Dagane i Sydney har vore alt anna enn keisame. Me kom hit på torsdag, og landa på flyplassen etter at mørkret hadde lagt seg. Eg hengde meg stort sett berre på dei to driftige damene som leda an, i og med at dei er særs organiserte på dei fleste områder. I’m just in for the ride (and the fun). Litt tog og litt buss, og brått stod me på Town Hall og leita etter rett rettning til The Strand Hotel, der me etter planen skulle bu denne veka.
Det viste seg ikkje så vanskeleg å finne når alt kom til alt, men det som møtte oss var kanskje noko litt anna enn me hadde venta. Ein pub.
Sjølvsagt virka det litt pussig, så me leita etter ein annan inngong. Me fann den «bak» pub’en, men det var ingen resepsjon å sjå. Etter litt fundering, oppdaga me at her skulle ein faktisk henvende seg i baren!
Javel, så gjorde me det. Der blei me møtt av ei forvirra blondine som ikkje kunne finne oss i systemet. Ho leita og leita, henta sjefen som leita meir. Me prøvde å forklare at det var ein skotte som hadde teke imot bestillinga, og i følgje han skulle alt vere i orden. Men nei; det var ingen Janne i systemet deira. Derimot greidde dei å spore opp ei Danne, som hadde reservert rom for tre…i mars.
Så stod me der då. Det var ingen rom ledige for natta, sa han i baren. Han som hadde teke imot bestillinga var der, drita kanon, og ikkje særleg til hjelp.
Vår kjære pessimist Kristin stod ute i gongen og passa bagasjen, med eit saleg «kva-var-det-eg-sa»-blikk. Sjølvsagt måtte det vere noko som gjekk gale!
Heldigvis fekk managaren ordna opp; fyrst skulle han prøve å finne oss eit nytt hostel, som han ville betale for. Dette viste seg ikkje å vere det enklaste i verda, men derimot skulle me få lov å bu på kvar vårt rom gratis for natta, og me skulle få eit 4-mannsrom berre for oss sjølve ut resten av tida me hadde booka for. Til redusert pris. Og som endå eit plaster på såret, fekk me kvar sin gratis pils (eller, Kristin tok vatn) medan me venta på å få sjekke inn.
Det einaste problemet var då at me skulle liggje med ein haug framande folk. Ein av oss ville havne på rom med 2 ukjende, ein med 3 ukjende, og den siste stakkaren måtte dele rom med 9 ukjende individ. Etter loddtrekning blei det Kristin. Ho virka så lei seg då ho trakk det kortaste strået, at eg tilbydde meg å byte. Det viste seg vel å merke å vere det smartaste valet eg gjorde så langt i ferien, for dei 9 eg budde med var særs hyggelege og rolege mennesker.
På det fyste rommet låg ein herremann i boxershorts og lufta lysken. I og med at Kristin akkurat hadde gitt meg eit lynkurs i det nedkjølande «stjerneprinsippet», som går på at ein skal liggje med spreidde armar og bein for å få nedkjølt hovudblodårene, knakk både eg og ho saman i latterkrampe etter å ha observert liggjestillinga til denne karen. Lyskemannen.
Det andre rommet hadde sauna-temperatur.
Eg derimot, vakna relativt frisk og opplagd dagen etterpå, og tusla meg inn på felleskjøkenet for å møte dei to andre klokka 8 neste morgon. Eg fekk selskap av ei kakadue som hadde vagla seg utanfor kjøkenglaset.
I baren/resepsjonen prøvde ein fyllesjuk skotte å sende oss på endå ei natt til på kvar vårt soverom, men det ordna seg. Me havna der me skulle til sjuande og sist.
Menneska her i byen er av det orginale slaget, det er jaggu greit. Dessverre har eg ikkje tid til å oppsummere den tannlause friaren min, og den tannlause aussien på toget, den topplause rotekopp-dama og padlemannen. Det får me ta i neste innlegg!
Da kom eg omsider online for nokre augneblink! Faar smulane av tid etter at jentene mine har faatt surfa og leita og herja og ordna! Men det viktigaste er jo at eg kan gje ein lyd og sei (til mor og kadl) at det staar til liv, og at eg kjem sterkare tilbake med eit skikkeleg blogginnlegg neste gong eg er paa McDonalds!
Ikkje at det på nokon måte kan samanliknast med regnbygene heime i Bergen og omegn, men nokre dråpar kom då ned frå oven idag. Eg måtte ut og “prøve” regnet litt; det var vått her nede òg. Knapt nok. Medan dagen så vidt er i gong der heime, gjer me oss klare for å ta kvelden her. Kristin har alt funne senga, og Janne har funne dusjen. Og kvar andre plassar enn framfor data’n finn ein meg?
