Bransjefest og av-knapp!

Categories Forfattaren & Filmskaparen, Kjære Dagbok

I går var det bransjefest (eller nyttårsbord) for filmfolk i Bergen. Alien Ghoti stilte sjølvsagt opp, og ein eller annan plass på ferda må nokon ha kome borti av-knappen min. Eg vakna vel strengt tatt ikkje i dag. Det vil sei, eg gjorde eit forsøk og det blei med det. 

Soundtrack: Billy Idol – Rebel Yell

Men alt i alt var det utruleg gøy. Folk som jobbar med film her på vestlandet er rett og slett awsomme!
Mellom klokka 18 og fram til midnatt var det tapas, mingling og på tampen av kvelden var det karaoke på bakrommet i Strandgaten. Eg fekk stå i den kjekkaste dokøen til dags dato, for det blei etterkvart lengje å vente når dei berre hadde eit toalett på lokalet! :p Men det gjekk fort når ein kunne stå og skravle i hyggeleg selskap.
Me såg filmsnuttar som dei andre kunsteriske sjelene hadde laga, men Alien Ghoti bidrog ikkje med noko. Me hadde for så vidt ingenting som var “kort” nok, for snuttane kunne ikkje vere på meir enn nokre få minutt. Våre ligg gjerne på 10 minutt +, enn så lengje.

Enda opp med TO, eg! (noko som kanskje forklarar formen dagen etter … )
Wenche køyrer safe og held seg til RedBull.

Etterpå tusla me vidare til Skipperstuen (!!) for meir karaoke. Eg og Jonny stemde i med Deutchland av Rammstein og publikum var heilt med! Eg hadde ein lenger diskusjon med ei dame om menn sine rettigheitar til å gå med kilt (Jonny B rockar dei rutene!!)

Og Bergen blei vitne til eit lite teatralsk innslag om fordeling av sølvbestikk og kinesisk porselen då eg og Jonny spelte ut ei lita scene om Bitchy von Bitchstadt og den stakkars ektemannen hennar. Ao. Det var nesten litt vondt, men så til dei grader morosamt! Wenche sprang bak oss og dokumenterte galskapen, medan bekymra tilskodarar sende ho sympatiske blikk.
Ikkje eit keisamt augneblink med den gjengen, nei!

Sånn til vanleg brukar eg ikkje å vere plaga med fyllesykje, men eg kjende det godt i skallen då eg vakna i dag. Me fekk bobler til velkomstdrink, og det skal sjeldan mange slurkane til av det brygget før eg kjenner det i toppetasjen dagen derpå. Men litt sjokolademjølk tok knekken på det verste ganske kjapt!
Verre var det at nokon hadde snubla borti off-knappen min på eit tidspunkt … Eg var så hinsides trøytt at eg sov meg gjennom dagen. Fullstendig kaputt og ingenting virka. Eg hadde gleda meg sånn til å endeleg få sjå Longlegs som omsider kom i posten her om dagen, men eg trur ikkje eg kom lengjer enn ein halvtime inn i filmen før eg måtte re-kapitulere.
Nokre gongar har eg slike dagar der eg rett og slett ikkje fungerar. Eg har kanskje ikkje ein fysisk krevjande jobb, men det kan verkeleg ta på mentalt nokre gongar! Det føles som om eg tenkjer så hardt og mykje, og engasjerar meg så intenst i historiane eg jobbar med at det tappar meg fullstendig. At det blei ei ganske sein natt på by’n hjalp vel ikkje akkurat på heller.
Men då eg endeleg opna augo igjen følte eg meg heilt fin og fit for fight. Det er på ein måte berre hjernen som må re-setjast litt, og når den er komen tilbake der den skal vere kan eg ta fatt på nye eventyr med alle karakterane mine.

Så no sit eg her og glitrar som eit avdanka joletre med eit smil om munnen. Eg kjøpte ein glitter-augeskugge palett for ei tid tilbake som er heilt nydeleg når eg skal sjå litt pynta ut, men det er jaggu ei utfordring å få vekk igjen! Worth it anyways; eg fekk såååå mange fine kommentarar frå folk i går for klesstilen min! <3 Goth FTW!
Og så hadde eg fått service på både sveis og negler dagen i førvegen, så eg hadde i det minste litt form på toppfjonet og kunne stille med awsomme svarte klør!


Eg hadde nesten gløymd kor gøy det er å reise på by’n ein gong i blant, for det har ikkje blitt så mykje party-party på meg siste året eller så! Men eg kjenner på meg at det ikkje blir så veldig lengje til neste gong!

 

Anmelding: Leave

Categories Film


Hunter blir funne som spedbarn på ein kyrkjegard i USA, innpakka i eit teppe med satanistisk’ishe symbol og med eit opp-ned kors rundt halsen. Som vaksen oppdagar ho at ho har norske aner, noko som fører ho til Bergen og inn i metal miljøet si spede vogge. 

Norsk … krim-thriller? (2022)
Med Alicia von Rittberg, Ellen Dorrit Petersen & Stig R. Amdam
Regi: Alex Herron
Lengde: 1 timar og 46 minutt

Men er dette eigentleg ein skrekkfilm?
Eh, nei. Det føles eigentleg meir som å sjå ein ny film i Varg Veum-franchisen, berre med litt ekstra skumle greier som lurer i skuggane.
For all del, filmen er ikkje dårleg. Det er spennande, mystisk og bileta er ikkje til å klage på heller. Nokre av skodespelarane skulle kanskje vore litt meir drilla før dei slapp til framfor kamera, men det er snakk om dei mindre rollane, så det får stå sin prøve.
Nemnde eg at eg er med i denne filmen? Om du ser GODT etter så kan du få to glimt av bakhovudet mitt under konsertscenene i starten, og så tuslar eg forbi kamera på gata litt seinare, i noko tåkete og blørri tilstand.

