Soundtrack: Maryland – Vonda Shephard

Det var omtrent sånn det føltes å vakne i dag. Dovregubben med følgje hadde full Riverdance-fest, iført kloggar, på innsida av skallen min. Oooh, the pain!! Men denne gongen var det sjølvpåførd, og kunne ordnast med paracet. Takk og pris. 

Men sånn skal det vere dagen derpå etter Halloween. Min absolutte favorittdag, vel og merke saman med jolafta. Og sidan mordarklovnane har helde seg i ro siste åra, tok eg sjansen på å vere klovn i år. Trass i at Sara sende meg eit blikk og spurde om eg var ei djevel-rocke-chick eller noko i den gata. Så eg måtte låne meg litt lepestift frå Eline, aka Menstrollet, til å pynte nasetuppen, sånn at det blei noko tydelegare kva gate eg eigentleg freista å halde meg i. 
I det store og det heile var eg veldig nøygd med kostymet mitt. Til ein forandring droppa eg alt av voks og latex, og køyrde ei meir subtil klovnesminke i år. I overkant subtil, kan det kanskje hevdast. Eg hadde til og med kjøpt eingongs-hårfarge i rosa, noko eg i løpet av dagen har innsett at kombinert med hårsprayen eg fann i tølene etter besta, utgjorde eit ganske heftig resultat, som framleis står mohawkstyle no seint på kvelden. Så får det heller vere at den sikkert gir meg mitt eige private hòl i ozonlaget. Faktum er no i det minste at det virkar. 
Festlegheitane blei arrangert hjå Sara, og ho stilte som vanleg med punsj med augeepler, samt fantastiske sjokolademuffins som hadde fluffy eggedosis-smak på frostingen. Eg trur eg sneik til meg 3-4 stk, hovudsakeleg for å få momse frosting. 
Masse herlege folk, både jolenisse-babes, vampyrar, skrømt, og ein funny bunny boy. Beer-pong og drikkeleikar. Og ikkje minst fekk eg med fine-Eline, som har så bissi timeplan at ho klarar i snitt å presse inn to dagar med Lokkri-tid i året! Så wheee for det! ^^ 

Joker-chick Sara, skeleton-Cathrine og moi
Foto: Sara

Meg og TampongTrollet Eline <3

Kveldens antrekk! Svart frakk, platå-støvlettar til langt oppå leggen og raud nasetupp blei lagt til seinare.

Då klokka gjekk mot halv 12, skulle festen forflytte seg til ein uteplass. Tidlegare Klubb KOK, der eg ikkje har vore sidan 2006 eller så. Det var til og med FØR det var både Tiger og LUX, eller kva no enn dei har heitt opp igjennom åra! Jiiz. Tida flyg. 
Køen var lang som eit vondt år. Men med god underhaldning og masse god stemning, gjekk ventetida relativt kjapt. Me kom inn, etter at Cathrine hadde freista å hjelpe ei demon-bærte med å rette ut flokane i det tupperte håret hennar (noko ho ikkje sette vidare pris på….!) og eg freista å orientere meg i lokala. 
Kort oppsummert: Golvet var så klissete at eg var redd skosålane mine skulle stå att bak meg for kvart steg eg tok. Baren hadde berre drikkevarer for barnehagestadiet (ingenting over 20%!) og sjølv om dansegolvet var tettpakka, sleit eg med å forstå kva dei dansa til. 
Det var då eg følte meg gamal. Skikkeleg gamal. Eg trur eg aleine heva gjennomsnittsalderen med minst 20 år, og for fyrste gong i mitt liv slo tanken meg at musikken her berre var dunk-dunk og bråk. Innimellom kjende eg igjen eit hint av orginalane som var sampla, men i neste augneblink drukna det i basstaktar og onka-chonka-chipp-chopp-lydar. 
Eg bestilte meg ein drink i baren, og ba om ein syrleg ein. Det fekk eg til gongs; det blei som å drikke sitronsyre. Med ekstra sitron. Så eg freista med ein søt ein for å rette meg sjølv inn på rett spor. Den smakte dårleg blanda hushaldningssaft. Til slutt ga eg opp, og gjekk for ein øl. Som havna på golvet. 
Det blei spikaren i kista. Brystkassa mi gjorde opprør i kjølvatnet av den noko sur/søte opplevjinga eg nyleg hadde gått gjennom. “Bringesvie”, som xGubbelusken bruka å kalle det. 
Så eg snudde rundt, klatra opp trappa og gjekk ut for å trekkje frisk luft. Der dumpa eg ned på ein benk, opna veska, og innsåg at mobilen min tydelegvis var blitt igjen på vorspielet. Hurra. 
Sidan Dunedàin var utanfor rekkjevidde, og sidan ingen bussar hadde tenkt seg utover mot mine heimtrakter dei neste 4 timane, bestemde eg meg like gjerne for å hoppe i ein taxi og rulle heim på den noko meir ekstravagante måten. Klokka var sikkert ikkje blitt 2 ein gong, så eg følte meg noko gamal der eg sat. Igjen. 

Ikkje at det akkurat har skremd meg frå å føle ein trong til å emigrere ut på by’n i ny og ne, men det er mogleg eg vel uteplassane med større omhu. Eg har vel og merke oppdaga at eg burde utvide horisonten min aldri så lite grann, sidan ruta mi har gått mellom BrukBar, Finnegans og Garage dei siste åra. No er Garage historie, og eg føler ei trong til å gå på jakt etter eit nytt vatnhòl. Forslag blir mottekne med takk. 

