Dei kunne kome inn og sei dei skulle lage puslespel med slegge av kneskåla mi, men det var til sjuande og sist veneflonen som ga meg i overkant høg hjarterytme og hyperventilasjon!!
Nydusja, men blotta for sminke og piercingar…Hæsjtægg: No filter what so ever. Og på veg mot nye eventyr.
Det blei ikkje så mange timane søvn på meg i natt. Operasjon og narkose? Bring it on. Men veneflon? Oh, please God spare me.
Trass i at Dùnedain hadde bursdag, via han dagen sin til å hengje på Haukeland med eit tappert smil kring munnen for å passe på meg. Sånn bortsett frå at han cruisa ein liten tur på nærmaste kiosk for å trykkje i seg to soft-is.
Eg var derimot på plass med (etter forhalda) godt mot, 20 minutt før eg skulle. Krykkjer, bok og tøflar; check. Staben ved ortopedisk var særs facinert over tøflane mine, som eg stolt introdusert som lukke-tøflane. Og jaggu presterte dei godt i dag. Eg fekk verdas herlegaste sjukepleiarar innom meg, som svarte på alt av spørsmål eg måtte sitje med, trøysta og roa nervene mine, og var berre heilt fantastiske. All hail the AWSOMME crew!! Og den biat-chen som var på Voss og presterte å få meg til å grine midt på natta med å skjelle meg ut der eg låg i halvsvime kan fuck off and DIE! *fnyse* Whole other story.
Verdas tøffaste tøflar og lesestoff under varm dyne <3
Eg fekk bedøvelseskrem der dei skulle setje veneflonen, og beroligande for sjela.
Så kom kirurgen tuslande, og spurde meg om eg var klar til å fjerne menisken….!! Han humra då kjeven min gjekk i bakken.
-Hæ? Fjerne?!
– Ja, worst case scenario.
– Kva konsekvensar får det?!
– Du mistar jo dempinga i kneet….
Og eg såg for meg ein Lokkri som aldri får svinge seg på dansegolvet igjen. Hjarta mitt sokk ti hakk.
All creamed up ‘n’ nowehere to go!
Nokre attention-whores er supergode skodespelarar on cam. Eg freista sjå tøff ut, men mista all piff rett før kamera gjekk av. Dis is real fear, ladies & gentlemen.
Eg blei preppa etter beste emne; fekk fancy sjukehustruse, nattskjorte, badehette og plastposar på fotane. Og ikkje minst ein utvaska, blå slåbrokk som hadde sett sine betre dagar. Alle piercingar var ute, og eg følte at nasa mi brått var stor som ein kålrabi, sjølvmotseiande som det måtte høyrast ut. Eg føler meg både naken og bortkomen utan ringar i nasa!! Lærte meg òg kvifor piercingar må ut før operasjonar! Har alltid levd i trua at det var grunna infeksjonsfare, men det viste seg at det var grunna faren for brannskader fororsaka av noko av utstyret dei brukte! Jepp, så lærte eg noko i dag òg.
Så blei eg førd inn på operasjonsstova, som var både ljos og stor. Tre herlege sjukepleiardamer venta på meg, og sette veneflon på innsida av albogen (det gjekk ikkje; blodårene mine var for langt uti huda, og eg enda med ein snerten liten blåveis), før dei konkluderte med at oppå handa var nok best. Og eg fekk ei hand å halde i medan ei supersøt dame stakk. Det gjekk over all forventning!
– No skal du få sove, sa dei. Framleis hand i hand med meg. Maske over fjeset, iskald iling i handa, og borte var eg.
Eg vakna rett etter, føltes det som. Damene var like smilande og blide, og lempa meg over i sjukesenga mi. Så sovna eg igjen. Då eg vakna hadde eg ein bedøvelsespropp i nada, som var særs irriterande. I halvsvime meinte eg det var lurt å plassere den i motsatt nasebor, før eg duppa av igjen. Eg sov kanskje ein times tid til, før eg byrja å bli litt mindre zombie. Dùnedain dukka opp med softis-ande og rullestol, og kirurgen keik innom igjen for å informere meg om at dei måtte fjerne noko av menisken min, fordi noko av den hang og slang på sida av kneet, før dei hadde lappa saman det som hadde sprukke. Men eg har framleis menisk, så på sikt er det håp for nye moves blant disco-ljos og fargerike drinkar, atter ein gong! <3
Det blir då 6 veker på krykkjer, men no skal det i det minste gå framover, etter mine berekningar!
