Så var det vel på tide med ein update igjen, etter langt om lengje. Det har vore nokre hektiske dagar, det er jaggu greit! Men no har eg fått tatt meg ein iskald dusj, kjøpt ei diger flaske pepsi max, og slengd meg på senga. Akkurat no er det på det kaldaste det har vore i Sydney sidan me kom, og trass i det silar sveitten.

No har det seg slik, at trass i at dei her på hostellet me bur rekamerar med at du får ein halv time internett når du sjekkar inn, og ein halv time internett pr. drink du kjøper, så har dei ikkje eit nettverk som er oppegåande. Dermed blir det ein kjapp og grei kladd på laptop’en, som forhåpentlegvis blir mogleg å få publisert ein gong i løpet av natta, om me tek kveldsmaten på McDonalds. Der har dei nemleg gratis internett til alle sine kundar. Snille Ronald ;op

Eg skal òg prøve å få delt opp det me har drive med siste tida i fleire kapittel, slik at folk slepp å sitje og skrolle gjennom ti tusen sider, fordi Lokkri har så mykje på hjarta.

Ein dusj var som sagt på sin plass, etter å ha trava kring eit forstad-område der solsteiken var verre enn i Sahara. Ærande vårt der var dyrehagen Featherdale Wildlife Sanctuary. Eit lite stykkje himmelrike for sånne dyrefanatikarar som meg!! Eg fekk kose med koala, ha ein lengjer og innhaldsrik samtale med ein kenguru, og ein svart kakadue-herremann prøvde å antyde til meg kor mykje han hadde lyst å bli med meg heim. Vombatane var dessverre heller lite interessert i å vise seg frå sine betre sider, så me fekk så vidt eit glimt av ein av dei i vaken tilstand, der ho (trur det var ei ho?) var på veg frå ei seng til ei anna. Herlege dyr.

I motsetjing til veldig mange andre dyrehagar her nede, var det ikkje så dyrt der ute i Blacktown, og ikkje var det så stort eller vanskeleg å finne fram til. Men den varmen?!

Og så hadde dei ein TJELD der! W00t?? Merkelegaste dyret å ha i ein dyrehage??

Kenguruar og wallabee’ar gjekk stort sett fritt kring på området, saman med emuar og ein del fuglar. Koala’ane sat i meir «opne» bur, og nokre av dei var tekne ut og hang og sov på nokre staurar, der folk kunne kome bort og bli teke bilete av attmed dei. Dei trekte ikkje ei mine sjølv om det glimta i blitzlamper frå alle kantar! Men då det gjekk mot stengjetid gjekk me tre tilbake til koala-avdelinga, og då var desse sjarmørane vakna til livet og var litt meir mottakelege for merksemd og kos.

Det var òg ein kenguru som budde vegg i vegg med koala’ane, som sette stor pris på alt av merksemd han kunne få frå folk kring seg. Og så likte han godt å bli klødd i nakken, så eg og han blei ganske fort BFF’s!

Eit anna nurk som gjorde stort inntrykk, var ei svart kakadue som held til i eit bur cirka midt i parken. I det eg gjekk forbi, kom han susande og sette seg i gitteret attmed der eg stod. Han bukka og laga lydar og var særs selskapssjuk! Og som dei fleste veit skal det ikkje så mykje til før denne dama lar seg sjarmere. Det var like før han blei med meg i kofferten heimatt!

Eg og Kristin gjorde eit forsøk på å få vaska klede no nettopp, sidan fleirtalet av klesplagga me har dratt med oss etterkvart er gjennomsveitta og har havna i den søte skitentøysposen til Kristin. Men ingen har sagt det skal vere lett å klare seg i det store utland! Etter å ha både prøvd og betalt OG fylt på vaskepulver på begge dei to vaskemaskinene som står oppe på taket her, innsåg me at dette nok var teknologi som låg eit par skritt framfor vår utvikling. Ikkje FAEN om den ville fungere! Lille Kristin blei sinna, og eg veit ikkje kor lurt det faktisk er å protestere når ho kjem i det lune! xD

Reine klede blei det i alle fall ikkje, men i og med at me faktisk fann ein klesbutikk der prisane ikkje kosta det kvite ut av augo på oss, har i alle fall eg fått kjøpt inn nokre klesplagg så eg klarar meg til me snur nasa tilbake mot Melbourne og Geelong.