Annonsørinnhold
Hårfjerningsapparatet imponerte i test – nå får du unik rabattkode
Hårfjerningsapparatet imponerte i test – nå får du unik rabattkode

Men nok om meg. Tilbake til filmen.
Då eg fyrst høyrde om filmen (og fekk invitasjon til å vere statist) vart det omtala som ein skrekkfilm. Og i starten kan ein gjerne ta det for å vere akkurat det.
Ein foreldrelaus baby forlatt på ein kyrkjegard, omringa av okkulte element. Ei spontan reise frå Amerika til Bergen for å nøste opp i trådar som fører ned i den dystre kjellaren under tidlegare Garage (RIP) der metal-miljøet framleis held det gåande. Dystre våte gater i verdas vakraste by … Alt ligg til rette for ei spenningskurve som susar rett opp i eit himmelrike av det overnaturlege og skremmande.
Men så snubla den norske nordmannen inn dørane med sin down-to-earth haldning kring dette med realistisk film.
For av og til kan ein undre seg over om dei som lagar film her til lands i det heile er i stand til å tenkje nytt og ikkje minst: nytt på ekstreme måtar.
Der Hollywood ville ha pøsa på med flygande damer i flagrande kvite kjolar og jump-scares i kvart hjørne, held denne filmen litt tilbake. Dei bryr seg ikkje ein gong med å byggje opp til det krypande ubehaget som ein god skrekkfilm skal ha.
Ein helt kanskje pusten litt når handlinga føregår inne i ein fancy, flott og småleg creepy villa, men tross i at Hunter (Alicia von Rittberg) er fødd og oppvaksen i USA blir det altfor norsk. Det blir for likt så mykje anna me har sett før, og historia lenar for mykje på å oppklare kven som er Hunter sine foreldre framfor å dra fram det som er skremmande og intenst i filmen. Trådane blir nøsta opp og me får svar på det me lurer på, men du sit ikkje att med den klumpen i magen som får deg til å miste nattesøvnen.

Overnaturlege element dukkar opp litt her og der, og idèen er i utgongspunktet god. Hadde denne filmen blitt presentert for meg som eit krimdrama, mysteriefilm eller til og med ein thriller, kunne eg gått god for den. Men som skrekkfilm når den dessverre ikkje opp på lista mi.
Den endar på ein 3’ar. Ein sterk 3’ar vel og merke, men likefullt ein 3’ar.

My very own DOGPOOL!!

Categories Dyrehagen, Persona non Grata

Denne veka kom det pakke til meg frå Poki-Heaven! OMG OMG OMG! Eg er no den stolte eigar av Mary Puppins; my very own Dogpool!! 

Soundtrack: Rammstein – ZickZack

Eg sa til Dùnedain her om dagen at eg hadde bestilt ny hund.
Han tok det ganske fint, i motsetjing til kva enkelte av mine tidlegare roomies har gjort når eg drar denslags spøkar. Men så er Dùnedain alltid open for å utvide familien, og det er EG som må vere den vaksne og ansvarlege som seier: -Nei, Ling-Ling. Me kan ikkje kjøpe kanin og marsvin no. Og set frå deg den sibirske angorahamsteren. Me har ikkje plass til den heller.

Annonsørinnhold
Vintersko som holder føttene tørre og varme i snøen
Vintersko som holder føttene tørre og varme i snøen

Denne gongen var det (heldigvis?) ein plushie. Kosebamse, for dei som ikkje er heilt inne i terminologien.

Eg samlar på ting. Litt hoarder-tendensar der, men eg skuldar på genene mine. Samlingane mine går i dokker (creepy eller realistiske babydokker, Monster High og BJD), retro-My Little Pony, FunkoPOP!, dragefigurar og englefigurar (som berre får kome fram kring joletider stort sett … Englane, ikkje dragane!) Og film og musikk i fysisk form, fordi eg tykkjer dei som skaper slikt fortenar det.
Og sjølvsagt då sære bamsar.
I tillegg er eg så hinsides heldig som har ein barndomsven som har starta nerde-butikken Poki-Heaven der dei sel nesten alt av sånne gøye ting! Dei har endå til gode å pushe Monster High og BJD (og englar?) men det er lov å håpe at det kan kome til å dukke opp på eit tidspunkt det òg! :p Jaffal Monster High, for det er eit mareritt å få tak i den orginale serien!! *hint-hint*

Dogpool var med i Deadpool & Wolverine-filmen og blei spelt av Peggy som er ein blanding av mops og kinesisk nakenhund. Det er IKKJE ein krysning eg på nokon måte støttar, men kullet hennar var eit såkalla “uhell”. Derimot elskar kinesiske nakenhundar. Dei er dei absolutt kulaste bikkjene på jorda i mine auge, sjølv om eg ikkje fnyser av verken schäfer eller norsk grå elghund! <3 Eller xolo’ar. Eg skal definitivt ha ein xolo på eit tidspunkt.
Eg har møtt ein del av desse kinesiske hårlause divaene opp igjennom, og dei er så fulle av personlegdom at eg har ikkje opplevd makan. Mi eiga vetle dramaqueen, Pixiebelle Tallulah Arorèe, er mitt spirit animal. Ho er lat, sta, kresen og full i rare innfall. Og så ser ho ikkje ut som nokon annan boff i verda! Ho manglar eit øyra (som ho mista då ein laushund tok seg inn i inngjerda deira medan ho var ein bitteliten kvelp før ho kom til meg) og det er ikkje så mange tenner att i munnen hennar.
Ho er meir katt enn hund, kanskje mest fordi ho har vokse opp med nesten berre katte-sysken, og har ho bestemd seg så er det ikkje sjans i Helvete for at du får ho til å skifte meining. Akkurat som mamma’n sin.
Og veldig ofte matchar sveisane våre <3
Ryan Reynolds sa i eit intevju at Peggy var ein hundemanifasjon av Deadpool, og sjølv om ho ikkje var reinrasa varma det så inderleg hjarta mitt. Det seier -litt- om kor awsomme desse bikkjene er!!