FERDIG! Ny forbetra versjon: Lokkri 3.2!
Eit Deli de Luca-isbeger med kvit sjokolade og cookies ‘n’ cream + 1/3 av ei baconpølse seinare, og sat me i bilen. Eg sleit med å halde augo opne, og Dùnedain måtte stoppe heile to gongar i vegkanten så eg fekk spy. Delikate detaljar. Men så var me heime.
Smertestillande er no innteke for kvelden, eg har sove 3 timar på sofaen og fått servert fiskegrateng av go’mannen (snakkar om bursdagsmiddag….Men me får ta den att når eg klarar å gå meir enn fem meter. Han fekk i det minste presang av meg! Ny hettegensar, halsband, armband og ny øyrering, sidan han snakkar om å ta hòl i øyra igjen! <3 My man is hotter than yours!! <3 ) og er no klar for å re-kapitulere, så sant eg berre klarar å karre meg opp trappa!
Men aller sist vil eg takke for alle fine meldingar og helsingar eg har fått! My peepz; U are the BEST!! *avstands-mose*
Eg vågar å påstå at det er ikkje rart om eg går ned i vekt om det held fram slik…! Det meste av mat eg får i meg, kjem oppatt. All mat gjer meg kvalm, og til tider det eg drikk òg. Eg klarar maxx fire-fem munnfullar med mat, og er det rett på dass for å spy det opp igjen. No kjem ikkje “alt” oppatt; mest slim og “skum”, men eg må som regel belage meg på å henge ved porselenstruna ei stund etter at eg har prøvd å ete. Og resten av dagen held eg meg i senga. Om eg ligg på sida, med ei dyne “pakka” mot magen, så er det ikkje så ille. Khavi kjem som regel tuslande og krøllar seg inntil meg, for å trøyste stakkars mamma’n sin. Det hjelp på.
Det var på det verste då eg var heime i Sogn. Stort sett så sov eg. Laurdagen var spesielt ille; eg spydde og var rett og slett elendig. Men sundagen byrja ting å bli betre, og då eg kom heim var eg i fin form nokre dagar. Heilt til eg gjorde generaltabben, og åt kyllingsnitzel med ris til middag. Etter det har eg stort sett helde senga. Det vesle som vèl å bli i magen, passerar så fort gjennom systemet at eg rekk knapt å svelge siste tugga før eg må på do.
Eg er konstant svolten, sidan maten ikkje ikkje får gjort jobben sin. Og eg går konstant med dårleg samvit fordi eg ikkje trenar. Men når kroppen er så i oposisjon til hjernen, så klarar eg det ikkje. Overskot? Nope. Finst ikkje. I staden ligg eg på sida i senga mi og klagar mi naud til pusen, som er den einaste som gidd å høyre etter. xD
Mykje av tida føles det som om eg har feber; eg føler meg skikkeleg varm, men småfrostig. Kaldsveitte og sliten. Eg trur rett og slett eg må bli flinkare å dokumentere kva eg et. Det må vere ein ingrediens som går igjen i det eg hiver i meg, som gjer at eg blir så dårleg?
Men eg trur like greit eg kan finne senga for i kveld. Har sove fleire gongar i løpet av dagen, men eg kjenner at eg er trøytt som eit fly igjen allereie….*gjesp*
Av ein eller annan merkeleg grunn, har eg ei gryande heimlengsel til Sogn for tida. Eg klarar ikkje å setje fingeren på nøyaktig -kva- det er som gjer at eg drøymer meg dit, men det føles meir som ein reversert prosess i oposisjon til den vanlege lengselen eg har tilbake hit som gjerne kjem snikande når eg er i Sogn! (Håhå, det var skikkeleg mange fine lange ord, gitt! *føle seg smart*) Eg trur mykje av skulda ligg i at eg er rimeleg isolert for tida. I BaleBy er eg stort sett isolert, sidan eg ikkje lengjer har vener som bur der. Men her brukar eg å vere übersosial, og det er konstant invitasjonar til å vere med på ting. For all del; det har ikkje mangla på invitasjonar no heller! Men formen har vore mindre bra, og eg har vore nokre turar i kjellaren etter at Maggie døde. I tillegg jobbar gubbelusken, og eg sit heime med ei lita voffejente som tissar på golvet og riv ned huset om ho blir for lengje aleine. ^^ Og når så mange av dei eg omgås er allergikarar eller har eigne dyr som kanskje ikkje set pris på å ha fem kilo hundekvelp hengande i halen, så er det ikkje så aktuelt å ha ho med på lasset heller.
