Optimalt er det ikkje heilt endå, vel og merke. Stakkars Frost er litt halshogd på skjermen til stasjonær-pc’en min, og på laptop-skjermen forsvinn namnet til Pixie. Men I’m getting there!
Kom heim til ein Dùnedain i dag, som køyrer Hostel-maraton. Skrekk-entusiast til trass; tortur-porno er IKKJE mi greie. Så han får kose seg på eigahand, medan eg mekka pannekaker og plasserte rompa mi framfor pc’en. Like etter var han byrja med å snu opp ned på vasken på badet. Bakdelen med å ha ein mann som er forfengeleg: Av og til ryk perlearmbanda deira, og perlene tettar vasken! xD Neidå, er det ein ting karen min ikkje er, så er det forfengeleg. Men han kler seg bra, i det minste! 😉
Timeplanen tettnar til framover, så eg skal freiste å skrive litt nokre dagar i veka. Eg treng det. Det har vore nok gaming på meg siste månadane. Flink jente, gjere vaksen-ting! Over og ut!
Jiiz! Det skjer så masse for tida! Og no går eg inn i ei av dei mest hektiske vekene på lengje, ganske snart! So wazzup? Vel, fyrst av alt fekk prosjektet til Tommy og underteikna, kortfilmen “Min Elskede“, stønad frå NFI og Vestnorsk Filmsenter!! It’s ON ppl!! Til hausten blir det film, og den skal bli så hinsides bra at eg allereie no har lov å vere i overkant stolt! Hell yeah! Så, ein del arbeid der.
I dag har eg vore hjå dyrlegen med Pixie og sjekka gebisset hennar, og veterinæren var særs nøygd med den perlekvite tannrekkja til beibisen min. Vel, det vetle ho har igjen av den. Pixie har litt kinesisk nakenhund-issues med tennene, i og med at ho aldri mista mjølketennene sine. Så ho har under halvparten av det normale antalet tenner igjen i kjeften! Men ho klarar seg fint, og dei ho har blir pussa kvar kveld, til hennar store irritasjon. Tannpuss er IKKJE gøy, så det resulterar i at eg og Dùnedain må sitje og halde ho og syngje fine songar til ho for å få ho gjennom traumaet. Kvar. Bidige. Kveld. Men det er verd det. (ikkje spør Pixie; ho vil garantert nekte for det!)
Fysioterapeut-timar, by-tur med Ida, Jokke, BK og Rolf Eirik, bilkøyring (jepp, eg prøver igjen!!), husvask, filmprodusent-møter, jentetur på by’n med Wenche….Det har som sagt ikkje mangla på ting i avtalebokji mi. Førre helg snudde eg og Wenche verda på hovudet. Eller i det minste by’n. Drog med oss ein random nordlending heim på nachspiel, skremde tydelegvis livet av han, og så hoppa han i ein taxi heim. Og så vidt eg hugsar, er BrukBar sin drink “Selfie” knallgod!! Sånn mental note til meg sjølv, så eg hugsar at eg skal kjøpe den neste gong eg havnar på by’n. Denne helga blei det berre ein tur på Finnegan’s med Ida, som var så flink å kome innom hovudstaden på Vestlandet. Der fann me ein brisen BK, ein debatt-klar Jokke, og ein snill Rolf Eirik som svippa oss heimatt tidleg på natta. Ida var kjip og bestilte billettar sørover tiiiidleg på morgonkvisten dagen etter, så me måtte avrunde (etter mitt syn) noko tidlegare enn eg følte for! 😉
Fine nerdane mine!!
Men me hadde ein herleg kveld like fult. Blei litt mange pils, og BK sa så passande då han såg meg for fyrste gong på over eit år: -Og du; du ser meir Ina ut enn nokon sinne! Jokke spurde derimot kvifor i alle dagar eg hadde fjerna alt håret, og la til han syns eg var masse finare med langt, oskeblondt hår. I beg to differ.
