I natt hadde eg ei ganske spesiell opplevjing. Eg sat på nattoget, då ein engelsktalande fyr brått spurde om han kunne slå seg ned attmed meg.
-Sure, svara eg, og flytta tinga mine. Han hadde caps og solbriller på, men eg kunne sjå at han var i ein heilt annan aldersklasse enn meg. Eg dukka ned i boka mi igjen, og brydde meg ikkje vidare om fyren. Brått byrja han å prate. Han spurde meg kvar eg skulle, og skravla iveg.
-For ein kjekk ung mann, tenkte eg i mitt stille sinn, og let samtalen gå sin gong.
Han spurde kva eg heitte. Eg presenterte meg, og tok han i handa. Han smilte, og sa han heitte Justin.
Då me kom fram til endestoppet, gjekk det brått opp for meg kven dette var. Den unge, solbrillekledde herremannen, som hadde site ved mi side gjennom natta, var han her:
Han spanderte kaffi på meg, og spurde om eg hadde sigarettar. Då eg svara nei, spurde han kva aldersgrense det var på å kjøpe det i der me var, for han visste ikkje om han var gamal nok! xD
Fyren var faktisk artigare enn eg hadde tatt han for, og eg blei rimeleg betatt der me sat i ein svær toghall og venta på neste tog, med ein 7Eleven-kiosk i bakgrunnen og ein stabel med vesker og koffertar kring oss. Men som eg prøvde å fortelje han; eg var ferdig med grunnskulen før han var ferdig med bleiene! Han lo, og sa han hadde aldri trudd det.
Merkeleg nok var det særs lite jenter som prøvde å overfalle han; det var kanskje 4-5 stk som kom bort til han då han stod utanfor og røykte.
Men toga våre kom, og våre vegar skildes der.
Sjølvsagt var det ein draum. Eg måtte klø meg sjølv i hovudet både ein og to gongar då eg vakna frå denne vesle ferieturen min. Fnise litt for meg sjølv, fordi eg følte meg som ein vaskeekte cougar der og då.
No er det ikkje berre denne draumen som gjorde at eg sette meg ned for å skrive om Justin Bieber. Nei, faktisk har eg andre agendaer på lager!
For eg merkar eg blir rimeleg provosert av alle som (i alle fall påstår) har kjøpt billettar til konserten hans til våren, BERRE for å føkke med Beliebers’ane! Eg er ingen fan sjølv, søte draumar til trass, men eg har vore fanatisk fan sjølv i min ungdom!! Og eg VEIT korleis det er å byggje heile verda si opp kring ein artist/eit band.
Sjølv om det ikkje er slik i røynda, føles det som om ALT i livet dreiar seg om denne eller desse personane. Du vil ikkje leve om det skulle skje noko med dei. At dei gir seg og trekk seg frå rampeljoset, ville vore einstydande med ein smertefull død for deg.
Mi besetting heitte East 17.
Fire unge gutar frå Walthamstow i London, som snudde opp ned på heile livet mitt. ALT dreia seg om å møte dei, kome nærmast mogleg, dyrke dei som gudar. Eg kunne prate om dei non stop, og Brian var mitt alt og everything.
No var eg blant dei heldige; eg besøkte dei i London (i alle fall Brian og Tony!) og eg fekk møte dei att i vaksen alder og feste med dei. I Drammen, av alle stader! xD Og eg skal ærleg innrømme at eg framleis syns Brian er sånn cirka noko av det hottaste på mannefronten her på kloden. *yummy*
Eg forstår at folk syns eg var spinnvill i hovudet, og at det var vanskeleg å fatte kor store dei var for meg. Men heilt ærleg? Eg ville ikkje vore tida forutan. Og venane mine som eg møtte gjennom denne tida? Fantastiske menneska.
Så eg vel å stille meg bak Beliebersane i denne samanheng. La dei vere hysteriske og stormforelska. Det er eigentleg ikkje nokon skade i det, sjølv om det grensar til galskap til tider. Eg dissa andre grupper og andre artistar opp igjennom åra, og Take That-fans var eit mål i seg sjølve. Men å kjøpe billettar for å knuse andre sine draumar? DET er i drøyaste laget, syns eg! Skam dykk!!
Eit av dei lukkelegaste augneblinka til då i livet mitt;
møte med Brian & Anthony i London <3
