I omtrent ei veke kvar månad, blir eg eit monster. Ikkje eit typisk premenstruelt monster, som bitcher og kastar tallerkar veggimellom. Eg blir eit psykiatrisk prakteksemplar, ei vandrande doktor-tese. Frå WonderWoman til tvangstrøye-kandidat på 1-2-3. 

Soundtrack: The Red Dragon (2002)

Det er berre nokre dagar før Tante Raud kjem på vitjing, og dei fyrste dagane inn i denne festen av ei veke me skal gjennom ein gong i månaden. Brått er eg paranoid. Full i angst, delvis hypokonder, og eg skal sannsynlegvis døy i løpet av dei komande vekene. Er det ein svulst som ligg og lurer under huda? Eller er det mogleg at det berre er ei bittelita kvise? Smertene i ryggen; er det gikt? Er eg gravid? Er det omgongssykja eg har fått? Eller er det kreft?
Det går så langt at eg må kjefte litt på meg sjølv, noko som igjen hjelp meg på vegen mot å fundere på om eg eigentleg er litt schizofren.

Annonsørinnhold

Sommerens fineste bikinier og badedrakter

Eg veit ikkje om det eigentleg er normalt. Som ei som lid av PCO-syndrom, var eg ganske vaksen før eg fekk mensen til noko lunde faste tider. Så eg har mykje å lære. Blant anna har eg fått erfare at ein kan få smerter i korsrygg og lår, noko som visstnok kan oppstå under ein fødsel.
Men smerter kan eg leve med. Ein poppar nokre smertestillande og held fram. Mi store utfordring er at eg blir så borti veggane utmatta. Ikkje trøytt og sliten, som etter ei hard arbeidsveke. Me snakkar fullstendig blotta for overskot, og ei trong til å sove minst 25 timar i døgnet. Det er heilt absurd kor trøytt eg kan bli!  Og kvar gong tenkjer eg at NO har eg fått kreft. Dette er sikkert slutten. Eller i det minste ME.

Men så går veka mi mot slutten, og eg innser at det var visst berre i hovudet mitt denne gongen òg. Brått forsvinn monsteret i speiglen. Energien kjem tilbake. Hjernen fungerar igjen. Og eg prisar meg lukkeleg at det er ein månad til neste gong.