Solbrend er eg òg blitt. Eg prøvde å overtale jentene til å sjå litt mellom fingrane på eit av bileta eg tok idag, og innrømme at eg hadde fått bittelitt skilje akkurat mellom den raude brystkassa mi og dei kvite puppane. Men nei, Kristin stod på at det nok meir raudt enn brynt, uansett kor mykje godvilje ein la til.

Heldigvis er det mest raudt på skuldrane. Ellers er eg framleis ganske så bleikfeit over det heile. Eg satsar på at det kjem seg dersom me faktisk klarar å kome oss på playa’n i morgon!

Dagane i Sydney har vore alt anna enn keisame. Me kom hit på torsdag, og landa på flyplassen etter at mørkret hadde lagt seg. Eg hengde meg stort sett berre på dei to driftige damene som leda an, i og med at dei er særs organiserte på dei fleste områder. I’m just in for the ride (and the fun). Litt tog og litt buss, og brått stod me på Town Hall og leita etter rett rettning til The Strand Hotel, der me etter planen skulle bu denne veka.

Det viste seg ikkje så vanskeleg å finne når alt kom til alt, men det som møtte oss var kanskje noko litt anna enn me hadde venta. Ein pub.

Annonsørinnhold

Vårens kuleste sneakers til henne

Sjølvsagt virka det litt pussig, så me leita etter ein annan inngong. Me fann den «bak» pub’en, men det var ingen resepsjon å sjå. Etter litt fundering, oppdaga me at her skulle ein faktisk henvende seg i baren!

Javel, så gjorde me det. Der blei me møtt av ei forvirra blondine som ikkje kunne finne oss i systemet. Ho leita og leita, henta sjefen som leita meir. Me prøvde å forklare at det var ein skotte som hadde teke imot bestillinga, og i følgje han skulle alt vere i orden. Men nei; det var ingen Janne i systemet deira. Derimot greidde dei å spore opp ei Danne, som hadde reservert rom for tre…i mars.

Så stod me der då. Det var ingen rom ledige for natta, sa han i baren. Han som hadde teke imot bestillinga var der, drita kanon, og ikkje særleg til hjelp.

Vår kjære pessimist Kristin stod ute i gongen og passa bagasjen, med eit saleg «kva-var-det-eg-sa»-blikk. Sjølvsagt måtte det vere noko som gjekk gale!

Heldigvis fekk managaren ordna opp; fyrst skulle han prøve å finne oss eit nytt hostel, som han ville betale for. Dette viste seg ikkje å vere det enklaste i verda, men derimot skulle me få lov å bu på kvar vårt rom gratis for natta, og me skulle få eit 4-mannsrom berre for oss sjølve ut resten av tida me hadde booka for. Til redusert pris. Og som endå eit plaster på såret, fekk me kvar sin gratis pils (eller, Kristin tok vatn) medan me venta på å få sjekke inn.

Det einaste problemet var då at me skulle liggje med ein haug framande folk. Ein av oss ville havne på rom med 2 ukjende, ein med 3 ukjende, og den siste stakkaren måtte dele rom med 9 ukjende individ. Etter loddtrekning blei det Kristin. Ho virka så lei seg då ho trakk det kortaste strået, at eg tilbydde meg å byte. Det viste seg vel å merke å vere det smartaste valet eg gjorde så langt i ferien, for dei 9 eg budde med var særs hyggelege og rolege mennesker.