Så blei det kanskje ikkje tidenes -lengste- Halloween-fest på meg i år, men kjekt var det no like fult. Dunedàin hadde skåre ut tidenes mest awsomme graskar-lykt, som fekk plass på altanen vår. Innmaten blei det kokt suppe på, men min entusiasme for den retten kan eg fint halde for meg sjølv. Det var….spesielt. 
Me hadde kjøpt inn snop til trick or treaters’ane, men det kom ingen småmonster på døra her hjå oss i år. Nokre blei observert der dei rusla forbi, men noko held dei tydelegvis frå å kome oppom oss. Ingen tap sånn sett; eg et gjerne snopet sjølv, eg! I kjølvatnet av det har eg i tillegg konkludert med at smarties-linser smakar kliss likt uansett farge, i motsetjing til NonStop som faktisk har ein viss variasjon. Kors på halsen!!

Du Vet Hvem Jeg Er – Sidsel Endressen

Vinteren kjem. Så eg pakkar meg ned under tre tepper i sofakroken, tenner stearinljos og røykelse, vurderar ein kopp te, og har flokken samla kring meg. På Spotify surrar lista mi med haustsongar, i påvente av at tida skal kome når eg kan setje på jolemusikk. Men fyrst er det Halloween <3 
Klovnekostymet mitt er klart. Graskaret står klart til utskjering oppå kjøleskapet. Planen var å ta den jobben i kveld, men så kolapsa Dunedàin, som skulle vere min medkuttar, og måtte kapitulere og finne loppekassa. Klokka 20. Stakkars mannen. Han har verkeleg snudd døgnet siste månaden….

Eg orkar ikkje gå i detalj for alt som har feila meg siste tida. Det har vore kular og oppskjæring og blod og spy og Fandens oldemor. Ho veit å blande seg, den dama. 
I ein periode klarte eg rett og slett ikkje å løfte hovudet frå senga. Eg sov minimum 14 timar i døgnet, og psyka mi var så i kjellaren som den ikkje har vore på årevis. Eg gjekk ned 5 kilo på under tre veker, fordi maten ikkje ville bli der eg putta den. Enkelte dagar klarte eg ikkje ein gong å drikke. Redninga har vore kirsebærsaft frå Lerum og Mariekjeks. Det har på eit vis fått blitt i magen, sjølv om det verken har vore noko næringsrikt eller energirikt. Vombafyll, som me seier heime. Eg skal vere å så ærleg at eg ikkje klarte å sjå for meg at eg skulle klare å bli frisk og oppegåande igjen, og hadde mest lyst å gjere kort prosess. 
Men så skjedde underet! Mirakelet! Kvitt ljos og ljomande trompetar! EG BYRJA Å BLI BETRE!! 
Brått var eg oppegåande nok til å stå opp om morgonen, og faktisk -bli- oppe! Eg klarte å gjere husarbeid, ta meg av dyra mine, sitje oppreist, ete mat….Det tok litt tid før eg klarte å kome meg ut og rundt omkring, men før eg visste ordet av det, var eg tilbake i jobben mine, og følte meg som verdas heldigaste menneske! 

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Så, då var verda ein smule oppdatert. Og eg skal halde fram og pleie skrivekløen. Til sist tenkte eg å inkludere eit lite blinkskot av flokken (minus pippegutane mine; dei sit på kjøkenet og syng!), særleg med fokus på Elessär, som tydelegvis har the time of his life i sofaen! xD

Soundtrack: Khavi’s song

Det ligg ein pus på fanget mitt, og syng om betre tider. For matmor, om ikkje anna. Khavi sjølv har det heilt supert. 

Jepp, dette er eit sutreinnlegg. For eg skal så absolutt innrømme at dette byrjar å ta skikkeleg på. Eg HATAR å vere sjuk. I alle fall når det ikkje er teikn til betring! 
I går var eg hjå legen. Igjen. Og nok eit “hm” blei ytra frå medisinmannen sine lepper. Tilbake til operasjonsbordet, fram med skapellen og sprøytene. Heldigvis lamma dei halve sida mi og vel så det denne gongen, og eg slapp å liggje der og vri meg som ei vaskefille kring joletider. 
Vondt var det like fult, men mindre vondt. Takk og pris. 
I etterkant har det likevel ikkje vore noko betring; eg er framleis kvalm, orkar overhovud ingenting, og ligg i halvsvime mesteparten av tida. Mat er ein u-ting; orkar berre eit par munnfull, og så seier det stopp. Innimellom fungerar eg litt, og kløøøør etter å gjere noko fornuftig, men like fort som den kom, er energien vekk, og eg kunne ha sovna ståande.

Annonsørinnhold

Til hverdag og fest: Her er sommerens lekreste kjoler

Så då lever eg på te. Av ein eller annan grunn hjelp det noko; eg blir litt mindre kvalm. Ikkje ein gong sjokolade er noko trøyst, og i mitt tilfelle seier det ganske mykje! 
I mitt paranoide sinn byrjar teoriane å samle seg opp. Eg har sikkert fått sidekreft. Eller munn – og klovsykje. Ebola. Eller som Dunedàin foreslo i går: Harepest. Det er rikeleg av diagnoser å ta av med min rike fantasi! 
Legen sa han skulle ta meg inn igjen på måndag, og dei tappa nok blod til å halde liv i ein mindre vampyrlandsby i går, for å freiste å finne ut kva som eigentleg er gale med meg. Eg for min del tviheld på min gamle livsfilosofi om at om ein berre er pessimist, så slepp ein å bli skuffa! 
La oss håpe det. Dei andre gongane dei har slite med å finne ut kva som er gale med meg, har dei til sist avslørt både diabetes, helveteseld og ein gong eit merkeleg virus som dei ikkje kunne forklare på annan måte enn at “det minnar om kyssesykja”. 
Eg veit ikkje heilt kva glea skulle vere i dei situasjonane, anna enn at dei faktisk fann ut kva som var gale. Ingen av sykjene var eller er noko vidare å rope hurra over. 

Så eg ventar i spenning, og freistar å klekkje ut eit fiffig namn på denne nye utfordringa eg skal gje legestanden denne gongen. Eg reknar med dei lar meg namngje den, sånn type in the name of science? Lukritzia Undergongus høyres passande og fengjande nok ut, vil eg påstå.  

