Dersom me skremde vatnet av dei som tilfeldigvis var ute og traska langs gatene på Nesttun i dag, så kan eg berolege dykk med at det var ikkje russarane som invaderte oss med propellfly! Det var berre meg og Dùnedain minus eit eksosanlegg…
Soundtrack: Lordi – Celestial Serpents
I går kom endeleg underskjørtet til brudekjolen, som eg bestilte for ganske så lengje sidan. Den stakkars dama i brudebutikken orsaka at det hadde teke så lang tid, men det var litt leveringsutfordringar langs ruta i desse dagar.
Forståeleg nok; eg var berre glad til at det endeleg kom sjølv om eg føreløpig ikkje veit om det faktisk vil passe under kjolen.
Dùnedain er framleis noko * poff * etter koronarunden sin, så han søv i hytt og pine. Dermed gjekk klokka mot 16 før me omsider kunne rulle nedover mot Nesttun for å plukke opp stakken min.
Me kom berre til fyrste ferist før stakkars Till Lindmann på anlegget blei overdøvd av eit brak, etterfølgd av noko som skrapa heftig i asfalten og sikkert ga oss ein flammehale av dimensjonar.
-Kva er den lyden? utbraut eg.
-Eg veit ikkje, svara kadlen forvirra og hoppa ut av bilen (han hadde stogga den fyrst!) Ned på kne gjekk han, og mumla eit noko oppgitt “oj”.
-Kva er det?
-Eksosanlegget.
Dermed måtte mannen heilt ned på alle fire og under bilen. I pissregn og hestelort. Det kan gjerne rettast kritikk mot at eg, som det sterke og uavhengige kvinnfolket eg er, ikkje gjorde same manøver, men eg skal ærleg innrømme at eg veit like lite som kva som er under ein bil som du heilt sikkert veit om hjernekirurgi.
Så medan alle sluser sto vidopne over oss, låg han og kava i ein søledam medan han freista å få laus faenskapet, før han lempa det inn i bilen og starta motoren.
-Me får heller leve med lyden, sa han.
-Eg kan hente skjørtet mitt i morgon, protesterte eg. -Du skal sleppe å køyre Fana rundt med dette her!
-Nei nei. Eg må uansett på Biltema og kjøpe delar.
Og så rulla me avgarde, medan me pumpa opp anlegget med Rammstein i håp om å overdøve lyden på utsida.
Skjørtet blei henta, verda blei skremd og eit lite ærend som skulle innebære å hente eit skjørt og kjøpe ein sekk med kattesand enda med å inkludere ein god time på Biltema med Dùnedain springande som ein hovudlaus kylling mellom hyllene på jakt etter den rette mutteren til det perfekte røyret.
Det var min dag. Korleis har din vore?
Så var turen komen til Dùnedain, og ingen er så sjuk som den sjuke mann, så eg ventar i spenning på korleis dette skal utvikle seg!
Soundtrack: Seigmenn – Hva Vi Elsker
Heldigvis er eg byrja å krøkne såpass til at me kan byte om rollene. No kan han vere pasient, og eg kan vere sjukesyster.
Hjå meg er det berre litt småhosting og ein vond rygg ute og går. Mannen har derimot stigande feber as we speak.
Men i ekte sjuk mann-stil har han passa på å vekkje meg jamnleg gjennom natta for å fortelje meg at ja, han byrjar faktisk å få feber. Og no stig den. Og så frys han. No frys han faktisk litt meir, og så må han på do. Når han returnerte fraus han endå meir, og det var særs essensielt at eg kjende på armane hans fordi han hadde gåsehud.
I tillegg har natta vore i overkant varm, og eg kan fint sove gjennom varmen så lengje ikkje nokon har hudkontakt med meg og eg blir klam og guffen. Prøv å forklare det til ein stakkar som ligg og hutrar og frys ved sidan av deg!
Enden på vise var at klokka litt over 5 ga eg opp og starta dagen. Mannen har stor vifte som sirkulerar lufta, to dynar og ei bikkje som sit vakt ved senga i fall han skulle bli sjukare, atter ei bikkje som fungerar som varmeflaske, isvatn i flaske og nettbrett om han ikkje får sove.