Vèret har vore fantastisk, og eg har marinert meg i solfaktor 30. Så langt er eg framleis kvit som rømme, men eg har faktisk litt håp om å skifte litt farge her nede! (håpar den kommentaren ikkje ga nokon heime varige mèn!) Kristin har ikkje vore vidare nøygd med klimaet, og det er så utruleg facinerande å vere på “den andre sida” av den situasjonen! Eg er jo vanlegvis den som forbannar solskin og varme, men av ein eller annan merkeleg grunn syns eg ikkje det er så ille når eg sjølv har vald det! Heime kan det regne og snø året rundt for min del, men her nede er det faktisk digg med varme! Kristin er ikkje like einig, og har hoppa frå skugge til skugge mesteparten av dagen.
Fotoapparatet mitt har vore med på sightseeing idag, men det var verre å få det inn i bloggen i rett rekkjefølgje, så me får ta det som det kjem. Dagen har me i alle fall tilbragt i Geelong, med eit minibankkort som framleis var like lite samarbeidsvilleg. Eg prøvde kvar ein minibank som var å spore i byen, men hellet uteblei.
Fyrste stopp på ruta, var i eit lite stykkje himmelrike for min del. I utstillingsvindauga stod denne karen og helsa oss velkomen, og slike som meg kan då ikkje gå forbi vidare utan problem. StarWars og WoW-effektar og Living Dead Dolls og KryptKiddies og….Eg har ikkje ord. Noko seier meg at eg blir nøydd å ringje heim og be om forskot på bursdagspresangar mot slutten av ferien!
Neste stopp blei frukost. Me fann oss ein koseleg liten pannekake-krok på eit kjøpesenter, og Janne var snill nok til å låne meg nokre kroner for å få mat i skrotten. Hawaii heitte denne stasen, og var fylt me: d kylling og ost og ananas og bacon. Nomnomnom! Janne bestilte dessert i same slengjen, og serveringsdama kom siglande med eit FJELL av ein rett: Pannekaker med vaniljeis og jordbær og andre bær og vaniljekrem. Heldiggvis for oss andre, har Janne sine begrensningar, og delte villeg med oss. Eller mest meg. Eg er alltid behjelpeleg når folk ber om assistanse til å fordøye desserten sin!
Når kaldblodige vikingar kjem over palmetre på gata, blir følgjet augneblinkeleg oppstil og avfotografert. Kristin gjorde her den skremmande observasjonen at edderkoppar gjerne lever på slike plassar. Derav den litt elegante peikestilen.
Frå eit kjøpesenter til eit anna. Og når dei faktisk har butikkar med slike celebre namn, så dokumenterast dette. Ikkje at eg trur noko av det innanfor (herreklede) falt i smak hjå denne dama, men eg har i det minste eit bilete som dokumenterar…eh, ting.
Vel heime sette me i gong planleggjinga av morgondagen og dagane framover. Det blei bestemd at me droppar Canberra. Sydney lokka meir, sidan spøkelsesturnèen dei adverterte om på nettet ikkje var tilgjengeleg før i mars. Dermed snur me snuten mot storbyen i morgon, og kryssar fingrane for at hostel’et me til slutt landa på har ein overkomeleg standard. *fingers crossed*
Etter nokre timar i dei utruleg fine, men dog så upraktiske, Emily Strange-skoa mine, verkte dei fleske musklar og områder under knea til det ekstreme. Eg hadde planlagd å kjøpe meg eit par sandalar når eg var her nede, men det skulle vise seg å vere noko til oppgåve! Eg tråla kvar skobutikk, men det einaste som var å spore var flipp-floppane dei her nede kallar “thongs”. Til STOR forvirring for oss nordbuarar, som forbind det med meir…hm, minimaliserte klesplagg. Men til slutt kom eg, med stor hjelp frå Kristin, over desse her, som viste seg å vere både Mekka og Nirvana for såre føt. Så då kunne turen halde fram! For ordens skuld er thongs flipp-flappar med “feste” mellom stortåa og tåa ved sidan av, noko som garantert gir deg nokre fantastiske gnagsår mellom tærne. I alle fall for sånne pusefotar som denne dama er velsigna med.
Når ein fyrst har fått eige rom, og har klart å rote det til på rekordtid, så bør ein kanskje vise det fram. Standaren for studentbolegar er overraskande høg her nede, og eg har fått tildelt dette rommet. Eg klagar overhovud ikkje; eg vurderar nesten å flytte inn her hjå Janne og Janet!! Janet er då roomien til Janne, og ei fantastisk herleg og sprudlande jente! :o)
Og så lysbrytarane her nede! Dei er så små, og heilt umoglege å finne! Det fekk eg erfare då eg vakna midt på mørke natta og ville ut og strø. I jakta på lysbrytaren feilrekna eg fullstendig lengda mellom senga og veggen, og gjekk med eit brak i kofferten, før eg famla meg fram og braka inn i veggen. Og så fann eg lysbrytaren omsider. Dei har til og med ein knapp du må trykkje på for å få straum i stikkontaktar og lysbrytarar! Eit merkeleg folkeslag, desse aussie’ane.