Soundtrack: World of WarCraft – Boralus Theme

Eg kraup til korset i dag. Eigentleg hadde eg fått legetime neste fredag, men eg trudde den var i går. I morgon er det ei veke sidan verkebyllen min ikkje ville meir. Pixie gjorde eit hopp, og eg sa POPP, og i etterkant av dette har eg skifta plaster og tørka gørr to gongar dagleg. La oss sei det slik: Det byrja å ta på. 
Så etter ei nattevakt der eg følte eg hadde feber, kaldsveitta, følte at verda snurra og kvalmen ulma som berre juling, ringde eg i dag til legevakten. 
-Såret gror ikkje, og eg føler eg har hatt feber i natt. Sidan eg har diabetes tek eg til å bli litt paranoid, sa eg til sjukepleiardama i telefonen. Ho meinte ikkje eg var paranoid (takk og pris!!) og ba meg stikke innom i 14-tida. 

Så eg gjorde akkurat det. Det blei tre timar på legevakten, og eg hadde berre fått i underkant av 4 timar med søvn, var kvalm og uggen, og sat på venterommet og hangla. 
Til slutt tok legemannen meg inn. Eg forklarte situasjonen, og han løysna bandasjane mine. 
-Hm, sa han. Aldri eit godt teikn. 
-Hm?? 
Eg kjende magen knyte seg. “Hm” er aldri eit godt teikn hjå legen. 
-Me må inn på eit anna rom, sa han. Det lova heller ikkje bra. 

Annonsørinnhold

Før og etter: Anti-age-produktene som tok helt av på nettet

Han tok meg med inn på eit mini-operasjonrom. Eg likar å kalle det for akkurat det. Dei hadde stor lampe i taket. Ergo: Operasjonsrom. 
Igjen klemde han litt på såret mitt. 
-Det er som drueklasar inni her, sa han. Eg var freista til å sei: -Tusen takk, eg har laga dei sjølv! (men beit det i meg)
-Så, kva er planen, spurde eg. Han byrja å finne fram verktøyet sitt medan eg vagla meg på bordet. 
-Eg må skjære det opp, sa han. -Eg skal lage eit lite kryss og fjerne det som er inni. 
-Det høyres ut som ein fantastisk idè, svara eg nervøst. 
-Har du fått bedøving hjå tannlege før?
-Ja, eit par gongar. Men det er ikkje noko eg syns noko særleg om, sa eg. Han humra. 
-Nei, dei færraste gjer nok det, svara han og fann fram sprøyta. Han fjerna plasteret, medan eg fortalde at han måtte vere veldig snill med meg, for eg slit med agliofobi. 
-Eg kan knekke foten, og tru eg kan gå det av meg, pokker så tøff i trynet, sa eg. -Men når eg veit eller forventar at noko kjem til å gjere vondt, får eg heilt panikk! 
Han lova på tru og ære at han skulle vere varsam, før han la til: -Eg brukar den sterkaste bedøvelsen eg har, men grunna betennelse i vevet, vil du nok kjenne litt likevel….
Så stakk han. Det varte i cirka fem timar for kvart stikk. Minst. To stikk. Og så seier han: -No skal eg berre setje eit stikk midt nedi såret. 
-Ja, det høyres jo ut som ein strålande god idè, utbraut eg. Han lo litt igjen. Og eg skreik litt. 

-Det er lov å banne, sa han. 
-Eg gjer mitt beste for å la vere, svara eg. Litt blei det likevel. På eit tidspunkt skreik eg mellom samanbitne tenner: -Inni helvetes svartaste gamperæva!!
Verken sprøytene eller at han skar i meg var det vondaste. Og medan han stod der og stira ned i krateret i sida mi, konkluderte han med at det var ikkje så ille som han hadde frykta. 
-Ille nok, kjennest det ut som, argumenterte eg, der eg låg halvvegs i fosterstilling og beit meg sjølv i armen. 
-Vil du sjå det eg fekk ut?
-NEI!! Då gjer det berre endå meir vondt!! 
Han humra igjen. Han klaup og pressa og skylte med noko som isa og svei langt inn i marg og bein. Midt i det heile fekk eg til og med ein liten pustepause. Blodet rann, og eg freista å halde fokuset på “my happy place”. Det stod ikkje så bra til der heller; noko anna hadde eg heller ikkje forventa når nokon stod med ein skapell over ribbeina mine. 

Eg anar ikkje kor lang tid det tok, men til slutt var han ferdig. Han hadde fjerna nokre gufne kvite klumpar frå meg. Eg blei plastra saman, og fekk med meg antibiotika og sjukemelding med heim. 
Kvit som eit laken og kvalm som ein alke (skudd i mørkret; eg veit ikkje kor kvalme alkane eigentleg er….) sat eg ei stund etter i bilen. Snille Dùnedain kjøpte is og kryssord og sjokolade og chips til meg, og sa han var kjempestolt av meg som hadde kome meg gjennom det. Han VEIT kor hysterisk redd eg blir av sånne ting. Og eg følte meg ganske tøff sjølv òg, trass i at eg føler meg litt mørbanka. Det blir ei lita stund til eg skal løfte på bandasjane og sjå kva som har skjedd der, og glad er eg for det! No får såret berre vere vondt, eg vere dopa og kroppen få kvile. Så kryssar eg fingrane det eg klarar for at dette var siste kapittel i den særs grusame helsehistoria mi frå 2018.

Soundtrack: Kirsten Bråten Berg – Spurv på en snor
 

Eigentleg hadde eg tenkt at denne bloggen skulle vere fri for all sutring bortsett frå den noko sjølvirnoiske typen. Men når det kjem til stykkje, så er det ikkje heilt likt meg. Eg har ofte fått kritikk for at eg for open, anten eg snakkar eller skriv om sex eller psyke, det merkelege livssynet mitt eller barnslege måtar å sjå livet på. Men eg er ærleg om det, og eg skal vere den fyrste til å innrømme at eg ofte ser meg sjølv i speiglen og lurer på om eg eigentleg er litt tilbakeståande. 
Eg trur ikkje eg er det. Men det skjer at eg lurer litt. 