Eg derimot, sit i stova og stirer på solljoset som kryp nedover bakkane mot huset og kvir meg til atter ein klam og varm dag. Eg kan takle det når eg er frisk, men det er eit PYTON vêr å vere uggen i!!
Pixie er visstnok ein feilprodusert vare. Ho har for masse pels til å vere ein Chinese Crested, men for lite til å reknast som ein powderpuff. Dessutan manglar ho temmeleg mange tenner fordi ho aldri mista mjølketennene sine og måtte trekkje ein heilt haug, samt at ho har eit halvt øyra etter eit ublidt møte med ein laushund i barndomen.
Men dette hindrar ikkje frøkna i å vere verdas mest perfekte hundejente i mamma sine auge. Og Pixie VEIT det.
Ho stiller særs strenge krav til korleis ei prinsesse som ho skal behandlast, og ho er van med å få det som ho vil. Bortskjemd? Ja.
Ho er i ein eigen klasse når det gjeld å furte dersom ting ikkje går hennar veg, og er ei vaskeekte mamma-jente. Bortsett frå visst mamsen er streng. Då går ho til papsen for å få trøyst.
Pixie er litt mørkredd. Og ho likar ikkje å vere aleine. Ikkje likar ho regn, masse vind, snø eller torden heller. Dette gjer det heilt klart til ei utfordring å lufte ho når ein er busett på Vestlandet.
Ho slit litt med å forstå sin eigen storleik, så alt som ser bittelite ut på avstand kan ein heilt trygt bjeffe på. Heilt til det nærmar seg, og ho innser at hestar faktisk ER større enn ho. Då er det godt at ho kan gøyme seg bak den store veslebroren Elessär og dytte han fram for å ta dei.
Men i det store og det heile er ho ei pyse av dimensjonar, som er redd sine eigne fjertar og bjeffar på magen sin når den rumlar.
Det beste Pixie veit er jordbær og banan. Så lengje bananen ikkje er overmoden. Då kan det like gjerne vere det same.
Ho er den mest morgongretne hunden du nokon gong har møtt, og skal sove mellom mamma og pappa i senga deira om natta.
Når ho møter nokon nye skapnader, det vere seg folk eller dyr, som ho ikkje har møtt før, så er ho skeptisk. Særs skeptisk. Men gje ho nokre minutt til å forstå at du ikkje er farleg, og ho ELSKAR deg.
Det går rett og slett ikkje an å mislike nurket, sjølv om ho er noko av det særaste som nokon gong har trippa kring på fire fotar.
Khavi Malawi Maluski -Assistenten & Matriarken- Fødd 2012
Khavi er sjefen i flokken. Namnet har ho etter ein krigarhøvding i Alvefolket, men er det ein ting Khavi ikkje er, så er det ein krigar.
Med mindre nokon er stygg med nokon i syskenflokken! Då hiv ho seg ut i slåsskamp med kva som helst, for ingen rører dei ho er glad i!
Det tok lang tid før Khavi fann ut av dette med jakt. Ho flytta inn med meg medan eg budde på Askøy, og i starten kom ho stolt heim med byte to gongar: Ein gong eit eikelauv og ein gong ei larve.
Teknikken hennar var kort og greit å stupe ut i graset og håpe at ho landa på magen oppå det ho freista å fange. Det funka sånn ‘meh’.
Men etter at me flytta dit me no bur har jaktinstinkta blomstra, og no tek ho (dessverre) både mus og fuglar.
Likevel er det tørrfòr som er det beste alternativet. Ho har endå til gode å kome heim med noko som skal delast, og om det er fordi resultata er så som så eller fordi ho vil ha det for seg sjølv skal eg ikkje uttale meg om.
Kresen? Ja. Det har ho nok etter mor si. Underteikna, med andre ord.
Det skal vere Friskies, og til nauden litt kokt fisk. Noko anna dug rett og slett ikkje.
Sjølv om Khavi beskyttar flokken sin med nebb og klør om naudsynt, er ho ikkje så glad i herrepusar. Dei blir jaga frå gard og grunn så snart dei viser seg. Men andre kjetter blir ynskt velkomne med opne poter.
