I dag var eg på vitjing hjå den fantastiske legedama mi. Eg er ganske så overbevist om at eg har verdas tøffaste lege; ho er tross alt gift med Batman!! (okay, don’t ask….! xD) 
Det er litt slik at eg tenkjer: -Yay! Legetime! *ler*

Verre var det med stikkedama idag. Eg funderar seriøst over kva hòl dei har greve ho opp frå?
Eg får litt dårleg samvit, for ho gjorde sikkert så godt ho kunne! Men me kom vel ikkje heilt ut på same go’fot.
-Stikk litt på sida av fingeren min, sa eg då eg sette meg i stolen. Eg fekk det tipset då eg fekk diagnosen diabetes, fordi når eg blir stukke på “puta” på fingeren, så blør det i ei eve.
-Eh, eg må nok stikke litt lengjer frampå, seier dama og *klikk* der kom det piplande fram ein bloddråpe frå der som det blør lengst og mest på fingeren min. Så byrja ho å styre og måle sukkeret og herja på, medan eg sat der med ein veksande bloddråpe på fingeren. Då eg tykte den tok til å bli vel stor, drista eg meg til å be om ein bomullsdott.  Teite bomullsdottane. Klistrar seg fast i blodet og eg sit der og føler meg som ein sukkerspinnbod-person med morderiske hensikter. På syre. 
-Har du det du treng no, spurde eg.
-Eh, nei. Eg må nok stikke deg ein gong til.
…hæ? Ho bør takke høgare makter for at det ikkje var tilfellet då eg akkurat hadde skifta ut fastlegen min frå BaleBy! Eg hadde hoppa hylande ut av stikkestolen og forsvunne som eit skot ut dørane! Men no er eg vaksen. Eg kan takle eit stikk. Sjølv om det er på det vondaste punktet på peikefingeren dama insisterar på å prøve seg på denne gongen.

Ja, så sat eg der då! Med to fingrane innpakka i bomull opp i lufta og såg passe smart ut.
-Eh…vil du kanskje ha eit plaster?
-Det hadde gjort seg, svara eg. -Har du fått alt du treng no då?
Ho nøla litt og såg ein smule forfjamsa ut. Så blir ho skamalvorleg i andlete.
-Nei, eg skal ha ein urinprøve òg.
-Ja, jau. Tenkte meir på om du trengde meir blod, eg.
-Eh. Nei.
Eg får ein kopp, og med fingrane tape’a som Michael Jackson i sine glansdagar, tuslar eg ut på toalettet. Som ligg vegg-i-vegg og med full oversikt for alle på venterommet over kven som kjem og går. Eg HATAR sånne venterom. Særleg når du skal kome tassande med ein urinprøve i handa. 

Nemnde eg at eg har mensen? Neivel. Det er uansett eit hinder i vegen når ein skal avgje urinprøve. Eg slit i utgongspunktet med å pisse på kommando, så eg blei sitjande der inne ei stund. Eg høyrde legen min kom ut og ropa meg opp igjen, men eg følte det lite givande å oppgje identiteten min medan eg sat på ramma. 
Så der sat eg då, heilt til eg ga opp og gjekk ut. 
Utanfor møter eg ei småleg forvirra stikkedame igjen, som virrar kring i korridoren. 
-Eh, har du urinprøven?
-Uhm. Nei. Eg fekk det ikkje til.
-Du blei så lengje!
-Ja, eg fekk ikkje til å pisse på kommando. 
(la meg for ordens skuld leggje til at denne samtalen foregjekk utanfor dodøra. I inngongsdøra til venterommet.)
-Jammen, eh…går det bra?
Eg var frista til å kome med ei skrøne. Sei eg måtte utkjempe ein tidskrevjande kamp mot dodraugen, eller noko tilsvarande. Eg beit det i meg.
-Ja, som sagt. Eg fekk det ikkje til.
– Men du blei så lengje?
GET THE FUCK OUT OF MY FACE BITCH!! *bite seg i tunga*
-Ja. Eg likte meg der inne. (okay, det var ein sånn ting som ein angrar på at ein ikkje sa i ettertid…!)
-Skal eg berre vente på venterommet, eller skulle eg gå tilbake til legen min?
-Nei, det veit vel ikkje eg?!
*facepalm*
-Neivel.
Og så var det å vende tilbake til venterommet og sitje der og tvinne tommeltottar. Omgitt av eit u-tal individ som no var veldig klar over at damer med lilla hår gjerne har litt problem med å pisse. På kommando.

Men gode nyhende kom til slutt: Diabetesen min er byrja å betre seg!! DAMN! Så er vekene på suppe og salat verdt det likevel! ^^ HURRA!! 

Det kom jo som ei bombe. Eg planlegg noko der det siste eg treng er besøk frå tante Raud, og kven kjem på overraskelsesbesøk? Det kan bli interessant å sitje på fly i 25 timar med jamnlege besøk til det knøttvesle flytoalettet! Eg som allereie føler meg ukomfortabel på vanlege offentlege toalett?

Her i huset kjem mensen litt som julenissen på kjerringa kvar bidige gong. Det kallast PCO, og den stakkars gubben min vaknar heilt uforberedt opp til ei gretten kjerring som fresar spydige kommentarar om manglande fersk appelsinjuice i kjøleskapet. To minutt etterpå krøllar ho seg saman som ein pusekatt i armkroken hans og insisterar på å susse han på magen. Huset blir omstendig dekrorert med tampongpakkar, sjokoladepapir og tomme pepsi max-flasker, sistnemnde som oftast i større antal enn vanleg. 
Han blir like overraska kvar gong, sidan eg maksimalt har mensen tre gongar i året. På både godt og vondt.

Det uventa besøket forklarar i det minste kvifor eg den siste veka har sett ut som eg har blitt skutt med hagle i trynet. Det forklarar at eg har lagt på sofaen og sutra og vore sjuk ei veke, i og med at immunforsvaret mitt er lik null når eg får mensen. Det forklarar òg all sutring, sjokoladefråtsing og merkelege lyster. Takk og pris; ei lita stund der var eg sikker på at gubben hadde treft blink, og at eg om ni månadar skulle låsast i mamma-lenkjer. 
Den gong ei. Ikkje denne gongen heller. *hurra* Då kan eg halde fram å drøyme om kinesiske nakenhundar, nymfeparakittar og små bustete puseungar!

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Det slo meg då eg rota kring nedi baderomsskuffa mi på jakt etter tampongar, at heile konseptet med tampongar er relativt kjipt. Ikkje at eg foretrekk bind! Eg har meir enn ein gong greidd å lime meg sjølv fast i desse bleiene, og blitt nøydd å krype til korset og KLIPPE dei laus frå dusken. 
Men tampongane. I Libresse-pakkane til dømes, som for så vidt har det spenstigaste designet eg har funne i butikkane, ligg det ein sånn liten bruksanvisning nedi kvar pakke. Hadde det vore MENN som var målskiva for dette produktet, hadde det i det minste lagt eit lite klistermerke nedi der! Kanskje dei til og med hadde køyrd frukost-blandingstrikset; i kvar pakke kunne du finne ein liten samlefigur. Ei lita plastutgåve av Sylvester Stallone eller Batman. 
Batman. ALWAYS there when you need him.

Det beste hadde vore om me var hermafrodittar. Eg unnar mannfolka nokre dagar med magesmerter og oppblåste magar. Dei slepp altfor billeg…