Men tida kan då brukast på andre ting! Khavi krev masse tid på fanget med kos og lange samtalar (herregud som den pusen pratar?!) og Marky oppfører seg som ein småunge i trassalderen, og er konstant i hælane på meg. Og innimellom gjer eg nokre forsøk på å få rydda andreetasjen, der det ligg strødd med alt slags papir som skal i permar og i system. Kreftene er ikkje akkurat heilt på topp endå, etter ei særs turbulent veke…Idag skulle eigentleg vere min fyrste dag på fast føde, men eg tjuvstarta allereie førre torsdag. Hadde eg fått EIN porsjon til med sleip, mosa babymat, som glei som ein halvtygd snegle nedover halsen, så hadde eg prosjektilspydd i ekte Linda Blair-style. Det blei dermed anten fast føde eller ingenting. Men det var ikkje direkte problemfritt heller; sjølv om eg på forhand hadde fått beskjed om at eg kom til å fylle tallerken etter gamalt mønster, og dermed tok meg sjølv hardt i nakken for å berre ta ein fjerdedel eller mindre av det eg gjorde før operasjonen, så blei det likevel for mykje. I tillegg trur eg ikkje eg tygde maten godt nok til ei kvar tid, og eg blei skikkeleg dårleg. Eg spydde, låg som eit slakt og var kvalm, fekk magesjau og vondt i magen, og orka eigentleg fint lite anna enn å liggje under dyna og tykkje synd i meg sjølv. Men ein lærer då så lengje ein lever. Babysteps er ein fin ting, og knekkebrød er heilt genialt. Så det lever eg i stor grad på no. Knekkebrød. Og i morgon blir det fiskegrateng. Einaste bakdelen er at det virkar så meiningslaust å mekke mat til seg sjølv, når ein skal ete så lite! Og gubben jobbar jo, så eg sit her aleine og prøver å knekkje ut glupe middagsidèar. Men eg meinar eg kanskje hadde ein yummy wok-pose liggjande i frysen, med kylling og squash og andre grønsaker som faktisk ikkje er så ille å knaske på! Så det blir vel ei råd med middagen idag med! ^^
Og vekta stoppar no på 78.5. Det har svinga litt i det siste; eg har faktisk gått både litt opp og litt ned! Men eg reknar med det kjem grunna fast føde, og at kroppen kavar med å fordøye både det eine og det andre.
Endeleg er eg ferdig med suppe-tida mi!! I dag blei det havregraut med eple og blåbær til frukost, og det var rett og slett fantastisk! Eg føler meg -mett- for fyrste gong på lengje! Ikkje berre full og tettpakka som med suppene og alt det andre flytande fjaset eg har hella nedpå. Der har eg stort sett berre ete og ete, og så var det brått ikkje plass til meir, sjølv om eg ikkje følte meg så veldig mett at det gjorde noko. Men havregrauten la seg fint i magen og eg blei mett. Fine havregrauten <3
Eg har mamma på besøk. Ho og Kira skal vere her nokre dagar. Og eg har eigentleg ikkje tid til å sitje her og blogge noko vidare. Not today. Men etter å ha dusja idag, hoppa eg like gjerne opp på vekta. Det er tross alt tysdag idag! Og den bladde seg opp til….80,5!! I går måtte gifteringen leggjast i smykkeskrinet, for den hang ikkje på lengjer. Og no byrjar eg å merke at eg ikkje har det heilt store utvalet av klede i klesskapet mitt lengjer heller. Men det er jo litt digg òg då! ^^ Det visar i alle fall at det går framover!
I natt var andre natta eg stod opp for å snoke i kjøleskapet. Sjølv om eg hadde ete ein kopp med rett-i-koppen ei stund før eg la meg, og drukke ein del vatn, så tok det ikkje lang tid før magen min byrja å protestere då eg hadde kome meg oppi loppekassen. Eg har fått tips om å prøve å døyve svoltkjensla med vatn, men det hjelp berre i nokre augneblink. Svoltkjensla er som eit enormt tomrom inni magen, som…tja, roterar! Det føles som eg har eit miniatyr “svart hòl” inni der, som sluker alt kring seg og humrar stille for seg sjølv fordi eg må klynke litt av smerte. Så eg stod opp og heiv i meg ein liten porsjon kyllingsuppe, og sov som ein nyfødd då eg kom tilbake til senga mi.