Ho har opp gjennom åra hatt mange pusevenninner, og ho gamlemor sjølv funderar på om jenta rett og slett er lesbisk.
Sånn til dagleg trives Khavi aller best i Skrivarstovao med mamsen, der ho kan passar på at mamma jobbar og gir ho velmeinte råd når det må til. Og ikkje minst passar ho på at mamsen tek pausar når det trengst!
Dessutan er Khavi ein pratepus. Det blir både mange og lange samtalar, der Khavi ausar av sin visdom. Ho svarar når mamsen spør ho om noko, og så kravlar ho opp på fanget mitt, set klørne i knea mine og ser lengje og tankefullt på meg. Mamsen må dermed berre innsjå at her skal det ikkje skrivast meir på ei stund.
Dùnedain påstår at Khavi må vere ei gamal sjel fanga i ein kattekropp, for ho let til å vere både grublande og klok. Ho finn ut av det ho vil finne ut av, og gir blaffen i alt som ikkje er så viktig. Og ikkje minst nyttar ho sjansen i å sjå dumt på papsen når han gjer noko som rett og slett blir for dumt.
Halebein! Halebein! Møt Blå Stein! And then there was pain …
Soundtrack: Warmen – Somebody’s Watching Me
Då eg vakna i dag tidleg var eg ganske så sikker på at ting hadde på mystisk vis klikka på plass baki systemet. Men det må ha vore dei smertestillande som framleis var ganske så aktive, for etterkvart som dagen seig på blei det klart at det ikkje sto så bra til som eg hadde håpa.
Men eg har for mykje å gjere til å liggje endå ein dag i horisontalt leie og vente på betre tider. I retrospekt kunne eg heller ha knekt foten, sjølv om vegen tilbake til kvardagen då hadde blitt noko lengjer. Men eg hadde i det minste vore i stand til å utføre litt fornuftig arbeid om eg berre hadde klart å sitje normalt!
Så no sit eg på eit lite tårn av puter og tepper under stumpen og freistar å kome gjennom arbeidsmengda mi. Det dug. Ein kan ikkje akkurat gå med stompen i fatle heller.
Dermed prisar eg høgare makter for smertestillande og mjukt sitjeunderlag, og hiv meg rundt for å gjere det som står på timeplanen.
Wish me luck! Here we go!
Så vakna eg med gangsperr i låra, eit halebein som føles som det har vore gjennom krigen og eit STORT smil om munnen. Såpass må ein tåle når dagen i forvegen var så herleg og fantastisk!! PS! Detta blir LANGT!!
Soundtrack: Eminem – Cleanin’ out my Closet
Eg har verdas beste vener. Det visste eg frå før av. Men dei arrangerte ein heilt fantastisk dag for meg i går, og eg er så glaaad! Så får det vere at eg i dag går som ei gås med isjias og eit egg klart i toaren.
Når ein når min alder så er det klart at ein har ein venekrets der det er både jobb, kids, trong økonomi og store avstandar i flokken, så eg er kjempeglad for at jentene mine hadde greidd å gjete saman ein såpass stor gjeng som dei gjorde! * bukke djupt * Eg hadde ein herleg dag som var så Lokkrisk som ein dag kunne bli!
Dùnedain var blitt involvert i planane, men den stakkars guten kan ikkje lyge og ikkje halde så godt på løyndomar. Så eg byrja å fatte mistankar både då han var veldig klår på at eg ikkje skulle overhøyre telefonsamtalar eller sjå på telefonen hans då han fekk meldingar. (og sånn i fall nokon trur eg er ei slik nyfiken drittkjerring som sjekkar telefonen til kjærasten min: Nei. Men det skjer ofte at han ber meg sjå kven han har fått melding av når han har hendene fulle med noko anna!)
Klokka halv to på natta fann han i alle fall ut at me måtte opp klokka kvart på ni neste dag, noko som blei følgd opp med eit gisp frå meg: -Eg må dusje dersom me skal noko!
-Ja, og så må du pynte deg litt. Sminke deg og sånn.
