Draumeangst…?

Soundtrack: Hotel California – Eagles

Eg har slite med angst store delar av livet. Eg byrja å slite psykisk i ganske ung alder, og hovudsakeleg var det depresjon som prega tenåra mine. Men i 20-åra kom angsten i tillegg. Det var matangst, angst for at eg var ubrukeleg på alle rare måtar, prestasjonsangst, sosial angst….Men eg har kjempa masse for å få kontroll på meg sjølv, og i dag er det høgst sjeldan det slår til. Bortsett frå arachnofobi og ein hinsides høgdeskrekk som gjer at det er kvalmande å sjå folk klatre i fjell eller hoppe i fallskjerm på TV. Eg brukar å sei eg blir svimmel av å stå på tå, og det er jaggu ikkje langt frå sanninga!

Annonsørinnhold

Spar stort: Kjøkkenutstyret du kupper på tilbud nå

Men i natt hadde eg ei opplevjing utanom det vanlege; eg fekk angst i ein draum. Og det blei med inn i vaken tilstand.
Det er år og dag sidan eg måtte kapitulere og gå og leggje meg fordi eg ikkje fekk kontroll på hjernen min. Det ligg framleis baki der og murrar, men no må eg berre le litt av heile greia.

Det merkelegaste var at draumen ikkje var på nokon måte skummel eller i nærleiken av eit mareritt. Eg er stort sett fan av mareritt, eg! Monster og spøkelser og zombiar; eg blir som regel skuffa når eg vaknar fordi det var så spennande! Så ja; them horrorfilms have fucked me up.
Nei, i denne draumen veksla eg mellom å vere på ein familieferie i noko yngre dagar, og vere på ein eller annan slags “leir” med alle slags folk eg kjenner. Folk eg har studert med, barndomsvener, slekt og familie…Ei herleg røre. Og eg hadde med kattane mine. Innimellom utspelte draumen seg i ei hytte, og innimellom eit fancy hotell. Eg delte rom med bror min, som i draumen var ein tween i eine augneblinken, og ein tenåring i neste. Nokre gongar var rommet vårt i ein mørk, fuktig kjellar (men for all del; det var fine og skikkelege rom!) og så kunne det brått vere på loftet. Innimellom var det eit flott hotell, men så var me tilbake til noko som minna meir om ei fint oppussa brakke. Ei lita stund inni der var me i huset der besteforeldra mine frå Arna budde. Og den delen av draumen eg hugsar best var då me skulle reise heim. Ute var det full snøstorm, og eg sprang rundt som ei hovudlaus høne for å få pakka alle tinga mine. Finne kattane mine. Rekke å kome meg på stranda før me skulle reise. (ja, for det var jo logisk oppi snøstormen….?) Eg måtte klatre i stigar, famle meg fram i mørke kjellarar, finne ting på dei merkelegaste plassar (kleda mine var brått ute på ein altan, på eit tidspunkt), berre for å oppdage at eg hadde tatt med meg dei merkelegaste ting på denne ferien, som skulle få plass i kofferten. Ei lampe, puslespel, bittesmå leikefigurar og plastdinosaurar….Det dukka stadig opp nye ting som eg måtte hugse å ta med. Og sjølv om eg visste at eg hadde fått plass i kofferten min då eg reiste til denne staden, og eg hadde ikkje kjøpt noko under opphaldet, så var det ikkje nubbesjans for å få kofferten igjen.
Så kjem det brått ein fyr; ein fyr kledd som ein soldat når han kom, og som ein rockeband-musikar i neste augneblink, som skulle ha rommet eg budde på. Dermed hasta det ekstra masse å få alt ut. Og så skulle me brått pakke med oss ein DIGER skrivepult som såg ut som ei blanding av eit antikk victoriansk møbel og noko kjøpt på IKEA.
Og så kjem det mest facinerande: ALT føregjekk med trekkspelmusikk i bakgrunnen….!! Ein marsj eller noko; eg blei i alle fall maksimalt stressa. Eg sprang og klatra og leita og kava.