Vel, i går var faktisk den fyrste dagen der eg følte meg som meg sjølv. Heilt 100% meg sjølv. Eg slo på mobilen, og fekk skravla med både Wenche og Gunvor, sat ute i sola og løyste kryssord, børsta Maggie, laga supper som eg stabla i kjøleskapet til oppvarming etter behov, og var i det heile ganske oppegåande, og mentalt på plass. Eg var i godt humør, positiv, eg lo og fjasa….Og fekk merke det når ettermiddagen snegla seg innpå meg! xD Herregud, så mørbanka eg var i magen!! Heldigvis er det betre no, men eg er framleis ganske….mør. Og i går såg eg for fyrste gong på arra mine. Gubben måtte rive av plastera for meg, men eg beit meg i leppa og håpa halebeinet mitt ville overleve smertene. Det gjekk greit. Men det KLØØØR!! Herregud som det KLØR! Eg har lyst å røske ut desse forbaska metallstiftene og KLØØØØ! Eg har i tillegg kutta ut smertestillande. Eg taklar ikkje meir stikkpillar!! Eg vil heller ha det litt vondt enn å føle at eg konstant må på do. Så både au’ar og kløe er vel i stor grad min eigen feil. Uhm, utan at eg skal sei sikkert at kløe og smertestillande har nokon samanheng?
Det er ei veke sidan eg vakna frå narkosen og var nyoperert idag. Vekta mi stod då på 85 kilo. Idag var eg på vekta igjen. Og overraskinga var positiv. Den stoppa på 83,1 kilo!!
Og sidan eg er blitt slik ein gartnar-spire på mine gamle dagar, så tenkte eg å presentere ein liten bilete-serie av kva me driv å puslar med ute i hagen for tida^^
Blomebedet mitt! Der det er “ope” skal det etter planen kome nokre fine roser snart!
Stemorsblomane mine <3
Gubbelusken har eit prosjekt gåande borti skuret sitt. Det byrjar å ta form omsider!
Denne vesle plattningen har me no fått heilt fri for mose og gras, og skal fylle med jord og plante plen på! Maggie er særs lite nøygd med løysninga foreløpig, og legg seg gjerne og rullar i grusen som er der no. I protest.
Fine blomane eg fekk av svigers, besta og besten og foreldra mine då eg låg på sjukehuset <3
Det høyres kanskje pussig ut, men det er eit faktum. Eg -hatar- å føle meg…som nokon annan. Berre det å vere nøydd å ta ut ringen min i nasa medan eg låg på sjukehuset føltes….Overhovud ikkje bra. Eg er mest meg når eg har kledd meg slik eg føler meg den dagen, har ringar og smykker og anna luvlee-bling der det trengst, platåsko på beina og gjerne litt krigsmåling i trynet. Ein freshare hårfarge enn kommunemusegrå er heller ikkje å forrakte. Og når eg er i eit slikt modus der eg har lyst å sosialisere meg, momse is og skravle, gjerne med nokre iskalde pils innan rekkjevidde. Kort sagt; eg elskar å vere i sentrum og at folk legg merke til meg. Det høyres utruleg egosentrinsk og sjølvdiggande ut når eg ser det sånn svart på kvitt her framfor meg no, men det er sånn eg er. Det vil ikkje sei at eg ELSKAR meg sjølv, eller at alle bør elske meg eller noko sånt. Men om eg skal vere ærleg, så er det sånn eg er sett saman. Utan at eg på nokon måte ynskjer å setje meg sjølv framfor andre! Eg elskar alle dei fine menneska mine. Eg elskar at dei er så ulike, så fulle i fantastiske kvalitetar og så perfekte akkurat som dei er.
Men no er den delen av meg nærmast viska ut. Den delen som gjerne vil vere i rampeljoset. Sjølvsagt vil det sannsynlegvis gå over når kroppen berre får justert seg (*bank i bordet*) men akkurat no er det ikkje noko gøy. Eg saknar å ha energien til å skravle i telefonen. Eg saknar å ha energien til å bli med på noko. Eg saknar….å ha energi! Og eg saknar is og grilling og hagearbeid og det å kunne ta ein DIGER slurk iskald pepsi max. THIS STATE IS KILLING ME!! Eg er allereie så lei av supper at eg trur eg SPYR! Eg er lei av å ha sår på magen. Eg er lei av stikkpillar og au og det å føle at eg er tredd innpå ei vatnflaske utan at det minkar på vatnmengda. Eg er lei av å passe på at eg får i meg nok av ditt og datt. Eg er lei av minislurkar og å ete med t-skei.