Eg skal vere flinkare å oppdatere framover. Trur eg. Det har seg gjerne sånn at når eg får meir å gjere, disponerar eg tida betre. Og sundag er fyrste gong i jobb igjen på eit halvt år! Det skal bli digg. Eg er lei av å vere halt, og no fungerar kneet greit, stort sett. Jippi! Og vidare har eg full timeplan, så det blir mindre sløving og meir effektivisering. Basta bom. *krysse fingrane*
Kva gjer ein på når ein ligg på sofaen med ein fullstendig bedøva fot på venstresida (myggstikk. Eg dempar dei med lokal-bedøvelse….) og ein halvvegs fungerande fot til høgre? Glor på stand-up. Og til dei som lurer på kvifor eg ikkje ligg ute i sola og nyt vèret: Dùnedain tok solkremen min med seg til Austevoll. For å dykke. Jævlig med sol nede på havbotn, har eg høyrd?
La oss no sjå litt på fenomenet “kvinnelege komikarar”. For eg klarar ikkje heilt den sjargongen. Klart, det finst morosame damer! Eg berre….kjem ikkje på så veldig mange i farten? Samanlikna med antal menn, vel og merke. Eg kan ramse opp sikkert hundre menn som driv med stand-up som får meg til å le så eg tissar på meg! Blant favorittane kan eg nemne Eddie Izzard, Dagfinn Lyngbø, Fluffy, Robin Williams, John Oliver….(okay, sistnemnde er vel meir talk-show host, men eg tissar, eg tissar!!)
Men no har eg då freista å kome gjennom tre kvinnelege moroklumpar, sånn på rappen. Eg starta med Amy Schumer, og blei flau. Så køyrde eg på med Tig Notaro, og kjeda meg. Så runda eg av med Amy Wong, og følte det var noko der, men det traff ikkje heilt blink hjå meg.
Personleg tykkjer eg desse tre damene er i heilt ulike båsar, og utøver heilt ulike former for komedie. Dei er sjølvironiske, joda. Men det blir ikkje like morosamt som når karane gjer det! Kvifor? Fordi dei er så forbanna sinte!! (ikkje Tig. Trur eg. Gudane veit; det gjekk så sakte i svingane der at eg duppa av….) Eg får kjensla av at når damer utøver sjølvironi, blir det ein sånn: -Dette er grunnen til at eg hatar meg sjølv, og kvifor alle damer bør hate seg sjølv, og derfor er det morosamt! Menn tek det meir i rettning: -Joda, så er eg ein liten tjukkas med altfor store øyrer, men det er no arti’ lell! Ikkje kjenner eg meg igjen i det dei pratar om heller. Innimellom føler eg nesten at dei berre freistar å vere eklast mogleg for å overgå gutta-boyz sin prompehumor: -Ooooh, sjå på meeeeg! Eg kan snakke om bæsj og analsex og korleis musa mi har utvida seg fordi eg har pult altfor mange mannfolk! Cheers luv, men det blei litt TMI for min del, skal eg vere ærleg. Og eg er ikkje ein gong kjend for å vere vidare prippen akkurat; eg snakkar veldig rett frå levera sjølv! Dei som kjenner meg veit at både skitne vitsar og sex-prat sit ganske så laust hjå meg. Men eg er ikkje interessert i å høyre korleis dei enorme fitteflappane til morrodama redda 12 personar frå eit skipsbrot då dei spende dei opp mellom to palmetre og seigla tilbake til fastlandet!?
Eg har fundert på om det kanskje til sjuande og sist kjem til at eg ikkje er ei “normal” jente, som ville stilt i høge hælar og miniskjørt, med perfekt frisert hår og knallraud lepestift dersom eg hadde stått på scenen og freista å gjere stand-up. All cred til damene som vågar det; eg hadde ikkje våga sjølv! Men eg hadde nok trappa opp i haremsbukse og ein topp med noko nerdete greier på. Mannfolk stiller jo særs gjerne i dongeribukse og t-skjorte, utslitne joggesko og eit ølglas i neven. Showet mitt hadde nok dreia meir i rettning Eddie Izzard sin humor, og i glaset hadde det sannsynlegvis vore tequila.
Eg ler av teite nerdereferansar og tørr humor. Gjerne sånn som grensar til så teit at ein ikkje heilt veit om ein skal le eller grine. Ordspel og sarkasme.
Så enkel er eg. Om nokon kan anbefale skikkeleg herleg-teite damer som har matchande humor, så tek eg gjerne imot tips! Hadde vore kjekt å få servert litt magemuskel-trim frå den kvinnelege delen av befolkninga òg!
Soundtrack: Lordi – Nailed by the Hammer of Frankenstein
Stemmer det at det ikkje er mygg på Island?! For i så tilfelle vurderar eg STERKT å melde flytting!!