Annonsørinnhold

Før og etter: Anti-age-produktene som tok helt av på nettet

Akkurat no har eg ein liten nedtur. Det er ikkje så ille som det har vore tidlegare; kor mange gongar har eg ikkje site der med ein kniv eller eit tau i handa, omringa av tablettar eller stått på eit stup og vurdert å hoppe? 
Det er fortida mi. Dei siste fem-seks åra har eg jobba hardt med meg sjølv. Eg har klart å kome meg i jobb, eg føler meg lukkeleg, og eg slit ikkje lengjer med tanken på sjølvmord eller den evinnelege kjensla av at eg sit i eit svart hòl som eg aldri skal klare å kome ut av. Eg har sett at det er håp, og at det er ljos i enden av tunnelen. For ti år sidan såg eg ALDRI for meg at det skulle vere tilfellet. 

Men i det siste har eg merka at det har bygd seg opp ein vannvittig klump i magen, som eg kjempar mot dagleg. Ein trong til å skrike, grine, grave meg ned og forsvinne. Det er slitsamt. Vannvittig slitsamt. 
Her om dagen stod eg på jobb med ein så stor klump i halsen at eg måtte svelgje fleire gongar før eg prata til kundane. Den kjensla av at det ljoser av augo dine at panikken veks i deg, og den grusame murringa som startar i botn av magen og breier seg i heile kroppen, og du trur alle kan sjå korleis hendene dine skjelv. 
Eg overvann det denne gongen òg, men blei gåande og tenkje på det i dagane som følgde. Og no er me her. Eg er sliten. Forferdeleg sliten reint mentalt. 

Så kvifor? Kva er det som er grunnen til at dette skjer igjen? 
Vel, eg skreiv tidlegare i dag om korleis dette året har vore eit fysisk mareritt for meg. Ein ting var før, då immunforsvaret mitt var så godt som ikkje-eksisterande, og eg pådrog meg influensa berre nokon naus på fastlandet. Folk kunne i det minste sjå at eg stod der med rennande nase, blanke auge og var likbleik i trynet. Kaldsveitten rann og kroppen ga rett og slett opp. 
No er det mindre tydeleg at eg er sjuk. Ingen kunne sjå smerten i kneet mitt medan eg freista å halde meg på beina. Dei kunne sjå at eg halta, men smerten var det berre eg som kjende. Kor vondt det faktisk var. Det er ikkje direkte usynleg at eg går med ein kul i sida som har vokse til størrelsen av handflata mi på to dagar. Men den er gøymd under kleda. Det eg klarar å ha på meg, vel å merke: Tynne toppar som er minst mogleg borti meg. BH er ein gløymesak. Eg får vondt berre eg ser på dei. 
Den minste kontakt med noko som helst får meg til å skrike, og eg er freista til å kneble venstrearmen fast på brystet, for å vere sikker på at det ikkje kjem så mykje som eit fiber borti meg. 

Og då kjem det: Kjensla av å vere så borti natta ubrukeleg. Ein gryande angst for at omverda ikkje skal tru meg; at vener, familie, kollegaer og alle eg møter på min veg skal tru at eg diktar opp all elendigheita. Anten det skulle vere for sympati, eller for å sleppe å gjere noko. Så då sit eg der, med boblande dårleg samvit for kjærasten min som knapt kan få ta i meg fordi alt gjer vondt, for alt eg skulle ha gjort i hus og heim, for alt og alle eg føler eg forsømmer. Eg blir kvalm av heile opplegget. 
Det tek meg tilbake til ei tid der eg trudde eg skulle døy før eg fylte 30, og tankane om at eg ikkje dugde til ein skit og var ei belastning for alt og alle kring meg, og derfor burde ta livet av meg sjølv for å hindre at nokon måtte ta del i mine byrdar. Fysjom. Eg vil ikke dit igjen. 

Ein gong kjempa eg med nebb og klør og det vesle eg hadde av krefter for å få hjelp. Eg var så letta då eg omsider fekk kome til ein psykiater, men det tok ikkje mange vitjingane før han konkluderte med at eg var frisk nok til å avslutte behandlinga. Eg var ikkje imponert. Fordi om eg hadde ein liten periode der eg følte meg relativt ok, visste eg at det ville kome tilbake. Det gjorde jo alltid det. Og eg fekk rett; brått var alt det svarte og fæle tilbake, og eg bestemde meg for å kjempe på eigahand. 
Det har alltid vore masse fantastiske mennesker i livet mitt som ville hjelpe, men eg ville ikkje vere ein byrde. Ville ikkje at nokon skulle bry seg, bruke krefter på meg eller at eg skulle slite dei ut med mitt negative syn på livet, sjølvhat og alt som følgde med. 
Det som hjelpte meg, var å slutte å tenkje utover augenblinken. Eg lærte meg å leve NO, og ikkje tenkjer verken framover eller bakover. Litt typen “lev som om kvar dag er din (fyrste og) siste “. Og det funka! 
Eg slutta å bry meg om kva nokon i verda måtte tenkje om meg. Eg byrja å leve som MEG, og syns folk eg er sær og rart, så er det deira problem. Eg lærte å elske meg sjølv.

