I dag stemmer ingenting. Uansett kva for eit av skriveprosjekta mine eg opnar, så er det noko som skurrar. Til og med ting eg tidlegare har vore nøygd med, er klar for bossbøtta i mine auge.

Soundtrack: P!nk – Who Knew

Gah!! Hjernen min vil rett og slett ikkje! Ingenting stemmer; setningane er dårleg formulert, karakterane mine seier berre teite ting, og oppi skallen min har eit eller anna sett på bremsene for all kreativ tenkjing. Hurra.

Planen var å leggje fokuset på å få ferdig novellesamlinga mi; ei rekkje creepy historiar om alt frå kannibalar og seriemordarar, til varulvar og porselensdokker. Noko for ein kvar smak. Og ja; det er ein klovnehistorie inni der, for dei som tissar i buksa av slikt.
Men i dag klaffar det ikkje. Eg har opna dokument etter dokument, rista på hovudet, og fått litt tårer i augo fordi eg blir så pinleg berørt over kor dårleg eg syns det eg les er.

Det som er frustrerande, er at eg ikkje klarar å setje fingeren på kva som ikkje fungerar! I stad las eg ein setning der ein karakter skulle bli sjenert då han fortalde ei jente at han syns ho var pen. Av ein eller annan absurd grunn hadde eg lagt følgjande ord i munnen på karen: «Du er kjempepen!»
Hæ? Er det nokon som faktisk ville sagt det? I alle fall ikkje med ropeteikn på slutten. Definitivt.

Har eg nokon gong sagt til ein person eg var litt betatt av, at vedkomande var «kjempepen»? Nei. At nokon er «jævla hot» kanskje, men igjen indikerar det meir ei interesse for hanky-panky meir enn ei genuin interesse for personen.
Men fram til akkurat den settningen, hadde eg vore relativt nøygd med historia. Og så kjem han kødden av ein fyr og seier til hovudkarakteren at ho er «kjempepen», og ingenting fungerar lengjer. Heile historia blei teit, og det berre grunna akkurat det der!

Så det er der eg er i dag. Derfor bloggar eg i staden. Då kan hjernen berre tømme ut alle orda som ligg som ein propp i sluket og stengjer for flow’en. All driten. Ut-ut-ut!!

* brukar x antal minutt på å ta eit slags selfie-bilete som illustrerar håplausheita. Gir opp *

Så i prosessen med å forbetre språket mitt, måtte eg vitje www.slanguttrykk.no. I staden for å faktisk få noko brukande ut av det, blei eg sitjande og humre over uttrykk som «karusellsaft» (alkohol), «slafsemåse» (vulva….visstnok!) og «femigrillen» (solarium). Men som det ofte er med Internett, så stod det så dårleg til med både grammatikk og generelle skriveferdigheitar blant bidraga, at eg rygga ut igjen.
No går eg på butikken og kjøper påfyll av røyk og RedBull, medan eg konstanterar at denne dagen gjekk aldri så litegrann i vasken.

Laurdags morgon vakna eg av noko som kitla meg på nasa. Det kan ha vore pusepels, voffeull eller fuglefjør, men like fult freista eg å klø det vekk. Litt i halvsøvne og noko omtåka, heva eg handa, og presterar å gje meg sjølv ein saftig knytneve i naserota.

Soundtrack: Rammstein – Deutchland

Slik starta den fyrste dagen eg kan sei var ein tilnærma fridag på særs lang tid. For her har det gått i eitt siste vekene…! Det har vore jobbing, folk som skal ha selskap, hyttetur, tanteungar, konsert, møter….Men i dag er det skrivedag. Eg har planta rompa mi godt i go’stolen i skrivestovao mi, med RedBull og god musikk, og lar skrivekløen ta over. Så langt har det ikkje gitt det heilt store resultatet, så eg freistar å samle hjernecellene i form av eit blogginnlegg.

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Så, ja. Kva er det som har helde meg vekke frå dataskjermen siste vekene?
Blant anna har eg sagt ja til å filme ein musikkvideo for SandmarX (verdas beste norske rockeband!!), og dekka derfor konserten deira på Rick’s på fredag. Dunedàin var med som prod.ass., og gjekk fullstendig opp i rolla! xD Men til å vere kameradame, og utstyrt med totalt 4 kamera den kvelden, tok eg særs få bilete i form av typen som står i ro! Så eg viser til Sandy sin Instagram for dokumentasjon:

View this post on Instagram

Post show photo with the coolest camera woman @inaborlaug who filmed some cool shots last night🤟Can't wait to show you 🤟

A post shared by Sandra Szabo (@therocketqueen90) on Apr 27, 2019 at 6:56am PDT

Når eg fyrst var der, møtte eg på Karny!