Eg har ei fortid der eg overhovud ikkje kunne fordra sol og sumar. Pussig greie det der med hardbarka gothar/vampar. Eg har gjort det til ei freelance-karriere å tilby meg sjølv som samanlikningsgrunnlag for alle som trur dei ikkje får farge i sola; eg blir ikkje brun. Eg kan halde meg kvit som eit laken, eller raud som ein hummar. Ingen mellomting. Pr. no kan eg framvise eit ganske heftig skilje, men når eg då samanliknar farge med Dùnedain, innser at eg lenar meir mot griserosa enn nøttebrun. Når alt kjem til alt, så gjer det ingen verdens ting heller. Eg er unik, akkurat som alle andre, og ganske stolt av å vere rar, både mentalt og fysisk! ^^
Derimot har eg blitt ganske glad i sumaren! Sjølvsagt likar eg den betre når eg ikkje går på krykkjer, med sting i kneet og ein nyleg overlevd urinvegsinfeksjon. Det følgjer nokre utfordringar med midt i badesesongen, for sånne badenymfar som meg! Men pytt-pytt. Det er andre ting eg kan gjere i finvèret! Liggje i hengjekøyen, plante i hagen, pynte ute og ete masse-masse meir is enn det som er sunt for diabetikarar! Det er derimot EIN ting som lagar skår i gleda: Myggen. Normale individ får eit myggstikk, klør litt, og går vidare. Eg havnar på dødsleiet. Nei, eg er ikkje allergisk (så vidt eg veit), men om myggen stikk meg på beina, klør eg så hinsides at eg held på å døøøøy!! Andre plassar på kroppen reagerar relativt normalt, men beina? Det er eit eige kapittel. Og ikkje hjelp det at eg tydelegvis er ein vandrande dessert-buffèt for blodsugarane!! Dei elskar meg! Eg er sikker på at det heng posters av meg på eit kvart mygg-tenåringsrom i verda! Det kan virke som om eg går både Justin Bieber og Rihanna ein høg gong i det kjendisuniverset der. Dessverre. Og når det er varmt og klamt ute, klør det endå meir. Mitt beste triks så langt har vore å smørje stikka med sprit og aloe vera, og det hjelp i eit begrensa tidsrom. Men så er det like ille igjen. GAH! Medan andre sjekkar skapet og tittar under senga etter busemannen, saumfèr eg rommet etter mygg før eg legg meg. Ikkje at det hjelp; eg er nøydd å sove med ope vindauga, og då kjem dei snikande for å forsyne seg likevel. Nokon burde byrje å tene pengar på meg; eg kan følgje folk kring i verda, og dei er GARANTERT å sleppe myggstikk. Eg tek dei alle saman.
Utover det skal eg ikkje klage. Men noko må då eg òg ha å gjere i sumarvarmen?
Forglemegei i Bergen sentrum!
Eit søt lita mu eg helste på ute på Herdla <3
Frost og Fimbul; to karar som føler dei er på heilt feil side av vindauga i varmen!
Soundtrack: Bob Marley & The Wailers – No Woman No Cry
Det er SUMAR i Bergen!! Eg har fått blomar i hagen, stønad til å lage film, hengjekøye på altanen, ny sveis og ein helvetes urinvegsinfeksjon.
Det ville vel ha grensa til noko småleg unormalt dersom eg IKKJE hadde hatt noko å klage over, vil eg påstå? Men rett etter 17. mai kunne eg skilte med både feber og intens mage-au. Kvalm var eg òg, så formen var overhovud ikkje der eg hadde planar om at den skulle vere, no som kneet mitt byrjar å bli samarbeidsvilleg igjen. Plaster og bandasjar er vekke, og eg tuslar kring utan krykkjer innandørs. Bakkar og trapper er framleis ein utfordring, samt det å gå lengje. Å gå nokon plass med meg er som å ha med seg ei gamal bestemor som slit med gikt og dårleg lårhals; brått sukkar eg berre tungt og annonserar at nærmaste benk ser høgst innbydande ut. Dùnedain har til informasjon vore verdas mest fantastiske sjukesyster. Samt hushjelp, gartnar, vaktmeister, kokk og hundepassar. I owe him big time!!
