Eg må innrømme eg følte meg litt som ein hyklar av verste sort då eg låg på operasjonsbordet for snart to år sidan og skulle “operere meg tynn”. Eg skulle så gjerne ynskje eg kunne få vist verda at ein kunne vore smellvakker utan å vere slank og radmager! Men på det tidspunktet klarte eg ikkje ein gong å elske meg sjølv; eg HATA magen min. Eg HATA dobbelhaka mi. Låra mine. Valkane og dei fullstendig feile puppane mine som var ALTFOR små i forhold til den blobby skrotten min. Feite jenter skulle ha store puppar. Punktum. 
Men samstundes HATA eg krava som samfunnet sette til utsjånaden endå meir! Og derfor låg eg der. Hyklaren. Ho som meinte at ein kunne bli elska u-an-sett korleis ein såg ut. Men som samstundes ikkje kunne fatte korleis nokon kunne elske ho. Som var så stygg.

Det var ikkje for å bli vakker og slank og fin at eg fekk innvilga operasjonen min. Det var fordi eg hadde diabetes 2, og ikkje klarte å gå ned i vekt. Eg er ikkje noko sylfide i dag heller, men kroppen min er i det minste vener med meg. Diabetesen min er visstnok vekke etter det eg blir fortald, og kroppen er lettare og kjennest friskare enn tidlegare. Sjølv om magen framleis heng litt, så kan eg sjå meg i speigelen utan å bli sucidal. Merkeleg at eg i det heile har tenkt slikt; eg bryr meg ikkje eit milligram om korleis nokon andre ser ut?!

I kjølvatnet av dette har eg ofte tenkt at eg kanskje ikkje har lov å ha ei meining om jenter som nærmast svelt seg til døde for å bli slankast mogleg. Fordi dei vil ha mellomrom mellom låra og utstikkande ribbein. Eg har vore der sjølv; eg blei aldri så tynn som eg freista å bli, men eg droppa å ete i lengre periodar, kasta opp mat og sleit veldig med mitt eige sjølvbilete.
Eg brukar det ofte som ei orsaking for at eg ikkje vil ha born; korleis er det å vekse opp med eit sånt skjønnheitstyrani?! Eg har høyrd om dei som legg seg under kniven fordi dei ikkje er nøygde med lengden på tærne sine!! Det grensar rett og slett til absurd.

Annonsørinnhold

Freshe sneakers: Dette er skoene som gjelder nå

Så kvifor vil eigentleg jenter vere så tynne at dei kan forsvinne bak lyktestolpar? Kvifor ville EG det? Eg, som alltid har gått imot straumen, og vore stolt som ein hane av alle punkt der eg kan skilje meg ut i mengda. Som blir irritert når nokon “stjel” mine greier, og som elskar folka mine for kven dei er, utan å bry meg ein døyt om utsjånad? Eg freistar å skilje meg ut, anten det er med klede eller hår, eller liksminke eller haldningar og oppførsel. Men tynn ville eg vere. Fordi det var det eg fekk beskjed om at ein skulle vere. Feite jenter fekk ikkje kjæraste. Dei var ikkje vellukka. Dei kom ingen veg i livet, fordi verda ville ikkje sjå dei. Ein kan klare å kome langt som freak, som bifil, eller som bygdeorginal, men ikkje som feit. 
Det tok meg mange år å innsjå at menn faktisk drit i det, så lengje dei slepp å frakte deg kring med gaffeltruck. Ikkje alle har sertifikat for slikt. Har ein mot til å draume, bør ein òg ha mot til å satse. Eg er ikkje så flink der sjølv endå, men eg jobbar med det.
Framleis er det dagar er psyka mi er på bånn, men nesten aldri grunna utsjånaden min lengjer. Enkelte feil har eg, men eg likar å sjå på dei positive tinga ved meg sjølv. Som at eg har veldig mjuk hud, flotte leggar, puppar som passar til kroppen, og ikkje minst alt det positive på innsida!

Ein treng faktisk ikkje vere skjelett for å vere lukkeleg. Ein treng ikkje ein gong vere tynn! Sjå nøye på bileta i innlegget her; kva er vakkert med dette!? Jenter kan gjerne ha former. Personleg syns eg det er veldig fint med litt på kroppen. Men anten ein er litt større eller litt mindre enn gjennomsnittet, så har det ingenting å sei. Det viktigaste er å vere lukkeleg, for det er DET som gjer ein vakker. Og ein blir ikkje lukkeleg av å svelte seg sjølv. Sånt gjer ein trist og lei og deppa og hysterisk og panisk og…ja. Det er ikkje verdt det, når alt kjem til alt. 

 
Så eg endar historia med å leggje til eit bilete av den
kanskje vakraste kvinna i historien; Marilyn Monroe.
Ho hadde kanskje ikkje nådd langt idag, men det er
ein SÅNN kropp eg gjerne skulle hatt!! 