På det fyste rommet låg ein herremann i boxershorts og lufta lysken. I og med at Kristin akkurat hadde gitt meg eit lynkurs i det nedkjølande «stjerneprinsippet», som går på at ein skal liggje med spreidde armar og bein for å få nedkjølt hovudblodårene, knakk både eg og ho saman i latterkrampe etter å ha observert liggjestillinga til denne karen. Lyskemannen.

Det andre rommet hadde sauna-temperatur.

Eg derimot, vakna relativt frisk og opplagd dagen etterpå, og tusla meg inn på felleskjøkenet for å møte dei to andre klokka 8 neste morgon. Eg fekk selskap av ei kakadue som hadde vagla seg utanfor kjøkenglaset.

I baren/resepsjonen prøvde ein fyllesjuk skotte å sende oss på endå ei natt til på kvar vårt soverom, men det ordna seg. Me havna der me skulle til sjuande og sist.

Menneska her i byen er av det orginale slaget, det er jaggu greit. Dessverre har eg ikkje tid til å oppsummere den tannlause friaren min, og den tannlause aussien på toget, den topplause rotekopp-dama og padlemannen. Det får me ta i neste innlegg!

Da kom eg omsider online for nokre augneblink! Faar smulane av tid etter at jentene mine har faatt surfa og leita og herja og ordna! Men det viktigaste er jo at eg kan gje ein lyd og sei (til mor og kadl) at det staar til liv, og at eg kjem sterkare tilbake med eit skikkeleg blogginnlegg neste gong eg er paa McDonalds!

Bilete kjem og daa! Massevis!! (hurra?)
BRB!

Annonsørinnhold

Vårens kuleste sneakers til henne

Ikkje at det på nokon måte kan samanliknast med regnbygene heime i Bergen og omegn, men nokre dråpar kom då ned frå oven idag. Eg måtte ut og “prøve” regnet litt; det var vått her nede òg. Knapt nok.
Medan dagen så vidt er i gong der heime, gjer me oss klare for å ta kvelden her. Kristin har alt funne senga, og Janne har funne dusjen. Og kvar andre plassar enn framfor data’n finn ein meg?

Vèret har vore fantastisk, og eg har marinert meg i solfaktor 30. Så langt er eg framleis kvit som rømme, men eg har faktisk litt håp om å skifte litt farge her nede! (håpar den kommentaren ikkje ga nokon heime varige mèn!) Kristin har ikkje vore vidare nøygd med klimaet, og det er så utruleg facinerande å vere på “den andre sida” av den situasjonen! Eg er jo vanlegvis den som forbannar solskin og varme, men av ein eller annan merkeleg grunn syns eg ikkje det er så ille når eg sjølv har vald det! Heime kan det regne og snø året rundt for min del, men her nede er det faktisk digg med varme! Kristin er ikkje like einig, og har hoppa frå skugge til skugge mesteparten av dagen.

Fotoapparatet mitt har vore med på sightseeing idag, men det var verre å få det inn i bloggen i rett rekkjefølgje, så me får ta det som det kjem.
Dagen har me i alle fall tilbragt i Geelong, med eit minibankkort som framleis var like lite samarbeidsvilleg. Eg prøvde kvar ein minibank som var å spore i byen, men hellet uteblei.

Annonsørinnhold

Lag mat ute- her er utstyret du trenger

Fyrste stopp på ruta, var i eit lite stykkje himmelrike for min del. I utstillingsvindauga stod denne karen og helsa oss velkomen, og slike som meg kan då ikkje gå forbi vidare utan problem. StarWars og WoW-effektar og Living Dead Dolls og KryptKiddies og….Eg har ikkje ord. Noko seier meg at eg blir nøydd å ringje heim og be om forskot på bursdagspresangar mot slutten av ferien!

