Men norsk helsevesen er visstnok i verdstoppen (enn så lengje! Eg mistenkjer at Erna har andre planar på sikt….) Så den gamle dama blei gipsa i hop, og send heim til underbemanna aldersheim for å nyte utvatna lapskaus. Det var berre vatn. Sundkokt vatn!
Soundtrack: The Rasmus – Supernova
La oss innsjå det; sumaren er komen. Eg merkar det i alle fall, i og med at myggen har funne vegen til dessertbufèen. På rappen kan eg telje fem myggstikk som har dukka opp i løpet av siste 24 timane. Eit av dei er til og med midt oppå planeten. Heldigvis har eg ikkje fått nokon av dei intense kløene (bank i bordet!!) som vanlegvis sender meg på randen til vannvidd. Revolusjonerande nok har kroppen min funne på ei ny greie; no skal alle myggstikk etterlate seg blåmerker! Vel, den var ny. Og i kjølvatnet av tapasfesten dei held på min venstre rompeball i natt, er eg særs spent på korleis den blir sjåande ut når eg om nokre veker skal sprade lettkledd rundt borti California!
Ting har vore temmeleg bra etter sist innlegg, som var noko post-angst-relatert. Eg er tilbake, og I’m on fire!! Det skjer så masse for tida at eg slit med å finne opningar i kalendaren min! Trur omtrent eg er fullbooka fram til eg reiser til L.A. og Palm Springs i midten av juni!
Men la oss fyrst starte sånn rundt angst-helga mi. Gabbi og Harelabb hadde som vanleg ein heidundranes fest i casa’n sin på 17. mai. Rømmegraut og kaker, etterfølgd av piker, vin og song, sånn standaren er. Eg kom heim med ei hofte ute av ledd (trur eg? Den poppa då på plass igjen etter to dagar!) og gjekk som ei gamal dame med lårbeinsbrot. Eg hadde x antal kutt på beina, og kunne ikkje i min villaste fantasi forestille meg korleis DET skjedde, for eg sat jo stort sett fint på ein benk og preika piss heile kvelden? Trur eg? Kan nokon informere meg om eventuelle merkelege sprell undervegs her?
Haha, eg ELSKAR at eg har ein sånn gal gjeng å leike med! ^^ Og Gabbi seier ho er særs nøygd med denne dama her, som ho bestilte via nettet for omtrent to år sidan. Ho etterlyste ei nerdete dame, som kunne danse inn med ei vinflaske i neven og ein attetude som matcha utsjånaden. Sånn basicly. Det fekk ho tydelegvis! Og takka vere at eg snubla halv-dritings inn i livet deira, fekk eg verdas nydelegaste mann inn i mitt.
Så blei eg raudtopp igjen, rett og slett fordi det eksisterar ikkje ein sveis eg klarar å leve med i det uendelege. Jiiz, eg føler meg rett og slett usynleg med kommunegrått og halvlangt hår?! Vòila, dis be me now! Så ser me kor lengje det varar. Men eg SKAL ha langt hår når eg giftar meg!!
Eg kryssa i tillegg ei barriere eg har slite lengje med på fredag: Eg fekk meg tatovering!!
Både eg og Dùnedain dekorerte oss med kvar vår ulvetatovering, som ved sidan av kvarandre utgjer yin/yang. Min er ei svart alfatispe med make stjerne som Elessär hadde i panna som kvelp, og hans er litt underdanig og leiken, vanskeleg å halde styr på, i kvitt. Det symboliserar oss så fantastisk perfekt! Dùnedain er kanskje ikkje direkte underdanig, ikkje misforstå! Men han kan vere noko «orsak at eg er til» sånn innimellom! Han er det vakraste mennesket på jord, men han klarar ikkje alltid å sjå det sjølv. Iiiih, eg elskar den mannen så utruleg masse-masse!! Han er perfekt!! * gå over i kliss-søt modus *
Men til dei som lurte, så er det vondt å få tattis. Gunvor kan ryke og reise med sine påstandar om at det berre «kitlar» litt og er skikkeleg «deeeeeilig». Meg i rompa. Det stakk og brann og var ømt i dagar etterpå! Eg har talt. (men eg angrar overhovud ikkje; eg klarar ikkje slutte å sjå på den!!)