Men Pixie sjølv var ikkje så veldig imponert.
Eg måtte sikkert prøve 20 gongar før eg fekk eit bilete der ho sat nokon lunde i ro ved sidan av dette nye kreket som mamma hadde drege i hus. Ho tykte ikkje det var representativt for rasen. Du kan likevel ane at det er visste likheistrekk når dei står attmed kvarande! xD
Elessär har derimot arva mor si sin kjærleik for kosebamsar; han har tre stykkjer som han ikkje kan leve utan:  triceratopsen Nassif, spekkhoggaren Terry og Fisken (som berre er ein fisk, underleg nok). Men då han fekk auga på Mary Puppins tykte han så absolutt at samlinga måtte utvidast og prøvde derfor fleire gongar å stele den frå meg.
Hehe, dyri bli’ so’ folki, sa oldemor mi, og eg vil så absolutt påstå at det er noko sant i det!

Og skulle du vere ein like stor fan som meg, så er det fullt mogleg å kjøpe dette vetle mirakelet av ein kosebamse her! 😉

 

 

Min?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Anmelding: The Substance

Categories Film


Hadde eg sett denne filmen for 15-20 år sidan så hadde eg rista på hovudet og tenkt at det fanst ikkje eit snev av realisme i galskapen. Ingen er vel villege til å gå så langt som dette for å halde på skjønnleik og ungdommelegheit? Men i 2025 er situasjonen litt anleis. Eg er ikkje ein augneblink i tvil om at det er meir enn ei handfull kvinnfolk som hadde hoppa på dette toget av galskap utan å blunke.

Amerikansk bodyhorror (2024)
Med Demi Moore, Margaret Qualley & Dennis Quaid
Regi: Coralie Fargeat
Lengde: 2 timar og 21 minutt

Eg kunne skrive ei heil avhandling om denne filmen. Det er så mykje gull å hente at eg veit ikkje kva ende eg skal gripe tak i fyrst.
Ein kompis av meg såg filmen samstundes som meg i si eiga stove, og det tok ikkje lang tid før det tikka inn ei melding til meg: “Noe av det sykeste jeg har sett siden Braindead!!”

Annonsørinnhold
20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig
20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig

Og eg lyg ikkje om eg seier at det stemmer. Dette er noko av det mest absurde og geniale eg har sett på skjermen på LANG tid.
Så, kvar skal eg starte? Historia handlar om den avdanka superstjerna Elisabeth Sparkle (Demi Moore) som byrjar å dra på åra. Ho er framleis vakker, men i hennar yrke er ikkje kvinner lengjer attraktive når dei bikkar 50.
Ho får nyss i at TV-selskapet ho jobbar for vil byte ho ut med noko yngre og sprekare, og i sin desperasjon tyr ho til injeksjonar som skal bringe fram ein “ny og betre versjon av seg sjølv”.
Så trappar ho opp på audition som den nydelege og freshe Sue (Margaret Qualley), og akkurat som i sine yngre dagar tek ho verda med storm. Men det bryggar opp til konflikt mellom dei to kvinnene, som sjølv om dei skal vere ein og same person, har veldig ulike meiningar og ynskjer i kvardagen.
Enter bodyhorror av ypperste klasse. Du vrir deg i sofaen medan Sue stel både livskraft og ikkje minst fysiske element frå Elisabeth. Og det går fort i nedoverbakken.
Elisabeth blir mildt sagt styggare og styggare, og det er vondt å sjå på. Dei har to kroppar som dei må dele på; ei veke kvar. Men Sue byrjar å pushe grensene og blir i sin kropp lengjer enn ho skal. Og for kvar gong ho gjer dette, blir Elisabeth eldre og skrøpelegare.
Den kroppen som er ute av spel blir gøymd på badet, bak ei løyndomsfull dør, og du kvir deg kvar gong du forstår at du skal få eit glimt av Elisabeth.

Filmen er nydeleg. Foto, scenografi, SFX og skodespelarane er heilt fantastiske. Det er som å sjå ein vond draum utspele seg på skjermen; kvar einaste liten detalj er planlagd og finpussa.
Og det er tydeleg at Fargeat har henta inspirasjon frå mange av dei som har briljert på sølvskjermen opp igjennom tidene.
Du finn respektfulle nikk til både Alfred Hitchcock sin Psycho (1960) og Stanley Kubrick sin The Shining (1980), og eg for min del føler at fleire idèar til sluttscenene har blitt lånt frå Peter Jackson sine tidlegare krumspring som Braindead  (1992) og Meet the Feebles (1989).

Eg må på det djupaste be om orsaking for det pixlete marerittet eg her legg ved, men det var ikkje enkelt å finne alternativ!

Og herregud så vakkert det er!
Men for meg blir det meir ein samfunnskritisk kunstfilm enn ein reinspikka skrekkfilm. Den set skjønnheitstyraniet på spissen så det stikk heilt inn i sjela, og den set fokus på korleis kvite gamle (og EKLE) menn framleis har eit overtak på korleis kvinner skal vere. Pene jenter skal smile og halde kjeft. Gjere som dei får beskjed om og vere vakre nikkedokker. Og den dagen rompa di ikkje er så stram som den var då du var 18 kan du like gjerne pakke snippsekken din og ryke og reise.
Som nemnd innledningsvis hadde eg sett på denne filmen som ein tøysete og fjasete liten sak om eg hadde sett den i førre tiår. Men i dag føler eg den er høgst reell for tida me lever i. For 15-20 år sidan var eg ikkje klar over at det eksisterte kvinner som var villege til å sprøyte sement inn i rumpeballane sine for å få den perfekte sprettrompa.
Så om eit produkt som dette såkalla “the Substance” hadde kome på marknaden, tvilar eg ikkje ein augneblink på at køen hadde stått herifrå til Hollywood for å få prøve det uansett kva konsekvensane hadde vore.

I seg sjølv er dette ein 5’ar. Men sjølv om filmen heng med deg lengje etter at rulleteksten har trilla over skjermen, så er det ikkje skrekk og gru som får deg til å sitje og gruble. Det er alt det andre. Du mistar ikkje nattesøvnen fordi du ligg med ei gruande frykt for kva som gøymer seg under senga di etter å ha sett denne. Så som skrekkfilm landar det på ein 4’ar, sjølv om eg oppfordrar alle som har mage til å kome gjennom så mykje blod og gørr og dinglande kroppsdelar å sjå den. Den er absolutt verd det.