Jau. Ingenting mistenkeleg der når ein har eit mannfolk som ALDRI finn på noko frivilleg før etter klokka 15 på dagen, og JAFFAL ikkje på ein laurdag!!
Nokon hadde lagt planane for han, det var i alle fall ganske så sikkert.
Så neste morgon blei eg plassert i bilen og han køyrde meg til by’n. Til Parkveien. Vegen måtte eg finne ut av, for han var litt usikker på kvar Parkveien faktisk låg.
Og i det me svinga inn framfor Nygårdsparken utbraut eg: -Der står jentene jo!
Nett’n, Janne, Solveig, Wenche og Sara venta med frukost, og FOR ein frukost! Det var eggerøre, rundstykkjer, fruktsalat, kyllingvengjer, croisantar….Hjelpes. Og den blei innteken til nostaligiske tonar frå East 17! (aaaaw, you remembered guys! You guuys! <3 )
Bridezilla dukkar ned i koldtbordet med STOR entusiasme!
Ikkje lengje etter kom Gabbi susande på ein e-scooter og Harelabb kom hakk i hjel.
Så var det dekka for litt leik og morro medan champangekorkane small i alle rettningar. Det blei stafett (og mitt lag VANN!! Fordi eg er WonderWoman og sprang siste etappen med Solveig på ryggen!!) og pakkeleik! Og trøystepremie i form av Jägermeister til taparane. Og vinnarane. ALLE fekk Jägermeister til sjuande og sist!
Under stafetten må det nemnast at Gabbi presterte å lede meg rundt FEIL tre, så eg er mektig stolt over at me innhenta oss etterpå!! ^^
Så skulle brura pyntast opp. Og her LEIKAR me ikkje utdrikkningslag! I tillegg til kruna med fjær og rosa slep, og banner med Bride to Be, som dei allereie hadde gitt meg, blei eg stæsja opp med solbriller, verdas kulaste leggvarmarar og ein hinsides klovneparykk som ein berre MÅ elske. I tillegg fekk eg meg ein liten tuttekopp som dei passa på at til ei kvar tid inneheld noko med alkohol i. Eller vatn når eg ba om det, for til og med EG skjønar at ein kan ikkje køyre ein heildagers hurra-meg-rundt utan litt H2O i skrotten!
TAAA-DAAA!
Så var jentene klare til å gå for å farge byen raud. Eller regnbogefarga som kanskje var meir treffande, for i Bergen var det tid for PRIDE PARADE!!
Og dit var det me skulle etterpå. Det passa eigentleg heilt supert, for eg har ALLTID hatt lyst å gå i Pride Parade, men det har ALDRI falt seg slik at det har klaffa! Denne gongen derimot fekk me plass bak Fincken-vogna og det blei flagg og hurra og lett dans bortetter gatene!
Etter ein knapp pause med soft-is og ein blås i bakken peisa damene på med utfordringane. Og dei var ikkje reint få heller!
Fyrste post var levande statue. Sånn for å vere heilt sikker på at eg skulle hugse kva eg hadde drive med den dagen tok eg eit lite fall på Den Blå Steinen og herpa halebeinet mitt ganske heftig. Der og då var det ikkje så vondt, og så snart damene mine spretta spritflaska så var det ikkje så mykje eg merka til det. Kom igjen i dag, vel å merke!! Her må me ha mjuke tepper og puter og alt mogleg under stumpen for å klare å sitje oppreist….!
Men hjelpes. Det var så absolutt verd det!!
Etter at eg hadde vore statue skulle eg syngje. Akkompanjert av blokkfløyte på Torgallmenningen. Og underteikna kan berre LANGE songar. Så det blei Margit Hjukse, Kadlen og Katten og til sist Smedola Løa.
Etter det var det ned på Fisketorget for nye utfordringar. Eg måtte tigge til meg FEM ting gratis i bodane der nede. Etter å ha skaffa ei svele, ein sjokoladesmaksprøve og ei toalettmappe fekk eg beskjed om å få tak i to ting til som IKKJE kunne etast, med ein diger marshmallow i kjeften.
Og eg tok utfordringa og kom tilbake med….ein serviett og ei plastskei. Haha!