Så bråvakna eg. Eg såg på klokka, og konkluderte i ei slags halvsvime at eg måtte stå opp og jobbe. Eg klatra over Dùnedain, som framleis var djupt i draumeland, og kræsja fyrst i klesskapet, så i baderomsdøra, før eg fekk vimsa meg inn i stova. Hovudet mitt snurra som ein karusell, og eg var framleis så stressa at eg skolv. Eg lufta bikkjene, og sette meg for å jobbe. Men den forbaska trekkspelmusikken dura framleis inni skallen min, og eg sleit med å halde kontroll på pusten. Hjernen min var så på hurratur, og eg greidde overhovud ikkje å samle tankane på ein flekk!
Så eg kapitulerte og kraup opp i senga igjen.

Etter å ha sove eit par timar, blei det betre. Takk og pris.
Men det rare er at eg har ikkje stressa på lengje. Eg har ingenting som ligg og tyngjer meg som eg MÅ får gjort innan nokre tidsfristar. Så kva som utløyste galskapen må gudane vite.

Soundtrack: Mrs. Robinson – Simon & Garfunkel

Det er veldig sjeldan at eg har mareritt. Eg kan ha ubehagelege draumar, men det dei fleste ville definert som eit mareritt, er som regel ting eg syns er superunderhaldande, og eg blir frustrert når draumen tek slutt. Eg ville jo vite korleis dette enda! 
Men i natt hadde eg då ein av dei draumane som gjorde at eg låg stiv som ein stokk og stira framfor meg i fleire minutt, før eg slo på ljoset og våga å sove igjen. Det var ikkje handlinga som var skremmande, men måten hjernen min leikar regisør gjennom historia. 

Det starta med ei blond, ung dame. Det var ikkje meg; eg observerte berre det som skjedde, litt som om eg såg ein film som var filma delvis i hovudpersonen sitt POV. Ho var kledd i ein rosa fluffy fjærvest, tøflar og shorts, og det føltes som om ho var midt i prosessen med å anten gjere seg klar til å gå ut, eller akkurat var komen heim og på veg til sengs. 
Brått er det ein annan person i huset med ho, som viste seg å vere hennar eigen dobbelgjengar. Denne personen angreip karakteren, og drap ho med kniv. Så byrja historia på nytt. Igjen blei ho drepen, men på ein ny måte. Og så skjedde det igjen. Denne gongen var hovudkarakteren litt meir obs på at noko ikkje stemde. Ho var redd. Og endå ein gong blei ho drepen. 
Då ho igjen var tilbake ved start, greidde ho på ein eller annan måte å unngå mordaren, berre for å oppdage at det ikkje var ein dobbelgjengar, men snarare nokon utkledd som ho sjølv, iførd ei maske. Ho fann ei slik maske under eit bord, tok den på seg, og freista å unngå mordaren. Ho blei klar over at det konstant “spawna” nye versjonar av ho sjølv, samt nye mordarar. Mordarane var nye og ulike menneskjer heile tida, iførd masker. 

Så kobla hjernen min inn, for no forstod den at dette ikkje kom til å skremme meg, og eg var ein av dobbelgjengarane i historia. Saman med orginalen, og ein annan dobbelgjengar, barrikaderte me oss på eit bittelite bad. I panikk freista me å klatre ut vindauga, men oppdaga at mordarane hadde spikra att vindaugo. Eg og den eine dobbelgjengaren freista å halde att døra, for den gjekk ikkje an å låse, medan orginaldama freista å bryte opp vindauga. Så står brått nokon på andre sida av glaset og freistar å slå seg veg inn! Ei ung dame greidde å ta seg inn, og me slåss med ho og fekk vridd kniven hennar ut av handa på ho. Men i prosessen, glapp døra opp, og eg såg min med-klone få ein kniv over strupa gjennom glipa i døra, før eg sjølv forsvann inn i mørkret, og forstod at dei hadde klart å ta knekken på meg òg. 