Hjernen gjer opprør av og til, sånn er det vel for dei fleste av oss. Og nokre gongar er det forferdeleg tungt. Eg er verdas heldigaste menneske, med ein jobb eg elskar, fantastiske vener, nydeleg familie (inkludert dei med poter og vengjer!!) ein kjæraste som elskar meg så høgt at han hintar frampå at han vil gifte seg med meg, og eg manglar ingenting. Så eg blir så sint på meg sjølv når eg er så priviligert og likevel slit med angst og depresjonar! Kor mange gongar har eg ikkje sparka meg sjølv i leggen og skjelt meg sjølv ut med både indre og ytre stemmer for at eg er så lite takksam? 
Fleire enn eg kan telje. 
Eg kan ikkje noko for at kroppen min har bestemd seg for å bryte saman og gjere livet mitt surt for meg. Det får bli den sitt problem. Eg er fast bestemd på å ikkje gje opp, men kravle ut av det dumme hòlet eg har snubla nedi, før eg når botn. Eg veit kor kjipt det er der nede. Skite er det òg. 
Så frå meg til meg sjølv: Ikkje gje opp. Du står snart rak i ryggen med begge beina på jorda igjen. 2018 var kanskje eit fysisk dritår, men du gror saman att, skal du sjå! Før du veit ordet av det, svingar du seidelen og feirar livet atter ein gong. For det er verd det. Kors på halsen.
 

Soundtrack: World of WarCraft – Boralus Theme

Au.

I går måtte eg kaste inn handkledet og sei at eg blei vekke frå jobb. Om det var omgongssykja eller berre noko heilt anna veit eg ikkje, men det var uggent i begge endar, for å sei det slik. I tillegg har eg strekt eller slite ein muskel over brystkassa, så alt av hosting og brekningar fekk meg til å jamre i smerte. 
Fantastisk. Dette året kan snart ikkje bli betre. 

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Fyrst var det kneet. Eit halvt år utan å kunne gå noko vidare, og med håplaust søvnmønster fordi eg vakna kvar gong er rørte på meg i senga. Eg blei operert, og så var det opptrening og sting og fandens oldemor. Akkurat når eg tenkte at NO fungerar foten heilt fint, skjer det noko rart med skuldera mi, som gjer at eg ikkje klarar å løfte ting og det å snu seg i senga blei atter ei pine. Flott. Heldigvis går det over, tenkte eg, før eg tek eg eit svalestup ned ei trapp i mørkret, og skadar musklane i brystkassa. Ein muskel som tydelegvis går heilt bak i ryggen, for brått verk det kring halve overkroppen. 
Men me er ikkje ferdige der! No sir! 
Introduserar verkebyllen eg sleit med for 4-5 år sidan. Eit lite helvete på venstre side, som startar som noko som minnar om ei kvise, og veks seg til ein liten golfball med verk. Og det er VONDT. Berre noko kjem så vidt borti, skrik eg av smerte. Det er vondt å liggje, det er vondt å gå, det er vondt å røre armen. 

For å toppe det heile; medan eg er dårlegare enn ein middelaldrande kar med man-flu i går, presterar pelsball Elessär å rulle utfor eit stup. Han blei slapp og pjusk, og byrja å kaste opp. Dyrlegen neste. Heldigvis hadde det gått bra; han var noko mørbanka, men ellers var han i fin form då kvelden kom. Heldigvis. Stakkars Dunedàin var stille fortvila, og sikker på at voffen måtte vandre til dei evige jaktmarker der ei stund! 

I dag held eg senga. Berre avbrote av eit og anna måltid, litt WoW når formen tillèt det, og ein tur på vetlahuset no og då. Sånn til orientering.

Arvandor – Message Received

I dag er ein sånn “Gjere-Ingenting”-dag. Berre veksle mellom å chille i sola, og kjøle seg ned i stova. Planane for dagen var eigentleg ganske grandiose, med bytur og is på Deli de Luca, rusletur i sola og husvask. Men høge temperaturar sette ein effektiv stoppar for dette; det blei eigentleg for varmt for min del. 
I tillegg var eg ganske kake etter helga (jobbe-jobbe-servere i bryllaup-jobbe-jobbe), så eg er eigentleg glad til. 

Det har likevel vore nokre begivenheitsrike dagar! Eller skal me sei veker? Det har gått to veker sidan sist eg blogga, så dask på lanken!! 
Me la planar om tur til Sogn og gode greier, men så viste det seg at den vetle luka med tid eg hadde mellom vaktene mine ikkje klaffa med kor tid gamlingane kom heim frå ferie. Dermed utset me den turen til eg òg har ferie. Tenkte å turnère vestlandet litt; BaleBy, kanskje ein tur til Bulandet, og godt mogleg ein hyttetur. Utlandstur må eg og Dùnedain stå over i år, sidan me hentar Elessär siste dagen i juli. *glede seg vilt!!*

I forgårs var eg og makkaren min kjøkenassistentar og servitørar i bryllaupsfesten til Gabbi & Harelabb. Nydelegaste brudedamene! <3 
Eg introduserte Dùnedain for chocolate mud cake, og held seriøst på å le meg ihjel! Me prøvesmaka restane etter koldtbord og kakebord medan me rydda opp, så eg gjekk bort og putta eit kakestykkje i munnen på fyren. Eg har aldri sett eit så ekstatisk uttrykk i andlete på eit menneske før…! Mannen såg ut som han hadde ramla frå den 7. himmel, og rett ned i ein balje med vaniljesaus!! He had surely tasted a piece of Heaven. 
Eg blir stadig like imponert over korleis den fyren overgår meg i sin forkjærleik for is, sjokolade og kaker! Haha! Eg trudde eg var tidenes søtsake-snok, men den karen overgår meg med GOD margin! xD 
Så kakene me fekk med oss heim i etterkant, er så godt som oppetne. Og eg står for ein gongs skuld ikkje aleine bak prestasjonen. 
Slutten på bryllaupsfesten, altso det som føregjekk etter at spriten kom på bordet, fekk me ta del i. Og så blei det etterkvart, tradisjon tru, kakling og karaoke utover kvelden. 

