Soundtrack: Kirsten Bråten Berg – Spurv på en snor
 

Eigentleg hadde eg tenkt at denne bloggen skulle vere fri for all sutring bortsett frå den noko sjølvirnoiske typen. Men når det kjem til stykkje, så er det ikkje heilt likt meg. Eg har ofte fått kritikk for at eg for open, anten eg snakkar eller skriv om sex eller psyke, det merkelege livssynet mitt eller barnslege måtar å sjå livet på. Men eg er ærleg om det, og eg skal vere den fyrste til å innrømme at eg ofte ser meg sjølv i speiglen og lurer på om eg eigentleg er litt tilbakeståande. 
Eg trur ikkje eg er det. Men det skjer at eg lurer litt. 

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Akkurat no har eg ein liten nedtur. Det er ikkje så ille som det har vore tidlegare; kor mange gongar har eg ikkje site der med ein kniv eller eit tau i handa, omringa av tablettar eller stått på eit stup og vurdert å hoppe? 
Det er fortida mi. Dei siste fem-seks åra har eg jobba hardt med meg sjølv. Eg har klart å kome meg i jobb, eg føler meg lukkeleg, og eg slit ikkje lengjer med tanken på sjølvmord eller den evinnelege kjensla av at eg sit i eit svart hòl som eg aldri skal klare å kome ut av. Eg har sett at det er håp, og at det er ljos i enden av tunnelen. For ti år sidan såg eg ALDRI for meg at det skulle vere tilfellet. 

Men i det siste har eg merka at det har bygd seg opp ein vannvittig klump i magen, som eg kjempar mot dagleg. Ein trong til å skrike, grine, grave meg ned og forsvinne. Det er slitsamt. Vannvittig slitsamt. 
Her om dagen stod eg på jobb med ein så stor klump i halsen at eg måtte svelgje fleire gongar før eg prata til kundane. Den kjensla av at det ljoser av augo dine at panikken veks i deg, og den grusame murringa som startar i botn av magen og breier seg i heile kroppen, og du trur alle kan sjå korleis hendene dine skjelv. 
Eg overvann det denne gongen òg, men blei gåande og tenkje på det i dagane som følgde. Og no er me her. Eg er sliten. Forferdeleg sliten reint mentalt. 

Så kvifor? Kva er det som er grunnen til at dette skjer igjen? 
Vel, eg skreiv tidlegare i dag om korleis dette året har vore eit fysisk mareritt for meg. Ein ting var før, då immunforsvaret mitt var så godt som ikkje-eksisterande, og eg pådrog meg influensa berre nokon naus på fastlandet. Folk kunne i det minste sjå at eg stod der med rennande nase, blanke auge og var likbleik i trynet. Kaldsveitten rann og kroppen ga rett og slett opp. 
No er det mindre tydeleg at eg er sjuk. Ingen kunne sjå smerten i kneet mitt medan eg freista å halde meg på beina. Dei kunne sjå at eg halta, men smerten var det berre eg som kjende. Kor vondt det faktisk var. Det er ikkje direkte usynleg at eg går med ein kul i sida som har vokse til størrelsen av handflata mi på to dagar. Men den er gøymd under kleda. Det eg klarar å ha på meg, vel å merke: Tynne toppar som er minst mogleg borti meg. BH er ein gløymesak. Eg får vondt berre eg ser på dei. 
Den minste kontakt med noko som helst får meg til å skrike, og eg er freista til å kneble venstrearmen fast på brystet, for å vere sikker på at det ikkje kjem så mykje som eit fiber borti meg. 

Og då kjem det: Kjensla av å vere så borti natta ubrukeleg. Ein gryande angst for at omverda ikkje skal tru meg; at vener, familie, kollegaer og alle eg møter på min veg skal tru at eg diktar opp all elendigheita. Anten det skulle vere for sympati, eller for å sleppe å gjere noko. Så då sit eg der, med boblande dårleg samvit for kjærasten min som knapt kan få ta i meg fordi alt gjer vondt, for alt eg skulle ha gjort i hus og heim, for alt og alle eg føler eg forsømmer. Eg blir kvalm av heile opplegget. 
Det tek meg tilbake til ei tid der eg trudde eg skulle døy før eg fylte 30, og tankane om at eg ikkje dugde til ein skit og var ei belastning for alt og alle kring meg, og derfor burde ta livet av meg sjølv for å hindre at nokon måtte ta del i mine byrdar. Fysjom. Eg vil ikke dit igjen. 