Neste stopp blei frukost. Me fann oss ein koseleg liten pannekake-krok på eit kjøpesenter, og Janne var snill nok til å låne meg nokre kroner for å få mat i skrotten. Hawaii heitte denne stasen, og var fylt me: d kylling og ost og ananas og bacon. Nomnomnom! Janne bestilte dessert i same slengjen, og serveringsdama kom siglande med eit FJELL av ein rett: Pannekaker med vaniljeis og jordbær og andre bær og vaniljekrem. Heldiggvis for oss andre, har Janne sine begrensningar, og delte villeg med oss. Eller mest meg. Eg er alltid behjelpeleg når folk ber om assistanse til å fordøye desserten sin!

Når kaldblodige vikingar kjem over palmetre på gata, blir følgjet augneblinkeleg oppstil og avfotografert. Kristin gjorde her den skremmande observasjonen at edderkoppar gjerne lever på slike plassar. Derav den litt elegante peikestilen.

Frå eit kjøpesenter til eit anna. Og når dei faktisk har butikkar med slike celebre namn, så dokumenterast dette. Ikkje at eg trur noko av det innanfor (herreklede) falt i smak hjå denne dama, men eg har i det minste eit bilete som dokumenterar…eh, ting.

Vel heime sette me i gong planleggjinga av morgondagen og dagane framover. Det blei bestemd at me droppar Canberra. Sydney lokka meir, sidan spøkelsesturnèen dei adverterte om på nettet ikkje var tilgjengeleg før i mars. Dermed snur me snuten mot storbyen i morgon, og kryssar fingrane for at hostel’et me til slutt landa på har ein overkomeleg standard. *fingers crossed* 

Etter nokre timar i dei utruleg fine, men dog så upraktiske, Emily Strange-skoa mine, verkte dei fleske musklar og områder under knea til det ekstreme. Eg hadde planlagd å kjøpe meg eit par sandalar når eg var her nede, men det skulle vise seg å vere noko til oppgåve! Eg tråla kvar skobutikk, men det einaste som var å spore var flipp-floppane dei her nede kallar “thongs”. Til STOR forvirring for oss nordbuarar, som forbind det med meir…hm, minimaliserte klesplagg. Men til slutt kom eg, med stor hjelp frå Kristin, over desse her, som viste seg å vere både Mekka og Nirvana for såre føt. Så då kunne turen halde fram! 
For ordens skuld er thongs flipp-flappar med “feste” mellom stortåa og tåa ved sidan av, noko som garantert gir deg nokre fantastiske gnagsår mellom tærne. I alle fall for sånne pusefotar som denne dama er velsigna med. 

Når ein fyrst har fått eige rom, og har klart å rote det til på rekordtid, så bør ein kanskje vise det fram. Standaren for studentbolegar er overraskande høg her nede, og eg har fått tildelt dette rommet. Eg klagar overhovud ikkje; eg vurderar nesten å flytte inn her hjå Janne og Janet!! Janet er då roomien til Janne, og ei fantastisk herleg og sprudlande jente! :o)

Og så lysbrytarane her nede! Dei er så små, og heilt umoglege å finne! Det fekk eg erfare då eg vakna midt på mørke natta og ville ut og strø. I jakta på lysbrytaren feilrekna eg fullstendig lengda mellom senga og veggen, og gjekk med eit brak i kofferten, før eg famla meg fram og braka inn i veggen. Og så fann eg lysbrytaren omsider. Dei har til og med ein knapp du må trykkje på for å få straum i stikkontaktar og lysbrytarar! Eit merkeleg folkeslag, desse aussie’ane.

Som sagt er standaren høg. Dette er kjøkenet til damene som held til her! Det er noko anna enn minihybel-studentbolegane heime i Noreg! :O

Så tilbake i den geniale butikken som eg skal ruinere meg i. Sjølv om det klør i lommeboka, kjem eg nok neppe heim med verken Darth Vader – eller Yoda-ryggsekk! Men blid og nøygd poserar eg gjerne saman med dei!