Så utruleg gøøøøy! Eg var akkurat ferdig å filme konserten, då eg snudde meg og såg denne flotte dama kome snikande ut frå skuggane! Wheeee!! Så, det måtte dokumenterast litt.

I går tok eg meg ein aldri så liten time-out. Eg gjorde ingenting. Deilige, fantastiske ingenting. Eller, eg tok oppvasken. Det får vere grenser, lissom! xD Men hovudsakeleg låg eg lett slengd på sofaen og glodde på oppussingprogram med Otto (som sånn ps er ganske hot, sånn eigentleg….?) à la Sinnasnekker’n, og dyrepoliti og folk som tek plastiske operasjonar. Eg momsa sjokolade, pizzarestar etter laurdagen, og kinamat. Eg har sagt det før, men eg seier det igjen: INGENTING slår chop suey’en til China Restaurant på Strusshamn!!!
Eg skulle eigentleg på ridetur, eller på kino for å sjå Pet Sematary, men fuck datt. Det kjem fleire dagar der eg kan planleggje ting. I går skulle eg sløve. Basta bom.

Eg avslutta dagen med ein laaaang heimespa, med peeling og andletsmaske og shaving og duck-face!

Haha! Eg er på avvenning; eg skal slutte å slengje ut tunga på kvart einaste bidige bilete, så dette er ein potensiell ny look. U digg? Eh, neivel. * streke ut i boka *

Eg har òg prøvd noko heilt nytt, og ein smule sjølvmotseiande: vegansk milkshake. Det var….interessant. Sandy drog meg med på Kilo&Gram, som køyrer raw food og veganske alternativ. Og eg blir stadig facinert over kor mange slike sjapper som dukkar opp. Tenkje seg til at det ikkje er mange år sidan det spratt opp pannekake – og vaffelsjapper på kvart hjørne? Så var det smoothies, og no er det veganske alternativ som er greia. Eg for min del saknar pannekakene.
Men tilbake til milkshake’n. Med havremjølk.

Eg må med handa på hjarta sei at eg fattar ikkje korleis dei som svergar til eit grønt kosthald held ut?! Det er heilt greit av og til, men å leve sånn utan mjølk og kjøt og egg og…mat?! Eg står litt i respekt av det. Så lengje dei ikkje freistar å food shame meg. Då er respekten vekk. * poff *

Neste post på programmet: Mat. No var eg jaggu svolten igjen. Og btw: Ella er komen inn på Kortfilmfestivalen i Grimstad!!!

Som vanleg legg eg store planar, og skal få alt på stell. Sånn går det aldri.

Soundtrack: Bon Jovi – It’s my Life

Det byrja så bra på måndagen; eg stod tidleg opp, fekk i meg frukost, vaska hus og trente yoga. Dagen etter klara eg òg å kome meg opp før fuglane feis, og I’m on a roll! ….trudde eg.
I staden rasa korthuset saman, og eg sit her i sofaen med ein pjusk voff (som overhovud ikkje har lyst å vere pjusk!) og kamille-te med honning. Eg la meg i går, og måtte pakke meg inn i to dyner fordi eg fraus. Same status i dag tidleg, så eg blei under dyna til langt på dag. Heldigvis har eg tre sjukepleiarar som fungerte som både vaskepersonale og varmeputer. Feberen ga seg, og no sit eg i staden her med bomull i hovudet, maur i halsen og ein mjølsekk i nakken.

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Dùnedain brukar å ta med seg Elessär når han skal av og jobbe, men etter ein fjelltur i mørkret her om dagen rispa vetleguten seg opp i eine pota, og har fått streng beskjed av mamma’n sin om å halde seg i ro og ikkje ete bandasjen. Såret ser fint ut, men han får ikkje lov å rulle seg i gjørma dei nærmaste dagane.
Og sidan eg ikkje er i form, køyrer eg middag à la pappa-style i dag. Fleskesos til middag. Det var som regel det han tydde til når han mekka middag i min barndom, så eg har eit noko nostalgisk forhold til den retten. Har jo innsett kvifor; det er gjort på 1-2-3 og smakar NOM! 😀 Så den er klar til karen min kjem att frå bushen.