Så timeplanen vidare: Eg skal til Los Angeles. Filmen vår Ella kom inn på kortfilmfestivalen i Palm Springs, og eg får reise dit! Premieren vår var heilt fantastisk; eg fekk blomar og raudvin, og go’orda hagla!
Eg er så stolt av Tommy som står bak manus og regi, og som er bakmannen og skal ha all cred for ein heilt fantastisk og rørande film. Eg skal reklamere meir for filmen seinare, men no er det fyrst og fremst Amerika som står for turen.
La oss halde fram: Eg skal ut med fine Caro i helga, som eg ikkje har sett på år og daaaag! Så er det rollespel-kveld med D’n’D, sumarfest hjå Gabbi, roadtrip med Wenche, Foo Fighters-konsert med Ida, og forhåpentlegvis kan eg og kadlen min byrje å planleggje ein ferietur no som veslevoffen tek til å bli tørr bak øyro.
Og fram mot dei kaotiske kvardagen eg ventar på at skal starte (eg har fyrst to rolege dagar!), skal eg berre chille og vere babysjuk her i mi eiga vesle premenstruelle verd. Heldigvis går det i firbeinte pelsdottar når eg blir babysjuk, så eg drøymer om beibiboff eller pusebeibi, eg. Eller marsvin og kanin. Dvergponny. Kva som helst med pels og poter <3
(ikkje fortel Dùnedain; han er altfor lett å påverke, så brått planlegg han nye tilskot til dyrehagen. Utruleg nok er det EG som må setje foten ned i dette forholdet! OMFG, yet another reason for loving him….!)
Som vanleg legg eg store planar, og skal få alt på stell. Sånn går det aldri.
Soundtrack: Bon Jovi – It’s my Life
Det byrja så bra på måndagen; eg stod tidleg opp, fekk i meg frukost, vaska hus og trente yoga. Dagen etter klara eg òg å kome meg opp før fuglane feis, og I’m on a roll! ….trudde eg.
I staden rasa korthuset saman, og eg sit her i sofaen med ein pjusk voff (som overhovud ikkje har lyst å vere pjusk!) og kamille-te med honning. Eg la meg i går, og måtte pakke meg inn i to dyner fordi eg fraus. Same status i dag tidleg, så eg blei under dyna til langt på dag. Heldigvis har eg tre sjukepleiarar som fungerte som både vaskepersonale og varmeputer. Feberen ga seg, og no sit eg i staden her med bomull i hovudet, maur i halsen og ein mjølsekk i nakken.
Dùnedain brukar å ta med seg Elessär når han skal av og jobbe, men etter ein fjelltur i mørkret her om dagen rispa vetleguten seg opp i eine pota, og har fått streng beskjed av mamma’n sin om å halde seg i ro og ikkje ete bandasjen. Såret ser fint ut, men han får ikkje lov å rulle seg i gjørma dei nærmaste dagane.
Og sidan eg ikkje er i form, køyrer eg middag à la pappa-style i dag. Fleskesos til middag. Det var som regel det han tydde til når han mekka middag i min barndom, så eg har eit noko nostalgisk forhold til den retten. Har jo innsett kvifor; det er gjort på 1-2-3 og smakar NOM! 😀 Så den er klar til karen min kjem att frå bushen.