Kristin konstanterte at eg ikkje endrar meg uansett kor langt ut i verda eg reiser. Data’n og blogge-kløen held seg godt ved like. Legg og merke til skotøyet eg har drege med meg nedover! xD

Eit lite utdrag av NOKO i den geniale butikken. Det blir nok fleire bilete derifrå, av alt eg ikkje har plass til i bagasjen, og skal tråle eBay etter når eg vinn i LOTTO!!

Desse trefigurane pryda strandpromenaden i Geelong, og var visst obligatoriske fotoobjekt for ein kvar turist. Og som turistar må ein følgje reglane. Det blei med desse karane. Me var sårbeinte og kokte i toppen på dette tidspunktet, så turen held fram på jakt etter middag (kylling. Bombe?) og go’sko til moi.

Kristin er flink turist som knipsar bilete av meir turistiske motiv. For å verkeleg vise at eg er på ferie, stal eg nokre bilete frå hennar kamera, sidan eg tydelegvis er meir detalje-freak og tek bilete av lysbrytarar og anna rart.

Så var det å pakke koffertane igjen, og setje kursen mot Sydney. Etter å ha oppdatert seg litt på nettet, virkar det som om dei fleste hostel’ane er under kakkerlakk-domene. Så lengje eg slepp edderkoppane, er eg eigentleg nøygd. 
Bankfolka er i alle fall kontakta for andre gong, i håp om at minibankkortet no skal vere brukande i Oceania. La oss no ENDELEG håpe at ikkje alle som er ansett i Sogn og Fjordane Sparebank er inkompetente? ;op
Korleis det blir med updates frå meg dei næraste dagane gjenstår å sjå. I motsetjing til heime, er gratis internett i følgje Janne luksus her nede, og eg er usikker på kor mykje tid og krefter, og ikkje minst dollar, eg vil invistere i å få blogge! Eg skal jo ruinere meg når eg returnerar til den gøyale butikken her i nærleiken!
No worries. Det meste ordnar seg for snille jenter!

Eg trur eg aldri har følt meg så rein som eg gjorde då eg omsider sette føtene på australsk jord, og fekk kome heim til Janne og dusje!! Eg var rett og slett seig frå ytterst til innerst!
Sidan eg utruleg nok greidde å sove cirka 80% av turen nedover, var eg uforskamma opplagd då dei andre to ville sjangle i seng. Oppdatering av bloggen stod på programmet, men det skulle jo då vise seg at Janne, som sat på kodane til nettet, var djupt i draumeland eller omegn, og det blei dermed kryssord på sengekanten før eg kraup under dyna og sovna til <chirr chirr> lydar frå små eksotiske insekt ute i Australianatta.

Turen nedover gjekk så godt som knirkefritt, om eg sjølv skal sei det. Kristin har sikkert sin eigen versjon av historia, men den overlet eg til ho å blogge om. Ingen har vel sagt at det skal vere lett å vere fanga attmed Lokkrisen i over eit døgn, fordelt på minimal plass?
Me startar før take-off i Bergen:

Annonsørinnhold

Stort salg: Opptil 70 prosent på fritidsfavoritter

THE BITCH IS SLEEPING må vere med. Surpromp-pose med rooooosa sovemaske! xD
Bergen-Oslo gjekk på skinner. Stolt som ein hane trippa eg av landgongen (luftgongen?) i Tigerstadens Utkant, og marsjerte kring på flyplassen for å hamstre meg noko fòr i form av ein knusktørr baguett, pepsi max og kryssordpenn. Bladet hadde eg allereie kjøpt på Flesland, utan å ofre det ein tanke at eg hadde fint lite å bruke til utfyllinga.
Kristin sitt fly var forseinka, og det blei lang ventetid i restauranten til Peppes, akkompanjert av ein snorkande herremann på tvers over benkane i bakrunnen.
Så sjekka me inn bagasjen.

in

Det var stor skilnad på min og Kristin sin bagasje! No er vel og merke min koffert mindre enn halvfull, men dette er dama som har vore ute ein uvèrsdag før, og oppdaga at her trengst det meir plass på vegen heim enn på vegen dit!

st

Kristin kjøpte toast, for å døyve den verste frukostabstinensane. Eg hadde framleis baguetten i halsen (rett og slett fordi så tørt brød ikkje glir stort lengjer ned av seg sjølv) så eg stod over. 
Så var det inn på flyet, og avgarde til Sverige. 

