Så må eg krype til korset og innsjå at det kanskje var i overkant optimistisk og eit relativt hårete mål å setje seg i desember. Ein kan ikkje berre skrive ei heil bok når huset skal vaskast, kaker skal bakast, gåver skal kjøpast og pakkast inn og jola skal feirast i BaleBy.
Soundtrack: Rammstein – Seemann
Sånn til dagleg er eg forfattaren bak den historiske romanserien Søstre, og eg elskar jobben min.
Ingenting er betre enn å fortape seg sjølv i det fanatiske universet som har vokse fram i prosessen med å skape serien, og få hengje med alle karakterane mine som er blitt så inderleg glad i. Med visse unntak sjølvsagt; Audun Prest og abbedissa har vore eit sant mareritt å forhalde seg til.
Men no er eg ferdig med det kapittelet (pun intended!!) og har gitt meg i kast med eit nytt prosjekt. Ørten prosjekt, skal eg vere ærleg, for eg sjonglerar filmmanus, novellesamlingar og barnebøker i eit einaste saleg kaos.
No var det ikkje nokre av dei sidespora mine som kom i vegen for den siste boka som eg etter planen skulle sende inn i dag. Det var jolestria.
Brått skjedde det ti tusen ting, og eg hadde ein million ærend og planar og husarbeid og Fandens oldemor som sto i kø, og for å ro alt i land måtte eg leggje ned pennen (tastaturet) i ei vekes tid for å fokusere på litt andre ting.
Det gjekk som det måtte; fyrste joledag var hovudet mitt klårt til å sprekke, for eg har ALDRI gått så lang tid utan å skrive sidan eg byrja på fyrste bok i Søstre-serien!! Ikkje ein gong då eg og Dùnedain gifta oss eller når me var på bryllaupsreise!
Men likevel kom eg ikkje i mål. I går og i forgårs skreiv eg SJU kapittel fordi skrivekløen blei for intens, men eg må kaste inn handkledet til den nakne kvinna som lærer å spinne: Det var litt meir vatn over hovudet på meg enn eg var klar over.
Så då var deadline’en skubba fjorten dagar fram, og eg skal vie vinteren til å innhente meg sjølv.
Måndagar er uansett ein skikkeleg drittdag å vere forfattar på, for då er kjøleskapet tomt og me er garantert manko på dopapir, hundemat og ikkje minst RedBull. Ein tur på bui er ikkje spøk, særleg ikkje når cirka halve Bergens befolkning har kikka inn i kjøkenskapa sine og oppdaga akkurat det same. Så då reiser dei på handling, og eg går der med handlevogna mi og fresar stille til ei kvar kranglete Karen, skrikande unge eller gamal dame som går akkurat litt for seint framfor meg mellom reolane. For på toppen av galskapen fekk eg mensen, og då er eg ikkje til å spøke med.
Dermed byrjar arbeidsdagen cirka no. Sånn nesten ni timar seinare enn den vanlegvis gjer.
Vanlegvis har eg for mål å skrive minimum to kapittel kvar dag, noko som tilsvarar mellom 1600 og 3000 ord, litt avhengig av kor mykje research som må gjerast undervegs. Dessutan er det ikkje alle kapittel som må vere like lange rett og slett fordi eg vil helst unngå å skrive berre for å skrive.
Då eg fyrst byrja som serieforfattar hadde eg det frykteleg travelt med å få putte inn ALT eg hadde i hovudet på så kort tid som mogleg, om det gir meining. Eg var ikkje flink å dele opp historien min, og eg likar å tru at eg er blitt betre på det. Det er særs sjeldan at eit kapittel i det heile nærmar seg 2000 ord no, medan eg gjerne hadde problem med å begrense meg i byrjinga.
Det er ikkje alle dagar at skrivekløen sit så langt ytterst i fingerspissane som den gjorde etter joleopphaldet mitt, og i dag er ein slik dag. Det er litt ekko i toppen, og det hadde vore digg å berre ditche skriveøkta og vie tida si litt World of WarCraft eller ein god film.
Heldigvis hjalp det litt å stikke innom nesten-naboen min borti hood’n her og endeleg få helse på Kamilla; verdas mest bedagelege buhund! <3 Ein kan ikkje gå kring og vere grumpy når eit nurk av hennar kaliber bestemmer seg for å adoptere deg permanent og finn seg til rette på fanget ditt nesten med det same du kjem inn dørane!
Eg har fått RedBull, eg har Rammstein på øyra og dei som har kontroll på vêret har meld at det kvart augneblink kan byrje å snø igjen. Varmeovnen er på, og seinare skal det kome ein snill mann med meir jolesnop til meg.
I think I’m good. Så då var det berre å ta seg sjølv i nakken og dukke nedatt i middelalderen!
