Skrekkfilmar er ein av mine aller største lidenskapar. Eg ELSKAR skrekk. Så her er mi liste, med anmeldingar, av skrekk og gru som eg har kosa meg med gjennom tida. Den vil konstant endre seg etterkvart som eg bestemmer meg for at ein film er betre enn ein annan! Enjoy!
Note: Denne lista baserar seg på det EG meinar er viktig i skrekkfilm-samanheng. Historia/manus, kor intens den blir, effektar og foto, blant anna. Eg er ikkje kresen på skrekkfilmar, men eg ER kresen når det kjem til kva eg kallar ein GOD skrekkfilm!
Amerikansk skrekkfilm (2018)
Med Thomas Mann, Percy Hynes White & Kate Moyer
Regi: Anthony Scott Burns
Lengde: 1 time 30 minutt Spøkelser? Demonar? Kven veit. Småborn som oppfører seg mystifistisk er i det minste alltid litt creepy i det minste.
Ethan (Thomas Mann) og kjærasten har funne opp ei maskin som skal gje trådlaus elektrisitet. Foreldra hans klagar over at han er for lite heime hjå dei, lillebroren Matt og veslesystera Becca.
Ein dag etter at han må ditche familiemiddagen for å jobbe på dette prosjektet sitt, blir foreldra utsette for ei bilulukke og døyr, noko som medfører at Ethan må droppe ut av college for å ta seg av syskena sine.
Han held fram med å arbeide med maskinprosjektet sitt, samstundes som han balanserar det med foreldremøte, ein jobb som butikkmedarbeidar og etterkvart mystiske ting som skjer i huset.
Så veldig skremmande er det eigentleg ikkje. Me forstår at det spøkjer, og sannsynlegvis er det grunna den merkelege sci-fi-maskina han har ståande i garasjen.
Til skrekk og åtvaring heng det ein filmplakat på veggen der frå The Fly. Kanskje for å få oss til å forstå at ein overhovud ikkje skal tulle med vitskap me ikkje forstår.
Veslesyster Becca (Kate Moyer) får seg ein av desse usynlege bestevenane som gjerne kan vere skumle, og broren Matt (Percy Hynes White) ser skrift på veggen. Så byrjar svarte skuggar å snike i krokane, og me veit ikkje nøyaktig kva det er.
Filmen klarar likevel ikkje å skape den trykkjande og klaustrofobiske stemninga som ein god skrekkfilm skal ha. Det er ei scene der ein flygande verktøykasse nesten får det til, men ikkje heilt.
Alt er på ein måte for ljost, og sjølv om det er frykteleg trist kor mykje borna saknar foreldra sine, naturleg nok, så stoppar det opp der.
Eg blir sitjande og lure på om eg har sett filmen før, eller om det er så lite nyskapande at eg føler at eg har sett den før?
Ein treng overhovud ikkje skvette-scener for å gjere ein skrekkfilm god, men stemninga må vere på plass.
Idèen er fin i seg sjølv, men det heile kokar ned til å bli eit litt fjollete familiedrama når alt kjem til alt.
Eg har sett verre. Som då Renèe Zellweger måtte ta opp kampen mot Matthew McConaughey og ein drag-inspirert Leatherface spelt av Robert Jacks. Det var ei fysisk vond opplevjing.
Men denne gongen er det fire ungdommar som, tradisjonen tru, er ute på den amerikanske landevegen og endar opp i ein spøkelsesby i Texas. Ikkje grunna biltrøbbel eller ein halvdaud hillbilly i vegkanten denne gongen, men fordi dei har ein slags hippie-draum om å starte eit nytt lokalsamfunn for unge gründerar.
Me møter den klassiske grumpy bilmekanikaren og bensinstasjonsarbeidaren (denne gongen fordelt på to karakterar), hillbilly-haldninga blant lokalbefolkninga og kjensla av at nærmaste nabo er tre dagar med jumbojet unna.
Og så ligg det ein barneheim i denne byen, driven av ei gamal dame med oksygentanken rullande etter seg. Ho har ingen born på denne heimen sin, berre ein svær bjørn av ein mann, som ho omtalar som “the last one of my children”.
Derifrå er det ikkje tvil om kvar historia går vidare.
Det blir hovud som flyg gjennom lufta, tarmar som dinglar ut gjennom eit bussvindauga, blodet sprutar og motorsaga brummar. Ingen revolusjonerande take på story’n der!
Men regisøren og manusforfattaren har gjort nokre halvhjarta forsøk på å formidle…eit eller anna. Gudane vite kva det har kokt ut i, eller ifrå for den saks skuld, men det er nokre krampetrekkjande referansar til dei velkjende “school shooting”‘ane som gjerne går av stabelen hjå våre vener på andre sida av dammen.
Lila, spelt av Elsie Fisher, overlevde ein av desse skyteglade galningane som valde å feire graduation-day med eit smell, og er derfor skvetten når det kjem til våpen. Noko gir ikkje filmen oss. Ho er redd pang-pang’ar; deal with it.
Og kvifor og korleis havna Leatherface på ein barneheim?
Med litt tweaks og endring av historia kunne det ha funka som ein ny film (sjølv om bakhistoria til denne Leatherface-fyren hadde vore interessant å få eit innblikk i uansett) men i og med at Sally, spelt av Olwen Fouéré, er med i historia og det fleire gongar blir referert til den gongen den opprinnelege handlinga fann stad, så er det tydeleg at dette skjedde lengje etter at Sally kom seg unna med å hoppe opp på eit lasteplan i 1974.
Og ikkje nok med DET: når Sally gjer eit comeback som bad ass grandma på jakt etter hevn, så blir det heile så anti-klimatisk at….Nei. Eg trur ikkje eg har ord som kan klare å dekke kjenslene mine kring akkurat det.
Eigentleg kvalifiserar dette seg til ein terningkast 2. Men eg lar den få ein ekstra prikk rett og slett fordi:
1) Filmen SER bra ut. Fotomessig syns eg dette er noko som fortenar i det minste bittelitt skryt.
2) Sjølv om filmen i seg sjølv er noko platt, så likar eg karakterane. Eg ville skulle berre ynskje at dei fekk litt meir tyngde og forhistorie! Det hadde løfta filmen i alle fall endå ein prikk!
3) Om du er litt goore-frelst, så er det greit med slikt her. Eg likar goore. Hovudsakeleg fordi eg er av typen som ler når nokon blir hengjande fast i eit bussvindauga og saga over på midten på tarmane heng att og dinglar når torsoen ramlar ut. I’m datt kind of girl. Og eg refererar til ei scene i filmen. Såh det.
4) Eg lo opptil fleire gongar. Høgast og lengst då eg såg “forsidebilete” til filmen:
Eg meinar; kom igjen. Har du sett makan til tafatt type der ute i dei visne solsikkene? I eit nølande augneblink sat eg å vurderte om det passa seg best å le eller grine. Eg gjekk for å le.