I Sverige var det på høg tid med lunsj, og i god tru var det dette som havna på min lunsj-tallerken. Det er ikkje noko eg anbefalar for andre levande individ: Dette var då rett og slett KAKE med salt pålegg! Gah, eg greidde å tvinge i meg litt over halvparten, før kvalmen var på topp, og resten fekk liggje i fred. Men pepsi max’n var god!

Og så var det over på QatarAir. Dette måtte fotograferast, for det er faktisk eit 5-stjerners flyselskap (!). Etter å ha vore på farten sidan klokka halv 5 om natta, var det godt å kome ombord og sige ned i setet for å sove, Kun avbrote av matpause etter matpause. Og maten var GOD! Slå den! GOD flymat? Sal opp ein gris til meg, er du snill, ‘cos I wanna fly!

Og sånn berre for syns skuld, var det meste teksta på arabisk i tillegg til engelsk.

Så var me i Quatar. Landet der folk spring etter deg for å yte service, og ingen vil sjå visumet ditt. Kristin var så som så nøygd med temperaturen, og medan eg kledde av meg eit par lag, slengde ho på seg skjerfet og fann fram strikketøyet. Til opplysning er strikkepinnar lovleg å ha med på flyet, men ikkje fortel det til nokre potensielle kaprarar! Før du veit ordet av det står dei og truar deg til å kræsje inn i Eiffeltårnet med strikkesettet. Hm.

Eg fann fram kryssordet.

Å gå gjennom sikkerheitskontrollen i Qatar var ei opplevjing av dei sjeldne. Alle andre kontrollar eg hadde vore igjennom, hadde dei krevd at eg skulle ta pc’en ut av sekken, og skoa skulle av. Det kom jo ikkje som ei bombe at Lokkri reiser til varmare strøk i fòra støvlettar med metallbeslag.
I Qatar derimot, prøvde eg å lirke data’n min ut sekken, men blei stogga av ein småleg stressa liten kar som veia med armane og prøvde å forklare meg at data’n kunne bli nedi der. Ikkje var det ein kjeft som reagerte på at det blinka og lyste og peip som eit tivoli kring meg då eg vandra gjennom porten. Dei vinka meg vidare. Kanskje dei ikkje føler noko trong til å vere like overparanoide der nede, som de me i vesten har utvikla?

Så kom me ombord i flyet igjen. Nytt fly med betre seter, betre tv og endå betre mat! Eg kom meg igjennom Paranormal Activity 2 og Fantasia mellom høneblundane, men sove mest heile vegen nedover. At sovestillingane kanskje ikkje var dei mest ergonomiske, kjenner eg i hovud, skulder, kne og tå idag. 
Det beste av alt var vel at eg, i jakta på den forsvunne hovudputa mi, greidde å setje armen fast mellom vindauga og setet. Bom fast. Uansett kor eg vrei og drog, sat eg like forbanna som limt fast. Det var like før Kristin måtte påkalle assistanse, då eg på mirakulaust vis greidde å rive armen opp og fram. Jiiz, det hadde jaggu blitt drama om flyvertinnene hadde vore nøydd å kome og SKRU av setet for å få meg laus?!