Ei veke og to dagar att på flytande. Så to veker på mosamat. Eg hadde aldri trudd eg skulle gle meg så mykje til å ete most babymat.
Omsider har eg samla saman krefter til å sitje meg i go’stolen min og faktisk skrive eit skikkeleg innlegg. Det tok si tid! ;op Heilt utruleg kor tappa for energi eg har vore siste dagane?! Til og med som det sovedyret eg er, er eg overraska! Men idag har eg fått i meg litt mat; tomatsuppe og supermosa kjøtsuppe. Litt energidrikke (som smakar hestepiss, sjølv om dei reklamerar for at det smakar jordbær…?) som berre gjer meg kvalm, og ein del eplejuice og biola med bringebærsmak. Hurra! Det er no tre dagar sidan operasjonen, og eg er i det minste heime i mi eiga seng. På eit rom der lufta faktisk sirkulerar. Under ei dyne som har ein annan funksjon enn å berre liggje som ein våt ullsokk oppå meg og få meg til å føle meg nasty. Og med ein dusj, og ein fantastisk assisterande gubbelusk som passar på, kjem med supper, pakkar meg inn når eg frys, byter bandasjar (eg tørr ikkje sjå på såra mine!!) og det som ellers er. Eg er fantastisk heldig som har han. <3
Gubbelusken leika fotograf dagen før operasjonen min; eg ser seriøst ut som ein dass, men eg føler meg smashing på dette bilete samanlikna med kva eg føler no!!
Men ja. Eg føler meg seriøst crap. Eg orkar ikkje ein gong å prate me folk! Telefonen min er av. Dei gongane den har vore på og fått ringje, har eg berre lyst å grine. Eg orkar ikkje prate, både fordi eg har sjukt vondt i halsen mesteparten av tida, og fordi eg er så jæææævlig moody. Eg kan byrje å grine av ingenting, blir sliten av endå mindre, og føler eg har nada å prate med folk om. Og dette igjen gir meg ein helsikes angst, fordi om operasjonen på sikt skal føkke med meg som sosial person, kjem eg til å angre livet av meg!! Hovudgrunnen til at eg opererte meg, var for å bli kvitt diabetesen. Om eg går ned 70 kilo og blir den nye Kate Moss, så drit eg loddrett i heile greia om ikkje diabetesen min forsvinn!! Men neeeidå. Eg gjekk frå å ha eit blodsukker på 5 komma-eit-eller-anna på sjukehuset til å ha over 12 no når eg kom heim. Hurra. Då blei eg glad. Heilt seriøst; tek det ikkje knekken på blodsukker-komplikasjonane, er eg freista til å gje ein god bæng i heile greia, og ta opp igjen alle uvanane eg elskar og saknar, og så får livet gå sin gong. Eg vil heller nyte eit kort liv enn å ha det pyton eit langt liv!! Men det gjennstår å sjå.
Men eg skulle skrive om operasjonen min, eg! Det var jo derfor eg sette meg her. Ikkje for å -berre- sutre! xD Og heilt seriøst; om nokon der ute vurderar ein slik operasjon BERRE for å bli slanke, dersom ein berre ligg litt over det samfunnet fortel deg at du skal vege: IKKJE GJER DET!! Det er betre å bli glad i seg sjølv for den du er, og heller vere lukkeleg. Dette er IKKJE noko gøy og dans på roser, er mi meining!
Eg fekk til slutt sett inn veneflon, og dei tok til å dope meg. Eg prøvde å dokumentere ting undervegs, men det var begrensa kva som lot seg gjere. Så la meg illustrere med det eg har:
Sååå sinna! Og sååå nervøs!!