Sånn skal etter mitt syn ekte brudekjolar sjå ut!! 
Foto: Gabbi & Harelabb

Og så tok mobilen min brått og uventa fullstendig ferie. Den har hangla litt siste månadane; touch screen’en har vore selektiv i kor tid han vil erkjenne at nokon trykkjer på den, og alt har gått hinsides treigt. Batterikapasiteten har no vore så som så, og halvparten av app’ane mine virkar når dei føler for det. Og av og til ikkje i det heile. 
Så i går før eg la meg, lada eg den til 100%, la meg til å sove med mobilen i stand-by. Ingen appar køyrde, ingen Internett aktivert, og ingen hadde i løpet av morgontimane freista å ringje meg. Likevel lada den ut, og var fullstendig daud då eg vakna nokre timar seinare. Hurra. 
Vel, enden på visa er at eg har reservert meg ein ny Huawai Mate 10 Lite, som skal hentast på Elkjøp no klokka 19.00. Under 2000 kroner, så det er vel leveleg, vil eg tru? No f*** way om eg brukar meir enn eg er nøydd på ein forbaska telefon!! Eg vurderar seriøst å berre krype under ein stein og gå tilbake til klubbe og skinnfell, i protest mot all på-pusha teknologi som surrar i lufta! Det er til å bli SPRØ av!! 
Eg har ikkje nettbrett, og held meg unna Twitter. Innimellom tvingar eg meg til å leggje noko ut på Insta, berre for å la verda vite at eg faktisk lever, men ellers klarar eg meg LENGJE med SMS, WoW, Spotify og blogg. Facebook er type kjekt-å-ha, men alt anna har eg eigentleg lagt frå meg. Til å vere nerd, innser eg at eg har seriøst anti-teknologiske haldningar til verda! xD 

Og så har eg byrja å køyre igjen!! Eg har vore ute på vegen og cruise, og gjort verda farlegare. Ikkje så veldig masse farlegare, for eg held meg stort sett under 40, og kan til tider klare å karre meg opp i 80. Med hjarta i halsen og klump i magen. Bilar er direkte skumle, berre så det er sagt! Og alt ein skal halde kontroll på; bilar og folk og ungar og bikkjer og kattar og hjort og gir og clutch og speigl og….Jiiz!! Er ikkje grenser for kor mykje ein stakkars skal tenkje på?! 
Eg undrar meg støtt og stadig over korleis mannfolk, som visstnok berre skal klare å ha EIN tanke i hovudet om gongen, klarar det?! Sidan dei er overrepresentert i kategorien “bil-entusiast”, meinar eg? 
Eg har nok dratt mine konklusjonar der òg; dei er fult kapable til å tenkje på ALT dei vil; dei berre sutrar på seg den forenkla hjernekapasiteten, sånn at dei slepp BÅDE å støvsuge og setje på oppvaskmaskina medan kjerringa er på jobb. Såh det! BUSTED!!

Til slutt må eg hive inn nokre beibibilete, sidan halve befolkninga driv å fis ut ungar i hytt og pine for tida! For eg har vore og helsa på MIN beibi for nemleg! 

Var på vitjing hjå dei me skal kjøpe hjå, og blei sitjande i tre timar og skravle!! For ein fantastisk, herleg familie!! <3 Like mykje dyreentusiastar som meg og Dùnedain; det er 9 hundar, to kattar og fisk der! xD I skrivande stund, i alle fall. Minnar mykje om tendensane her i huset, vil eg sei? 
I løpet av veka satsar me i alle fall på å få teke med Pixie ein tur dit, så ho kan helse på Elessär og kanskje akseptere at ho skal bli storesyster. Særs spent på den siste delen!! Ho er noko til diva den jenta….! 

Okay, hente mobiltelefon no. Ser for meg at eg har litt arbeid framfor meg utover kvelden!

Soundtrack: Die Antwoord – Peanuttbutter + Jelly

Ikkje før klokka 12 i morgon, vel og merke! Men har eg nemnd at eg ELSKAR å sove? Og drøyme? For det grensar til ein hobby i verda mi. Anten eg er på zombie-jakt, i ein alveskog, eller eg rett og slett berre surrar omkring i eit særs overabstrakt og absurd univers. Eg likar meg der. 

Og i tillegg kjem eg ganske rett ifrå “møte” hjå Gabbi og Harelabb. Planen var å innføre meg i oppgåvene mine kring serveringsdame-jobben hjå dei når dei giftar seg om nokre veker! (IIIIIH!!!!) Men det gjekk jo ikkje. Me blei, tradisjon tru, sitjande og skravle om alt mellom himmel og jord, og brått var det på tide å snu snuten heimover. 
Men eg er ikkje fødd bak ovnen og oppvaksen i Amerika; eg har servert før! Så det skal gå så fint så. Eg likar å tru at eg veit kva eg driv med. 
I tillegg introduserte Gabbi meg for Scrivener, og eg kløøøøør etter å skrive!! 
No innser eg at det å kaste seg inn i eit fantasy-univers og gje etter for den søte kløe, vil resultere i ein særs sur svie når eg skal opp og tene til livets opphald i morgon, så eg freistar å styre unna. 

Annonsørinnhold

Sommerens fineste bikinier og badedrakter

Det har ellers vore ei hendelsesrik veke. 
Måndag feira me bursdagen til verdas bestaste lillebror, og den fantastiske nevøen min som alt er blitt 2 år!! Herregud, det er som om det berre er nokre månadar sidan me gjekk og venta på fyrste nurk, og no er #2 blitt så stor?! 

Noko skeptisk til heile oppstyret…! 

Så kom tysdag, og eg slepte med meg Mr. Sunney på Hereditary. Som skrekkfilm-fanatikar vil eg understreke at filmen var fantastisk, og at eg trur det er ein moglegheit for folk som ikkje er like herda som meg å bli noko skremde av den! Stemninga var nydeleg, bileta var vakre og skodespelarane var fantastiske. Oppbyggninga i historia var fantastisk, og det einaste som skurra var at handlinga kanskje gjekk litt over hovudet på folk. Eg måtte i alle fall dobbelsjekke at eg hadde forstått den, og blei positivt overraska over at eg faktisk hadde fått med meg det aller aller meste! Hurra! Eg er overhovud ikkje så dum som eg ser ut til! xD 
Og dei siste 20 minuttane var INTENSE!! Hadde ei jente som sat ved sidan av meg, som på eit punkt kviskra til venninna si: -Seriøst, eg orkar snart ikkje meir!!

