Day of the Dead – Bloodline
Amerikansk (cringe-)skrekk (2018)
Med Sophie Skelton, Johnaton Schaech & Jeff Gum
Regi: Hèctor Hernàndez Vicens
Lengde: 1 time 30 minutt
Oh boy. Kvar SKAL eg starte?!
“A bold new reimagining of the George A. Romero classic” står det på coveret. Og det er ei underdriving. I kjølvatnet av dette, vrir nok stakkars Romero seg i smerte.
For kva i alle dagar ER dette!? Ein kvar zombie-addict veit at kongen på trona over sjangeren er Romero. Bold? Jau, i utgongspunktet er det eit ganske stort oppdrag å ta på seg, og eg vrei meg i smerte då dei laga re-make av Dawn of the Dead. Men dette? Dette vrir kniven i såret, strør salt i det, og fyller det med mjølk og honning midt i ein flugesverm i god, gamaldags middelaldersk stil.
Skodespelarane er håplause. Story’n er langtekkeleg og keisam. Og zombiane spring. Allereie der veit eg at eg burde ha slått av filmen og gjort noko fornuftig i staden. Kall meg gamaldags, men levande daude smakar best når dei haltar seg bortover med det meste av det som skal vere på innsida godt synleg på utsida.
Det som i si tid dreiv orginalen, var det faktum av dei verkelege monstera var menneska. Det er eit og anna monster her òg, men dei når ikkje sadistiske Rhodes opp til skotuppen.
Men la oss ta for oss kva historia handlar om: Legestudenten Zoe overlever zombie-apokolypsen, og havnar i ein bunkers saman med ein gjeng sivile og militære. Det er ein dumming der som heiter Miguel, og ho har ein militær-kjæraste med meksikanske aner som heiter Baca. Så langt er det visse paralleler til orginalen. Men så dukkar Max opp, som ein gong i tida (eller tidlegare i filmen, om du vil) freista å valdta Zoe. Introduserar dumming nr. 2. Han er halvt zombie og halvt menneske, og 100% like fiksert på Zoe. I tillegg er han sminka som Jokeren i Batman. Og så ballar det på seg med problemar, blanda med jakta på ei vaksine.
Det aller verste er kanskje at INGEN av karakterane i filmen har så mykje som SETT ein zombie-flick i sitt liv! Dei gjer ALLE feila ein kan gjere i skrekkfilmar; spring i feil rettning, skrik og skyt med automatvåpen i hytt og pine, får biltrøbbel midt i skogen….Det er ikkje måte på.
Og kvar er Bub? Kvifor i alle dagar bytte dei ut vår alles favoritt-zombie med usympatiske Max? Det er så ein får lyst å skyte seg sjølv, for så å gjennoppstå og la nokon gjere det for deg på ny. Dette gjer berre vondt. Og klisjèane slår deg i trynet i eit slikt tempo at du knapt rekk å trekkje pusten mellom dei.
Nei, kjære regisør Vicens. Søtaste Hèctor. Finn deg ein annan sjanger å leike med. For det er overhovud ikkje her talentet ditt ligg.