I tillegg går jo faktisk ting i min rettning; offisielt er eg no filmprodusent. Sånn på heilt skikkeleg og ordentleg. Med ansvar for schumle budsjett med fleire nullar bak tala enn det som er sunt å setje meg til å halde styr på. Men ingen skal kome og sei eg ikkje tek ein utfordring på strak arm! Så til hausten blir kortfilm-prosjektet Min Elskede endeleg realisert, og eg er hinsides gira og klar!! Manuset til Tommy er både sterkt og rørande, og eg har verkeleg tru på denne filmen blir noko av det beste eg har vore med å lage til no! Filmfestivalar på verdsbasis må berre stålsetje seg; I’ll be coming around anytime soon!! ^^ Og tek gjerne med nokre prisar heimatt! (strengt tatt er det vel regisøren som får nytte godt av det, men det er litt stas å skryte på seg at eg har vore ein del av ENDÅ eit prosjekt som får internasjonal merksemd! Så, kryss fingrane!!)
Men, ja. Det er sumar i landet, og eg både plantar og haustar. Plantar i hagen, haustar på toppen! Etter x antal år med bleiking og farging og diverse anna usunn slitasje på dei stakkars bustane eg har på toppen, så gjorde eg like gjerne kort prosess:
Ups! Kva har skjedd her!?
Det er føkkings amazing. Det tek fem minutt å dusje, og null stress med styling! Berre tørk-tørk-tørk og ready to go! Det er berre 3-4 dagar sidan eg klipte det ned til cirka 1 millimeter, og eg trur allereie det har vokse ut att 3 eller 4!! Men no skal eg spare til langt. Freiste å ikkje kjøpe inn meir cray-cray colours, og la håret mitt vere. Flink meg.
Og sånn til sist, før eg byrjar på eit av alle dei andre ørten prosjekta eg freistar å halde kontroll på for tida, så visar eg fram hagen min. Eg er stolt. Grøne fingrar skal eg ikkje skryte på meg å ha, men ingenting har daua foreløpig! Bank i bordet!
Dei kunne kome inn og sei dei skulle lage puslespel med slegge av kneskåla mi, men det var til sjuande og sist veneflonen som ga meg i overkant høg hjarterytme og hyperventilasjon!!
Nydusja, men blotta for sminke og piercingar…Hæsjtægg: No filter what so ever. Og på veg mot nye eventyr.
Det blei ikkje så mange timane søvn på meg i natt. Operasjon og narkose? Bring it on. Men veneflon? Oh, please God spare me. Trass i at Dùnedain hadde bursdag, via han dagen sin til å hengje på Haukeland med eit tappert smil kring munnen for å passe på meg. Sånn bortsett frå at han cruisa ein liten tur på nærmaste kiosk for å trykkje i seg to soft-is.
Eg var derimot på plass med (etter forhalda) godt mot, 20 minutt før eg skulle. Krykkjer, bok og tøflar; check. Staben ved ortopedisk var særs facinert over tøflane mine, som eg stolt introdusert som lukke-tøflane. Og jaggu presterte dei godt i dag. Eg fekk verdas herlegaste sjukepleiarar innom meg, som svarte på alt av spørsmål eg måtte sitje med, trøysta og roa nervene mine, og var berre heilt fantastiske. All hail the AWSOMME crew!! Og den biat-chen som var på Voss og presterte å få meg til å grine midt på natta med å skjelle meg ut der eg låg i halvsvime kan fuck off and DIE! *fnyse* Whole other story.
Verdas tøffaste tøflar og lesestoff under varm dyne <3
Eg fekk bedøvelseskrem der dei skulle setje veneflonen, og beroligande for sjela. Så kom kirurgen tuslande, og spurde meg om eg var klar til å fjerne menisken….!! Han humra då kjeven min gjekk i bakken. -Hæ? Fjerne?! – Ja, worst case scenario. – Kva konsekvensar får det?! – Du mistar jo dempinga i kneet…. Og eg såg for meg ein Lokkri som aldri får svinge seg på dansegolvet igjen. Hjarta mitt sokk ti hakk.
All creamed up ‘n’ nowehere to go!
Nokre attention-whores er supergode skodespelarar on cam. Eg freista sjå tøff ut, men mista all piff rett før kamera gjekk av. Dis is real fear, ladies & gentlemen.
