Det er ein -sånn- dag. Ein sånn dag der eg eigentleg ikkje har nokon verdens ting å klage over, men likevel føler for å rive ut det vesle av hår eg har på toppen og skrike av mine lungers fulle kraft.
Eg vakna med ein katt på hovudet, ei bikkje midt i senga (som forøvring var heilt i skyene over at ho ENDELEG fekk vaske katten….) og bikkje nr III parkert på magen min. Og det er sand i senga. SAND i SENGA. (å vakne med ein kvart zoo i senga gjer eigentleg ikkje noko. Men SAND!! GAH!!)
Huset er rotete. Ikkje så veldig, men eg får lyst å skrike likevel. Og det står koffertar i stova mi etter scenografi-oppdraget. Men eg er ikkje i ein tilstand der eg får gjort noko med det. Les: Eg GIDD ikkje.
Etter å ha vore og handla for å fylle eit heller botnskrapa kjøleskap, sleng eg meg på sofaen og trykkjer i meg ein halv pose chips. Og trass i at eg ikkje har lyst på meir, sånn eigentleg, så blir eg liggjande og glo på Family Guy og momse i meg endå litt meir. For så å liggje strak ut på sofaen og sutre høglytt over at eg er kvaaaaalm….
Dùnedain forstår ikkje kva knapp eg freistar å få han til å trykkje på for å avslutte programmet som køyrer på maskina. Eg må kontrollere meg sjølv kraftig for å ikkje pælme heile pc’en ut vindauga.
Eg angrar på at eg ikkje kjøpte sjokolade på butikken i dag. Og is.
Ting skjer ikkje fort nok. Ikkje rett nok. Feil-feil-feil! Kvifor var det ikkje fleire episodar i sesong 5 av American Horror Story?! Eg ville sjå meir Liz og Tristan! *småtute litt* Og så er tøyskoa mine skikkeleg teite som tek så lang tid å få på. Eg vil berre bli her på sofaen og skrive og skrive og skrive….Samstundes som eg vil ringje alle dei fantastiskaste menneska i livet mitt og tigge dei om å ta meg med på eit helsikes fyllekalas. I need ma peepz, but please leave me alone!!
Hm. Noko seier meg at mensen er RETT kring hjørnet?
….var eg tydelegvis oppe før fuglane feis for å kome fyrst i køen.
Ein av tinga eg verkeleg såg fram til med å bli “vaksen”, var moglegheita til å sleppe kviser. Eg har aldri vore eksepsjonelt plaga med kviser eller akne eller noko sånt, men når eg får dei, så plasserar dei seg strategisk….Og eg ser ut som eg er plaga med hudproblem som allereie i middelalderen var på veg til å bli utrydda!!
Takk og pris at eg ikkje er vidare forfengeleg når det kjem til stykkje. I alle fall ikkje så ille at eg vil gjennoppta kampen for burka som moteplagg, slik eg gjerne viste til i min ungdom! xD
BONUS: Kor mange prikkar klarar du å finne i trynet til Lokkri?
HINT: Det er fleire enn det som syns i det gule ljoset!!
Me sat på altanen i går, eg og Dùnedain, og kosa oss med kvar sin is frå isbilen. Brått sprett fyren opp og forkynner: “Me tek oss ein tur med motorsykkel!”
Noko forfjamsa over innfallet, og ein smule teken på senga, gjekk eg med på stuntet. Ingen skal kome og påstå at Lokkrisen ikkje er spontan! No sir!
Så me heiv oss i bilen, cruisa oppover mot heimstaden hans, og skulle hente motorsykkelen. I same augneblink som Vèrgudane tømde sin vrede nedover skog og mark.
Eg innrømmar eg kan vere litt pysete, og ting som går fort (eller høgt oppi lufta!) gir meg noko klump i magen. Gøy-klump for fort-ting, panikk-klump for høgt-ting. Og sjølv om eg var innstilt på å klamre meg fast i kavaleren min bortetter vegane, med vinden i øyro og , var eg noko happy for at det kunne sjå ut som det heller blei kaffi og kaker hjå svigermor.
Vreden varte derimot ikkje lengje, og brått stod eg der med full mc-festdrakt i garasjen til svigers. Hjelpes.
Eg følte meg litt som ei stappa pølse, men klarte likevel å kravle meg opp bak ein særs entusiastisk kar på sykkelen. Og så rulla me i veg, medan eg hylte som ei banshee i vårnatta, og klamra meg fast det eg makta. Noko forhåpentlegvis ingen registrerte over motordur og vinden som peip i øyro. Innimellom snudde køyremannen seg og freista å spørje om det gjekk bra, men eg trur ikkje han høyrde så masse til mine forsøk på å overbevise han om at framleis trudde eg var i livet.
Etter nokre kilometer, kom me til eit kryss, der nokre rånarar hadde plassert seg ganske strategisk i vegen. Farten måtte ned, og eg tenkte med meg sjølv at dette var ein gylden moglegheit til å få skubba meg sjølv litt bak på setet, sånn for å unngå ei permanent, fysisk symbiose mellom oss.
I det eg freistar å sparke frå på fotstøtta, smell det så kraftig i kneet at eg høyrde det over motorduren. Det er mogleg det berre var i mitt hovud det var så høgt, men kjensla av at nokon køyrde ein kniv inn bak kneskåla mi, var høgst reell. Då Dùnedain ga gass igjen, var det på nippet til at eg måtte snu meg for å sjekke om foten låg att i vegen bak oss. Spoiler: Den gjorde ikkje det.