Ein av planane eg hadde lagd før eg blei sofa-fast, var å kome i gong med skrivinga. Til og med det greidde eg på måndag! Resultatet blei eit LANGT og om eg sjølv skal sei det; hysterisk morosamt innlegg om husmorsyrket og løgnene til dei “perfekte” husmødrene som klarar å ha tre born, fire-rettars middag og eit hus som er strøkent. Men blogg.no presterte å SLETTE innlegget for meg då eg posta det, utan at eg fekk noko å sei i saka!! Skrivekløen forsvann som dugg for sola, og eg freste høglydd i timesvis Så eg har lært; frå no av blir kladdane mine laga i WordPad, og så publisert. Eigentleg er det verst for alle lesarane som gjekk glipp av ei særs episk lita litterær perle!
Men dårleg form til sides, så byrjar faktisk huset å ta form no! Kjøkenet er så godt som ferdig innreia, og manglar berre kartet på veggen, der eg og Dùnedain skal markere ruta vår i ferda mot å erobre verda. Som turistar, vel og merke. Eg har lagt planane om å bli verdsminister på hylla inntil vidare.
Stova er blitt superkoseleg, og soverommet treng berre ei litt meir tilpassa seng. Sånn ståa er no, må eg rulle meg ut frå under Pixie og Khavi, klatre over Dùnedain, gjennom ei lita luke mellom stigen og den opne døra, nattbordet og ein kasse som er på veg på loftet, og så hoppe over Elessär dersom naturen kallar på nattestid. For jau, me har køyseng på soverommet. Sånn familie-køyseng. Ikkje vidare praktisk, og ei fare for liv og helse under mine nattevandringar.
Men i og med at Bon Jovi atter ein gong stemmer i om at det er hans liv på høgtalarane her (Spotify står på random!) lurer eg på om eg skal prøve meg på golvet litt igjen. Verda snurrar heftig når eg reiser meg, men eg blir rastlaus av å vere så stasjonær som dette her!!
La meg leggje ved nokre bilete av livet i huset mitt, og så skal eg følgje Bon Jovi si oppmuntring om å leve livet. Så langt det lar seg gjere, om ikkje anna.
Eg er så sliten. Sååå sliten. Men huset er nedvaska, og eg byrjar å sjå ein ende på galskapen. La oss då berre slengje inn ein hannhund og ei tispe med løpetid, berre for å gjere ting litt ekstra spennande.
Soundtrack: Wheeler Dealers
Slik ståa er no, må Elessär og Pixie vere adskilde. Både for vår og deira skuld; Elessär nektar å gje syster si fred, for gjett kva? Akkurat i det han kom i puberteten, køyrde ho i gong med løpetid. Stakkars guten fattar og begrip ikkje kvifor han brått oppfører seg rart, og kvifor Pixie er så spennande. Han grin og stressar, og Pixie er grumpy som fy. Khavi og fuglane nyt at ingen bryr seg med dei, men bikkjene driv gamlingane sine til vannvidd.
Så, what else is new?
Vel, eg har hatt bursdag! 😀 Det blei, tradisjonen tru, feira med ein aldri så liten weekend-festival. Laurdagen hadde eg vors her i nye-kåken, før me (det vil sei: Sara, Wenche, Sandra, Elin og Linn. Og meg sjølv, åff kårs.) snudde snuten ned mot by’n, der me dansa i timesvis og konsumerte litervis av alkoholhaldige substansar.
Heilt fantastisk kveld, utan tvil! Den enda på Tonga Bar, der eg og Wenche tømde i oss kvar sin strawberry daiquiri, som ga oss au i magen, og fekk oss til å ta til fornuft og kome oss heimover. Eg presterte i same rennet å øydeleggje ein fyr for livet. I køen kom det 4-5 dritungar som snakka høgt og heftig om sine kvinnelege erobringar, med det resultatet at underteikna snudde seg og tok eit godt grep om utstyret hans, medan ho proklamerte: -Er det ALT du har å skryte av?!
Nuvel. He had it comming.
