blitt humoristiske, og gjerne med overlegg. Og her kjem då Paven sin Eksorsist inn.
Stemningen blir sett, der Father Gabriel Amorth (Russell Crowe) driv djevelen sjølv ut av ein mann og over i ein gris som så blir skoten point blank. Me forstår allereie i måten Amorth snakkar til “djevelen” at han er ein som kan virket sitt, som ikkje fryktar ondskap og som er i stand til å gjennomskue ein som berre latar som. Så langt, så vel.
Så følgjer me Julie (Alexandra Essoe) og familien hennar, som har flytta til Spania frå USA for å pusse opp eit gamalt kloster, der skumle ting lurer i kjellaren.
Med ein slik location og setting er eigentleg mykje gjort for å skape ei kjensle av at noko fælt kjem til å skje, og ganske riktig. Det tek ikkje så veldig lang tid før sonen Henry viser seg å ikkje vere heilt som han skal. Han blir sint. Og full i sår. Og veldig tynn. Slik smådjevlar gjerne får folk til å bli når dei kryp inn i sjela deira.
Pater Amorth to the rescue! Væpna med vievatn, dad-jokes og dårleg samvit for den kvinna han ein gong ikkje klarte å redde.
No skal det nemnast at Pater Amorth faktisk har eksistert og sysla med demonutdriving i røynda, og i og med at eg ikkje kjenner karen kan eg ikkje uttale meg kor realistisk Crowe faktisk portretterar han. Kanskje utførte han pliktene sine med eit glimt i auga akkompanjert av vitsar og godt humør, men filmen er ikkje basert på ein reell historie frå Pater Amorth sitt liv. Inspirert, ja. Men filmskaparane har vore litt på bærtur og plukka frå ulike notatar og skribleri som denne karen etterlet seg.
Det blir grei underhaldning, men er det nok til å kalle dette ein grøssar eller ein skrekkfilm? Eeeeeigentleg ikkje. Ein skrekkfilm har kanskje litt humor og eit par goofy karakterar, men i dette tilfellet blir filmen meir ein thriller enn noko som kan framkalle skrekk og gru. Det funkar greit. Men særs få horror-fanatikarar (som underteikna) mistar nattesøvnen av dette.