Som sagt er standaren høg. Dette er kjøkenet til damene som held til her! Det er noko anna enn minihybel-studentbolegane heime i Noreg! :O
Så tilbake i den geniale butikken som eg skal ruinere meg i. Sjølv om det klør i lommeboka, kjem eg nok neppe heim med verken Darth Vader – eller Yoda-ryggsekk! Men blid og nøygd poserar eg gjerne saman med dei!
Kristin konstanterte at eg ikkje endrar meg uansett kor langt ut i verda eg reiser. Data’n og blogge-kløen held seg godt ved like. Legg og merke til skotøyet eg har drege med meg nedover! xD
Eit lite utdrag av NOKO i den geniale butikken. Det blir nok fleire bilete derifrå, av alt eg ikkje har plass til i bagasjen, og skal tråle eBay etter når eg vinn i LOTTO!!
Desse trefigurane pryda strandpromenaden i Geelong, og var visst obligatoriske fotoobjekt for ein kvar turist. Og som turistar må ein følgje reglane. Det blei med desse karane. Me var sårbeinte og kokte i toppen på dette tidspunktet, så turen held fram på jakt etter middag (kylling. Bombe?) og go’sko til moi.
Kristin er flink turist som knipsar bilete av meir turistiske motiv. For å verkeleg vise at eg er på ferie, stal eg nokre bilete frå hennar kamera, sidan eg tydelegvis er meir detalje-freak og tek bilete av lysbrytarar og anna rart.
Så var det å pakke koffertane igjen, og setje kursen mot Sydney. Etter å ha oppdatert seg litt på nettet, virkar det som om dei fleste hostel’ane er under kakkerlakk-domene. Så lengje eg slepp edderkoppane, er eg eigentleg nøygd. Bankfolka er i alle fall kontakta for andre gong, i håp om at minibankkortet no skal vere brukande i Oceania. La oss no ENDELEG håpe at ikkje alle som er ansett i Sogn og Fjordane Sparebank er inkompetente? ;op Korleis det blir med updates frå meg dei næraste dagane gjenstår å sjå. I motsetjing til heime, er gratis internett i følgje Janne luksus her nede, og eg er usikker på kor mykje tid og krefter, og ikkje minst dollar, eg vil invistere i å få blogge! Eg skal jo ruinere meg når eg returnerar til den gøyale butikken her i nærleiken! No worries. Det meste ordnar seg for snille jenter!
Eg trur eg aldri har følt meg så rein som eg gjorde då eg omsider sette føtene på australsk jord, og fekk kome heim til Janne og dusje!! Eg var rett og slett seig frå ytterst til innerst! Sidan eg utruleg nok greidde å sove cirka 80% av turen nedover, var eg uforskamma opplagd då dei andre to ville sjangle i seng. Oppdatering av bloggen stod på programmet, men det skulle jo då vise seg at Janne, som sat på kodane til nettet, var djupt i draumeland eller omegn, og det blei dermed kryssord på sengekanten før eg kraup under dyna og sovna til <chirr chirr> lydar frå små eksotiske insekt ute i Australianatta.
Turen nedover gjekk så godt som knirkefritt, om eg sjølv skal sei det. Kristin har sikkert sin eigen versjon av historia, men den overlet eg til ho å blogge om. Ingen har vel sagt at det skal vere lett å vere fanga attmed Lokkrisen i over eit døgn, fordelt på minimal plass? Me startar før take-off i Bergen:
THE BITCH IS SLEEPING må vere med. Surpromp-pose med rooooosa sovemaske! xD Bergen-Oslo gjekk på skinner. Stolt som ein hane trippa eg av landgongen (luftgongen?) i Tigerstadens Utkant, og marsjerte kring på flyplassen for å hamstre meg noko fòr i form av ein knusktørr baguett, pepsi max og kryssordpenn. Bladet hadde eg allereie kjøpt på Flesland, utan å ofre det ein tanke at eg hadde fint lite å bruke til utfyllinga. Kristin sitt fly var forseinka, og det blei lang ventetid i restauranten til Peppes, akkompanjert av ein snorkande herremann på tvers over benkane i bakrunnen. Så sjekka me inn bagasjen.
in
Det var stor skilnad på min og Kristin sin bagasje! No er vel og merke min koffert mindre enn halvfull, men dette er dama som har vore ute ein uvèrsdag før, og oppdaga at her trengst det meir plass på vegen heim enn på vegen dit!
st
Kristin kjøpte toast, for å døyve den verste frukostabstinensane. Eg hadde framleis baguetten i halsen (rett og slett fordi så tørt brød ikkje glir stort lengjer ned av seg sjølv) så eg stod over. Så var det inn på flyet, og avgarde til Sverige.