Edit: Det er snart eit år sidan eg byrja på dette innlegget, men det blei aldri fullført. Så eg slår eit nytt slag og freista å få det opp og ut no. It worked! ^^

http://www.kjendis.no/2013/01/03/kjendis/mote/kropp/vekt/helse/25066315/
 http://www.dagbladet.no/2013/04/29/kultur/debatt/debattinnlegg/26907011/

Når eg skal ha merksemda til ein mann, har eg innsett at det er den mest effektive måten å oppnå det på. Uansett kva ein mann driv med (med mindre han lenar seg til ein meir homofil legning), vil responsen i dei aller aller fleste tilfella vere: -Huh?
Magi! Når ein mann sit med PS3’en sin og er djupt konsentrert om siste instance, medan han skrik til kompisane han er online med, kan du skrike at huset står i brann utan å få eit snev av kontakt. Men prøv å sei “pupp” med heilt normal innestemme, og han vil snu seg om Liverpool er på overtid i Champions League. 

Annonse Tights.no

SLÅ TIL: Opptil 70 % på treningstøy nå

Så kva er eigentleg dette hemmelege våpenet vårt bygd opp av? Feitt. Det er snakk om to feitt-sekkar på brystkassa. Det einaste magiske dei i røynda kan utføre, er mjølkeproduksjon. Akkurat som jura på kyrne. Og eg har aldri sett ein mann fotfølgje ei kvige over bøen grunna hennar magiske våpen?

Bryst -er- vakre, eg skal ikkje krangle på det. Eg syns generelt kvinnekroppen er vakker, i motsetjing til mannekroppen. Den er hårete og pussig, formlaus og utstyrt med dinglande kjønnsorgan. Ja, eg slit litt med penis-fobi.
Men eg blir overraska over den vannvittige effekten puppane våre har på mannfolka kring oss! Og ikkje minst blir eg oppgitt og sjokkert over synet jenter har på sine eigne puppar!
Personleg var eg lengje utruleg kritisk og misnøygd med puppane mine. Det vil sei, ikkje puppane, men framsida mi generelt. Eg har alltid hatt ein mage som var eit hakk lengjer ute i verda enn puppane mine. Og eg var frustrert fordi eg følte at puppane mine nærmast forsvann inn i armhòlene mine, utan at dei var noko vidare store eller lange. Neidå, dei hang der som to slappe plommer, og var berre kjipe.
Eg har i ettertid innsett at eg har all grunn til å vere nøygd med dei eg har. Dei er ikkje perfekte, men dei er verken for store eller for små. Og kva pokker har det å sei uansett?! Det er berre puppar!

Brystene våre er der for at me skal vere i stand til å mate borna våre fram til dei byrjar å mase etter pølser og pannekaker til middag. Og som ein bonus får mannfolka lov å leike seg litt med dei av og til.  Dei kjem i alle slags variantar. Om du er i tvil om dine er såkalla “normale”, så kik innom denne sida:http://www.007b.com/ Det var under ein random surfing på nettet at eg snubla over denne sida og byrja å filosofere over temaet. 

I og med at puppane eigentleg er blitt ganske tabu i denne verda me lever i, er det berre dei mest perfekte puppane som får lov å kome fram i dagsljos. Symetriske og store. Det er det dei helst skal vere. Men fleirtalet av puppane er ikkje slik! Og det skjærer i meg at folk finn på å leggje seg under kniven for å få stappa inn giftposar for å gjere dei store og det samfunnet framstiller som “perfekte”. Eg har full forståing for dei som får ryggplager og må fjerna litt av byrden, eller dei som har vore utsett for brystkreft eller andre inngrep, som har ført til at dei er i undertal på framsida. Men sunne, friske jenter, med normale bryst? Det er berre trist!

Ingen med fornufta i behald kan vel sei at dette er PENT?!

Eigentleg treng me meir puppar i samfunnet. Og då snakkar eg ikkje om opererte og perfeksjonerte puppar. Eg snakkar heller ikkje om mamma-klubbane som sit på kafèane og vippar fram tatten kring kafèbordet. (akkurat det syns eg er litt nasty; at folk ammar offentleg er heilt greit, men personleg likar eg ingen kroppsvæsker når eg prøver å få i meg mat. Det inkluderar morsmjølk.) Men eit samfunn der me kan innsjå at ein pupp er greit. Det er ein naturleg del av kroppen, som ingen treng å skamme seg over. Der ingen feittsug halve skrotten, men utvidar puppane til overdimensjonerte melonar. Hail to the boob! 