Dagen etter var det roleg kakefest, der Dùnedain diska opp med sjokoladekake, marsipankake, bollar og is! <3 Svigers kom innom, samt lillebror med familie. Heilt fantastisk koseleg! ^^
Og så fekk eg litt økonomiske bidrag til shoppoholicaren i meg, så i dag var eg på Lagunen for å utforske utvalet. Gina Tricot-buksa som eg har sikla på ei eve (slengbukse i kamuflasjemønster!!!) var sett ned frå 299,- til 125,-, så brått hadde eg peng til overs, og kunne innvistere i ein herleg tunika i tillegg!! Så fekk eg nye sølvøyredobbar på Glitter, handla litt mat og fekk med meg nokre potteplanter heim. Stort betre kan det vel ikkje bli!
Eg kan òg informere verda om at eg tydelegvis har vore ein tur innom ei tidsmaskin på vegen, for ikkje berre var det slengbukser i ørten variantar i butikkane, men dei sel Buffalo-sko på DNA no! Til den nette sum av 1700 kroner, eller noko deromkring. Ikkje heilt innanfor med mi lommebok, men eg skal ikkje nekte for at nostalgien trengde seg på….Ikkje nok med det, men det var ikkje grenser for kor mange butikkar som spelte 90-talsmusikk?! Eg skal ikkje vere vanskeleg; eg føler meg særs heime i den epoken, eg!
Og så good newz: Kåken på Askøy er historie. Eg har vaska og skurt og gnukka og gnidd, og no ser huset overkomeleg ut. Det er mykje som må gjerast for at nokon skal kunne bu der igjen; loftet var rett og slett i kritisk tilstand no som me ikkje har budd der og lufta eller hatt varme på!!
Det var ille, for å sei det mildt. Det trengst minst 3 nye ventilar i huset, ei skikkeleg vifte på badet, oppvarmingsmoglegheitar som ikkje baserar seg på elektriske ovnar, ein GOD del måling og utskifting av heile lofttaket. Eg er veldig glad EG ikkje må ta meg av den oppgraderinga….!!
Men nøkkelen leverar eg i morgon, og så er nok eit kapittel tilbakelagd. Og sjølv om det er noko vedmodig, etter 11 år i den stova, så skal det bli godt å basere seg på å bu varmt og tørt, og med plass til eit spisebord i stova! 😀
For fyrste gong i mitt liv har eg vore i ein fysisk butikk og kjøpt ny laptop. Splitter ny ASUS-maskin; liten og søt. Og det er som å ha eit blankt lerret framfor seg. Det er ikkje grenser for kor skrivetrongen brått melde seg i sama rennet!!
Soundtrack: Seigmenn – Hva Vi Elsker
Skrivestova mi er oppe og går, og i dag: Ny pc. Slike ting gjer meg glad. Av sorten happy-happy-wheee!! Eg har faktisk til no i livet berre kjøpt eller overteke brukte laptopar, både av økonomiske og praktiske orsaker. Men denne gongen er det BERRE mi maskin! Ingenting anna enn det EG vil ha på den! Tek itt tid å bli van med Windows 10….Så moderne har eg aldri vore før! xD *gamlingen*
Så då har eg omsider fått innstallert mesteparten av alt som er livsnaudsynt, og hadde etter planen tenkt å skrive eit laaaaaangt innlegg, med masse-masse bilete, men guess what? Alt eg skulle ordne på nye-data’n tok så lang tid, at no må eg finne senga! :O
Så i morgon er atter ein dag. La meg berre håpe eg ikkje blir ståande på Askøy og vaske ned hus til kyrne kjem heim. Hmfp.
I omtrent ei veke kvar månad, blir eg eit monster. Ikkje eit typisk premenstruelt monster, som bitcher og kastar tallerkar veggimellom. Eg blir eit psykiatrisk prakteksemplar, ei vandrande doktor-tese. Frå WonderWoman til tvangstrøye-kandidat på 1-2-3.