Så skulle eg proklamere eit erotisk dikt framfor Zaccen (men eg kan ikkje gjengje det her, for eg hugsar overhovud ikkje kva eg sa! Men det blei godkjend!) før Nett’n sa eg hadde heile dagen til å klare neste utfordring: Skaffe meg ein klem eller eit kyss på kinnet frå ein politimann/dame.
Verdas skjønnaste politimanna rusla rundt like bortanfor, så eg sprang bort og spurde fint om eg kunne få lov å gje dei ein klem.
Han eine sa han tykte eg var så fiiiin, og at han hadde sett meg rundt i by’n i løpet av dagen, så eg blei litt happy då! Hihi! Men klem fekk eg, og før eg fekk avslutte denne delen av galskapen måtte eg få nokon til å hjelpe meg over gata utan å snakke med dei. Det var faktisk den vanskelegaste utfordringa, for når du ser ut som eg gjorde så var eg livredd for å skremme nokon! Ein skulle tru eg var van med å freake folk ut, men då held eg meg vanlegvis på avstand og er skummel!
Men to snille damer kom til sist bort til meg og forsto miminga mi, så dei hjalp meg. <3 Skulle dei kome til å lese dette på ein mystifistisk måte, så TUSEN TAKK! 😉
Deretter var det mat på China Palace. Eg var mett som * poff * etter alle smaksprøvane, isen og ein DOBBEL frukost! Så eg klarte nesten å ete ein vårrull. Haha!
Medan me var der dukka både Linn og Ingeborg opp!
Men heilt ferdige med utfordringane var dei ikkje, for når me kom utanfor måtte eg leike blindebukk. Gjennom rulletrapper, trapper, fotgjengarovergongar….Sende ei forvirra veggalus som meg på tur med bind for augo? Galskap.
Me stansa til sist framfor Kondomeriet, og der vanka det boblevatn, jordbær og sjokoladekjeks, og eg fekk MASSE-MASSE rabattar på ting! Det kom då fram at det var til dette formålet eg hadde vore nøydd å samle inn pengar tidlegare på dagen. Eg hadde fått ein plass mellom 400 og 500 kroner som skulle gå til nye leiketøy!! Dermed gjekk eg derifrå med ein vibrerande penisring, ny Womanizer, glidemiddel med bubblegum-smak og orgasmeolje!
Den er kanskje -litt- liten, Linn??
Me reiste på laser tag på Damsgård, og til å vere litt maroder tykte eg sjølv at eg rula ganske bra. Hurra! Vann BEGGE gongane! (mistenkjer at dei kanskje LOT meg vinne, for eg var jo temmeleg ubrukeleg!!)
Og premien? TEQUILA!!! 😀 😀 😀
Regnet kom i det me gjekk utatt derifrå, og etter det skulle me berre vere inne så det passa bra.
Duggfrisk neste, og der har eg ikkje vore sidan det var ein brun sliten pub for gamle alkisar! No var det pussa opp og fresha til og heilt utruleg fint blitt! Så då kom drikkevarene på løpande band.
Det blei dansa og ledd og drukke og hoia til ut i dei små timar. I alle fall i så mange timar at me fann ut det var på tide med kvar si baconpølse og ein telefon til våre betre halvdelar om at me ville heim.
Eg kosa meg i alle fall glugg. Tusen takk for ein fantastisk dag jenter!! De er berre BEST!!
Amerikansk zombie/action-flick (2013)
Med Brad Pitt, Fana Mokoena & Daniella Kertesz
Regi: Marc Foster
Lengde: 1 timar 56 minutt
Puristane rasar gjerne over denne. Ingenting stemmer med romanen som Max Brooks skreiv i 2006, og Brad Pitt er den teitaste mannen i to sko. Men eg likar denne filmen. Faktisk så godt at eg har sett den….litt vel mange gongar.
Zombiefilmar er min favorittsjanger. Og eg kan ikkje sei eg har sett veldig mange dårlege filmar med Brad Pitt heller. Eg syns han er ein flink kar.
Denne gongen er han ein FN-etterforskar som må reise jorda rundt for å finne ein kur eller eit eller anna som kan hjelpe menneskeheita i
kampen mot zombiane som er i ferd med å ta over verda.
