Og det skal gå radigt, for dette året har gått så fort at eg rakk ikkje snu meg før det var over. Når eg fyrst byrja å fundere litt over tida som har gått, så har det skjedd eit og anna. Men dei heilt store høydarane har uteblitt, utan at det eigentleg har vore nokon big deal. Det har vore eit fint år!
Soundtrack: Rammstein – Rein Raus
Då eg tidlegare var ein ivrig bloggar, så skreiv eg gjerne ei oppsummering av korleis året hadde vore kring tida då rakettane ljoste opp desemberhimmelen.
Men i år? Eg har eigentleg ikkje så mykje å skrive heimatt om.
Ikkje skal nyttårsafta feirast nemneverdig denne gongen heller. Tidlegare var det the event of the YEAR, men no er me godt nøygde med å ete god mat og skåle med litt champange medan me ser nokre slappe fjertar av rakettar bli skotne opp i det fjerne. Stjerneskot er vel og merke eit must, og Dùnedain har stækka opp med x antal pakkar, så me får ljose opp nyttårsafta etter beste emne her på tunet.
Slik var det ikkje før: Då blei nyttårsfesten planlagd i månadsvis, og kvart år skulle overgå det førre.
No er me “småbornsforeldre” for ein liten flokk på fem englar, og det fristar ikkje å la dei vere aleine dersom nokon av naboane skyt opp rakettar og skremmer livskiten av dei.
Men kva skjedde eigentleg i 2024?
Eg fekk fjerna ein føflekk som har irritert meg sidan ungdomstida, og eg fekk meg ein ny awsomme tatovering.
Eg og Dùnedain farta til Oslo fleire gongar på adopsjonsførebuande kurs, berre for å få eit slag i trynet då Bufdir med eitt fann ut at dei ikkje tykte det var ein glimrande idè at born utanfor Noregs grenser skulle få lov å få foreldre i landet vårt.
Det svei litt. Eller, ganske masse faktisk. Me hadde fått det meste av papirarbeid i orden like før nyhendene kom, og for to som ikkje kan få eigne born var det vondt. Me var så glade for at me hadde landa på at me ville adoptere ei lita tulle eller ein knert frå Sør-Afrika, og sjølv om prosessen framleis var lang og hard, så var me i gong. Me skulle kanskje få bli foreldre på skikkeleg!
Men den gong ei. Me ventar framleis på å høyre om dei vel å snu, men sannsynlegvis har det allereie drege så langt ut at me blir for gamle før Bufdir kjem til ein konklusjon …
I mars fekk eg billettar til Wave’s of the 90s i bursdagsgåve frå min kjære ven og kollega Jonny, og me hadde ein fantastisk gøy tur. Eg møtte ein haug med herlege folk, og tok like greit med meg ei heftig influensa heimatt frå Danmark. Dermed blei bursdagen min feira i sofakroken under eit ullteppe med ein varm kopp kamille-te i lanken.
Mannen hadde bursdag og rund dag, som blei ubønhøyrleg feira med zipline og fisketur, og avslutta med storfest på Gimmeland med både puspas, quiz og karaoke.
Bror min hadde òg rund dag, i juni, men den blei ikkje feira før i august, og det i ekte BaleBy-style der berre eg, dei to hedersgjestane (bestekompisen vår har bursdag dagen etter bror min, så dei slo dagane saman og laga haraball saman) og far min sat att i garasjen og såg sola stige opp.
Ein LEIKAR ikkje fest i Balestrand!!
Sumaren gjekk for det meste med til å jobbe. Eg kom i gong med ein ny bokserie, og har arbeidd hardt for å ha sju bøker klare når dei skal kome ut i butikkane.
Evy, venninna mi frå vidaregåande som eg knapt har sett sidan, kom ein tur på vitjing og budde i campingvogn i hagen vår nokre dagar, Deadpool & Wolverine (<3) hadde premiere, og eg fekk møte ein heil drøss herlege forfattar-damer frå bergenstraktene på treff i by’n.
I august hadde eg og Dùnedain 2-års bryllaupsdag, men blei det feira? Næh.
Eg, Jonny og Wenche starta opp vårt eige filmselskap som fekk namnet Alien Ghoti AS, og så langt har me laga ein film. Så ballen rullar i det minste!
WarWithin-expansionen til World of WarCraft kom, og den var eigentleg … heilt grei. Eg veit ikkje direkte kjempeimponert, men det har teke seg opp etterkvart.
Då hausten kom blei det ein ny runde med Waves of the 90s sidan me vann nye billettar i mars, og det var like gøy denne gongen!
Eg var på teater og såg Kvinna i Svart saman med Kari Beate, som er eit av mine nye fantastiske bekjendskap gjennom året, det var innspeling av kortfilmen Skinnsyk, og brått var det blitt desember.Så då sit eg her, med kalkunen i ovnen og waldorfsalaten klar i kjøleskapet. Ute snør det, og mørkret senkar seg over dalen.
La oss håpe at neste år kjem med meir liv og røre, spennande opplevjingar og hakket mindre intense arbeidsdagar. For det hadde vore kjekt å få gjere noko anna enn å sitje aleine på kontoret og fortelje eventyr frå middelalderen!
Godt nyttår, alle saman!