I Sverige var det på høg tid med lunsj, og i god tru var det dette som havna på min lunsj-tallerken. Det er ikkje noko eg anbefalar for andre levande individ: Dette var då rett og slett KAKE med salt pålegg! Gah, eg greidde å tvinge i meg litt over halvparten, før kvalmen var på topp, og resten fekk liggje i fred. Men pepsi max’n var god!
Og så var det over på QatarAir. Dette måtte fotograferast, for det er faktisk eit 5-stjerners flyselskap (!). Etter å ha vore på farten sidan klokka halv 5 om natta, var det godt å kome ombord og sige ned i setet for å sove, Kun avbrote av matpause etter matpause. Og maten var GOD! Slå den! GOD flymat? Sal opp ein gris til meg, er du snill, ‘cos I wanna fly!
Og sånn berre for syns skuld, var det meste teksta på arabisk i tillegg til engelsk.
Så var me i Quatar. Landet der folk spring etter deg for å yte service, og ingen vil sjå visumet ditt. Kristin var så som så nøygd med temperaturen, og medan eg kledde av meg eit par lag, slengde ho på seg skjerfet og fann fram strikketøyet. Til opplysning er strikkepinnar lovleg å ha med på flyet, men ikkje fortel det til nokre potensielle kaprarar! Før du veit ordet av det står dei og truar deg til å kræsje inn i Eiffeltårnet med strikkesettet. Hm.
Eg fann fram kryssordet.
Å gå gjennom sikkerheitskontrollen i Qatar var ei opplevjing av dei sjeldne. Alle andre kontrollar eg hadde vore igjennom, hadde dei krevd at eg skulle ta pc’en ut av sekken, og skoa skulle av. Det kom jo ikkje som ei bombe at Lokkri reiser til varmare strøk i fòra støvlettar med metallbeslag. I Qatar derimot, prøvde eg å lirke data’n min ut sekken, men blei stogga av ein småleg stressa liten kar som veia med armane og prøvde å forklare meg at data’n kunne bli nedi der. Ikkje var det ein kjeft som reagerte på at det blinka og lyste og peip som eit tivoli kring meg då eg vandra gjennom porten. Dei vinka meg vidare. Kanskje dei ikkje føler noko trong til å vere like overparanoide der nede, som de me i vesten har utvikla?
Så kom me ombord i flyet igjen. Nytt fly med betre seter, betre tv og endå betre mat! Eg kom meg igjennom Paranormal Activity 2 og Fantasia mellom høneblundane, men sove mest heile vegen nedover. At sovestillingane kanskje ikkje var dei mest ergonomiske, kjenner eg i hovud, skulder, kne og tå idag. Det beste av alt var vel at eg, i jakta på den forsvunne hovudputa mi, greidde å setje armen fast mellom vindauga og setet. Bom fast. Uansett kor eg vrei og drog, sat eg like forbanna som limt fast. Det var like før Kristin måtte påkalle assistanse, då eg på mirakulaust vis greidde å rive armen opp og fram. Jiiz, det hadde jaggu blitt drama om flyvertinnene hadde vore nøydd å kome og SKRU av setet for å få meg laus?!
13 timar og litt til seinare, landa flyet i eit mørkt og klamt land. -Eg mislikar vèret her allereie, var eit av dei fyrste sitata eg kunne merke meg frå Kristin. Janne stod og venta på oss med solhatt og flippflopp’ar utanfor, og så var det å jogge avgarde til tog og buss. Der fekk eg òg erfare at det er ikkje alltid økonomien er samarbeidsvilleg når ein er på tur, for minibankkortet mitt var ikkje brukande ein plass. Eit par telefonar seinare, trudde eg at eg hadde fått opna det, men eg er framleis like fattig, for heller ikkje idag var det nokon pengar å få ut. Sidan det no er blitt morgon oppe i det kalde nord, skal eg straks prøve å ringje banken igjen. Det er rimeleg kjipt å måtte låne peng i hytt og pine hjå dei stakkars jentene mine her!
Visumet som eg sleit ræva av meg for å få printa ut, var det derimot ingen som ville sjå! Sløve aussies. Her krev dei papir på det meste, men sjå det skal dei ikkje! Humbug.
Ingen edderkoppar er observert, vèret er klamt og varmt og eg har fått pepsi max i kjøleskapet. Livet er slett ikkje så verst down under! Dagen idag har me tilbragt i Geelong; ein såkalla småby her nede. Hah, kyss meg der sola aldri skin. Det er nesten så me ikkje treng å farte til Melbourn og Canberra og Sidney. Dei har jo ALT eg kan ynskje meg ein time unna her!!
Men resten av den story’n tek me seinare. No skal tørsten sløkkjast, og Kristin skal ta runden sin på data’n min her. Eg skal prøve å leite opp den kjølegaste plassen i huset og slå meg ned der.