Vanlegvis tek zombie-sjangeren for seg korleis nokre få utvalde strevar med å overleve i ei (post-)apokalyptisk verd, der dog-eats-dog er refrenget.
Denne gongen får me ein litt annan vri, og eg syns det er heilt greit.
Eg likar at det startar så koseleg, med ein heimeverande pappa som mekkar pannekaker og ein familie som leikar 20 spørsmål saman i bilen. Sånn akkurat i det helvete bryt laus.
Det blir action og skyting og ein mann som blir sliten mellom familien og plikta til å hjelpe menneskeheita, og det funkar. Syns eg.
Dessverre er det enkelte ting som ikkje funkar, som at zombiane spring. Eg veit ikkje kor mange gongar eg må understreke dette før nokon i filmbransjen tek meg seriøst, men om det er levande daude som utgjer zombietrusselen, SÅ KAN DEI IKKJE SPRINGE!! Dei skal slepe seg framover som ei altoppslukande masse og gnage laus på eit kvart lem dei kjem over. Det er zombiar.
Om ein vel å lage ein annan vri på det, sånn som dei til dømes gjorde i 28 Days Later eller oppfølgjaren; okay. Men då er dei strengt tatt ikkje zombiar lengjer, utan at det for så vidt gjer så mykje. Cred til britane for den anyways.
Innimellom haltar grafikken litt. Eg føler gjerne eg sit og ser på nokon som spelar ein eldre versjon av Resident Evil meir enn ein faktisk film som har hatt eit ganske så allright budsjett (190–269 million dollar), og ein kan ikkje klandre tida for dårleg animerte zombiar heller. Det har blitt laga mange gode filmar med betre grafikk lengje før Brad byrja å rulle rundt i zombie-pit’n.
Nokre logiske bristar er det òg, som når Pitt’ern flyg på kryss og tvers rundt kloden med militærflyet sitt, og me sit att med inntrykk av at kvar flygning tok omtrent like lang tid som strekninga Bergen-Oslo. Det blir litt teit. I tillegg får det vere måte på kor mange gullhår den fyren skal ha i ræva gjennom filmen. At han ikkje gjekk av med pensjon etter å ha vunne hovudpremien i LOTTO ein 8-10 gongar, er eit under.
Men til sjuande og sist ser eg veldig mellom fingrane på alle tinga dei har tulla med i denne filmen. Det blir aldri keisamt, og sjølv om eg føler det stort sett er meir action enn skrekk, så har det nokre skikkeleg intense scener som dreg heile bøtteballetten opp på eit eige nivå.
Folk kan krangle til dei blir blå i trynet med meg om dette, men eg syns filmen er verd å sjå. Igjen og igjen og igjen ….obviously.
Skrekkfilmar er ein av mine aller største lidenskapar. Eg ELSKAR skrekk. Så her er mi liste, med anmeldingar, av skrekk og gru som eg har kosa meg med gjennom tida. Den vil konstant endre seg etterkvart som eg bestemmer meg for at ein film er betre enn ein annan! Enjoy!
Note: Denne lista baserar seg på det EG meinar er viktig i skrekkfilm-samanheng. Historia/manus, kor intens den blir, effektar og foto, blant anna. Eg er ikkje kresen på skrekkfilmar, men eg ER kresen når det kjem til kva eg kallar ein GOD skrekkfilm!
Eg har sett verre. Som då Renèe Zellweger måtte ta opp kampen mot Matthew McConaughey og ein drag-inspirert Leatherface spelt av Robert Jacks. Det var ei fysisk vond opplevjing.
Men denne gongen er det fire ungdommar som, tradisjonen tru, er ute på den amerikanske landevegen og endar opp i ein spøkelsesby i Texas. Ikkje grunna biltrøbbel eller ein halvdaud hillbilly i vegkanten denne gongen, men fordi dei har ein slags hippie-draum om å starte eit nytt lokalsamfunn for unge gründerar.