Ein gong kjempa eg med nebb og klør og det vesle eg hadde av krefter for å få hjelp. Eg var så letta då eg omsider fekk kome til ein psykiater, men det tok ikkje mange vitjingane før han konkluderte med at eg var frisk nok til å avslutte behandlinga. Eg var ikkje imponert. Fordi om eg hadde ein liten periode der eg følte meg relativt ok, visste eg at det ville kome tilbake. Det gjorde jo alltid det. Og eg fekk rett; brått var alt det svarte og fæle tilbake, og eg bestemde meg for å kjempe på eigahand. 
Det har alltid vore masse fantastiske mennesker i livet mitt som ville hjelpe, men eg ville ikkje vere ein byrde. Ville ikkje at nokon skulle bry seg, bruke krefter på meg eller at eg skulle slite dei ut med mitt negative syn på livet, sjølvhat og alt som følgde med. 
Det som hjelpte meg, var å slutte å tenkje utover augenblinken. Eg lærte meg å leve NO, og ikkje tenkjer verken framover eller bakover. Litt typen “lev som om kvar dag er din (fyrste og) siste “. Og det funka! 
Eg slutta å bry meg om kva nokon i verda måtte tenkje om meg. Eg byrja å leve som MEG, og syns folk eg er sær og rart, så er det deira problem. Eg lærte å elske meg sjølv.

Hjernen gjer opprør av og til, sånn er det vel for dei fleste av oss. Og nokre gongar er det forferdeleg tungt. Eg er verdas heldigaste menneske, med ein jobb eg elskar, fantastiske vener, nydeleg familie (inkludert dei med poter og vengjer!!) ein kjæraste som elskar meg så høgt at han hintar frampå at han vil gifte seg med meg, og eg manglar ingenting. Så eg blir så sint på meg sjølv når eg er så priviligert og likevel slit med angst og depresjonar! Kor mange gongar har eg ikkje sparka meg sjølv i leggen og skjelt meg sjølv ut med både indre og ytre stemmer for at eg er så lite takksam? 
Fleire enn eg kan telje. 
Eg kan ikkje noko for at kroppen min har bestemd seg for å bryte saman og gjere livet mitt surt for meg. Det får bli den sitt problem. Eg er fast bestemd på å ikkje gje opp, men kravle ut av det dumme hòlet eg har snubla nedi, før eg når botn. Eg veit kor kjipt det er der nede. Skite er det òg. 
Så frå meg til meg sjølv: Ikkje gje opp. Du står snart rak i ryggen med begge beina på jorda igjen. 2018 var kanskje eit fysisk dritår, men du gror saman att, skal du sjå! Før du veit ordet av det, svingar du seidelen og feirar livet atter ein gong. For det er verd det. Kors på halsen.
 

Soundtrack: World of WarCraft – Boralus Theme

Au.

I går måtte eg kaste inn handkledet og sei at eg blei vekke frå jobb. Om det var omgongssykja eller berre noko heilt anna veit eg ikkje, men det var uggent i begge endar, for å sei det slik. I tillegg har eg strekt eller slite ein muskel over brystkassa, så alt av hosting og brekningar fekk meg til å jamre i smerte. 
Fantastisk. Dette året kan snart ikkje bli betre. 

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Fyrst var det kneet. Eit halvt år utan å kunne gå noko vidare, og med håplaust søvnmønster fordi eg vakna kvar gong er rørte på meg i senga. Eg blei operert, og så var det opptrening og sting og fandens oldemor. Akkurat når eg tenkte at NO fungerar foten heilt fint, skjer det noko rart med skuldera mi, som gjer at eg ikkje klarar å løfte ting og det å snu seg i senga blei atter ei pine. Flott. Heldigvis går det over, tenkte eg, før eg tek eg eit svalestup ned ei trapp i mørkret, og skadar musklane i brystkassa. Ein muskel som tydelegvis går heilt bak i ryggen, for brått verk det kring halve overkroppen. 
Men me er ikkje ferdige der! No sir! 
Introduserar verkebyllen eg sleit med for 4-5 år sidan. Eit lite helvete på venstre side, som startar som noko som minnar om ei kvise, og veks seg til ein liten golfball med verk. Og det er VONDT. Berre noko kjem så vidt borti, skrik eg av smerte. Det er vondt å liggje, det er vondt å gå, det er vondt å røre armen. 