Eg blei trilla ned ein etasje, trur eg, og ført bort i ein gong der ein kjekk pleiar i grønt møtte meg. Han prata og hjelpte meg ut av senga. Eg fekk på meg badehette og CSI-fotposar. Og så var det å tøfle avgarde til operasjonsrommet. Dei som var der var kjempekoselege. Dei fekk meg oppå bordet medan dei presenterte seg, og skravla iveg om laust og fast. Så kjem det brått frå anestesi-sjukepleiaren, at han ville setje inn ein veneflon på den andre handa mi òg! Og DER kom panikken, merka eg. Det gjekk lissom opp for meg kva som var i ferd med å skje. Fyrst prøvde eg å sei at dei veldig gjerne kunne vente til dei hadde lagt meg i koma, men han insisterte. Eg snudde meg mot den einaste kvinnelege pleiaren eg hadde (faktisk!) og sa: -Okay, men då MÅ eg få halde deg i handa!! Ho smilte og sa det gjekk fint. Så prata ho med roleg, snill stemme, eg kjende det stakk til i handa, og i neste augneblink var eg i draumeland. (og berre sånn for å illustrere korleis kjenslene mine er heilt på viddene for tida, så byrja eg faktisk å tute no når eg tenkte på kor koseleg ho pleiaren var!)
Eg hugsa fint lite av dagen då eg vakna. Eg veit gubben var der. Han hadde kjøpt kryssord, EON-hefte og eit nydeleg delfin-smykke til meg. Ei dansk pleierske som var veldig koseleg, vimsa kring og ordna med alt mogleg. Eg orka ikkje snakke, og hadde veldig tørr munn med ekkel smak. Og tørre lepper med kvitt belegg. Hendene mine var tapetisert med plaster og ledningar. Eg var full i ledningar. Eg kunne knapt røre meg. Eg hugsar eg blei snudd nokre gongar, og at eg så vidt registrerte at det hang eit dren ut av magen min som det rann blod og gørr ut av. Men eg hadde ikkje vondt. Det var ømt i magen og vondt i halsen, men eg hadde eigentleg lite vondt! Innimellom all sovinga mi, syns eg at eg høyrde nokon sei til meg at eg klarte meg veldig fint til å ha vore operert for så kort tid sidan, og at dette kom til å gå kjempebra. Så eg sov. Og sov. Og sov. Det blei natt, og eg veit gubbelusken reiste utpå kvelden. Det kom ei ny pleierske på jobb. Ho var dansk ho med. Ho sa ho skulle vere der i natt. Eg fekk det eg skulle av medisinar, og så sovna eg igjen.
Eg vakna kvar halve time, sånn cirka. Eg hadde tissa ein gong i løpet av dagen, og merka at eg måtte på do igjen. Eg ringde på pleierska, som hjelpte meg på ein dostol. Det var fyrste gong eg var på beina etter operasjonen, og det gjekk eigentleg veldig fint! Litt komplisert når eg hadde så masse lesningar stikkande ut i alle rettningar, og eg følte meg som ei brennmanet på avveie. Men så byrja ting å bli mindre koseleg på oppvakningsposten. Eg hadde visstnok for høgt blodtrykk, og det virka som om dei som virra kring meg til tider var litt bekymra. I alle fall kom denne danske kjerringa som hadde nattevakt med nokre tablettar og eit lite medisinglas med vatn. Eg hadde jo fått beskjed om å ta bittebitte små slurkar, men ho skulle ha meg til å styrte heile medisinglaset på ein gong. Tidlegare hadde eg òg fått saft med sugerøyr, og ingen av desse tinga var visst vidare bra midt oppi alt. Så vidt eg skjøna. Legen blei for så vidt ganske sjokkert då ho høyrde om begge tinga dagen etter. Ho pleiardama mumla eit eller anna, og sa ho skulle kome tilbake. Ho måtte berre hente noko. Medan eg låg der, med berre eit tynt laken over meg, byrja eg å fryse. Eg hakka tenner og skolv. Det føltes som om ho hadde vore vekke ei eve, så eg byrja å lure på om eg hadde misforstått noko; at ho ikkje kom igjen. Kanskje det var nokon andre der ute som kunne hjelpe meg? Eg trakk i snora. Ho kom springande tilbake etter ei stund, gjekk heilt opp i fjeset på meg, og sa skikkeleg surt: -Høyrde du ikkje at eg sa eg skulle kome tilbake? -Nei…Eg berre…frys så fælt! -Ja, det er ikkje som om det er nokon andre som kunne hjelpe deg her. Og det kunne då vente i to minutt? Hadde eg vore i fin form og meg sjølv heilt 100%, så hadde den fitta fått seg ein på trynet så det song. Det er mogleg dei måtte leitt etter nasebeinet hennar i bakhovudet i etterkant. Frekke folk burde ha forbod mot å jobbe med, tja både folk og dyr. Dei burde blitt henvist til å vaske bekken i ein eller annan kald steinkjellar!! Men der låg eg då, og følte meg liten, iskald og eigentleg livredd. Så eg gjorde noko eg aldri brukar å gjere; eg byrja å tute. Eg prøvde å skjule det, men eg veit ho la merke til det. Ho gjorde seg berre ferdig med det ho skulle, og trampa ut. Og der låg eg igjen aleine, og hadde lyst å sende ein varmesøkjande rakett opp i ræva på kvinnfolket.