Haha, dårleg humor skal ein ha. Eg sit akkurat no 10.000 meter oppe i lufta og bloggar. Det er jaffal ein ting eg aldri har gjort før! Snuten er snudd mot Australia, med landingar i hytt og pine undervegs. Med laptop, Det er òg ei ny erfaring, sidan eg mest av alt er eit stasjonær-pc-menneske.
Døgna har eg òg gjort. Og no sit eg på fly aleine for fyrste gong i mitt liv! Det føles stort. Å nesten greie å bli 30 før eg omsider vågar slikt noko aleine! Felte nøyaktig tre tårer då flyet letta. Gjennom tåresløret skimta eg Bergen forsvinne som ein enorm lysfest. Det var nydeleg. Eg har aldri tatt fly når det er mørkt heller! Eg har kjøpt meg kryssordblad, men oppdaga at eg manglar blyant. Viskelær, som eg var sikker på at eg hadde gløymd, hadde eg tydelegvis greidd å hugse. Jiiz. Ellers er alt med. Eg følte meg særs lita då eg kom ruslande opp til sikkerheitskontrollen på Flesland, og blei send tilbake fordi eg har nagler på skoa. Og hadde gløymd å ta pc’en ut av sekken. Men ein lærer så lengje ein lever; eg hadde ingen aning om at pc’ar skulle sendast gjennom for seg sjølv? ;op Eg må ha sett rimeleg bortkomen ut, for vaktane var både smilande og hjelpsame!
Og så kom eg hit då, omsider. Med klump i halsen, fordi eg allereie saknar gubbelusken min og dyra mine og alle dei fine folka mine. Alle som prøver å overtale meg til å reise til utlandet og studere, kan ta seg ein bolle. Det SKJER ikkje at eg reiser frå alle eg er glad i så lengje!!
17 minutt igjen, så er eg i Oslo. Eg funderar meg gul og blå over kvifor eg har sverga til tog og buss for å kome meg austover i alle år, Makan. Dette tek jo kortare tid enn ein handletur på Rema! Litt skumlare, vel å merke, men like fult.,
I det fjerne kan eg sjå soloppgongen no. Svakt blått og gult lys i horisonten. Verda blei brått både nydeleg og lita her oppe! Fleire oppdateringar blir det nok ikkje frå meg no, før eg er vel framme i Australia. Og då kan det jo hende eg har kome så langt i prosessen at eg har fått knipsa nokre bilete òg?
Det kom jo som ei bombe. Eg planlegg noko der det siste eg treng er besøk frå tante Raud, og kven kjem på overraskelsesbesøk? Det kan bli interessant å sitje på fly i 25 timar med jamnlege besøk til det knøttvesle flytoalettet! Eg som allereie føler meg ukomfortabel på vanlege offentlege toalett?
Her i huset kjem mensen litt som julenissen på kjerringa kvar bidige gong. Det kallast PCO, og den stakkars gubben min vaknar heilt uforberedt opp til ei gretten kjerring som fresar spydige kommentarar om manglande fersk appelsinjuice i kjøleskapet. To minutt etterpå krøllar ho seg saman som ein pusekatt i armkroken hans og insisterar på å susse han på magen. Huset blir omstendig dekrorert med tampongpakkar, sjokoladepapir og tomme pepsi max-flasker, sistnemnde som oftast i større antal enn vanleg. Han blir like overraska kvar gong, sidan eg maksimalt har mensen tre gongar i året. På både godt og vondt.
Det uventa besøket forklarar i det minste kvifor eg den siste veka har sett ut som eg har blitt skutt med hagle i trynet. Det forklarar at eg har lagt på sofaen og sutra og vore sjuk ei veke, i og med at immunforsvaret mitt er lik null når eg får mensen. Det forklarar òg all sutring, sjokoladefråtsing og merkelege lyster. Takk og pris; ei lita stund der var eg sikker på at gubben hadde treft blink, og at eg om ni månadar skulle låsast i mamma-lenkjer. Den gong ei. Ikkje denne gongen heller. *hurra* Då kan eg halde fram å drøyme om kinesiske nakenhundar, nymfeparakittar og små bustete puseungar!
Det slo meg då eg rota kring nedi baderomsskuffa mi på jakt etter tampongar, at heile konseptet med tampongar er relativt kjipt. Ikkje at eg foretrekk bind! Eg har meir enn ein gong greidd å lime meg sjølv fast i desse bleiene, og blitt nøydd å krype til korset og KLIPPE dei laus frå dusken. Men tampongane. I Libresse-pakkane til dømes, som for så vidt har det spenstigaste designet eg har funne i butikkane, ligg det ein sånn liten bruksanvisning nedi kvar pakke. Hadde det vore MENN som var målskiva for dette produktet, hadde det i det minste lagt eit lite klistermerke nedi der! Kanskje dei til og med hadde køyrd frukost-blandingstrikset; i kvar pakke kunne du finne ein liten samlefigur. Ei lita plastutgåve av Sylvester Stallone eller Batman. Batman. ALWAYS there when you need him.