Me møter den klassiske grumpy bilmekanikaren og bensinstasjonsarbeidaren (denne gongen fordelt på to karakterar), hillbilly-haldninga blant lokalbefolkninga og kjensla av at nærmaste nabo er tre dagar med jumbojet unna.
Og så ligg det ein barneheim i denne byen, driven av ei gamal dame med oksygentanken rullande etter seg. Ho har ingen born på denne heimen sin, berre ein svær bjørn av ein mann, som ho omtalar som “the last one of my children”.
Derifrå er det ikkje tvil om kvar historia går vidare.
Det blir hovud som flyg gjennom lufta, tarmar som dinglar ut gjennom eit bussvindauga, blodet sprutar og motorsaga brummar. Ingen revolusjonerande take på story’n der!
Men regisøren og manusforfattaren har gjort nokre halvhjarta forsøk på å formidle…eit eller anna. Gudane vite kva det har kokt ut i, eller ifrå for den saks skuld, men det er nokre krampetrekkjande referansar til dei velkjende “school shooting”‘ane som gjerne går av stabelen hjå våre vener på andre sida av dammen.
Lila, spelt av Elsie Fisher, overlevde ein av desse skyteglade galningane som valde å feire graduation-day med eit smell, og er derfor skvetten når det kjem til våpen. Noko gir ikkje filmen oss. Ho er redd pang-pang’ar; deal with it.
Og kvifor og korleis havna Leatherface på ein barneheim?
Med litt tweaks og endring av historia kunne det ha funka som ein ny film (sjølv om bakhistoria til denne Leatherface-fyren hadde vore interessant å få eit innblikk i uansett) men i og med at Sally, spelt av Olwen Fouéré, er med i historia og det fleire gongar blir referert til den gongen den opprinnelege handlinga fann stad, så er det tydeleg at dette skjedde lengje etter at Sally kom seg unna med å hoppe opp på eit lasteplan i 1974.
Og ikkje nok med DET: når Sally gjer eit comeback som bad ass grandma på jakt etter hevn, så blir det heile så anti-klimatisk at….Nei. Eg trur ikkje eg har ord som kan klare å dekke kjenslene mine kring akkurat det.
Eigentleg kvalifiserar dette seg til ein terningkast 2. Men eg lar den få ein ekstra prikk rett og slett fordi:
1) Filmen SER bra ut. Fotomessig syns eg dette er noko som fortenar i det minste bittelitt skryt.
2) Sjølv om filmen i seg sjølv er noko platt, så likar eg karakterane. Eg ville skulle berre ynskje at dei fekk litt meir tyngde og forhistorie! Det hadde løfta filmen i alle fall endå ein prikk!
3) Om du er litt goore-frelst, så er det greit med slikt her. Eg likar goore. Hovudsakeleg fordi eg er av typen som ler når nokon blir hengjande fast i eit bussvindauga og saga over på midten på tarmane heng att og dinglar når torsoen ramlar ut. I’m datt kind of girl. Og eg refererar til ei scene i filmen. Såh det.
4) Eg lo opptil fleire gongar. Høgast og lengst då eg såg “forsidebilete” til filmen:
Eg meinar; kom igjen. Har du sett makan til tafatt type der ute i dei visne solsikkene? I eit nølande augneblink sat eg å vurderte om det passa seg best å le eller grine. Eg gjekk for å le.
Nei nei nei! For all del; denne Dronninga lever i beste velgåande. Og så vidt eg veit er det framleis rompa til Elizabeth som held truna varm borte i Storbritannia. Men leggje på røyret, ta på seg tredressen, skubbe opp blomar eller gå under torva. La oss snakke litt om døden.
Sountrack: Lordi – Beast of Both Worlds
“Folk vil alltid fø, og folk vil alltid dø”. Det var argumentet til far min om kvifor det var lurt å velgje ei yrkesrettning innan helse.
Det er berre litt problematisk når dottera hans tydelegvis har ein medfødd intens fobi for både avføring og dei fleste andre kroppsvæsker. Nope! Her skulle det ikkje tørkast romper eller analyserast urinprøvar. Hell no.
Så eg blei kunstnar, og takk og pris for det!