Soundtrack: The Red Dragon (2002)
Det er berre nokre dagar før Tante Raud kjem på vitjing, og dei fyrste dagane inn i denne festen av ei veke me skal gjennom ein gong i månaden. Brått er eg paranoid. Full i angst, delvis hypokonder, og eg skal sannsynlegvis døy i løpet av dei komande vekene. Er det ein svulst som ligg og lurer under huda? Eller er det mogleg at det berre er ei bittelita kvise? Smertene i ryggen; er det gikt? Er eg gravid? Er det omgongssykja eg har fått? Eller er det kreft?
Det går så langt at eg må kjefte litt på meg sjølv, noko som igjen hjelp meg på vegen mot å fundere på om eg eigentleg er litt schizofren.
Eg veit ikkje om det eigentleg er normalt. Som ei som lid av PCO-syndrom, var eg ganske vaksen før eg fekk mensen til noko lunde faste tider. Så eg har mykje å lære. Blant anna har eg fått erfare at ein kan få smerter i korsrygg og lår, noko som visstnok kan oppstå under ein fødsel.
Men smerter kan eg leve med. Ein poppar nokre smertestillande og held fram. Mi store utfordring er at eg blir så borti veggane utmatta. Ikkje trøytt og sliten, som etter ei hard arbeidsveke. Me snakkar fullstendig blotta for overskot, og ei trong til å sove minst 25 timar i døgnet. Det er heilt absurd kor trøytt eg kan bli! Og kvar gong tenkjer eg at NO har eg fått kreft. Dette er sikkert slutten. Eller i det minste ME.
Men så går veka mi mot slutten, og eg innser at det var visst berre i hovudet mitt denne gongen òg. Brått forsvinn monsteret i speiglen. Energien kjem tilbake. Hjernen fungerar igjen. Og eg prisar meg lukkeleg at det er ein månad til neste gong.
Det er allereie gått ein månad sidan siste livsteikn, men det fristar eigentleg ikkje så masse å skrive på dette nye bloggoppsettet her….! Mest fordi eg ikkje har orka å setje meg inn i alle nye funksjonane i interface’n her. Men det skal bli betre, det har eg i alle fall lova meg sjølv!
Soundtrack: AC/DC – Back in Black
Eg skuldar litt på formen òg. Siste vekene har eg vore noko sjaber; eg går og er småpjusk heile tida. I dag vakna eg med merkeleg hovudpine. Ljoset som kom inn på soverommet var rett og slett berre skikkeleg ubehageleg, og eg enda med å krype under dyna igjen etter at eg stod opp, og venta på at sola skulle gå ned og ikkje reflektere i snøen utanfor. Då blei det betre. Men eg har framleis kjensla av ein blyklump i skallen, innhylla i piggtråd og stålull.
Magen er uggen, ryggen fuskar og eg er generelt sliten. Men på eit eller anna tidspunkt kan det ikkje gå meir nedover, og ting må vel snu? Bank i bordet!!
Ellers døydde min høgt elska data her om dagen, og eg sit med Dùnedain sin og freistar å bli vener med den. Ting eg må invistere i byrjar å hope seg opp; eg treng ny printer, ny pc, ny skjerm til stasjonæren, og eg kom over ei bukse på Gina Tricot som driv å ropar på meg.
Men eg er i det minste komen i gong og skrive igjen (håpar eg!!) så snart kan eg vel leggje ut innlegga som eg har byrja på, men som aldri kom lengjer. They are on their way!
No har Dùnedain mekka orientalsk gryte, så mat i skrotten er fyrste prio.
Djupt, svart hòl, møt Lokkri. Lokkri, hels på botn.
Soundtrack: P!nk – The Great Escape
Sånn var i alle fall dei siste dagane. Heilt utan forvarsel, stupte hjernen min ned i den mørke, dumme plassen den likte seg så godt i, og insisterte på å forbli, i svunnen tid. Eg var ikkje vidare imponert. Ikkje kunne eg forstå kvar det kom ifrå heller, men alt var der: Angsten, insomnia, sjølvhatet, mørkret….Til og med ein og annan sjølvmordstanke kom innom og helste på!