For å toppe det heile; medan eg er dårlegare enn ein middelaldrande kar med man-flu i går, presterar pelsball Elessär å rulle utfor eit stup. Han blei slapp og pjusk, og byrja å kaste opp. Dyrlegen neste. Heldigvis hadde det gått bra; han var noko mørbanka, men ellers var han i fin form då kvelden kom. Heldigvis. Stakkars Dunedàin var stille fortvila, og sikker på at voffen måtte vandre til dei evige jaktmarker der ei stund! 

I dag held eg senga. Berre avbrote av eit og anna måltid, litt WoW når formen tillèt det, og ein tur på vetlahuset no og då. Sånn til orientering.

Soundtrack: Slipknot – Wherein Lies Continue

I går var fyrste dag på jobben hjå Filmselskapet AS etter ferien. Tommy hadde lagt ferien sin til Tokyo i år, og han har ei viss forståing av min facinasjon for landet han var i. Eg hadde bedt han å sende kort, for eg har overhovud ingen Japan-kort i samlinga mi! Eg ELSKAR å få postkort, og målet er å klare å samle kort frå folk i heile verda på eit eller anna tidspunkt! 
Men Tommy hadde sånn omsut for meg, at han returnerte like godt med ein goodiebag til meg, han! Med kortet oppi, for trass i at han hadde kome så langt som å klistre frimerke på, var det aldri havna i nokon postkasse! xD

Eg opna den på kontoret; eg er altfor nyfiken til å klare å vente. Og alt som kan pakkast opp er gøy-gøy-gøy!! 
Men ein skikkeleg oppakning klara eg å drøye til eg var komen heim i stova mi. 

Annonsørinnhold

Freshe sneakers: Dette er skoene som gjelder nå

På toppen låg det då eit kort frå Mount Fuji, altså ovanfornemnde kort som aldri fekk sjå innsida av ein japansk postkasse. 

Tommy meinte det var ein hund som var på bilete, medan eg framleis står fast på at det er snakk om ein rev. Eg likar for så vidt begge delar, og sidan Tommy er den som faktisk har vore der og sett kva som spring i tempel-trappene, så skal eg gje han medhald i at det er ein slags hund. Ein revehund, eller noko sånt. 

Deretter var det ei MARVEL-sminkeveske MED GLITTER!! Den var rett og slett awsomme! Made in China, bought in Japan! xD Men like fult. Eg har i alle fall ikkje hjarte til å gøyme den vekk i ei skuff, så dette er herved det nye penalet mitt!
Tommy hadde til og med gøymt litt go’saker inni penalet! 

Fyrst var det ei magnet med fleire revehundar! 

Og så denne pussifistiske boksen då? I og med at eg ikkje er så stødig i japansk, så er eg framleis litt usikker på nøyaktig KVA dette eigentleg er for noko….

Inni pakken sat denne vetle karen! Eg veit ikkje heilt sikkert kva det er, men eg mistenkjer det er ein slags collectible-ting, litt sånn som FunkoPOP! kanskje? Det har eigentleg ingen funksjon bortsett frå at dei er artige? Den lyser jaffal i mørkret, og er ganske så søt! ^^

Og så var det ein liten vaskebjørn med! Sånn som ein har på ladekabelen! Har alltid hatt lyst på ein sånn! Denne var til iPhone, men det klaffa nokon lunde til ein Huawai òg, sånn sett!

Så var det denne då! Grøne brownies?? Særs interessant! Grøn te-brownies! 

Visstnok heilt ekte, til og med! 

Vonar dei smakar noko betre enn dei ser ut; eg er generelt skeptisk til grøn mat som ikkje har vokse naturleg i skog og mark! :op

Here goes nothing!

Positivt overraska!! 😀 Om nokon stikk til Japan i nærmaste framtid, ta gjerne med litt brownies heim! 😀

og så var det ein søt, liten boks til nedi posen!