Så langt var det intenst, men overkomeleg. Så kom den som fekk blodet til å fryse til is inni meg. Historia utspann seg på ein TV-skjerm. Ei reporter-dame snakka om dei brutale drapa, og eg var bak ein fyr som sat i ein sofa og såg på. Så kom musikken. Åh, herregud. Den musikken. Eg kan ikkje forklare kva som fekk hjarta til banke seg veg gjennom brystkassa mi, men trommene, songen….Det var blod overalt, og det var merkelege, farga ljos-flash i rommet. Så kom det kravlande ei kvinne bortover golvet; ho mangla eit bein, var tilgrisa i blod, og kledd i lakk og lær. Så kom det fleire. Den same kvinna, men alle var skada på ulike måtar. Forvridde, såra og blodige. Alle var kledd ulikt, med ulike frisyrer. Dei var same person, men samstundes ikkje. Eg var ein av dei. 
Mannen i sofaen snudde seg. Andlete hans var fult i kutt og glasskår. Av ein eller annan grunn måtte me kome oss vekk ifrå han. Og ruta gjekk oppover langs veggane, mot taket. Mot eit kvitt ljos der oppe. Medan musikken held fram. 

Eg slo opp augo, og heiv etter pusten. Eg blunka nokre gongar, slo på ljoset og innsåg at det er kanskje ein god ting at eg ikkje er ansvarleg for sound traxx i filmverda. 

Eg er ikkje ukjend for ville draumar. Det Alice opplevde då ho ramla ned i kaninhòlet den gongen, blir ein såkalla walk in the park samanlikna med den krigssona eg gjerne kjempar meg gjennom på nattestid. 

I det siste har draumane mine vore mindre fargerike og morosame enn det dei brukar å vere. Når eg let att gluggane, kastar eg meg som regel inn i ei verd fylt med eventyr og artige vriar på merkelege idèar. Eg har vore på bussturar der eg har observert ein observerande Ibsen i spøkelsesform, eg har vore på fleire zombiejaktturar enn gjennomsnittsmannen, det har vore dragar og alvar, kinesiske mafiakrigarar og hanky-panky med Freddy Kreuger. Er det rart eg elskar å sove? Draumeland er magisk, og den verda eg ser til dagleg bleiknar i forhold. 

Men dei siste vekene har draumane mine berre vore realistiske, og eigentleg temmeleg kjipe. Eg likar det ikkje.
I natt var eg på ein slags leirskule-ting. Eg var sikkert berre 12-13 år gamal. Alle dei andre som var der, var gutar. Jake frå Two and a Half Men var der blant anna. Det var ein trenar der, som dreiv Jake veldig hardt. Me måtte klatre på nokre klatrestativ, og spring på ei bane. Leiren låg i ein skog med masse myr kring. Ein smal, kronglete veg gjekk forbi gjerdet. Eg gjekk ut dit for å ta bussen til by’n. Det var ingen andre måtar å kome seg derifrå på; om ein gjekk langs med vegane der ute, kom ein alltid tilbake til der ein starta.
Ein buss stoppa, og der står bror min og Ane i full bryllaupsmondur.
-Der er du, utbryt bror min. -Kvifor var du ikkje på bryllaupsfesten?
Eg innser at eg hadde gløymd det. Eg blir heilt fortvila, for eg skulle jo vore i bryllaupet til bror min, og ikkje på ein teit treningsleir?!
Det kjem folk ut av bussen, og eg kjem meg ikkje på. Dørane lukkar eg, og bussen forsvinn. Nokre av dei som har gått av, er folk eg kjenner eller har kjend tidlegare, som ikkje har noko tilknytning til bror min. Men dei har vore i bryllaupet. Dei snakkar om kor mykje alle sakna meg. Eg snur og spring tilbake til leiren, der eg klatrar opp på eit høgt høgt stativ, og blir sitjande og stire ut i lufta. Nokre av gutane på leiren kjem opp til meg og lurer på kva som er gale. Eg byrjar å grine, og seier at eg har gått glipp av så mykje. Eg har gløymd så mange viktige ting i livet mitt.
Under meg er det ei hard betongtrapp. Langt der nede. Eg hoppar.