Heldigvis måtte eg ha minimalt med det mennesket å gjere etterpå. Då sola keik opp framfor vindauga mitt (eg hadde ein fantastisk utsikt, og månen den natta medan eg låg der var rett og slett spektakulær!! Eg skulle ynskje eg kunne teke bilete, men sånt er fy-fy på den avdelinga der dei hadde parkert meg) kom det ein hyggeleg fyr som heitte Alan inn. Han fjerna alle ledningane mine, og eg merka ikkje ein gong at han tok ut pulskrana mi! Som for så vidt var heilt genialt; eg slapp såååå mange blodprøvar fordi dei berre kunne hente blod frå den! <3 Eg fekk gå på badet og vaske meg, og følte meg nesten som eit nytt menneske. Ikkje lengje etter sende dei meg tilbake til avdelinga mi, der eg skulle vere til eg blei utskriven. Min kompanjong i nauden var allereie komen tilbake, og dei to eldre damene eg hadde på rommet var i full vigør. Ho eine viste seg å vere 90 år gamal, og hadde både iPad og iPod! Haha, eg var faktisk rimeleg imponert! ^^
Slik var då begge hendene mine tape’a på plass og fulle i røyr då eg omsider hadde lov å bruke kamera igjen! Eit røyr mindre, vel og merke, for puls-tappe-kranen blei fjerna.
I utgongspunktet hadde eg vore småleg skuffa fordi me måtte bu fire stykk på eit rom! Men då eg blei trilla opp igjen, var det faktisk to personar som måtte bu på gongen utanfor rommet vårt! Eg blei eigentleg forferdeleg provosert under heile opphaldet mitt på sjukehuset, eg. Dette er Noreg; verdas rikaste land. Og folk som er sjuke og treng hjelp blir plassert på fellesrom eller på gongen?! Det er heilt på TRYNET!! Gjett om eg så absolutt skal engasjere meg litt meir i helse-Noreg sin politikk om eg klarar å karre meg tilbake til politikken!?
Heilt avsluttningsvis inkluderar eg eit lite snap-shot av korleis magen min ser ut no. Eg har lyst å ta nokre bilete av meg sjølv i meir full-scale, men eg føler meg seriøst så nasty at det ikkje fristar litt ein gong. Syns DETTE bilete er nasty òg, eg. Eg har jo ikkje fått vaska meg skikkeleg eller noko medan eg var på sjukehuset! Men no er eg dusja og har fått lagt på litt hudkrem i trynet, parfyme og vaska håret. Eg føler meg i det minste betre, sjølv om eg framleis føler ei trong til å krype under dyna og gøyme meg for verda.
Herregud, det føles som om eg har sove vekk ei veke. Og på sett og vis har eg vel nesten det. Men no er eg komen heim, og har akkurat send gubben på butikken for å kjøpe rett-i-koppen, så eg får noko næring i skrotten. Sånn reint fysisk har eg ikkje ete noko sidan måndags ettermiddag, og eg saknar verkeleg smaken av maaaat!! Så idag har eg berre sove. Alle sjukepleiarar og fysioterapeutar har masa non stop på at me må opp og gå og ut og springe og gudane veit. Men når eg ikkje har ein tøddel av energi i skrotten, så skal det jaggu godt gjerast!
Så idag har eg sove. Eg har vore oppe og gått litt kvar gong eg har vakna, men det er som sagt begrensa kva eg orkar. Det å blogge har i alle fall vore heilt utelukka. Eg har stort sett sett på tv-seriar når eg har vore vaken, og prøvd å røre meg litt. Eg var utruleg heldig vel og merke; eg delte rom med ei som blei operert rett før meg, og ho blei skikkeleg kvalm og uvel stakkars. Eg er berre øm og mørbanka i mageområdet, litt småkvalm, og SJUKT svolten!! Og så har eg så hinsides vondt i halsen! I tillegg går eg på så masse blodfortynnande at eg ikkje kan pusse nasa ein gong! Men om ein ser vekk ifrå alt eg har å sutre over, så har eg det eigentleg ikkje så ille! ^^ Skal heller lage eit meir utfyllande samandrag av veka når kreftene berre er på plass. Utan mat og drikke, og alt det der. Det stemmer i alle fall.