Iiiih! Bitteliten snowglobe med ein japansk lukke-katt! 😀 

Så utruleg gøy! 😀 Overraskingpakkar er berre bestaste! <3 Du rular, Mr. T! ^^

Soundtrack: Usher – You Make Me Wanna….

Eg vågar å påstå at eg har ein unik eigenskap i forhold til å forstå dyra mine, og at eg er ei ganske god dyremamma. Menneskeborn hadde eg aldri våga å ta på meg heiltidsansvar for, men dyreverda og eg har alltid gått som hand i hanske. Stort sett. Det finst nokre unntak, utan at eg skal gå nærmare inn på dei no. 

Nokre pussige løysningar må til når ein kvalpesikrar huset sitt. Særleg når dei som frå før bur her, er van med å få maten sin servert på kjøkengolvet, og kan gå dit og ete når det passar dei. Verken Khavi eller Pixie et meir enn til dei er mette, og så får maten stå til dei blir svoltne igjen. Pixie et sin mat, og Khavi held seg til sin mat.
Ein schäferbaby er ikkje akkurat av same oppfattning; Elessär hiv seg over alt han kan finne av tørrfòr, og momsar i seg rubbel og bit om ein ikkje passar på. 
Derfor er det no innført etasje-mating her i huset. Klatre – og klorestativet til Khavi er på fire etasjar. Den øverste er det berre ho som kjem seg opp i, og derfor står maten hennar no på toppen. Etasjen under kan Pixie hoppe bortpå frå sofaen, så det er hennar matstasjon. 

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Elessär får maten sin på kjøkenet. Han har matskål på golvet, og får mat to gongar om dagen. Eg lever i håpet om at han skal få same haldningen til mating som resten av flokken, men det får tida vise. 

Vidare er det innført skift-soving her på bruket. Elessär treng å luftast MINST kvar tredje time for å unngå uhell. Og stort sett går det greit. Han søv masse, så det er nok av moglegheitar for oss å duppe av litt innimellom. Men for å unngå at me må stå opp i hytt og pine utan å få samanhengjande søvn, søv me no på skift. Ferien min er over for denne omgong, så Dùnedain blir heimeverande pappa framover. Og når minstemann fyrst er vaken, må ein vere på vakt, så han ikkje et eller gneg på ting. Alt er kjempespennande, og må undersøkjast. Eg har eigentleg funne ein teknikk som virkar på det meste i forhold til å bite på ting han ikkje skal, eller meg sjølv for så vidt. Om han gneg på sofakanten eller ein sko han har snike seg avgarde og funne, blåse eg han varsamt i andlete. Det er skikkeleg pyton, så han stoppar omtrent momentant. Så avleiar eg merksemda hans til ein leike. 
Om han bit på meg, lagar eg ein pipelyd som han tydelegvis ikkje syns er noko særleg, og stoppar i det han slepp taket. Så langt har det vore super-effektivt! 

Men alt går etappevis her i garden, inkludert dette innlegget. Eg rekk cirka å skrive ti ord før eg må springe avgarde og redde eit golvteppe, ei bok eller avbryte eit raid i kattekassen. 
Sistnemnde er eigentleg det som har vore mest problematisk; kattekassen. Pixie har aldri hatt noko vidare trong til å stikke snuten inn der, fisefin som ho er, men Elessär syns det er eit evig og utømmeleg kammer av fantastisk aroma. Så, litt trøbbel der. Og akkurat i det eg var ferdig med innlegget, så sovna røvaren på føtene mine! Pixie har funne roen ved sidan av meg, Dùnedain er komen i seng, og Khavi ligg lett slengd over sofaryggen. Så då kan kanskje freden senke seg i….tja, ti minutt?

Måndag landa flyet mitt på Flesland klokka 10.26, og totalt hadde eg fått litt over 4 timar søvn natta før. Det tok meg to RedBull nesten på rappen for å halde gluggane opne, og eg drog på ein koffert som kunne ha romma ein liten familie på campingtur. Ein sekk tung som bly, ein plastpose full i taxfree-varer og ei veske med naudsynte fly-artiklar over skuldera. Det bles nordavind frå alle kantar, og iskalde regndråpar var det fyrste som ynskja meg velkomen heim. 
Heim til Dùnedain, Pixiebelle, Khavelusk og pippegutta mine <3 Så får det heller vere at det blei mange timar på flyplassen, gørr-ekkel frukost (det var ikkje måte på kor mykje majones dei skulle putte i baguetten min som eg kjøpte i hurten og styrten, for ikkje å snakke om at eg ba om cola zero og fekk cola….Kunne ikkje forstå kvifor eg drakk og drakk, og var like tørst?! xD ) og eit aldri så lite overforbruk i taxfree’en. Men eg var flink; eg kjøpte INGEN kosmetikk, for eg har for nemleg bestemd meg for å bruke opp det eg har! :p 