Men det gjer meg ikkje mindre merksam på at det er eit faktum: Me skal alle døy. Det gjenspeiglar seg nok i “kunsten” min. Eg har sikkert eit heilt bibliotek med det ein i dag vil referere til som “emo-poesi” og Makaber kunne like gjerne vore mellomnamnet mitt. No fanst det vel og merke ikkje emoar i mi tid, men ein haug med svartkledde kids som gjekk rundt og sutra over at dei heller vore vampyrar eller at dei høyrde til i victoriatida. Kvinnediskriminering, baby-farmar og kolera kan dei ha for min del! Det får ikkje hjelpe kor fine kjolane deira var.
Tema kring døden har alltid facinert meg til det morbide. Og tru meg, eg har fått høyre det.
Likevel sluttar det aldri å forundre meg kor skvetne folk blir når eg drar ein vits om temaet! Det er ikkje slik at eg har tenkt å hoppe utfor den fyrste brua eg kjem over fordi om eg fleipar om døden!
Jaudå, døden er direkte dødsfarleg. Den saken er klar.
Men eg har kravla meg gjennom årevis med suicidale tankar, og då blir ein godt mogleg litt herda. Det å døy er ikkje så skummelt, sjølv om eg aller helst vil vere her på jorda og leve livet.
Og det er tydelegvis fullstendig fy-fy å drive med noko slags planleggjing av si eiga gravferd! Men eg syns det er litt viktig,
eg. Særleg om ein er sånn som meg, som verkeleg vil gå ut med eit BÆNG!
For eg likar ikkje at folk grin. Ikkje på mine vegne i alle fall. Eg har jo hatt eit fantastisk og heidundrandres liv, i alle fall når eg endeleg bestemde meg for å slutte og synast synd på meg sjølv. Det hjelp ingen.
Nokre år tilbake var det ein irsk kar som fekk spelt av eit lydopptak av seg sjølv då dei senka kista i jorda. Eg held på å le meg skakk då eg såg klippet! Makan til genial idè?!
Så eg bestemde meg veldig klart for at SLIK skal mi gravferd vere. Planleggje bryllaup, planleggje gravferd; poteito, potato. Det er like fullt eg som er hovudpersonen, sjølv om bryllaupsdagen er delt med han stakkaren som har sagt ja til å gifte seg med meg.
I mi gravferd skal folk le. Drit no i å bruke masse pengar på dyre kister, blomar og Fandens oldemor. La gamla få kvile, og bruk heller pengane på ein fest. Stand-up komikarar! Ballongar! Eller ballongdyr! Hoppeslott og tequila! Sleng inn ein mann utkledd som mannen med ljåen, og dagen er komplett.
Meg kan de berre hive i ein flyttekasse frå IKEA og grave ned bortom nåvi. Eg er daud, eg merkar fint lite til det uansett. Og skal dei på død og liv reise ein gravstein, så krev eg eit morosamt sitat, dikt eller i det minste ein drage som dekor.
Bortsett frå det kan dei gjere som dei vil med meg.
Men så opnar eg kjeften og fortel om planane mine, og folk kring meg blir temmeleg bleike om nebbet.
Det er ikkje akkurat som om eg drog ein frekkis om den avdøde og høgt elska tanta di! Eg snakkar heilt og haldent på eigne vegne!
Sjølvsagt blir eg, som alle normale individ, trist når nokon eg bryr meg om bestemmer seg for å ta på seg tredressen og skifte realm. Men eg HATAR den grusame tunge kjensla ein får når det skjer. Og eg syns ikkje noko sånt skal skje den dagen et let att gluggane for godt.
Ei gravferd bør vere ei feiring av alt denne personen var, og eg elskar å få folk til å le. Eg er kanskje ikkje direkte komikar-materiale, men eg tek det eg får. Så min plan er å kome tilbake og heimsøkje skiten ut av folk dersom dei arrangerar ei gravferd der alle sit på rekkje og rad og tutar i ei kyrkje.
For så vidt har eg allreie teke fyrste steg for å unngå det; eg melde meg glatt ut av Statskyrkja for årevis sidan.
Ein god latter forlengjar livet, sa kjerringa og lo seg ihjel. Det kan de godt skrive på gravsteinen min!