Hadde døgnet hatt fleire timar, skulle eg skrive ei anmelding av den, men akk. Berre sjå den. Gjer det. Do it! Do it NOW!! Du treng ikkje å på død og liv bli skremd; berre nyt!!

I går berre jobba eg. Fyrste vakt aleine i 7 timar! Og det gjekk eigentleg veldig bra, sjølv om eg skal innrømme at då eg stod og steikte burgar nummer ørten-og-fem, tenkte eg med meg sjølv at det MÅ vere noko meir til livet….! 
Heldigvis kom ein fin-fin kundemann inn rett etterpå og sa at eg såg så utruleg snill ut, og dermed elska eg jobben min igjen. Men eg har no søkt på fast jobb i filmbransjen. Kryss fingrane!! (eg vil ikkje sei stort meir om jobben; sjølv om eg veit at det garantert blir ein hard kamp om stillinga, så blir eg kjempetrist om eg ikkje får den!!) 

Og idag? Jobba på kontoret. Ein jobb eg òg elskar. Sitje og ordne ting i skjema og booke og sortere og sende mail og andre sånne koseting. Det er nesten så eg ikkje treng betaling, for eg kosar meg verkeleg med arbeidsoppgåvene! ^^ 
Og så var det grillings hjå Gabbi og Harelabb, som tidlegare nemnd. 
Me var noko tidleg ute då me snudde nasa mot deira casa, så me stoppa fyrst på McDonalds. Den teite magen min treng jo mat før eg kan ete (don’t we all?), for visst eg er veldig svolten når eg kastar meg over middagen, blir alt berre au og uff, og så kjem alt i retur. Så eg måtte ha meg ein liten cheeseburgar for å roe det verste kaoset i skrotten. 
Deretter gjekk Dùnedain innom Biltema, og kom ut igjen med denne: 

Atter ein gong gjekk det opp for meg kvifor eg verkeleg ELSKAR den mannen! Faen så bad ass harry!! Hihi! Eg skal ha ein sånn sjølv, når eg byrjar å pimpe bilen min på sikt. Samt rosa leopard-fløff på rattet, bubblegum-wonderbaum i speiglen, og bass i bagasjen. Wow. Eg kjem til å ha den råaste rånebilen syd for Nordpolen!! 

Men eg har framleis skrivekløe. Damn it. 
Snur snuten mot å løyse kryssord på senga. Kanskje det kan dempe det verste suget. 

Sountrack: Nightwish  – Amaranth

Så var eg tilbake i jobb på Shell 7/11. Tidlegare, sånn i mine yngre dagar, sa besten alltid til meg at om eg ikkje fann ut kva eg ville bli snart, kom eg til å ende opp som trise på Dragsvik. Det vil sei: Kioskdame. Han tok ikkje veldig feil, men faktum er at eg trives utruleg god med jobben min! Så lengje eg har moglegheit til å kombinere det med å lage film, så er eg lukkeleg. 
Og når me er inne på kloke ord, så kom svigermor mi med nokre her om dagen òg, då eg og Dùnedain stakk innom: – De er alltid så blide og glade! De har kanskje ikkje så mykje, men de klarar dykk og er lukkelege! Og det visar! 
Det har lagt litt i bakhovudet mitt dei siste dagane. Verken eg eller Dùnedain kjem til å bli millionærar med dei rettningane me har vald her i livet. Men me har kvarandre, og me har det utruleg fint saman. Og sjølv om vår type familie er noko uortodoks, så har me fire (snart fem) born som me elskar over alt på jord! Folk kan sei kva dei vil om at dyr aldri kan erstatte det å ha “ekte” born, men eg kunne aldri tenkt meg å bli mamma til anna enn firbeinte og flygande skapnader. Kanskje nokre med gjeller, men det får vere grenser for kor mykje lengjer eg skal vere nøydd å strekkje meg. 
Me bur i verdas koselegaste vetle hus, i ein liten eventyrskog. Eg er tante til verdas nydelegaste små englar, og eg har huset fult i fantastiske skattar. Loftet mitt er fult av dokker og bamsar og My Little Pony, eg har ein hærskare med fantastiske mennesker i livet mitt som er så heldig å få kalle venene mine, og eg kan få lov å vere meg sjølv 100%. Kva andre måtte tenkje om meg når eg fargar håret lilla og kler meg i netting og naglar, klarar eg heilt fint å la vere å bry meg med. Og ikkje minst, som eg allereie har nemd: Eg får jobbe med min største lidenskap! Eg får lage FILM, og eg får skrive og dikte opp mine eigne land med mine eigne reglar. 
Eg elskar livet mitt!! Sånn med unntak av at fyrste dag på jobb tok heftig på beina mine, etter så mange veker som tilnærma lik invalid…..Men det skal eg klare å leve med. 