På toppen av det heile bestemde eg og Dunedàin oss for å prøve oss på den obligatoriske greia som alle andre har i sine forhold: Ein liten krangel. Det var ikkje alvorlege greier, og ingen tallerkar blei knust. Det var kun verbalt, og relativt fort unnagjort. Me skværa opp, men framleis sat det ein liten jævel nederst i magen min og laga kvalm.
-Du er så ubrukeleg.
-Kva GJER du eigentleg i denne verda?! Det er null grunn til at du i det heile skal eksistere!!
-Det er ikkje depresjonen din som snakkar no; dette er berre eit faktum.
-Korleis kan nokon eigentleg vere glad i deg? Det er ikkje akkurat som du gjer noko nytte for deg?
-Kvifor er du ikkje berre heilt normal og sånn som alle andre? Trenar og startar familie og jobbar normalt?
-Ikkje ein gong kjærasten din klarar å vere glad i deg, så sær og vanskeleg som du er….
Eg får seriøst lyst å kaldkvele den småjævelen. Mesteparten av livet mitt har eg gått og høyrd på han, og det er overhovud ikkje EIT fornuftig ord som kjem ut av kjeften hans. Det tok meg over 20 år å rette meg opp i ryggen, sjå han djupt inn i augo og sei at eg DUG faktisk! Det er er flink til, er eg jævlig flink til! Eg er overhovud ikkje perfekt, men visst faen skal eg få lov å vere glad i meg sjølv for den eg er. Dei som ikkje klarar å bli glad i meg for meg, er ikkje verd for meg å bry seg om heller. Verda skal ikkje få lov å definere kven eg er, korleis eg skal vere, kva eg skal gjere, og eg treng overhovud ikkje vere A4 for å vere lukkeleg. I mitt tilfelle; snarare tvert imot.
Eg har verdas beste kjæraste, og min familie er sett saman av pels – og fjørkledde små englar. Eg har verdas beste vener, og eg har lært meg å tenkje positivt. Eg kan sjå meg sjølv i speiglen utan å få brekningar, og eg har alt eg treng her i livet. Eg blir nok aldri rik og får eigen pengebinge, men tek eg dag for dag, så er eg faktisk ekstremt lukkeleg! Og for meg er det meir enn nok.
Så eg slo i bordet med fakta, og ba den dritten av ein klump i magen ryke og reise. Han etterlet seg ein magekrampe og ein ny type vond klump.
Mensen.
Eg burde ha sett den kome, trass i at det berre er fjorten dagar sidan sist. Men angsten og depresjonane har ein tendens til å kome snikande i samband med den. Hjernen er i det minste tilbake på rett kjøl, og min indre demon har pakka og reist tilbake til Helheimen den kom frå. Takk og pris.
Sånn avsluttningsvis, så har dei lagt om heile interface’n min her på bloggen min, så innlegga mine står i fare for å bli litt flykræsj framover. Lev med det til eg har funne ut kva eg eigentleg driv med her. Men eg kan med handa på hjarta sei at eg likar det ikkje. *furte*
Soundtrack: Naboen….
Kor tid det starta er eg heller usikker på. Eg har hatt ei av dei nettene der eg ligg og vrir meg som ei vaskefille, og ikkje klarar å sovne. Ikkje hjelp det på at Perle har brukt nasa mi som slumreknapp mesteparten av natta.
Men på eit eller anna tidspunkt mellom 6 og 8 var i alle fall naboane over meg vakne, og det var tydelegvis veldig viktig at resten av bebuarane fekk med seg dette. Det byrja med at nokon gjekk med sko over hovudet mitt. Så var det nokon som blei sinna. Ei dame var ikkje vidare imponert over eit eller anna, og stemmenivået blei heva litt etter litt. Det gjekk ikkje an å få med seg KVA som var problemet, men vedkomande som mottok kjeften, kom i alle fall ikkje til ordet. Meir tramping. Av ein eller annan grunn kunne eg, trass i å ikkje klare å oppfatte eit einaste ord, høyre at kvinnfolket kjefta på bergensk. Og så stemde eit knøtt i, som skreik ut i frustrasjon, det blei trampa litt meir, nokon slamra i ei dør, og orkesteret held fram ned trappa utanfor.