Det blei ei lang og varm natt. Sovetabletten virka ikkje noko særleg, og i det lange løp var ikkje senga mi så veldig behageleg. Den blei rett og slett for smal for ei som er van med stor dobbelseng, Ingen frukost, og min allierte gjennom operasjonar og annan tortur her på huset, er trilla ned til operasjon for ein time sidan. Herregud, det er berre ein og ein halv time til det er min tur!!
Eg blei vekt av at det var rimeleg masse action her på hotellet. Ikkje på eit “kritisk” nivå, men det var mange som var i sving med morgonstell, og eg glippa med augo og prøvde å kravle meg opp i sitjande stilling. Eg blei møtt av nåler og temperaturmålar. Eit stikk i fingen, eit stikk i armen, og så sit eg då her og ventar på veneflonen. Tenkte eg skulle køyre i gong ein episode av the Walking Dead medan eg psyka meg opp.
Føler meg svært snerten her eg ligg i ei nattrøye størrelse XXXL; usminka og hot. Har fått ein beroligande som òg skal vere smertelindrande, så det kan bli spennande kva hallelujasjonar eg gir meg i kast med no straks! Gubbelusken skulle kome om ein halv time òg. Håpar dei lar han møte meg før eg skal opererast!!
Eg er faktisk skremmande roleg. Eg har dusja og kravla opp i senga, kobla meg på nettet, og fått utlevert ei snerten underbukse som går heilt opp under armane mine, og sannsynlegvis er laga av gassbind. Gassbin? Gasbin? Nuvel. Senga mi har fjernkontroll, og eg har allereie eksperimentert med så godt som alle funksjonane, i alle tenkelege kombinasjonar. Eg delar rom med to eldre damer, og ei som skal ta same operasjon som meg i morgon. Skikkeleg tøff dame! Og så er det litt trøyst i at me er to som skal rusle kring her med broderi og slangar i magen! ^^ Dei eldre fruene me delar rom med, er allereie på god veg til draumeland, og dei har utstyrt meg med sovedrops sånn i tilfelle. Slett ikkje dumt, for eg trur ikkje eg hadde fått blund på auga utan!
Eg sjekka inn klokka 18.00 idag, og skal under kniven i morgon klokka 10.30. Fyrst måtte eg opp på vekta igjen, så fekk eg litt info om kva som kom til å skje det neste døgnet, og eg fekk utlevert noko som minna mest om eit byggjesett/leiketøy som me skal lære oss å blåse i, for at lungene skal klare å brette seg på plass igjen etter operasjonen. Så stakk dei meg i magen med noko som klødde noko inn i gamperæva, før dei ga meg brusetablettar mot sure oppstøyt og sånt noko. Og medan eg låg her og skreiv, kom det ein sjukepleiar innom og titta på handa mi, og sa me fekk sjå om dei kanskje sette i veneflon på meg allereie i kveld! No kan det i tillegg nemnast at eg omtalte den innrettninga som at dei skulle “setje inn teflon” før i kveld, til gubbelusken. Han tykte det var ein fin vri på saka. Akkurat som at eg aldri klarar å hugse at det heiter EPI-DU-RAL, den tingen du får i ryggen når du skal kalve. Eg presterar å kalle det spiral. Og Gunvor syns det kunne blitt særs underhaldande om dei kom trillande med meg inn på fødestova, med nesten full opning og rier herifrå til evigheita, medan eg hylte av full hals at eg ville ha spiral, og det på augneblinken! xD Digresjon. Tilbake til veneflonen min, som så langt kanskje er det eg gruar meg ALLER mest til. Eg har ikkje blitt operert sidan eg var 6-7 år gamal og fjerna mandlane og polyppane, og då hugsar eg at det var vondt. Og skummelt. Og at eg måtte grine ein skvett når dei både sette den på meg og tok den ut igjen.
Tøffe dama i nabosenga får veneflonen sin no. Eg gøymer meg seriøst i klesskapet om dei kjem i mi rettning etterpå og vil setje på ein slik!! If you need me, I’ll be in the closet. Men det skal ikkje pleiarane vite, så eg gøymer meg offisielt under senga.