Anmelding: The Fly

Categories Film

Amerikansk bodyhorror (1986)
Med Jeff Goldblum, Geena Davies & John Getz
Regi: David Cronenberg
Lengde: 1 time og 36 minutt

“I’m becoming: The Brundlefly.”

Annonsørinnhold
20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig
20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig

Eg var ikkje gamle knerten då denne filmen blei vist på TV2, og eg fekk streng beskjed om å gå og leggje meg.
Gamlingane kjende meg kanskje i overkant for godt, og visste både at eg sitra etter å få sjå denne flicken OG at eg nok hadde kome til å slite med mareritt i fleire veker etterpå. Dei visste heldigvis ikkje at eg allereie hadde sett Haisommer og derfor på nattestid blei plaga av haiar som kom ut av både doskåla og sluken i badekaret.

Så kanskje var det ikkje så dumt at eg fekk marsjordre til draumeland, og måtte vente nokre år før eg fekk sett dette mesterverket av gørr og galskap. Det var min introduksjon for bodyhorror, ein sjanger som eg vanlegvis ikkje hyllar så veldig, men så hadde eg eit lite crush på Jeff Goldblum … I rolla som Seth Brundle er han perfekt. Han har perfeksjonert den nervøse og keitete nerden av ein vitskapsmann heilt ut i fingerspissane, og Cronenberg visar at ein treng ikkje ein storslått location for å skape skikkeleg god skrekkfilm.
Det meste av filmen føregår i labratoriet til dr. Brundle, ein vitskapsmann som har funne løysninga på korleis ein kan teleportere livlause objekt frå ein pod til ein annan. Men han vil noko meir. Han vil klare å teleportere levande skapnader.
Og etter eit heller mislukka forsøk med ein bavian og ein diskusjon med den nye kjærasten sin etter å ha teleportert ein biff, finn han løysninga. Han teleporterar atter ein bavian, og bestemmer seg for å ta det store skrittet sjølv: Han skal sende sin eigen kropp gjennom tid og rom.
Problemet er berre at han uvitande får selskap av ei fluge, og dermed er snøballen i gong å rulle.

The Fly er ein remake av orginalen frå 1958, som var ein av dei fyrste bodyhorror-filmane som kom på lerretet, og både før og etter The Fly frå ’86 har det kome mange fleire. Men Cronenberg sitt mareritt frå 80-talet er likevel blant dei absolutt beste. Det er så grotesk at det kunne ikkje vore gjort betre, sjølv med dei begrensa SFX-moglegheitane dei hadde på den tida samanlikna med i dag.
Det er ein historie, og ein god historie, der alle dei ubehagelege bileta er der av ein grunn.
Problemet er berre at det går litt for fort. Forholdet som oppstår mellom Brundle og Ronnie (Geena Davies) blir ikkje heilt truverdig, og eg skulle veldig gjerne sett korleis det utvikla seg frå one-night stand til djup og inderleg kjærleik. Mange av scenene kunne gjerne vore lengjer og det kunne vore brukt litt meir tid på stemningsoppbyggjing. Men når det er sagt, så får ein alt ein treng på den eine og ein halve timen filmen varar. Eg skulle berre så gjerne ynskje det varte litt lengjer, for det er spennande. Og gøy. Og herleg morbid og fullstendig motbydeleg.

Be afraid. Be very afraid.

Forfattaren avslører: NY SERIE!!

Categories Forfattaren & Filmskaparen

Endeleg kan eg få lov å fortelje om kva eg har putla med siste året: Eg er godt i gong med den nye roman-serien Eirill Seidkvinne!!

Sountrack: Gåte – Bendik & Årolilja

Jepp, det stemmer! Siste halvåret landa eg på ein ny serie om Eirill. Eg prøvde meg fyrst på ein serie frå 1800-talet med ein romantisk vri, men det gjekk ikkje så bra som eg hadde håpa. Eg er cirka like romantisk som ein våt ullsokk, så det blei kleint. Veldig kleint. Eg måtte vri meg litt i smerte nokre gongar før eg innsåg at dette gjekk ikkje vegen.
Heldigvis er eg og Eirill ganske like. Ho er ikkje så oppteken av romanse ho heller, og akkurat som meg føler ho seg rimeleg dum når ho havnar i den typen situasjonar. Ikkje spør korleis eg enda opp gift, for eg slit framleis med å forstå kva knep eg brukte for å sjarmere Dùnedain i senk! Men eg bestemde meg for å utfordre jenta litt, for kven hugsar ikkje kor pinleg absolutt ALT var i den tida då forelskingar gjorde sitt fyrste inntog i liva våre?

Annonsørinnhold
Vintersko som holder føttene tørre og varme i snøen
Vintersko som holder føttene tørre og varme i snøen

Dermed blei det ei fortsetjing på historia om den vetle villstyringen frå middelalder-Sogn.
For dei som ikkje har lese den fyrste serien min, så handlar det om dei to systrene Live og Eirill som mistar familien sin etter eit røvarangrep, og som overlever då mor deira klarar å få dei over i ein båt som ho skyv ut på fjorden. Dei driv lengje og vel, heilt til den gode storbonden Gamle-Nikulas tek dei inn på garden sin.
Live er pliktoppfyllande og arbeidssam, og drøymer om mann og born og eit godt liv som bondekjerring, medan veslesystera Eirill er ei handfull som helst vil springe i skogen, leite etter huldra og skulle nesten ynskje ho var fødd som gut fordi dei har det så mykje gøyare enn jentene i hennar auge.
Det er ein ganske action-pakka historie som føregår i tida kring svartedauden, ein periode i historia der døden var ein hyppig gjest i dei fleste heimar, og då kristendomen hadde eit uhyggeleg grep om folk flest.
Sjølv tykkjer eg serien var både hinsides spennande (å skrive for meg som forfattar) og ikkje minst full av herleg humor. Og det var i mine auge vanskeleg å ikkje bli utruleg glad i både Eirill og den herlege trollkjerringa Gygri som bur djupt inne i skogen saman med ei snakkande ravn.
På mange måtar var Eirill det barnet eg sjølv var. Ho var undrande, såg troll og nøkk på høgljos dag og ho elska dyr. Og så stilte ho spørsmål ved det meste og hadde ein rettferdigheitssans utanom det vanlege. Ho var ein tidleg feminist, til tross for at ho berre var ei lita jente då me blei kjende med ho.
Så då eg måtte innsjå Lokkri + romantikk = fullstendig krise var neste steg å sjå korleis det hadde gått med den vetle heltinna mi.

