Av ein eller annan merkeleg grunn, har eg ei gryande heimlengsel til Sogn for tida. Eg klarar ikkje å setje fingeren på nøyaktig -kva- det er som gjer at eg drøymer meg dit, men det føles meir som ein reversert prosess i oposisjon til den vanlege lengselen eg har tilbake hit som gjerne kjem snikande når eg er i Sogn! (Håhå, det var skikkeleg mange fine lange ord, gitt! *føle seg smart*)  
Eg trur mykje av skulda ligg i at eg er rimeleg isolert for tida. I BaleBy er eg stort sett isolert, sidan eg ikkje lengjer har vener som bur der.
Men her brukar eg å vere übersosial, og det er konstant invitasjonar til å vere med på ting. For all del; det har ikkje mangla på invitasjonar no heller! Men formen har vore mindre bra, og eg har vore nokre turar i kjellaren etter at Maggie døde. I tillegg jobbar gubbelusken, og eg sit heime med ei lita voffejente som tissar på golvet og riv ned huset om ho blir for lengje aleine. ^^ Og når så mange av dei eg omgås er allergikarar eller har eigne dyr som kanskje ikkje set pris på å ha fem kilo hundekvelp hengande i halen, så er det ikkje så aktuelt å ha ho med på lasset heller.

Men tida kan då brukast på andre ting!  Khavi krev masse tid på fanget med kos og lange samtalar (herregud som den pusen pratar?!) og Marky oppfører seg som ein småunge i trassalderen, og er konstant i hælane på meg. Og innimellom gjer eg nokre forsøk på å få rydda andreetasjen, der det ligg strødd med alt slags papir som skal i permar og i system. 
Kreftene er ikkje akkurat heilt på topp endå, etter ei særs turbulent veke…Idag skulle eigentleg vere min fyrste dag på fast føde, men eg tjuvstarta allereie førre torsdag. Hadde eg fått EIN porsjon til med sleip, mosa babymat, som glei som ein halvtygd snegle nedover halsen, så hadde eg prosjektilspydd i ekte Linda Blair-style. Det blei dermed anten fast føde eller ingenting.
Men det var ikkje direkte problemfritt heller; sjølv om eg på forhand hadde fått beskjed om at eg kom til å fylle tallerken etter gamalt mønster, og dermed tok meg sjølv hardt i nakken for å berre ta ein fjerdedel eller mindre av det eg gjorde før operasjonen, så blei det likevel for mykje. I tillegg trur eg ikkje eg tygde maten godt nok til ei kvar tid, og eg blei skikkeleg dårleg. Eg spydde, låg som eit slakt og var kvalm, fekk magesjau og vondt i magen, og orka eigentleg fint lite anna enn å liggje under dyna og tykkje synd i meg sjølv.
Men ein lærer då så lengje ein lever. Babysteps er ein fin ting, og knekkebrød er heilt genialt. Så det lever eg i stor grad på no. Knekkebrød. Og i morgon blir det fiskegrateng.
Einaste bakdelen er at det virkar så meiningslaust å mekke mat til seg sjølv, når ein skal ete så lite! Og gubben jobbar jo, så eg sit her aleine og prøver å knekkje ut glupe middagsidèar. Men eg meinar eg kanskje hadde ein yummy wok-pose liggjande i frysen, med kylling og squash og andre grønsaker som faktisk ikkje er så ille å knaske på! Så det blir vel ei råd med middagen idag med! ^^  

Og vekta stoppar no på 78.5. Det har svinga litt i det siste; eg har faktisk gått både litt opp og litt ned! Men eg reknar med det kjem grunna fast føde, og at kroppen kavar med å fordøye både det eine og det andre.