Amerikansk sci-fi grøsser (2022)
Med Amie Donald, Allison Williams & Violet McGraw
Regi: Gerard Johnstone
Lengde: 1 timar 42 minutt
Eg hadde elska ei slik dokke, som kunne pryle mobbarar og sjå awsomme ut medan ho gjer det. Sånn fram til den kunstige intelligensen tek heilt over. Då er det brått ikkje like morro lengjer.
I ei tid der AI er eit hot topic, så passar det jo fint med ein film som tek for seg litt av problematikken som kan oppstå dersom datamaskiner blir litt for smarte, og korleis dei som veks opp i dag har eit litt for nært
Eg likar Megan. Og eg ville gjerne hatt ei slik dokke sjølv, til tross for at dei seier i filmen at ho kostar meir enn ein Tesla. (med andre ord går prisen fort nedover i desse dagar?)
Og Amie Donald som faktisk spelar dette særs avanserte leiketøyet imponerar stort! Ho var berre 9 år då ho blei casta til filmen, og det er som om ho er skapt for rolla.
Men så var det alt dette andre då.
M3GAN handlar i korte trekk om ei lita jente (Violet McGraw) som blir foreldrelaus, og kjem til tanta si for å bu der inntil vidare. Tante Gemma (Allison Williams) har like mykje barnetekke som ein gjennomsnitts kokt brokkoli, ho er arbeidsnarkoman og har ei greie for robotbaserte leiketøy. Og andre leiketøy.
Jobben hennar går i å programere og byggje avanserte bamsar, dokker og anna som born gjerne har i leikekassa si, og ein av desse oppfinningane hennar er då M3GAN; ei ganske så livleg dokkelita i barnestorleik, som kan både føre samtalar, gje gode råd, aktivisere borna OG ta over litt av foreldreansvaret på ein betre og meir kontrollert måte enn ein iPad. Og så lærer ho undervegs, og har som hovudmål å beskytte barnet som ho er linka til med “livet” som innsats om det blir naudsynt.
Så langt så vel. Megan er ikkje så veldig flink med dyr, men ho er rå på å gje bøller akkurat det dei fortenar. Sånn bortsett frå det med hennar løysning på aggressive bikkjer, så kunne eg og ho blitt ganske gode vener.
Men så kjem me sjølvsagt til punktet der denne roboten byrjar å tenkje sjølv. Og det er jo litt dumt.
Ideen er ikkje heilt ny akkurat, sjølv om farlege leiketøy alltid er gøy. Annabelle, Chuckie, Robert the Doll … Okay, sistnemnde er skumlare i røynda enn på skjermen, men du skjønar greia.
Men sjølv om dette er skikkeleg koseleg fredagsunderhaldning, så manglar det eit eller anna. Det blir aldri skummel-skummelt, fine bilete og gode effektar til tross.
Kvifor? Fordi eg trur ikkje på karakterane. Gemma er kanskje ikkje flink med born, men det får vere grenser. Ho har tross alt mista syster si i ei tragisk ulukke, og ein skulle tru at det ville lokke fram litt meir kjensler og sympati for niesa som akkurat er blitt foreldrelaus.
Og så får dei ein terapeut på vitjing, og scenene som involverar ho blir heilt borti natta. Kva i alle dagar er greia med at dei skal sitje i stova og bli observert medan dei trillar ein ball til kvarandre?! Ingen profesjonelle psykologar har vel lært i studietida at det er naturleg like etter at ein familie har opplevd eit traume som knuser grunnvollane deira?
Der kom for så vidt den einaste scenen (bortsett frå den med hunden. Me later som om det aldri skjedde.) som fekk meg til å vri meg i sofaen: Då Gemma føler seg tvunge til å pakke ut ein av sine høgt prisa collectibles frå orginalpakken for å bevise … eit eller anna til denne terapeuten. Ao.
Eg hadde verkeleg lyst å digge denne filmen, men det blir ikkje realistisk nok. Sjølv om det baserar seg på ein samfunnskritikk av korleis me stadig grev oss djupare ned i ei verd av pixler, AI, skjermar og dataprogram, så blir dette meir sci-fi og thriller enn det blir skrekk og gru.