Litt tid har gått, og Eirill er no ei 16 år gamal (ung) kvinne som framleis bur i stova si i skogen over Stuphedla saman med dyreflokken sin. Verda har vore roleg i tida etter svartedauden, der Eirill har vore den nye seidkvinna på garden og teke imot born, hjelpt sjuke og blitt tante til mange små håpefulle englar.
Men brått blir ho kasta inn i ein noko dramatisk kjærleikstrekant, og det kjem eit nytt kvinnfolk til garden som Eirill hamnar så til dei grader på kant med. Og som i alle gode historiar, så ballar det på seg.
I førre serie fann syster hennar ein liten baby som nokon hadde lagt att i skogen, og ga ho namnet Sága. Ho er no blitt 6 år gamal, og har teke mykje etter tanta si. Ho er ein liten villstyring, med sterke meiningar og masse spørsmål, og dei to knyter eit sterkt band. Sága er overbevist om at det er huldra som la ho att i skogen, og meir enn noko anna skulle ho ynskje ho kunne få møte den ekte mor si.

Eg vil ikkje avsløre for mykje om historia, for det blir nokre plot-twists og ein del action, men eg har gjort mitt beste for at serien skal vere mogleg å lese sjølv om ein ikkje har vore gjennom alle Søstre-bøkene.
Serien Eirill Seidkvinne kan lesast heilt for seg sjølv eller som ei fortsetjing på den fyrste serien.
Det har vore litt av tanken min heile vegen; eg vil gjerne fortelje historiane til så mange som råd av etterkomarane til Eirill og Live, men samstundes vil eg ikkje at nokre av seriane skal bli på meir enn kring 20 bøker. Og at det dermed skal vere mogleg å lese ein av desse seriane utan å binde seg til 120 bøker for å få heile historia. Om NorskeSerier lar meg halde fram med visjonen min, så håpar eg på sikt at det skal ende opp som ei slektssoge som går fram mot vår eiga tid, og at det ein dermed kan lese noko frå 1300-talet og så hoppe til 1800-talet dersom det er ein tidsepoke som ein likar betre. Men dette ligg sjølvsagt LANGT fram i tid i så fall. Bøkene skal skrivast òg, ikkje berre diktast opp i hovudet mitt! :p

I mine auge er Eirill Seidkvinne ei bittelitt meir roleg historie enn den til tider brutale Søstre-serien. I og med at pesten ligg bak oss, så tek det vekk litt av det morbide elementet som hang over historia ganske lengje. Men livet i middelalder-Noreg var likevel hardt, og ein kjem ikkje vekk ifrå at døden var ein mykje hyppigare gjest på denne tida enn kva me er van med i dag. I skogen var det ulv og bjørn, og sjølv om dei sannsynlegvis gjekk etter sau og hjort var dei sett på som farlege å møte på, særleg på ei snøfull vinternatt.
Kvinner gjekk gjerne gravide frå fyrste menstruasjon til dei ikkje lengjer var i stand til å setje fleire born til verda, og ein fødsel var ikkje til å kimse av. Mange døydde, både born og mødre, og fødsel var blant dei vanlegaste orsakene til at kvinner omkom.
Så sjølv om det er mindre sott og henrettingar i denne serien, så blir det ei spennande reise gjennom middelalder-vestlandet denne gongen òg. Kanskje berre sett gjennom augo til ei som har blitt litt eldre sidan sist.
Og akkurat som med førre serie, er det den fantastiske Eline som står for illustrasjonane, noko eg så absolutt er heilt henrykt over, for ho kan dette med å skape MAGI på framsidene mine!

Eg håpar du har lyst å følgje meg, Eirill og Sága på denne ferda gjennom 1350-talet, for at det blir spennande kan eg absolutt skrive under på!
Fyrste bok, HULDERDATTEREN, er i sal 7. mars!

Deadline & Deadpool. Og hinsides mykje SNØ!!

Categories Dyrehagen, Forfattaren & Filmskaparen, Kjære Dagbok

Utanfor stovedøra mi er eg sikker på at me er oppe i meteren no. Og framleis lavar det ned, medan dei som styrer vêret på TV seier me skal få endå meir på måndag! Ikkje at eg klagar. Eg ELSKAR snøen!! <3

Soundtrack: The Prodigy – No Good (Start the Dance)


Folk må berre klage til dei blir lyselilla i trynet, men vinteren er den vakraste tida på året.
Ikkje at eg ikkje likar sumaren, våren og hausten, men når verda blir pakka ned under eit teppe av vakre kvite fnugg som glitrar i måneljoset, så kan alt anna ta seg ein bolle. Dei fleste heng med leppa fordi el-bilen ikkje vil starte, vegane er glatte og dei får snø i skoa når dei går ut. Men det er konsekvensane av å sverge til ankelsokkar året rundt, folkens! Få deg eit par varme fluffy sko og NYT kor vakkert det er! <3

Annonsørinnhold
Her er de beste kjøpene på januarsalget
Her er de beste kjøpene på januarsalget