Konserten var over, men det er framleis nokon, med sko, som ikkje klarar å bestemme seg kva rom vedkomande vil opphalde seg i der oppe.
Med unntak av nokre år på Danmarksplass, har eg aldri budd i blokk. Dei fyrste par leveåra mine budde me i rekkjehus, men bortsett frå det har eg alltid vore ein “husperson”. Oppvaksen på småbruk i bygde-Noreg, og nokre år på loftet hjå besteforeldra mine. Eg syns til og med det kunne bli i overkant slitsamt. Bortsett ifrå det, har eg alltid budd i hus.
Ikkje at leilegheita eg passar ikkje er kjempekoseleg, herleg storleik, og på ingen måte klaustrofobisk! Men det er noko med å ha menneskjer kring seg på alle kantar. Dette er fyrste gongen eg eigentleg merkar noko til naboane, bortsett frå dei eg har møtt i trappa eller ved inngongsdøra, men det er noko rart med det å dele hus med ein haug med folk som du sannsynlegvis aldri kjem til å sei eit ord til. Og det trass i at du er veldig klar over kva dei et til middag, kvar bidige dag! (i går hadde naboen kjøtkaker, og dagen før slo dei til med eit slags karri-gryte, dersom du lurte.)
For ein periode er kåken her heilt fantastisk. Og eg ELSKAR dusjen! ,Den er så svær at eg kunne helde fest der inne!! Kjempeopen stove, MASSE plass på kjøkenet….Skjær ned på naboane, og eg kunne gjerne budd slik! ^^ Særleg når det er ein stor boks med sjokolade i spisskamerset! <3 (neidå, Ingeborg! Eg har framleis berre teke ein!)
Men då høyres det ut som om dei over meg har bestemd seg for kvar dei vil bli, og eg vurderar å ta ein alvorsprat med Ole Lukkøye igjen.
Soundtrack: The Rasmus – Nothing
Det har faktisk gått ein månad sidan sist eg plasserte rompa mi nær pc’en og skreiv nokre fornuftige ord! Yikes! Ikkje fordi eg ikkje har hatt noko å skrive om, men rett og slett fordi eg har vore bissi med å flytte. Og jobbe litt innimellom. Og fordi dei som skulle levere fiber i nyekåken tydelegvis slit med eit eller anna, sannsynlegvis IQ-nivået. Dei har vore innom fleire gongar no, og dei kan umogleg ha unngått å få med seg at der oppe i dalen er det KALDT. Type den blå enden av gradestokken ganske så konstant. Men likevel dukkar dei opp, gong etter gong, utan utstyr til å tine tilkoblingsområdet. Ikkje trudde eg at sånne ting måtte tinast; eg trudde strengt tatt at ein kunne setje i ein slags kontakt, og gjennom den gjekk det straum, og VIPS så kom gigabytane flygande. Men Internett er tydelegvis flytande. I følgje min logikk.
Så eg ventar framleis i spenning!
I mellomtida har eg emigrert til Fyllingsdalen. Eg pakka med meg den stasjonære pc’en og ein bag med klede, og flytta midlertidig inn hjå Harry og Ingeborg, for å passe hus og pus(ar). I motsetjing til der eg bur til dagleg no, er butikken innan gåavstand, så eg har akkurat vore på bui og kjøpt meg kjøtkaker à la Fjordland (fordi eg drøymde om det i natt, og har gått og vore sugen på det i heile dag!), litt is, pepsi max, RedBull og gulerøt. Sistnemnde er mitt sunne alibi, sidan eg sa til Ingeborg i går at eg hadde levd lengje nok på sjokolade, chips og skive med leverpostei, så no trengde eg å endre kosthaldet litt. Og etter ein lengjer leiteekspedisjon oppdaga eg ein microbølgjeovn i spisskammerset, så då er det håp! xD
Så då kan eg nerde og game og vere sinnsjukt lat nokre dagar. Dunedàin er i nyekåken med vår dyrehage, og har endå ikkje sett noko til nett-mannane.