Det beste hadde vore om me var hermafrodittar. Eg unnar mannfolka nokre dagar med magesmerter og oppblåste magar. Dei slepp altfor billeg…
Det har alltid forundra meg at folk klarar å tru på ting dei ikkje har opplevd. Særleg kristendomen, som er den mest utbreidde religionen blant Ola Nordmann. Når me lever i 2011, er det framleis nokre som tviheld på trua om at ei høgare makt har skapt verda me lever i, for ikkje å snakke om alle dei pussige historiane i Bibelen. Her snakkar me om ein pensjonist som bygde ein båt, som var så stor at alle dyra i heile verda fekk plass i den! Og det utan spikarpistol eller bandsag! (Ei venninne av meg konkluderte for så vidt med at det var det som var grunnlaget for utryddinga av dinosaurane.) Dei trur fult og fast på at Maria blei smelt på tjukken av ein fyr i skyene, utan at Josef hadde vore i nærleiken av ho med snurrebassen. Og Moses hadde ikkje dei heilt store problema med å dele hav eller samle enorme svermar med grashopper.
All respekt for dei som klarar å tru på dette! Eg har sjølv ein fyr i huset som er kristen, og eg lar han få leve i trua si. Han legg seg heller ikkje oppi at eg er spiritst. -Javel, tenkjer du sikker då. -Dama har ingen problem med å tru på skrømt og reinkarnasjon, men å tru på at Jesus tusla ut av grava, DET er ein big deal!
Saka er at eg har hatt fleire “møter” med uforklarlege fenomen som alltid har vore ein naturleg del av mitt liv. Eg vaks opp med ein herremann i huset som hadde tendensar til å låse dørar, knirke i trapper og stable ved ved ytterdøra. Det skjedde mykje merkeleg i huset vårt, men eg var sjeldan redd. Det virka då mykje meir absurd for meg at nokon trudde på kristendomen, forstå det den som kan.
Eg rakk å bli ganske stor før eg innsåg at det var individ der ute som verkeleg trudde på Gud og kristendomen. Eg vaks opp med ein far som var ateist, og ei mor som var kristen-light når det passa seg sånn. Det var aldri snakk om Jesus eller englar, bortsett frå dei eg hadde i glansbileteboksen min, og dei mamma samla på som pryda stova vår i jula. Så forundringa var stor då bror min ein dag kunne informere meg om at ein av kompisane hans faktisk trudde på Adam og Eva! Trass i at eg hadde teke del i både barnekor og kristne barneorganisasjonar, var undringa mi stor. Eg klarte ikkje å styre meg frå å spørje ut denne fyren om korleis han kunne tru på noko sånt! Alle visste då at Adam og Eva berre var eit eventyr? Så klart hadde eg høyrd historiane om epler og slangar og korsfestingar og denslags, men i mi verd var dette fine historiar som høyrde til kristendomen. På lik linje med at norske folkeeventyr høyrer med til den norske kulturen. Den stakkars guten blei ein kuriositet i mitt univers; nærmast som ein sirkusfreak som endeleg stod fram. Der og då tykte eg synd på han, og lurte på om han kanskje var litt tilbakeståande, i og med at eg aldri hadde møtt eit anna menneske som innrømma at Adam og Eva var reelle karakterar i livet deira! Ein måtte jo prøve å forklare han at dinosaurane kom til jorda før menneska, og at me var eit ledd i evolusjonen og stamma frå apene! Han på si side var ikkje vidare imponert over innsatsen min. Forståeleg nok, kanskje!
Mamma var heller ikkje så imponert då eg ved middagsbordet entusiastisk utbraut at: -Han kompisen til bror min TRUR på Adam og Eva! Han trur det er sant!
Mamma keik opp frå middagen sin og sette blikket i meg. -Det er mange som gjer det. Eg blei paff. Fanst det fleire der ute? -Jammen….Det er jo berre eventyr, prøvde eg. Mamma var ikkje vidare interessert i å diskutere det. Ho sukka, og tenkte nok at eg ikkje akkurat hadde vore den mest engasjerte under andakta på kristenorganisasjonane. Der tok ho feil. Eg var veldig merksam på ting som blei sagt. Eg likte historiane, men eg hadde då aldri trudd at det var meininga at eg skulle tru på det! Eg slutta då å tru på julenissen i ganske ung alder, og sjølv om troll og dragar og alvar facinerte meg frå fyrste eventyr, og sjølv om eg håpa intenst at eg ein dag skulle få møte av nokre av dei, så visste eg skilnaden på eventyr og realitet!
Seinare har eg møtt mange som har innrømma at dei trur. Trur på både det eine og det andre, skal eg vere ærleg. Nokre av dei er blant dei herlegaste menneska eg veit om, andre er så trongsynte at det grensar til psykose. Det er eigentleg ganske imponerande at dei held fast ved trua si, og at dei kan vere så sikre på at dei har rett!