13 timar og litt til seinare, landa flyet i eit mørkt og klamt land. 
-Eg mislikar vèret her allereie, var eit av dei fyrste sitata eg kunne merke meg frå Kristin. Janne stod og venta på oss med solhatt og flippflopp’ar utanfor, og så var det å jogge avgarde til tog og buss. Der fekk eg òg erfare at det er ikkje alltid økonomien er samarbeidsvilleg når ein er på tur, for minibankkortet mitt var ikkje brukande ein plass. Eit par telefonar seinare, trudde eg at eg hadde fått opna det, men eg er framleis like fattig, for heller ikkje idag var det nokon pengar å få ut. Sidan det no er blitt morgon oppe i det kalde nord, skal eg straks prøve å ringje banken igjen. Det er rimeleg kjipt å måtte låne peng i hytt og pine hjå dei stakkars jentene mine her!

Visumet som eg sleit ræva av meg for å få printa ut, var det derimot ingen som ville sjå! Sløve aussies. Her krev dei papir på det meste, men sjå det skal dei ikkje! Humbug.

Ingen edderkoppar er observert, vèret er klamt og varmt og eg har fått pepsi max i kjøleskapet. Livet er slett ikkje så verst down under! 
Dagen idag har me tilbragt i Geelong; ein såkalla småby her nede. Hah, kyss meg der sola aldri skin. Det er nesten så me ikkje treng å farte til Melbourn og Canberra og Sidney. Dei har jo ALT eg kan ynskje meg ein time unna her!!

Men resten av den story’n tek me seinare. No skal tørsten sløkkjast, og Kristin skal ta runden sin på data’n min her. Eg skal prøve å leite opp den kjølegaste plassen i huset og slå meg ned der.

Haha, dårleg humor skal ein ha. 
Eg sit akkurat no 10.000 meter oppe i lufta og bloggar. Det er jaffal ein ting eg aldri har gjort før! Snuten er snudd mot Australia, med landingar i hytt og pine undervegs. Med laptop, Det er òg ei ny erfaring, sidan eg mest av alt er eit stasjonær-pc-menneske.

Døgna har eg òg gjort. Og no sit eg på fly aleine for fyrste gong i mitt liv! Det føles stort. Å nesten greie å bli 30 før eg omsider vågar slikt noko aleine! Felte nøyaktig tre tårer då flyet letta. Gjennom tåresløret skimta eg Bergen forsvinne som ein enorm lysfest. Det var nydeleg. Eg har aldri tatt fly når det er mørkt heller! 
Eg har kjøpt meg kryssordblad, men oppdaga at eg manglar blyant. Viskelær, som eg var sikker på at eg hadde gløymd, hadde eg tydelegvis greidd å hugse. Jiiz. 
Ellers er alt med. Eg følte meg særs lita då eg kom ruslande opp til sikkerheitskontrollen på Flesland, og blei send tilbake fordi eg har nagler på skoa. Og hadde gløymd å ta pc’en ut av sekken. Men ein lærer så lengje ein lever; eg hadde ingen aning om at pc’ar skulle sendast gjennom for seg sjølv? ;op 
Eg må ha sett rimeleg bortkomen ut, for vaktane var både smilande og hjelpsame!

Og så kom eg hit då, omsider. Med klump i halsen, fordi eg allereie saknar gubbelusken min og dyra mine og alle dei fine folka mine. Alle som prøver å overtale meg til å reise til utlandet og studere, kan ta seg ein bolle. Det SKJER ikkje at eg reiser frå alle eg er glad i så lengje!!

17 minutt igjen, så er eg i Oslo. Eg funderar meg gul og blå over kvifor eg har sverga til tog og buss for å kome meg austover i alle år, Makan. Dette tek jo kortare tid enn ein handletur på Rema! Litt skumlare, vel å merke, men like fult.,

I det fjerne kan eg sjå soloppgongen no. Svakt blått og gult lys i horisonten. Verda blei brått både nydeleg og lita her oppe!  
Fleire oppdateringar blir det nok ikkje frå meg no, før eg er vel framme i Australia. Og då kan det jo hende eg har kome så langt i prosessen at eg har fått knipsa nokre bilete òg?

Ha ein fantastisk dag alle saman!