Eg blei preppa etter beste emne; fekk fancy sjukehustruse, nattskjorte, badehette og plastposar på fotane. Og ikkje minst ein utvaska, blå slåbrokk som hadde sett sine betre dagar. Alle piercingar var ute, og eg følte at nasa mi brått var stor som ein kålrabi, sjølvmotseiande som det måtte høyrast ut. Eg føler meg både naken og bortkomen utan ringar i nasa!! Lærte meg òg kvifor piercingar må ut før operasjonar! Har alltid levd i trua at det var grunna infeksjonsfare, men det viste seg at det var grunna faren for brannskader fororsaka av noko av utstyret dei brukte! Jepp, så lærte eg noko i dag òg.
Så blei eg førd inn på operasjonsstova, som var både ljos og stor. Tre herlege sjukepleiardamer venta på meg, og sette veneflon på innsida av albogen (det gjekk ikkje; blodårene mine var for langt uti huda, og eg enda med ein snerten liten blåveis), før dei konkluderte med at oppå handa var nok best. Og eg fekk ei hand å halde i medan ei supersøt dame stakk. Det gjekk over all forventning! – No skal du få sove, sa dei. Framleis hand i hand med meg. Maske over fjeset, iskald iling i handa, og borte var eg.
Eg vakna rett etter, føltes det som. Damene var like smilande og blide, og lempa meg over i sjukesenga mi. Så sovna eg igjen. Då eg vakna hadde eg ein bedøvelsespropp i nasa, som var særs irriterande. I halvsvime meinte eg det var lurt å plassere den i motsatt nasebor, før eg duppa av igjen. Eg sov kanskje ein times tid til, før eg byrja å bli litt mindre zombie. Dùnedain dukka opp med softis-ande og rullestol, og kirurgen keik innom igjen for å informere meg om at dei måtte fjerne noko av menisken min, fordi noko av den hang og slang på sida av kneet, før dei hadde lappa saman det som hadde sprukke. Men eg har framleis menisk, så på sikt er det håp for nye moves blant disco-ljos og fargerike drinkar, atter ein gong! <3 Det blir då 6 veker på krykkjer, men no skal det i det minste gå framover, etter mine berekningar!
FERDIG! Ny forbetra versjon: Lokkri 3.2!
Eit Deli de Luca-isbeger med kvit sjokolade og cookies ‘n’ cream + 1/3 av ei baconpølse seinare, og sat me i bilen. Eg sleit med å halde augo opne, og Dùnedain måtte stoppe heile to gongar i vegkanten så eg fekk spy. Delikate detaljar. Men så var me heime. Smertestillande er no innteke for kvelden, eg har sove 3 timar på sofaen og fått servert fiskegrateng av go’mannen (snakkar om bursdagsmiddag….Men me får ta den att når eg klarar å gå meir enn fem meter. Han fekk i det minste presang av meg! Ny hettegensar, halsband, armband og ny øyrering, sidan han snakkar om å ta hòl i øyra igjen! <3 My man is hotter than yours!! <3 ) og er no klar for å re-kapitulere, så sant eg berre klarar å karre meg opp trappa!
Men aller sist vil eg takke for alle fine meldingar og helsingar eg har fått! My peepz; U are the BEST!! *avstands-mose*
Medan Gunvor leitar fram senga, og ropar på Ole Jan-Ove Lukkøye, tenkte eg rett og slett skulle oppsummere siste fjorten dagane, for dei har jaggu vore hektiske nok! Ubrukeleg fot til trass! Men no ser det ut som det skal ordne seg, ENDELEG!!
Eg har vore på nippet til å berre gje ein rennande f*** i heile operasjonen, og berre halde meg 100% sjukemeld og krykkjebasert til kneet fekk gro av seg sjølv, etter å ha ringd ned Haukeland sjukehus i snart 2 månadar. Men i dag blei eg vekt av ein telefon frå ein særs avbalansert og hyggeleg doktormann, som lurte på om eg kunne stikke innom dei på måndag og få foten fixa. Eh, ja? Detta har eg jaggu venta lengje på, var sånn cirka min respons. Så måndag skal dei då skjære av meg foten, med mindre det framleis er håp for å lappe den saman. Då vonar eg dei nyttar seg av siste alternativ. Eg går sumar og shorts i møte med fine arr på kneet, men i det minste (forhåpentlegvis!!) utan krykkjer!! HURRA!!