Ein av planane eg hadde lagd før eg blei sofa-fast, var å kome i gong med skrivinga. Til og med det greidde eg på måndag! Resultatet blei eit LANGT og om eg sjølv skal sei det; hysterisk morosamt innlegg om husmorsyrket og løgnene til dei “perfekte” husmødrene som klarar å ha tre born, fire-rettars middag og eit hus som er strøkent. Men blogg.no presterte å SLETTE innlegget for meg då eg posta det, utan at eg fekk noko å sei i saka!! Skrivekløen forsvann som dugg for sola, og eg freste høglydd i timesvis Så eg har lært; frå no av blir kladdane mine laga i WordPad, og så publisert. Eigentleg er det verst for alle lesarane som gjekk glipp av ei særs episk lita litterær perle!
Men dårleg form til sides, så byrjar faktisk huset å ta form no! Kjøkenet er så godt som ferdig innreia, og manglar berre kartet på veggen, der eg og Dùnedain skal markere ruta vår i ferda mot å erobre verda. Som turistar, vel og merke. Eg har lagt planane om å bli verdsminister på hylla inntil vidare.
Stova er blitt superkoseleg, og soverommet treng berre ei litt meir tilpassa seng. Sånn ståa er no, må eg rulle meg ut frå under Pixie og Khavi, klatre over Dùnedain, gjennom ei lita luke mellom stigen og den opne døra, nattbordet og ein kasse som er på veg på loftet, og så hoppe over Elessär dersom naturen kallar på nattestid. For jau, me har køyseng på soverommet. Sånn familie-køyseng. Ikkje vidare praktisk, og ei fare for liv og helse under mine nattevandringar.

Men i og med at Bon Jovi atter ein gong stemmer i om at det er hans liv på høgtalarane her (Spotify står på random!) lurer eg på om eg skal prøve meg på golvet litt igjen. Verda snurrar heftig når eg reiser meg, men eg blir rastlaus av å vere så stasjonær som dette her!!
La meg leggje ved nokre bilete av livet i huset mitt, og så skal eg følgje Bon Jovi si oppmuntring om å leve livet. Så langt det lar seg gjere, om ikkje anna.

Tre mannfolk. Sju marsvin. Fire bikkjer og tre kattar. Tre kaniner. Og to undulatar seinare.

Soundtrack: Frost og Thèoden-konsert

Då var nøklane levert, og eg har gnagsår opp til albogane etter å ha skurt hus i vekesvis. Huset på Askøy er historie, og eg har forflytta meg langt oppi ein dal så langt frå folkeskikken som eg overhovud kunne kome.
Det er noko litt vedmodig med å flytte frå ein plass der eg har budd i 11 år. Eg og eksmannen min flytta dit i 2007, mest av alt fordi me kunne ha så mange dyr som me overhovud kunne klare å huse der!
Me flytta inn med eit marsvin og to kaniner, og fekk kort tid etter verdas snillaste voff; Maggie.
Så dreiv me dyrehage der i mange år, før gubben min flytta ut og snudde snuten tilbake mot Sogn & Fjordane.
Kæsskiss flytta inn, og med han følgde det pusar. Etter fem år blei det slutt mellom oss, og eg møtte Dùnedain. Og no startar det nye kapittelet i eit koseleg, raud hus, med ein pus, to voffar og to undulatar.
Og her ser det ut som eit bomba horehus, i alle fall fram til eg no har fått sortert alle kassane som står i stova, og karen min har snekkerert på plass alle dei praktiske løysningane eg kjem opp med medan eg ryddar.

Men den vetle stovao mi vil for alltid ha ein spesiell plass i hjarta mitt. Late sumardagar med meir eller mindre vellukka grillfestar, døra som alltid stod open for alle som ville stikke innom, skrekkfilmkveldar, dyrehage, tårer og latter, frustrasjon og glede. Eit bittelite kvitt hus, som eg framleis er overbevist om at er heimsøkt av ei lita jente og ein gamal mann. Plommetreet som blei hausta to gongar i løpet av alle dei åra, og mine desperate og noko mislukka forsøk på å halde ein hage.

Takk for no, Askøy! Me har pakka siste rest på flyttelasset, og etterlet oss ein Dùnedainsk pingvin til dei som overtek etter oss. <3