På ny klamra eg meg fast til krampa tok meg, og då me endeleg stoppa for å ta ein gamal barneheim i nærare augesyn, skolv eg i kvar muskel i kroppen. Og la oss ikkje byrje å snakke om foten ein gong! Her var det verken rom for å stå eller gå, og som ei 90 år gamal førkje, måtte kavaleren min assistere meg særs fysisk til nærmaste benk. La meg understreke: Det var v-o-n-d-t!
Vegen heim gjekk heldigvis noko betre; eg fann ut korleis eg kunne halde meg fast på ein meir fornuftig måte som ikkje involverte noko form for kveletak på sjåføren. Og til sjuande og sist, så var det eigentleg ganske gøy! Eg køyrer gjerne meir motorsykkel, eg!
Men eg tek førebehald om at eg har eit fungerande kne FØR eg stig på sykkelen. For i dag er krykkjene framme igjen, og eg sit som eit potetsekk på sofaen og drøymer om betre tider.
Det skjer ting! Fine ting! Og no skal eg fortelje om dei!!
Ah! Det er VÅR i lufta! <3 Sånne ting gjer meg happy-happy. Så i dag, etter møte hjå Filmselskapet AS kring kortfilmen Min Elskede (underteikna er produsent, sånn heilt på ordentleg!), blei dagen nytta til å spankulere (noko som høyres mykje finare ut enn den faktiske og slepande haltinga det eigentleg går i….) kring i by’n med Dùnedain, så lengje kneet mitt var villeg til å samarbeide. Det varte ikkje lengje. Me rusla innom ein kinarestaurant, åt ein betre middag, og avslutta med IIIIIIS på Deli De Luca!! Gotta luv it. Planen vidare var tur på kino, men det blei utsett. For now. Me reiste heller heim og kræsja på sofaen, snurra i gong ein av tidenes dårlegaste zombie-flixx, og sovna under teppet. Om nokon lurte, heitte filmen House of the Dead. STYR UNNA!! *hulke i fosterstilling *
Så alt i alt var denne dagen heilt herleg, og eg kryssar fingrane til krampa tek meg for at me held fram med sånt vèr ein stund! Herregud, så digg å rusle kring i lett dongerijakke, shorts, småsko og med fargerike hjartesolbriller på nasa! <3
Men det til sides.
Gode nyhende, i alle fall for meg: Eg har funne igjen ladaren til kameraet mitt! Etter å ha endevendt loftet på jakt etter dei rette kablane, dukka ENDELEG adapteren min opp, og gjorde meg til eit særdeles lukkeleg menneske! HerreGUD som eg har sakna å ha eit speiglrefleks innan rekkjevidde! Eg, gamal til sinns som eg er, har tross alt ikkje vidare sans for bileta mobilen min tek. Me leikar ikkje fotograf her, lzm! I tillegg blir eg mykje meir inspirert til både å skrive og faktisk ta bilete når eg har eit godt kamera! Og så blei det ryddig på loftet. Det var jo ein bonus i seg sjølv! Så det kan jo vere det er akkurat det sparket i ræva eg så sårt treng for å kome tilbake til bloggeverda? La oss håpe det.
Og når me fyrst snakkar om bilete: Her om dagen gjorde eg noko særs ulikt meg. På 15-års jubileumet til BSTV, laga eg meg ein Instagram-konto. Sånn ein fancy bilete-micro-blogge-sosial-media-sak. I know, right? Kven hadde trudd det? Vel, orsaken var at eg skulle poste nokre bilete til ein foto-slide som viste livet i Student-TV gjennom åra, og tenkte eg skulle slette den med godt samvit etterpå.
Sånn gjekk det ikkje. Då eg sjekka innom den i dag, hadde eg 52 følgjarar. FEMTI-TO!!! Kven i alle dagar er desse menneska som vil vite kva som foregår i livet mitt?! Og kvifor??!? Enden på visa var at eg hadde faktisk ikkje hjarte til å slette den! Så no må eg faktisk byrje å bruke app’en, leggje ut ting og freiste å halde meg oppdatert. Dæng. Følte meg som DEN Kardashian-kjerringa der eg sat; SUPERSTAAAAR! Haha! xD
Så no skal eg la dette gå til hovudet på meg, og poste drit som eigentleg ingen vil sjå, og håpe at nokon betalar meg for det. Er det ikkje sånn det funkar? Eller har eg misforstått?
Planen framover no, er eigentleg å freiste å bli aktiv på bloggen framfor Facebook. Eg har Facebook opp i halsen. Ikkje grunna folka der, for eg har tidenes mest fantastiske veneliste! Men det er rett og slett stress å halde kontroll på ting der, for det renn inn med notifactions, og Fandens oldemor. Og i tillegg har eg altfor mykje på hjarta til å få ut alt eg har lyst til der, utan å bli stressa. Ikkje at eg har eit godt svar på korleis dette kan bli betre om det kjem ut via bloggen, men det tek me som det kjem. Eg saknar berre å sitje sånn som dette og skrive som ein tulling.
Litt engsteleg i forhold til den nye saken på toppen av sida mi her no: Dette innlegget er: Betalt av annonsør, helt eller delvis sponset, innehar produktplassering eller har annonselenker
Da fuq? Eg har jo allereie masa om både Deli De Luca og Instagram og filmen min, utan planar om å huke av for at eg har drive produktplassering?? For i mine auge stemmer jo ikkje det, akkurat?
Nuvel.
La meg helse våren, og forhåpentlegvis sumaren, velkomen med rosa hår og eit smil om munnen, og så tek me resten av historia derifrå. Who’s ready?!