Førre veke starta eg på settet til kortfilmen Ferox; satanist-skrekkfilm. Blod og tarmar og skriking i alle rettningar! Just the way I like it! ^^ *wink wink* Eg var scenograf, kostyme og generelt ansvarleg for det meste som var laust av ikkje-teknisk opprinning. Ah, I do love my job. Sidan eg berre fungerar for halv maskin (og veldig mykje av det som skal gjerast på eit filmsett er avhengig av krykkjefrie individ) slapp eg unna etter to innspelingsdagar. Men det var utruleg morro fordi om! Eg var ansvarleg for å forvandle ei stove frå eit mørkt satanistisk lesbe-bol, til ei velorganisert kristen-stove. Og ikkje overraskande kunne eg spore opp alt som trengdes i mi samling av gothiske effektar og heilårs-englar. Så, gøy. Eg gler meg til å kunne jobbe skikkeleg i filmverda igjen, og ikkje berre sitje og kommandere folk! xD
Så byrja kjøleskapet vårt å oppføre seg noko merkeleg. Det gjekk frå å lage finurlege dyrelydar (me har vore innom kyr, sau, sutrete bikkje og noko eg lurer på om kan klassifiserast som drage? Eller til nauden velociraptor?) til å fryste ALT me la inni det. Og brått ei natt eg var på ein av mine nattlege “må-ha-mat-og-drikke”-rundar, var det særs varmt inni skapet. Flott. Varmeskap. Det var høgare temperatur i kjøleskapet enn i resten av kåken!! Dermed måtte eg og Dùnedain på kjøleskaps-shopping. Sånt tek tid, når ein ikkje berre kan bla opp tusenlappane heilt utan vidare! Eg ville ha i rustfritt stål, tradisjonen tru. Men dei er visstnok ganske høgt oppe i prisklasse, med mindre ein skal ha seg eit filleskap som reiser på dynga etter eit par år i kjøkenkroken.
Bye-bye mitt trufaste skrap-skap; 11 år ligg bak oss! Og velkomen nye drageskapet! Som VIRKAR!!
Så me kom heim med eit kvitt eit. Med drage på. Dragen kom vel og merke etterpå, men no har eg det råaste kjøleskapet syd for Nordpolen!! Og eg er happy.
Det var bowling – og burgarkveld med jobben, party-party med karaoke hjå Gabbi, og storhandling for å fylle kjøleskapet. Med tanke på at eg blir utsliten av ein tur på butikken for tida, så syns eigentleg eg at eg har vore flink.
Det er ein -sånn- dag. Ein sånn dag der eg eigentleg ikkje har nokon verdens ting å klage over, men likevel føler for å rive ut det vesle av hår eg har på toppen og skrike av mine lungers fulle kraft.
Eg vakna med ein katt på hovudet, ei bikkje midt i senga (som forøvring var heilt i skyene over at ho ENDELEG fekk vaske katten….) og bikkje nr III parkert på magen min. Og det er sand i senga. SAND i SENGA. (å vakne med ein kvart zoo i senga gjer eigentleg ikkje noko. Men SAND!! GAH!!)
Huset er rotete. Ikkje så veldig, men eg får lyst å skrike likevel. Og det står koffertar i stova mi etter scenografi-oppdraget. Men eg er ikkje i ein tilstand der eg får gjort noko med det. Les: Eg GIDD ikkje.
Etter å ha vore og handla for å fylle eit heller botnskrapa kjøleskap, sleng eg meg på sofaen og trykkjer i meg ein halv pose chips. Og trass i at eg ikkje har lyst på meir, sånn eigentleg, så blir eg liggjande og glo på Family Guy og momse i meg endå litt meir. For så å liggje strak ut på sofaen og sutre høglytt over at eg er kvaaaaalm….
Dùnedain forstår ikkje kva knapp eg freistar å få han til å trykkje på for å avslutte programmet som køyrer på maskina. Eg må kontrollere meg sjølv kraftig for å ikkje pælme heile pc’en ut vindauga.
Eg angrar på at eg ikkje kjøpte sjokolade på butikken i dag. Og is.
Ting skjer ikkje fort nok. Ikkje rett nok. Feil-feil-feil! Kvifor var det ikkje fleire episodar i sesong 5 av American Horror Story?! Eg ville sjå meir Liz og Tristan! *småtute litt* Og så er tøyskoa mine skikkeleg teite som tek så lang tid å få på. Eg vil berre bli her på sofaen og skrive og skrive og skrive….Samstundes som eg vil ringje alle dei fantastiskaste menneska i livet mitt og tigge dei om å ta meg med på eit helsikes fyllekalas. I need ma peepz, but please leave me alone!!