Så ja; eg passar pusar, nærmare bestemd Lucy og Perle.
Så langt har det gått strålande, bortsett frå at dei ikkje har så mykje til overs for maskineriet som eg har dradd i hus og viar så mykje merksemd. Lucy bestemde seg for å hjelpe meg å raide tidlegare i kveld, og Perle syns dette var så facinerande at ho slengde seg på laget. Dermed sat eg og kjempa med to pusekattar, medan eg freista å halde tritt med resten av laget i Dazar’alor, og fekk huda kjefta full fordi eg ikkje klarte å treffe Ra’wani. Nesten litt glad eg ikkje har med høgtalarar eller headset i sånne situasjonar! xD Eg tok nemleg med dei fancy ljos – og vatn-høgtalarane mine, utan å tenkje på at eg ikkje har bluetooth-tilkobling på maskina mi, og dermed ikkje får høyrd eit pip av det som blir sagt i spelet. Eller generelt på skjermen. Så nix Netflix inntil vidare. Like greit; eg hadde seriøst rikeleg å oppdatere meg på i Azeroth! Tre månadar utan speling…! :O
Sånn ellers har eg det veldig bra. Litt vedmodig å slutte på stasjonen på Kleppestø; eg kjem til å sakne alle rare, fine folka der! <3 Men no har eg ferie. Eg treng å chille bittelitt, og gjere ingenting. Berre avbrote av litt nedvasking av gamlehuset, men det må til. Me har flytta dyrehagen permanent opp i dalen, og dei STORTRIVST! Elessär har masse snø i hagen, og står klar ved ytterdøra berre eg nærmar meg den.
Det blir lett sliten voff av sånt! <3
Khavi er heller litt fornærma fordi ho ikkje får lov ut endå, men eg vil vere heilt sikker på at ho ikkje stikk for langt, og at ho finn vegen heimatt før eg lar ho vandre. Pixie storkosar seg, for ho har saueskinn i go’stolen, og drit syltynt i verda utanfor. Ho går til naud ut og pissar litt, før ho rekapitulerar til kosekroken sin. Og fuglane har fått skikkeleg utsikt, og syng av fult hjarta medan dei studerar snø og hjort og hestar og kva no anna som måtte passere.
Det er eit relativt rikt dyreliv kring huset. Eg har til dømes ein harepus som hoppar gjennom hagen kvar dag. Han kjem fram frå under rododendroen over huset, hoppar omtrent fire-fem meter bortover plenen, før han gjer ein 90 grader sving, og hoppar nokre få meter, før han stuper utanfor muren vår. Kvar. Bidige. Kveld. Noko seier meg at han kanskje har mykje til felles med nett-mannane våre…..(og her skulle eg kome med ein genial vits om brannmurar, men eg er for trøytt. Ha i minnet at eg prøvde.)
Bilete av nytt hus og heim kjem etterkvart; akkurat no ser det ut som eit katastrofe-område, så det må vente til eg har fått på plass alt rotet mitt. Men eg kan leggje til heilt på slutten, at det er 35-års jubileum for My Little Pony i år!! Og dermed har dei byrja å selgje old school ponies Ein av dei som mangla i samlinga mi har eg allereie sikra meg, på Os av alle ting! xD
Fine Skydancer fekk flytte inn med alle dei andre førre veke. Og nei, eg har ingen planar om å bli vaksen. Ein dag skal eg opne eit museum med creepy dokker, MLP og rare bamsar! <3 Godt mogleg dragane mine må flytte inn der òg; dei tek til å bli talrike…!
Men då returnerar eg til Azeroth med godt samvit, og satsar på å skrive meir jamnleg når eg berre får kontakt med omverda frå heimebasen!