Med Liv Mjönes, Elli Rhiannon Müller Osborne, Sjur Vatne Brean & Arthur Hakalahti
Regi: Stig Svendsen
Lengde: 1 time og 37 minutt
Det byrja så bra. Eller gjorde det eigentleg det?
Personleg har eg ei motforestilling mot filmar som startar med meir enn ein eller to tekstplakatar. Men håpet sat i meg lengje, for viking-forbannelsar kan vere spennande konsept. Men det visar seg etterkvart at det er fint lite relatert til denne farlege og skumle vikingulven, som eg så intenst hadde håpa at det skulle kome fram meir om. For det er ikkje ulven som er relevant her, det er varulvar.
Historia gir seg fyrst i kast med ein gjeng vikingar som reiste for å plyndre litt borte på dei britiske øyene. Der finn dei ein farleg ulv som dei tek med seg heimatte, noko som absolutt høyres ut som eit sjakktrekk. Denne krabaten har då rusla kring i Norden og stukke snuten sin borti litt av kvart, før den enda opp i den vesle bygda Nybo. Ein særs kreativ stad der det ligg ei vik som heiter Viken, ei strand som heiter Stranden og ein utsiktsstad der ungdommane kan gøyme seg vekk som heiter Utsikten. Og her møter me Thale som freistar å bli ein del av ungdomsmiljøet som nyinnflyttar.
Den fyrste delen av dialogen er keitete og klein. Hovudpersonen blir beskulda for å ha sysla med litt hardare stoff, men avfeier det med at ho “drap nokon”. Og det blir med det. Ingen spørsmål stilt, og heller ingen svar gitt, verken no eller seinare.
Og me blir stadig introdusert for karakterar som ikkje har kjøt på beina eller som er viktige for historia vidare. Casten kunne vore kutta til ein fjerdedel, og det kunne til og med gjort filmen betre. Ikkje er det tydeleg kven sin historie som blir fortald heller, for hovudfokuset er fyrst på den unge jenta Thale, som har flytta frå Oslo til ei lita bygd i Telemark, og som er blant dei fyrste som møter på denne varulven. Men så glir det over til å handle om mor hennar, Liv, som er svensk. Politidame. Tidlegare busett i Oslo. Og konflikta mellom desse to, som tydeleg er til stades, får me aldri eit skikkeleg innblikk i.
Men la oss snakke om bergensarane. Ingenting imot bergensarar (stort sett) men kvifor i alle dagar har så mange av dei emigrert nedover til Telemark? Stefaren til Thale er bergensar. Ordføraren er bergensar. Korleis havna dei her? Har det skjedd noko fælt i Bergen som gjer at dei måtte rømme? Blei Terje Søviknes vald som kultursjef i byen? Gjekk det som me trudde, me som har fornufta intakt, og heile Bryggen knakk saman då dei la Bybana den vegen?
Og han dyrlegen som skal vere Noregs framste ekspert på rovdyr, spelt av Arthur Hakalahti, var knapt komen ut av bleiene då han brått skulle framstå som ferdig utdanna veterinær, ekspert og ein som underviser på eit universitet. Eg kjøper det ikkje. Kanskje innsåg dei halvvegs ut i innspelinga at karakterane var så på tulletur at dei derfor valde å gjere Thale si syster døv så det ikkje skulle bli meir språkforvirring.
Fuglane veit. Men det gir ikkje filmen meir truverdigheit akkurat. Det er så mykje som skurrar i denne forteljinga, og irriterande nok kan eg ikkje utbrodere dei punkta som klør mest utan å spolere den siste delen av filmen.
Okay, så er det eit friskt pust inn i ein sjanger me ikkje har sett så mykje til i den norske filmverda. Det er flinke skodespelarar, nydelege bilete og eit pluss i boka for mange av dei herlege effektane som er teke i bruk. Det er nok til å dra denne opp på terningkast tre. Men til neste gong vil eg anbefale dei som pønskar ut eit liknande manus å gjere litt research and please kill some of your darlings. Hadde dette vore stramma inn, litt rusk vore luka ut og castingen vore meir gjennomtenkt, så kunne dette faktisk blitt ein knakande god film!