Hadde det ikkje vore for at paven har avskaffa Helvete, så kunne det jo vere dei blei skuffa den dagen dei stod der i flammane, og verten sjølv sa som Rowan Atkinson: -I’m afraid the Jews were right.
Eg er sjølvsagt nokre dagar på etterskot. Noko anna ville vel vore særs ulikt meg. No sit eg her og nyt stilla. Me har hatt jentungen til gubben her i romjula, og idag reiste ho. Og han sjølv stakk på jobb. Så idag føles det eigentleg berre heilt rett og riktig å berre sitje på ræva og gjere minst mogleg. Huset virkar stå stille og ryddig og….tja, reint? Ingen ungeskokk som brasar ut og inn dørane med våte uteklede og ingen som okkuperar badet for å sminke seg til små barneprostituerte, ingen som grisar med falske negler og neglelakk, og ingen som hyler av sine lungers fulle kraft fordi nokon seier nei. Ah, la nyårsfreden senke seg.
Det var så mykje eg skulle gjere her no. Eg skulle få orden på blogg(ane) mine, laste opp bilete frå jula, svare på mail og jobbe med bøkene mine. Men det må vente. Aller helst vil eg berre sitje her og la tankane fare langt og vilt. Surfe litt på Facebook og lese nettaviser. Eg hadde eigentleg store planar om å leike interiørblogg her no før eg fjernar julepynten, men eg innser at julebuska mi (eg har ikkje plass til juletre; ergo blei det julebusk i kroken i staden) tek til å visne vekk, og julepynten heng skeivt i kring i stova mi, etter at åsgardsreia har fare forbi. So be it. Det kjem vel atter ei jul, der eg kan vere endå meir kreativ på dekorasjonane. Og forhåpentlegvis har eg då i tillegg ei større stove å boltre meg i enn det eg har pr. idag.
Rammstein på anlegget, og pepsi max i glaset. Tida er snart inne for å snurre ein skrekkfilm på TV’en, utan at jentungen mistar nattesøvnen dei nærmaste 5 åra. Av og til er livet berre fint.
No skal eg ikkje skjære alle under ein kam. Men eg slit litt med å forstå kva som gjer ein blogg poppis idag. Då eg fekk min fyrste blogg for snart 10 år sidan, var det i hovudsak eit substitutt for brevskrivinga mi. Eg var x-trem på akkurat det; eg hadde over 80 brevvener frå alle krikar og krokar i verda, og med skyhøge portoprisar, blei det fort ein dyr hobby. Blogging var derimot gratis, og det gjekk ut på mykje det same: Eg skreiv om meg og mitt, og las andre sine bloggar der dei skreiv om seg og deiras. Så la me att nokre kommentarar til kvarandre, og eg møtte masse nye, fantastiske mennesker der ute i Bloggeland. Det var ikkje så mange som blogga då, i forhold til idag, er inntrykket mitt. Min blogg var ikkje den mest leste, men eg kjende folk IRL som hadde ganske stor fan-base. Du publiserte deg sjølv, utleverte deg på nettet til alt og alle, og DET var den store skilnaden frå å skrive små, private brev til folk kring i verda.
På den tida var det babybloggane som fekk mest merksemd. Korleis dette er idag, veit eg ikkje, for eg har knapt lest ein blogg dei siste åra. My bad. Men no er det babe-bloggane som er greia, etter det eg forstår! Motebloggar og interiørbloggar og babebloggar. Kva i alle dagar er det som er så spennande i dei bloggane? Det er ikkje meint som kritikk verken mot lesarar eller forfattarane, men kva i alle dagar er spennande med ting som eigentleg er så A4? Kvar gong det er noko oppe i media som går på dei mest populære bloggarane i Noreg idag, så er det blonde babes med lange lokkar som dukkar opp. Eg har vore innom nokre av bloggane deira, og eg kan ikkje sei eg kjenner det boblar entusiastisk i magen min over lesestoffet. Rett og slett fordi det er så fjernt frå MEG!
Eg har ikkje peiling på sminkemerker. Faktisk drit eg loddrett oppi det; eg er nøygd så lengje mascaraen min ikkje ligg i klumpar (noko den stort sett gjer) og blir temmeleg happy dersom lepestiften min held til eg ankjem festen. Ikkje bryr eg meg så veldig om merkeklede heller. Faktisk mislikar eg merkeklede. Det einaste tilnærma designar-plagget eg har, er ei NoaNoa-jakke eg fann på loppemarknad i sumar til 1/8 av den orginale prisen. Eg køyrer fullstendig min eigen stil; favorittantrekket mitt er for tida ei fillete dongeribukse som faktisk får rompa mi til å sjå ganske så snæxxi ut, svart singlett og ein sliten nettingstopp med trompetarmar. <3 på. Det dyraste klesplagget eg har kjøpt i år, kosta 250 kroner. Og då følte eg verkeleg at eg hadde vrengd lommeboka mi.