Dùnedain er jaffal på saka og held stien mellom ytterdøra og Skrivarstovao open og relativt snøfri mellom bygene. Og det med eit stort smil om munnen! Han har til og med teke på seg ansvaret å måke kring pippe-restauranten (les: fuglebrettet) slik at dei små fjørkledde gjestane våre finn att det som måtte ramle ned når dei er på vitjing.
Eg er vel og merke fødd med ei pussig genetisk innstilling som gjer at eg ikkje KAN la vere å smile når det snør.
Naboane må tru eg er småleg tussete når eg står her ute på trappa og stirer opp mot himmelen med eit fårete glis om munnen kvar bidige gong det lavar ned.
Jentene mine er derimot mindre entusiastiske, og eg trur ingen av dei har opphelde seg utandørs meir enn kring 10 minutt i slengjen siste dagane …

I dag var planen eigentleg å ta fullstendig fri utan å sitje med nasa ned i tastaturet og fantasere. Eg trudde eigentleg eg var ferdig med sjette bok i den nye serien min då eg til mi store overrasking oppdaga at eg var oppe i over 56.000 ord! Noko som fekk meg til å tru at pc’en min var blitt ganda, sidan eg har site og rive meg i dei små tustane som spirar på toppen i fleire dagar fordi eg følte eg ordteljaren min ikkje rikka seg over 42.000 ord!! (minimumskravet mitt er 50.000 ord. Trur eg. Eg har for å vere heilt ærleg mista litt oversikten … )
Så der sit eg då til langt utpå kvelden i går, medan magen min allereie var i fullt opprør både i topp – og botnseksjonen etter all jolematen og anna usunt snadder eg har stappa i kjeften gjennom jola, og freista å klippe og redigere og kutte og styre for å kome under maxgrensa mi … som eg heller ikkje heilt har kontroll på lengjer!
Heilt til eg kom til siste kapittelet, og oppdaga at eg framleis sto fast på dei 42.000 orda. For denne dama hadde limt inn seks kapittel TO GONGAR!! Og dei hadde gøymd seg heeeeilt på slutten av boka.
Oh joy.
Det var eit stykk grumpy forfattar som slo av maskina fortare enn svint og gøymde seg under eit teppe inne i sofaen der og då.
Dessverre er det ein gong slik at både folk i kreative yrker og sjølvstendig næringsdrivande ikkje har ein av-knapp, så her er eg igjen. Men skrivelysta (den fiktive sorten, altso) sit ganske langt inne i kveld, så om det blir produsert så veldig mykje meir før eg loggar av for kvelden, vågar eg ikkje uttale meg om.
Deadlinen min er om ei veke frå i morgon av, og då er det berre å krysse fingrane for at eg finn roen nok til å kome i mål.

I dag hadde eg for så vidt lova å ta fri. Eg og mannen skulle køyre Deadpool-maraton og sjå alle tre filmane. Noko me heilt fint klarte.
Eg er ein sucker for superheltar, men hjarta mitt er for alltid i anti-heltane sine hender. Og ingen kjem høgare på den lista enn min fine Wade Wilson. Han vitsar, han er ein nerd, han elskar einhjørningar, han sparkar romper og han har null filter. What’s not to love?
Det er litt som med anti-woke-komikarane; ingenting er heilag og eg elskar det.
Eg kan med handa på hjarta sei at eg er så lei av at ting skal vere politisk korrekt at eg trur eg spyr. Det er ikkje eit politisk korrekt fiber i skrotten min, og då er det rett og slett forfriskande at det finst nokre som kan spøke med det meste.
Ikkje at det er feil med Ryan Reynolds i spandex (eller lær) heller <3 Den mannen er awsomme, og ingen andre får lov å spele Deadpool enn han. Eg har talt, og det står eg fast med. Om nokon prøver, så blir eg sur. Veldig sur.
Det er heller ikkje noko å klage på at Wolverine dukkar opp i 3’aren, for Hugh Jackman ER Wolvie. Utan at eg skal nekte for at Henry Cavill var ein heftig fin cameo i filmen han òg.

Okay, for dei som ikkje er heilt på bølgjelengde, og som eg har mista fullstendig i dette spindelvevet av klissete manneprat her, så kan eg opplyse om, i korte trekk, at Deadpool opprinneleg er ein teikneserie. Han var ein gong ein leigemordar som fekk kreft, og som var ein del av eit medisinsk eksperiment som førte til at han fekk helbredande evner og gjorde han i stand til å bli frisk frå det aller meste. Inkludert kreften, men det har etterlete han med ein mindre … hm, tiltalande utsjånad. Litt som Freddy Kreuger sitt kjærleiksbarn, om Kreuger sine arr hadde vore genetiske. Han er i stand til å gro ut ein arm eller spire ein ny kropp dersom han mistar hovudet. Og han er ein del av Marvel-universet, og eg har digga karakteren sidan eg oppdaga han i teikneseriane FØR fyrste filmen kom ut. Men kanskje endå meir etter at mr. Reynolds BLEI Deadpool. Og Wolverine er den råaste av alle X-Men som nokon gong har eksistert, med knivfingrar og ein awsomme kropp … eh, hårsveis. Sånn for ordens skuld. Spelt av mr. Jackman. Han er jo slett ikkje så verst å sjå på han heller.
Og heilt til sist, så er Henry Cavill karen som har spelt Superman og The Witcher, og som ser akkurat like snasen ut som dei to eg akkurat har snakka om. Yummy.
Når det er sagt, så må eg leggje til at eg har ein underleg tendens til å forelske meg i fiksjons-karakterar framfor folk IRL.  Trur ikkje eg hadde reagert sånn kjempemasse dersom eg hadde møtt ein av desse på gata (mogleg eg hadde snudd meg og løfta litt på augebryna, men … ) med mindre dei gjekk i kostyme. Då er det ein større fare for at eg hadde vend om og sprunge etter dei.

Men så var det på høg tid å returnere til middelalderen, og kanskje klare å få ferdig den boka som ikkje VIL bli lengjer. Seriøst. Eg føler at eg står bom fast uansett kor mykje eg skriv! Antalet ord sniglar seg opp, utan at eg har noko kjensle av at eg har skrive kapittela kortare denne gongen enn nokon gong før! Likevel er eg no oppe i 40 kapittel, når eg vanlegvis kan klappe meg sjølv nøgd på skuldera etter cirka 35.
Eg avsluttar dermed dette innlegget med nokre bilete av vinterstemning frå dalen kring hytta, og vonar de alle har ein mindre frustrert sundag enn det eg strir med!