Det har alltid forundra meg at folk klarar å tru på ting dei ikkje har opplevd. Særleg kristendomen, som er den mest utbreidde religionen blant Ola Nordmann. Når me lever i 2011, er det framleis nokre som tviheld på trua om at ei høgare makt har skapt verda me lever i, for ikkje å snakke om alle dei pussige historiane i Bibelen. Her snakkar me om ein pensjonist som bygde ein båt, som var så stor at alle dyra i heile verda fekk plass i den! Og det  utan spikarpistol eller bandsag! (Ei venninne av meg konkluderte for så vidt med at det var det som var grunnlaget for utryddinga av dinosaurane.) Dei trur fult og fast på at Maria blei smelt på tjukken av ein fyr i skyene, utan at Josef hadde vore i nærleiken av ho med snurrebassen. Og Moses hadde ikkje dei heilt store problema med å dele hav eller samle enorme svermar med grashopper.

All respekt for dei som klarar å tru på dette! Eg har sjølv ein fyr i huset som er kristen, og eg lar han få leve i trua si. Han legg seg heller ikkje oppi at eg er spiritst. 
-Javel, tenkjer du sikker då. -Dama har ingen problem med å tru på skrømt og reinkarnasjon, men å tru på at Jesus tusla ut av grava, DET er ein big deal!

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Saka er at eg har hatt fleire “møter” med uforklarlege fenomen som alltid har vore ein naturleg del av mitt liv. Eg vaks opp med ein herremann i huset som hadde tendensar til å låse dørar, knirke i trapper og stable ved ved ytterdøra. Det skjedde mykje merkeleg i huset vårt, men eg var sjeldan redd. Det virka då mykje meir absurd for meg at nokon trudde på kristendomen, forstå det den som kan.

Eg rakk å bli ganske stor før eg innsåg at det var individ der ute som verkeleg trudde på Gud og kristendomen. Eg vaks opp med ein far som var ateist, og ei mor som var kristen-light når det passa seg sånn. Det var aldri snakk om Jesus eller englar, bortsett frå dei eg hadde i glansbileteboksen min, og dei mamma samla på som pryda stova vår i jula. 
Så forundringa var stor då bror min ein dag kunne informere meg om at ein av kompisane hans faktisk trudde på Adam og Eva!  
Trass i at eg hadde teke del i både barnekor og kristne barneorganisasjonar, var undringa mi stor. Eg klarte ikkje å styre meg frå å spørje ut denne fyren om korleis han kunne tru på noko sånt! Alle visste då at Adam og Eva berre var eit eventyr?
Så klart hadde eg høyrd historiane om epler og slangar og korsfestingar og denslags, men i mi verd var dette fine historiar som høyrde til kristendomen. På lik linje med at norske folkeeventyr høyrer med til den norske kulturen. Den stakkars guten blei ein kuriositet i mitt univers; nærmast som ein sirkusfreak som endeleg stod fram. Der og då tykte eg synd på han, og lurte på om han kanskje var litt tilbakeståande, i og med at eg aldri hadde møtt eit anna menneske som innrømma at Adam og Eva var reelle karakterar i livet deira! Ein måtte jo prøve å forklare han at dinosaurane kom til jorda før menneska, og at me var eit ledd i evolusjonen og stamma frå apene!
Han på si side var ikkje vidare imponert over innsatsen min. Forståeleg nok, kanskje!

Mamma var heller ikkje så imponert då eg ved middagsbordet entusiastisk utbraut at: -Han kompisen til bror min TRUR på Adam og Eva! Han trur det er sant!

Mamma keik opp frå middagen sin og sette blikket i meg.
-Det er mange som gjer det.
Eg blei paff. Fanst det fleire der ute? 
-Jammen….Det er jo berre eventyr, prøvde eg.
Mamma var ikkje vidare interessert i å diskutere det. Ho sukka, og tenkte nok at eg ikkje akkurat hadde vore den mest engasjerte under andakta på kristenorganisasjonane.
Der tok ho feil. Eg var veldig merksam på ting som blei sagt. Eg likte historiane, men eg hadde då aldri trudd at det var meininga at eg skulle tru på det! Eg slutta då å tru på julenissen i ganske ung alder, og sjølv om troll og dragar og alvar facinerte meg frå fyrste eventyr, og sjølv om eg håpa intenst at eg ein dag skulle få møte av nokre av dei, så visste eg skilnaden på eventyr og realitet!

Seinare har eg møtt mange som har innrømma at dei trur. Trur på både det eine og det andre, skal eg vere ærleg. Nokre av dei er blant dei herlegaste menneska eg veit om, andre er så trongsynte  at det grensar til psykose. Det er eigentleg ganske imponerande at dei held fast ved trua si, og at dei kan vere så sikre på at dei har rett!

Hadde det ikkje vore for at paven har avskaffa Helvete, så kunne det jo vere dei blei skuffa den dagen dei stod der i flammane, og verten sjølv sa som Rowan Atkinson: -I’m     afraid the Jews were right.