Endeleg kan eg få lov å fortelje om kva eg har putla med siste året: Eg er godt i gong med den nye roman-serien Eirill Seidkvinne!!
Sountrack: Gåte – Bendik & Årolilja
Jepp, det stemmer! Siste halvåret landa eg på ein ny serie om Eirill. Eg prøvde meg fyrst på ein serie frå 1800-talet med ein romantisk vri, men det gjekk ikkje så bra som eg hadde håpa. Eg er cirka like romantisk som ein våt ullsokk, så det blei kleint. Veldig kleint. Eg måtte vri meg litt i smerte nokre gongar før eg innsåg at dette gjekk ikkje vegen.
Heldigvis er eg og Eirill ganske like. Ho er ikkje så oppteken av romanse ho heller, og akkurat som meg føler ho seg rimeleg dum når ho havnar i den typen situasjonar. Ikkje spør korleis eg enda opp gift, for eg slit framleis med å forstå kva knep eg brukte for å sjarmere Dùnedain i senk! Men eg bestemde meg for å utfordre jenta litt, for kven hugsar ikkje kor pinleg absolutt ALT var i den tida då forelskingar gjorde sitt fyrste inntog i liva våre?
Dermed blei det ei fortsetjing på historia om den vetle villstyringen frå middelalder-Sogn. 
For dei som ikkje har lese den fyrste serien min, så handlar det om dei to systrene Live og Eirill som mistar familien sin etter eit røvarangrep, og som overlever då mor deira klarar å få dei over i ein båt som ho skyv ut på fjorden. Dei driv lengje og vel, heilt til den gode storbonden Gamle-Nikulas tek dei inn på garden sin.
Live er pliktoppfyllande og arbeidssam, og drøymer om mann og born og eit godt liv som bondekjerring, medan veslesystera Eirill er ei handfull som helst vil springe i skogen, leite etter huldra og skulle nesten ynskje ho var fødd som gut fordi dei har det så mykje gøyare enn jentene i hennar auge.
Det er ein ganske action-pakka historie som føregår i tida kring svartedauden, ein periode i historia der døden var ein hyppig gjest i dei fleste heimar, og då kristendomen hadde eit uhyggeleg grep om folk flest.
Sjølv tykkjer eg serien var både hinsides spennande (å skrive for meg som forfattar) og ikkje minst full av herleg humor. Og det var i mine auge vanskeleg å ikkje bli utruleg glad i både Eirill og den herlege trollkjerringa Gygri som bur djupt inne i skogen saman med ei snakkande ravn.
På mange måtar var Eirill det barnet eg sjølv var. Ho var undrande, såg troll og nøkk på høgljos dag og ho elska dyr. Og så stilte ho spørsmål ved det meste og hadde ein rettferdigheitssans utanom det vanlege. Ho var ein tidleg feminist, til tross for at ho berre var ei lita jente då me blei kjende med ho.
Så då eg måtte innsjå Lokkri + romantikk = fullstendig krise var neste steg å sjå korleis det hadde gått med den vetle heltinna mi.
Litt tid har gått, og Eirill er no ei 16 år gamal (ung) kvinne som framleis bur i stova si i skogen over Stuphedla saman med dyreflokken sin. Verda har vore roleg i tida etter svartedauden, der Eirill har vore den nye seidkvinna på garden og teke imot born, hjelpt sjuke og blitt tante til mange små håpefulle englar.
Men brått blir ho kasta inn i ein noko dramatisk kjærleikstrekant, og det kjem eit nytt kvinnfolk til garden som Eirill hamnar så til dei grader på kant med. Og som i alle gode historiar, så ballar det på seg.
I førre serie fann syster hennar ein liten baby som nokon hadde lagt att i skogen, og ga ho namnet Sága. Ho er no blitt 6 år gamal, og har teke mykje etter tanta si. Ho er ein liten villstyring, med sterke meiningar og masse spørsmål, og dei to knyter eit sterkt band. Sága er overbevist om at det er huldra som la ho att i skogen, og meir enn noko anna skulle ho ynskje ho kunne få møte den ekte mor si.
Eg vil ikkje avsløre for mykje om historia, for det blir nokre plot-twists og ein del action, men eg har gjort mitt beste for at serien skal vere mogleg å lese sjølv om ein ikkje har vore gjennom alle Søstre-bøkene.
Serien Eirill Seidkvinne kan lesast heilt for seg sjølv eller som ei fortsetjing på den fyrste serien.
Det har vore litt av tanken min heile vegen; eg vil gjerne fortelje historiane til så mange som råd av etterkomarane til Eirill og Live, men samstundes vil eg ikkje at nokre av seriane skal bli på meir enn kring 20 bøker. Og at det dermed skal vere mogleg å lese ein av desse seriane utan å binde seg til 120 bøker for å få heile historia. Om NorskeSerier lar meg halde fram med visjonen min, så håpar eg på sikt at det skal ende opp som ei slektssoge som går fram mot vår eiga tid, og at det ein dermed kan lese noko frå 1300-talet og så hoppe til 1800-talet dersom det er ein tidsepoke som ein likar betre. Men dette ligg sjølvsagt LANGT fram i tid i så fall. Bøkene skal skrivast òg, ikkje berre diktast opp i hovudet mitt! :p
I mine auge er Eirill Seidkvinne ei bittelitt meir roleg historie enn den til tider brutale Søstre-serien. I og med at pesten ligg bak oss, så tek det vekk litt av det morbide elementet som hang over historia ganske lengje. Men livet i middelalder-Noreg var likevel hardt, og ein kjem ikkje vekk ifrå at døden var ein mykje hyppigare gjest på denne tida enn kva me er van med i dag. I skogen var det ulv og bjørn, og sjølv om dei sannsynlegvis gjekk etter sau og hjort var dei sett på som farlege å møte på, særleg på ei snøfull vinternatt.
Kvinner gjekk gjerne gravide frå fyrste menstruasjon til dei ikkje lengjer var i stand til å setje fleire born til verda, og ein fødsel var ikkje til å kimse av. Mange døydde, både born og mødre, og fødsel var blant dei vanlegaste orsakene til at kvinner omkom.
Så sjølv om det er mindre sott og henrettingar i denne serien, så blir det ei spennande reise gjennom middelalder-vestlandet denne gongen òg. Kanskje berre sett gjennom augo til ei som har blitt litt eldre sidan sist.
Og akkurat som med førre serie, er det den fantastiske Eline som står for illustrasjonane, noko eg så absolutt er heilt henrykt over, for ho kan dette med å skape MAGI på framsidene mine!
Eg håpar du har lyst å følgje meg, Eirill og Sága på denne ferda gjennom 1350-talet, for at det blir spennande kan eg absolutt skrive under på!
Fyrste bok, HULDERDATTEREN, er i sal 7. mars!