Elessär er supernøygd med vêret, og klarar ikkje halde seg nok i ro til at bileta blir klåre!!

 

 

 

Godt nyttår – og velkomen tilbake?

Categories Forfattaren & Filmskaparen, Kjære Dagbok, Persona non Grata
Godt nyttår frå meg og Dùnedain! Og skål for at 2025 kjem med ALT de måtte ynskje dykk!

Nytt år, nye moglegheitar. Og fleire nyttårsforset. I år har eg eit: Eg skal klare å skrive minimum TO blogginnlegg i løpet av veka! Og så langt har eg faktisk klart det ganske bra, sidan eg tjuvstarta litt sånn på haustparten! 

Soundtrack: Nightwish – Noise

Eg har prøvd med det same nyttårsforsettet tidlegare, men då har det vore meir “eg skal skrive meir i bloggen”. No set eg meg eit meir konkret mål i håp om at det skal føre fram. I tillegg blir det kanskje litt meir press på å faktisk produsere litt tekst når eg no legg ut link på Facebook-sidene mine. Eg kjem ikkje til å linke til alt eg skriv bortsett frå det som er relevant til film – og bøker, men om nokon kik innom og les litt, så er det jo kjempekjekt det òg! Det blir mest av alt ei form for dagbok for min eigen del, for å få ut litt av alt som samlar seg oppi knollen, og som ikkje passar inn i det eg vanlegvis skriv!

Annonsørinnhold
Hårfjerningsapparatet imponerte i test – nå får du unik rabattkode
Hårfjerningsapparatet imponerte i test – nå får du unik rabattkode

For dei som då vel å ta fyrste turen innom (velkomen forresten!) så tenkte eg å skrive bittelitt om meg sjølv!
Eg heiter Lukritzia, og bur utanfor Bergen. Eg er oppvaksen i Balestrand (eller BaleBy om du vil), men flytta lengjer sør for å studere då eg var i byrjinga av 20-åra. Og her blei eg!
Forhåpentlegvis får eg moglegheita til å flytte “heimatt” snart, for eg elskar bygda mi der oppe i Sogn.
No bur eg saman med mannen min Dùnedain, dei tre kattane Thrallya, Eówyn og Khavi, samt hundane Pixie og Elessär i eit koseleg lite hus fjernt frå folkeskikken, og eg trives veldig godt her. Men det er smått med plass, så det hadde vore fint med til dømes eit kjøken der ein ikkje trengde å gå ut for å skifte meining.
Eg er stolt sogning, dyreelskar, hippie-bonde-gothar, reinkarnasjons-spiritist og definerar meg sjølv som heks.  Og så er eg nynorskfanatikar, sjølv om jobben min helst ser at eg skriv på bokmål. *fnys*

Sånn til dagleg skriv eg bøker. Blant anna. Eg er forfattaren bak den historiske romanserien Søstre, og har snart gitt ut 20 bøker! No er eg i gong med ein ny serie, men den skal eg heller kome tilbake til seinare.
I tillegg driv eg filmselskapet Alien Ghoti AS saman med mine fantastiske kollegaer Wenche og Jonny.
Eg har i fleire år vore potet i filmbransjen, og jobba med alt frå produsent og regissør til skodespelar, statist og sminke. Det einaste eg ikkje har prøvd er lydmiks, så vidt eg kan kome på! Og eg elskar det, sjølv om det ikkje er så lett å leve av i det lange løp.
Men det er ikkje så mange som har moglegheita til å leve av det dei elskar, og film og det å skrive er så absolutt blant mine største lidenskapar. Eg kunne knapt vente til eg forsto korleis ein skulle bruke bokstavar til å forme ord og setningar då eg byrja på skulen, og eg byrja på mi fyrste bok då eg var 9 år. Den blei på litt over ei halv dataskriven side, for det tok så hinsides lang tid å sitje der og taste med to fingrar. Så lærte eg meg touch-metoden, og resten er historie. Eller ganske mange historiar, for å vere ærleg.
Eg skriv film/TV-seriemanus, noveller, dikt og romanar. Ikkje alt er like mykje å rope hurra over, men eg likar å sitje og drøyme meg vekk uansett. Så då kan ein likevel skrible ned det ein tenkjer på.

Skrekkfilm er min sjanger, sjølv om favorittfilmen er Ringnes Herre. Og så diggar eg Deadpool, både filmane og teikneseriane.
Eg er vel eigentleg ein skikkeleg nerd når det kjem til stykkje, som samlar på retro-My Little Pony, rare dokker, FunkoPOP! og dragefigurar. Eg elskar fantasy, brettspel/rollespel, World of WarCraft og teikneseriar. Og så har eg ein fasinasjon for ting folk gjerne ser på som litt dystre, og det var kanskje der idèen til å skrive Søstre hadde sitt utspring.
Svartedauden, norrøn mytologi og norsk folketru har alltid vore noko eg har lese ALT eg kom over om. Eg pugga bygdaboka heime så snart eg kunne lese, på jakt etter gamle soger og historiar om draugen, pesten og overtru, og eg elskar å lære om korleis verda såg ut for menneska i middelalderen. Alt frå korleis dei brukte urter og folkemedisin til kva dei trudde på av underjordiske og trollskap.
Litt historie-nerd er det med andre ord i meg, sjølv om moderne historie alltid har vore litt meir ‘meh’. Krigane på 1900-talet interesserar meg cirka midt der sola aldri skin.