Ikkje ser eg ut som Barbie heller. Eg er lita og chubby, med bittesmå puppar. Eg har skuldre som ein okse; breie og kraftige. Trass i at eg har verdas flottaste leggar og ei rompe som er akkurat slik ho skal vere. Dette får meg med andre ord til å sjå ut som ein pyramide på hovudet. Og så er eg bleik. Kvitare enn rømme. Ikkje at eg prøver så hardt å gjere noko med akkurat det. Det passar stilen min, om eg då i det heile har ein.
Der har du meg. Ingen blonde lokkar og fullstendig blotta for peiling på det folk flest ser på som “in”. Så eg passar dermed veldig dårleg inn i lesarskaren til dei som held nettnerdane opplyst om akkurat desse tinga.
Ikkje at eg eigentleg skulle nokon plass med dette innlegget. Og om eg på noko tidspunkt hadde ein plan, forsvann denne for lengje sidan.
Når sant skal seiast, veit eg eigentleg ikkje kvar eg skal starte. Eg sakna berre å blogge. Eg sakna å vere online og leggje att små elektroniske spor etter meg sjølv. Eg er PR-kåt av natur.
Layout’n er midlertidig. Ulikt meg. Eg kan bruke ei eve på å pirke på ting før eg er nøygd nok til å publisere det. Men av og til må ein berre gje litt faen. Seinare skal eg ordne meg ein betre heading på sida, men det tek si tid å pirke seg til perfekte resultat i Paint når ein ikkje har PhotoShop tilgjengeleg. Litt pinleg å offentleggjere seg sjølv med ein såpass n00bish fasade, så eg startar heilt nøytral og ein smule annonym. Mine bekjende i nerdemiljøet skal ikkje få mobbe meg for dette heilt endå. Og det ein ikkje veit, har ein heller stort sett ikkje vondt av.
Ikkje veit eg kva eg kjem til å skrive om heller. Det blir ikkje verken moteblogg eller interiørblogg – eg fixar det sannsynlegvis særs dårleg. Moteblogg spesielt. Eg har ikkje eit snev av motesans, og køyrer fullstendig min eigen stil. Det blir nok svart og dystert, dandert med naglar og hovudskallar i år òg. Interiør er <3 men samstundes må det vere noko av det mest keisame på planeten å blogge om når ein bur slik eg gjer. Det er ikkje akkurat rom for dei heilt store interiør-messige endringane! xD Ikkje kan eg sjå for meg at nokon finn min interiør av interesse what so ever. Eg meinar; eg køyrer like mykje min eigen stil der!
Kanskje blir det berre ein blogg om meg? Det er stort sett det eg endar med. Eg likar å skrive om meg sjølv. Festane og jetset-livet. Heh, who am I kidding. Trass i at eg det siste året har teke igjen alle åra eg held meg heime og gøymde meg for verda, djupt nedgraven i deperasjon og sjølvsympati, så kan eg ikkje skryte på meg verken dyr sjampis eller raude løparar. Her går det i vanking på stamplassar og billeg pils, utan at eg av den grunn føler meg som noko dårleg menneske! Faktisk trivst eg best der; eg likar -ekte- mennesker! Heller ein alkoholisert nerd med colabotn-briller og ei imponerande samling StarWars-figurar, enn ei fake blondine med plastpuppar og kjøteren stappa ned i veska. Og eg elskar å omgåast med folk som seier LOL, og som forstår verdien av å endeleg ha greidd å grinde seg til ein traveler’s tundra mammoth. Ikkje likar eg å hengje med mødre heller. Det vil sei, eg syns det er greit så lengje eg kjende dei FØR dei byrja å yngle! Men eg likar ikkje å møte nye mødre som introduserar seg med fortelje heile sjukdomshistorien til kreka sine. Ungar er allright’e dei, men eg slit ofte med foreldra. Eg er villeg til å påstå at dei som vel å ikkje formeire seg står høgare i kurs hjå meg. I alle fall på mine dårlegare dagar. Eg er ein stor drittunge sjølv, som hyler av fryd i leikebutikken, samlar på dokker (type creepy!!) og My Little Pony, som byrjar å glede seg til jul i august, og som lever i si eiga fantasiverd 90% av tida. Og eg er full av merkelege innfall og sjuke idèar. Ofte ristar folk på hovudet når dei får eit innblikk i kva som foregår på innsida av skallen min. Det er ikkje vakkert. Men sjølv om eg meinar at det er heilt okay å ha sex med andre enn kjærasten sin, så lengje kjærasten veit om det og syns det er ok, eller at me lever i ein overformyndar-stat som legg opp til at det offentlege skal oppdra borna våre, så forlangar eg overhovud ikkje at nokon skal vere einig med meg. Ta meg berre for den eg er, og respekter meg for det. Så gjer eg det same tilbake.
Har eg sagt for mykje allereie? Det er overhovud ikkje unormalt.