Foto: Christie <3

Annonsørinnhold

Til hverdag og fest: Her er sommerens lekreste kjoler

I går hadde min favoritt-kiwi Christie bursdagsfest. Ho hadde lagt feiringa til Casa de Gabbi & Harelabb. Planen min var å møte opp, hengje litt, drikke eit par-tre øl og stikke heim, sidan eg skulle byrje på jobb klokka 12 dagen etter. Og tradisjonen tru var eg ein smule etter timeplanen då klokka tikka mot party-time. Eg slengde meg i dusjen, vaska det vetle av dun eg har på toppen, shave-shave og vaske-vaske, og skulle klatre ut av dusjkabinettet. Der tok eg ein merkeleg form for ufrivilleg piruett, og stupte i staden ned mot flisane. Medan eg hang i lufta, var det noko inni hjernen min som ropa høgt og skingrande at DETTE kom ikkje til å ende bra! Operert kne, og dagen før sjukemeldinga mi var over? Nei, dette kunne me ikkje ha noko av!! 
Som ein katt i fall (eller ei kyr på basehoppings-kurs) freista eg å vri meg i lufta. Alt gjekk i sakte film, medan det svarte og rimeleg steinharde golvet kom faretrugande nær. Kneskåla mi, på høgre fot (som for så vidt er den som er lappa saman herifrå til eva) sneia golvet i eit nanosekund, før eg fekk vridd meg over på sida i noko eg likar å tru var eit slags ninja-hallingkast, og ankelen min slo så det sang mot kanten på dusjen. 
Så låg eg der, kneip igjen augo og ba ei stille bøn om at eg framleis var på den rette sidan av dei levande si verd. Smerten i foten tyda heilt klart på at eg så definitivt var i live. 
Eg røska ned ein handklede frå benken attmed meg, pakka det under foten, og psyka meg opp til å kike på skadene. Konklusjonen blei at dette var ikkje vidare suksess; heile fotbladet mitt var blåare enn ein smurf, oppskrapa og såg ikkje bra ut. Neste etappe var kneet. Der vaks det fram eit knøttlite blåmerke, midt mellom arra. Det hadde gått bra. Kneet var i det minste i eit stykkje. 
Eg fekk stabla meg på beina, og innsåg at trass i det meste, er eg tidenes gummikvinne. Foten var kanskje blåslått og såg mindre innbydande ut, men brusk og bein var akkurat der dei var då eg steig inn i dusjen. 

Me kom oss på fest. Noko anna hadde kanskje ikkje ligna meg. Og då ølen min var konsumert, serverte Harelapp meg tequila. I was doomed. Og for å gjere det endå verre, sette Gabbi på karaoken, og då blei i tillegg Dùnedain hakket verre å få med på lasset. Me kom oss likevel heim og til sengs, og underteikna var ljos vaken igjen klokka 06.00 i dag tidleg. Eg enda sjølvsagt med å krype under dyna igjen, og vakna noko meir dehydrert litt seinare. 
Like fult; eg er stolt. Dehydrert, men stolt. 
Og som alltid var det verdas herlegaste gjeng som held fyllekula i gong! Det er aldri keisamt i den kåken; det er folk av ALLE typar som likevel klaffar som hand i hanske der! Det er straighte, lesber, homsar (var ingen, meg bekjend, av type sistnemde der i går, men…) bifile, transer, cross-dressers, gotharar, rockarar, hard-core feministar, musikarar og kontorarbeidarar. Ein heilt fantastisk blanding av folk som kan sitje og diskutere alt frå sex til danske språk-issues, utan at nokon ser rart på deg. ALT blir diskutert, og alle har det kanongøy!! Eg er så utruleg glad eg endeleg har funne ein gjeng individ som er like fucked i skallen som meg, og hadde det ikkje vore for denne klanen, hadde eg aldri funne Dùnedain!! <3 
Syng med den stemma du har, og skrik ut ALT du har på hjarta. I luv these ppl. 

Me ‘n’ ma badass birthday kiwi-chick
(Foto: Christie)

Groove Coverage – Moonlight Shadow

Dette er Frost. Han er ein sympatisk liten kar. Sjølv om han som regel er sjefen for all faenskap som fjørballane mine finn på, og rask med å skulde på kven som helst som måtte vere i nærleiken, så har han stor omsut for dei kring han. Til dømes den blå undulaten som bur inni speiglen på badet. 
Faktisk har han mistanke om at denne andre karen slit noko med å få i seg mat, kanskje mest fordi han bur INNI skapet mitt, bak speiglen! Så derfor er det viktig å mate Speiglvend-Frost. Noko han gjer til gongs. 

Vel, eg tvilar i alle fall på at den andre fuglen går svolten. Det tek i alle fall Frost ansvar for. Pluss at han passar på at mamma ikkje blir arbeidsledig. 

Men over til nokre skikkeleg fantastiske nyhende: Me skal bli FORELDRE!! Sånne skikkelege foreldre, til ein pelskledd liten krabat på fire fotar! 
Eg og Dùnedain har prata ei stund om at me må få oss ein større og noko meir uthalden hund. Pixie er ikkje ei bikkje som er skapt for snø, regn eller sterk sol, samt at ho er ein smule mørkredd og syns ikkje vind er så kult. Så om ho er med på tur er særs vêravhengig. Lita er ho òg, så lange turar kan fort bli i overkant slitsame. (ho er sprek som ein fole, men det veg ikkje alltid opp for veldig korte bein!) 
Så me har leita og leita etter ein voff som passa for oss. Og her om dagen fann me han! 

Vår nye gutebass, Elessär! Foreløpig har han berre eit namn, men tradisjon tru endar han nok opp med to til. Alle beibiane mine har tre namn, og sånn har det nesten alltid vore. Bortsett frå Frost og Fimbul. Dei nektar å ta imot fleire namn. Dei presenterar seg dessutan stort sett som “plipp-klipp-squeeeek”, så….eg veit ikkje. 
Det er framleis ein månad til Elessär flyttar inn hjå oss, men me skal helse på han igjen om cirka 14 dagar. Han var lite beigeistra for fotoapparatet, så kvar gong linsa blei retta mot han, vrei han seg som ein liten makk! Med andre ord: Betre bilete kjem seinare!
Mest av alt er me spente på korleis han kjem til å gå saman med Pixie! Khavi er ein pus med bein i nasa, og har vokse opp med voffar opp og i mente, så ho er eg ikkje så uroleg for. Men Pixie er og blir ei primadonna og ei lita prinsesse, som krev din fulle merksemd, og furtar om ho ikkje får det! 
Når det kjem til stykkje har ho godt av å få ein bror. Ho treng nokon som kan setje seg på ho når ho ikkje oppfører seg. Og noko seier meg at Elessär er ein perfekt kandidat for jobben!