Bonde-gothar var ein kategori eg blei putta i av ein medbloggar for mange år sidan. Eg kledde meg helst i svart, og danderte meg sjølv med naglar og store boots, lange skinnfrakkar og med svart hår og likesminke i mine yngre dagar, men eg var langt ifrå så dramatisk som dei gotharane eg gjerne møtte då eg flytta til Bergen. Dei lente meir mot metal-goth og victoriansk-goth, medan eg gjerne tok på meg svarte sæggebukser og digre hettegensarar.
No er eg noko meir fargerik, og har helst rosa, lilla eller blått hår, knæsjfarga sko eller neonfarga mesh. Eg elskar å leike meg med sminke og prøve nye frisyrer, og sidan eg eigentleg vimsar kring i min eigen vetle draumeverden mesteparten av tida, så har eg innsett at eg eigentleg er litt hippie òg. For eg er veldig peace ‘n’ luv, og tykkjer alle skal vere snille med kvarandre. Eg er ei diplomatisk sjel som ikkje kavar seg så lett opp, og eg elskar livet.
Eg sleit med psykiske utfordringar i ungdomstida, men etterkvart som eg byrja å bli tørr bak øyro (og det tok jaggu lang tid, for eg trur det framleis er teikn til fuktskader baki der endå!!) lærte eg meg å sjå ljost på livet, meg sjølv og alt det fantastiske som er kring meg.
Men eg er open om det eg har vore gjennom, for det er nok av dei som slit og treng å høyre at det kan bli betre. Eg veit jaffal at eg hadde trengd å høyre det då eg var nedi dei djupaste kjellarane …

Og så bør det nemnast at eg er både sarkastisk, ironisk og har særs tørr og gjerne litt svart humor. Men eg er ganske så snill på botn, sånn eigentleg!

Så velkomen til deg som våga deg innom! Kom gjerne tilbake ein annan gong!
Og til sist vil eg ynskje alle som ein eit fantastisk godt nyttår, med von om at 2025 kjem med mykje godt og ikkje forsvinn så fort som 2024!

Det snør, det snør! Noko eg meinar er eit godt teikn for det komande året <3

 

Anmelding: Black Christmas

Categories Film


Amerikansk teen horror/slasher (2019)
Med Imogen Poots, Aleyse Shannon, Lily Donoghue & Brittany O’Grady
Regi: Sophia Takal
Lengde: 1 time og 32 minutt

Eg har sett Black Christmas frå 1974 og re-maken frå 2006. Og sjølv om det har gått lang tid, hadde eg ein viss idè om kva denne filmen, som òg skulle vere ein slags re-make, skulle handle om. Eg kunne ikkje teke meir feil.

Jau, eg er ein sucker for girlpower, slasher-filmar og karakterdrivne filmar. Og her er det rikeleg av alt saman. I tillegg ligg hovudfokuset på korleis kvinner framleis på mange måtar er undertrykte sjølv i vår tid, og Takal balanserar det på ein nydeleg måte der menn som ikkje er verken alfa-wannabes, sove-valdtektsmenn eller sjølvopptekne jocks får moglegheita til å sei ifrå at ikkje alle menn er like.
Ho grip tak i korleis nokre mannfolk framleis kjempar for å få relevante leiarar som dominerar kvinner og korleis verda har blitt styrd av kvite menn i altfor lang tid.
Og eg elskar det.
Med det utgongpunktet sit eg og ynskjer at filmen kunne vart mykje lengjer eller rett og slett vore ein TV-serie!
Det er spennande, sjølv om eg undrar meg over at det er særs lite blodsprut og avkappa hovud til å vere ein slasher, slik forgjengarane hadde. Ikkje at det gjer filmen dårleg; eg likar karakterane frå fyrste stund. Alle har ei historie, alle er engasjerande og eg får lyst å vite meir om dei.

Annonsørinnhold
20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig
20 vinterjakker på salg: Tykk, varm og stilig

Filmen følgjer Riley, som studerar ved eit college som blei grunnlagd av ein mannsjåvinistisk slaveeigar for over 200 år sidan. Ho er foreldrelaus og offer for ein sovevaldtekt, men framstår som ei tøff ung dame med bein i nasa som ikkje lar seg pille på tidlegare nemnd nase. Ho er ein del av eit søsterskap som ikkje er samansett av bimboar og babes med overdrivne store puppar, slik dei gjerne er i filmar frå andre sida av dammen.
Ho og venninnegjengen er opptekne av likestilling og vil felle patriarkiet. For komplisert? Neidå, dette er slik eg tykkjer det SKAL vere.
Men det er tydeleg at ikkje alle karane kring dei er einige i at kvinner skal ha så mykje å sei, og konflikten tilspissar seg når jentene opptrer på ein jolefest der dei syng om sovevaldtekter.

Det høyres kanskje litt platt ut, men så langt er filmen god.
Takal gjer ein nydeleg jobb med å samle dei lause trådane og du får svar på det aller meste utover i filmen. Ho klarar til og med å veve inn nokre lause trådar som du ikkje visste at var lause i utgongspunktet!
Hittil i filmen er dette ein moderne vri på dei føregåande filmane, og eg for min del sit og ventar på at Billy (mordaren i den orginale filmen og re-maken frå 2006) skal kome vandrande inn i bilete.
La meg avsløre at det skjer ikkje. I staden blir me kasta inn i ein sekvens med ein kappekledd mordar som kjem noko ut av det blå. Og så går det nedover. Og nedover.
Historien glir lengjer og lengjer vekk frå orginalen, og blir ei suppe kokt på svart gøgge, gamal overtru og konspirasjonar.
Så er det brått over.

Eg sit att med kjensla av at Takal fekk det litt travelt på slutten. Som om ho hadde tenkt å lage ein god karakterdriven slasher, og det byrja veldig bra. Men så ville ho revolusjonere filmen mot slutten og gjere noko nytt og spenstig som … rett og slett ikkje fungerte så godt som ho hadde trudd det kom til å gjere.

Det vippar veldig mellom ein 3’ar og ein 4’ar her. Eg vil dra han opp fordi eg så gjerne VIL at den skal vere god heile vegen når starten er så engasjerande, men slutten dreg meg ned på ein 3’ar. Ein sterk 3’ar. Og eg vonar inderleg at det blir fleire filmar med like gode karakterar frå Takal i framtida, for den delen elska eg verkeleg!!