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Ein annan draum eg hadde som sit ganske godt i, handla om at eg jobba på gamleheimen heime i BaleBy. Dei fleste av dei gamle eg møtte på der, er tidlegare pasientar som no er døde, og har for så vidt vore det ganske lengje. Eg trur eg jobba på kjøkenet eller i vaskeriet, men av ein eller annan grunn var eg berre oppe i etasjen der pasientane held til.
Inne på eit rom, som virka heilt enormt, stod det berre ei seng med ei bittelita gamal dame oppi. Ho var så tynn og spinkel, og eg kjende ho igjen frå tida då eg jobba på aldersheimen. Ho døydde for snart 13 år sidan, og var veldig “vekke” før ho tok turen. Men no låg ho der, klår som krystall. Eg gjekk inn til ho, hjelpte ho å byte nattskjorte, og vaska armane, andlete og nakken hennar. Ho smilte til meg, og sa noko om at eg var snill, og at eg ikkje måtte gløyme. Gløyme kva?! Ho sovna igjen, og eg gjekk ut i stova på aldersheimen.
Det var nesten ingen ansette på huset. Det stod enorme sekkar med skitenklede i eine hjørnet, og eg skulle prøve å få dei med meg ned i vaskekjellaren. Medan eg sleit og bala på, blei dei gamle i rommet brått yngre og yngre. Dei forvandla seg til folk eg kjenner som idag er mellom 40 og 50 år gamle. Og stadig gjekk alderen nedover. Ein av pasientane samla på datamaskiner. Han var sikkert ikkje meir enn i 30-åra.

Midt oppi alt, har det sjølvsagt vore ein herleg befriande zombiedraum. Det må til.
Denne gongen var eg i BaleBy, og me hadde sikra huset til foreldra mine til å bli ein solid festning. Eg og ei handfull andre folk, reiste kring og samla saman folk som hadde overlevd. Mange av dei var born.
På eit tidspunkt var eg aleine i huset, og oppdaga ei svartkledd skikking som dreiv å sneik seg kring hushjørna. Då eg keik ut vindauga i andre etasje, på gamlerommet til bror min, oppdaga eg at altandøra nede i stova stod open. Eg sprang ned og fekk klæsja den igjen rett framfor nasa på den svartkledde dama, som viste seg å ikkje vere ein zombie. Ho var eigentleg veldig snill, og ville berre ha litt mat før ho la i veg igjen.
Då alle var komne tilbake og trygt innlosjert i huset, reiste eg til Bergen. Som ikkje lengjer var Bergen, men den byen som eg så ofte drøymer om. Eg stod og venta på ein trikk eller ein metro eller eit eller anna slags tog-greier, medan eg høyrde på ein liten radio eg hadde med meg. Det var ingen zombiar i sentrum, men eg visste dei lurte i mørke bakgater. Folk blei oppfordra til å halde seg langt unna folkemasser, men ingen brydde seg.
Eg kom meg på toget, men kom meg ikkje av igjen på mitt stopp. I staden måtte eg gå av nede ved ein stor togstasjon ved ei diger elv, der eg visste det var masse zombiar. Eg fekk følgje med ei gamal dame tilbake til der det var trygt, og alt gjekk heilt fint. *ler*

Men i natt kjem eg til å krevje å drøyme noko koseleg. Alveprinsessejeger i ein magisk skog til dømes. Eg treng ein pause frå djupe, teite draumar.