Hm. Noko seier meg at mensen er RETT kring hjørnet?
Ein av tinga eg verkeleg såg fram til med å bli “vaksen”, var moglegheita til å sleppe kviser. Eg har aldri vore eksepsjonelt plaga med kviser eller akne eller noko sånt, men når eg får dei, så plasserar dei seg strategisk….Og eg ser ut som eg er plaga med hudproblem som allereie i middelalderen var på veg til å bli utrydda!! Takk og pris at eg ikkje er vidare forfengeleg når det kjem til stykkje. I alle fall ikkje så ille at eg vil gjennoppta kampen for burka som moteplagg, slik eg gjerne viste til i min ungdom! xD
BONUS: Kor mange prikkar klarar du å finne i trynet til Lokkri? HINT: Det er fleire enn det som syns i det gule ljoset!!
Me sat på altanen i går, eg og Dùnedain, og kosa oss med kvar sin is frå isbilen. Brått sprett fyren opp og forkynner: “Me tek oss ein tur med motorsykkel!”
Noko forfjamsa over innfallet, og ein smule teken på senga, gjekk eg med på stuntet. Ingen skal kome og påstå at Lokkrisen ikkje er spontan! No sir! Så me heiv oss i bilen, cruisa oppover mot heimstaden hans, og skulle hente motorsykkelen. I same augneblink som Vèrgudane tømde sin vrede nedover skog og mark. Eg innrømmar eg kan vere litt pysete, og ting som går fort (eller høgt oppi lufta!) gir meg noko klump i magen. Gøy-klump for fort-ting, panikk-klump for høgt-ting. Og sjølv om eg var innstilt på å klamre meg fast i kavaleren min bortetter vegane, med vinden i øyro og , var eg noko happy for at det kunne sjå ut som det heller blei kaffi og kaker hjå svigermor. Vreden varte derimot ikkje lengje, og brått stod eg der med full mc-festdrakt i garasjen til svigers. Hjelpes.
Eg følte meg litt som ei stappa pølse, men klarte likevel å kravle meg opp bak ein særs entusiastisk kar på sykkelen. Og så rulla me i veg, medan eg hylte som ei banshee i vårnatta, og klamra meg fast det eg makta. Noko forhåpentlegvis ingen registrerte over motordur og vinden som peip i øyro. Innimellom snudde køyremannen seg og freista å spørje om det gjekk bra, men eg trur ikkje han høyrde så masse til mine forsøk på å overbevise han om at framleis trudde eg var i livet.
Etter nokre kilometer, kom me til eit kryss, der nokre rånarar hadde plassert seg ganske strategisk i vegen. Farten måtte ned, og eg tenkte med meg sjølv at dette var ein gylden moglegheit til å få skubba meg sjølv litt bak på setet, sånn for å unngå ei permanent, fysisk symbiose mellom oss. I det eg freistar å sparke frå på fotstøtta, smell det så kraftig i kneet at eg høyrde det over motorduren. Det er mogleg det berre var i mitt hovud det var så høgt, men kjensla av at nokon køyrde ein kniv inn bak kneskåla mi, var høgst reell. Då Dùnedain ga gass igjen, var det på nippet til at eg måtte snu meg for å sjekke om foten låg att i vegen bak oss. Spoiler: Den gjorde ikkje det. På ny klamra eg meg fast til krampa tok meg, og då me endeleg stoppa for å ta ein gamal barneheim i nærare augesyn, skolv eg i kvar muskel i kroppen. Og la oss ikkje byrje å snakke om foten ein gong! Her var det verken rom for å stå eller gå, og som ei 90 år gamal førkje, måtte kavaleren min assistere meg særs fysisk til nærmaste benk. La meg understreke: Det var v-o-n-d-t!
Vegen heim gjekk heldigvis noko betre; eg fann ut korleis eg kunne halde meg fast på ein meir fornuftig måte som ikkje involverte noko form for kveletak på sjåføren. Og til sjuande og sist, så var det eigentleg ganske gøy! Eg køyrer gjerne meir motorsykkel, eg! Men eg tek førebehald om at eg har eit fungerande kne FØR eg stig på sykkelen. For i dag er krykkjene framme igjen, og eg sit som eit potetsekk på sofaen og drøymer om betre tider.