Då Dùnedain omsider svinga inn framfor flyplassen, var verda heilt perfekt igjen. Me konkluderte begge to med at det er FÆLT å vere vekke frå kvarandre, og at me elskar kvarandre så masse at me blir litt svimle begge to, og at neste gong me reiser på ferie, skal me reise i lag. Me er så søte at ein kan få hòl i tenna av mindre….
Så reiste me avgarde og henta Elessär Eärendil, verdas nydelegaste vetle schäfer-gut. Dùnedain var, og er framleis, stolt som ein hane over nurket, og beibisen vår følgjer oss hakk i hæl kvar me enn går. Namnet hans er henta frå Ringenes Herre, sånn i tilfelle nokon lurte. Elessär var allereie bestemd (namnet til Aragorn då han blei konge), men den kvite stjerna i panna til voffen, gjorde at han i tillegg måtte få namnet Eärendil, etter Eärendil Sjøfareren, som bar Morgonstjerna i panna. Så der, sånn i tilfelle nokon lurte. 

Annonsørinnhold

Spar stort: Kjøkkenutstyret du kupper på tilbud nå

Han er rett og slett perfekt. Han er audmjuk, utan å bli skremmande underdanig. Han lærer på 1-2-3, han er kosete, roleg, nyfiken, venleg mot alle….Kort sagt; ein herleg kosebamse med eit hjarte av gull. Han er til og med LANGT på veg stoverein, og dei små uhella som har vore må klandrast på oss som ikkje har reagert for nok når han har gitt beskjed. Han kan allereie sit og kom, har forstått namnet sitt, og eg kan rett og slett ikkje skryte meir av denne nye ungen min!! <3 

Resten av flokken er vel så som så når det kjem til synet på dette nye flokkmedlemet. Pixie furtar, for ho vil jo helst vere minstejenta og prinsessa i huset. Så ho furtar, og Elessär blir stort sett møtt med snerring og sure grynt. Me freistar å gje ho så masse merksemd som overhovud mogleg, sånn at ho ikkje skal føle at alt fokuset ligg på veslebroren, og eg tenkjer eg prøver å ta ho med til Krisse-papsen når moglegheita byr seg. 

Det er snakk om baby steps foreløpig, men det går betre og betre med forholdet mellom dei. Så me jobbar oss mot det målet at dei blir gode vener på sikt. Ingen har til no mista nokre lemmer, og Pixie bjeffar så absolutt meir enn ho bit! Det er ikkje akkurat den heilt store tanngarden å snakke om i kjeften på den jenta…

Khavi derimot, er noko ambivalent. 

Ho kavar seg ikkje opp på nokon måte, men er ein smule skeptisk om broren kjem for nær. Litt sutrete fordi ho ikkje får ut, men eg kjenner ho så godt at eg VEIT kva som skjer om eg slepp ho ut no. Det blir ei veke på hurra-tur, det! Ho nektar å kome heim før balansen er gjennoppretta….Og sidan Elessär no er her på permanent basis, så skjer ikkje det akkurat. Dermed er ho inne-bunden fram til ho har akseptert han. Heldigvis er ikkje Elessär på nokon måte overdrive innpåsliten eller aggressiv, så det går nok fortare enn eg i utgongspunktet frykta. Khavi er i tillegg ikkje ein pus som har vanskeleg for å akseptere andre dyr. 

Og dei to minste broremannane, Frost og Fimbul? Dei drit i heile den nye bikkja, bokstaveleg talt. I går var dei til og med på golvet og hoppa, og på det tidspunktet var det nok mamsen som var mest nervøs her! xD 

Alt i alt er eg pr. no verdas stoltaste 5-borns mor. Og innser at det så absolutt blir naudsynt å leite etter større kåk når det går mot vinter….