Dersom me skremde vatnet av dei som tilfeldigvis var ute og traska langs gatene på Nesttun i dag, så kan eg berolege dykk med at det var ikkje russarane som invaderte oss med propellfly! Det var berre meg og Dùnedain minus eit eksosanlegg…
Soundtrack: Lordi – Celestial Serpents
I går kom endeleg underskjørtet til brudekjolen, som eg bestilte for ganske så lengje sidan. Den stakkars dama i brudebutikken orsaka at det hadde teke så lang tid, men det var litt leveringsutfordringar langs ruta i desse dagar. Forståeleg nok; eg var berre glad til at det endeleg kom sjølv om eg føreløpig ikkje veit om det faktisk vil passe under kjolen. Dùnedain er framleis noko * poff * etter koronarunden sin, så han søv i hytt og pine. Dermed gjekk klokka mot 16 før me omsider kunne rulle nedover mot Nesttun for å plukke opp stakken min.
Me kom berre til fyrste ferist før stakkars Till Lindmann på anlegget blei overdøvd av eit brak, etterfølgd av noko som skrapa heftig i asfalten og sikkert ga oss ein flammehale av dimensjonar. -Kva er den lyden? utbraut eg. -Eg veit ikkje, svara kadlen forvirra og hoppa ut av bilen (han hadde stogga den fyrst!) Ned på kne gjekk han, og mumla eit noko oppgitt “oj”. -Kva er det? -Eksosanlegget. Dermed måtte mannen heilt ned på alle fire og under bilen. I pissregn og hestelort. Det kan gjerne rettast kritikk mot at eg, som det sterke og uavhengige kvinnfolket eg er, ikkje gjorde same manøver, men eg skal ærleg innrømme at eg veit like lite som kva som er under ein bil som du heilt sikkert veit om hjernekirurgi. Så medan alle sluser sto vidopne over oss, låg han og kava i ein søledam medan han freista å få laus faenskapet, før han lempa det inn i bilen og starta motoren. -Me får heller leve med lyden, sa han. -Eg kan hente skjørtet mitt i morgon, protesterte eg. -Du skal sleppe å køyre Fana rundt med dette her! -Nei nei. Eg må uansett på Biltema og kjøpe delar. Og så rulla me avgarde, medan me pumpa opp anlegget med Rammstein i håp om å overdøve lyden på utsida.
Skjørtet blei henta, verda blei skremd og eit lite ærend som skulle innebære å hente eit skjørt og kjøpe ein sekk med kattesand enda med å inkludere ein god time på Biltema med Dùnedain springande som ein hovudlaus kylling mellom hyllene på jakt etter den rette mutteren til det perfekte røyret. Det var min dag. Korleis har din vore?
Så var turen komen til Dùnedain, og ingen er så sjuk som den sjuke mann, så eg ventar i spenning på korleis dette skal utvikle seg!
Soundtrack: Seigmenn – Hva Vi Elsker
Heldigvis er eg byrja å krøkne såpass til at me kan byte om rollene. No kan han vere pasient, og eg kan vere sjukesyster. Hjå meg er det berre litt småhosting og ein vond rygg ute og går. Mannen har derimot stigande feber as we speak. Men i ekte sjuk mann-stil har han passa på å vekkje meg jamnleg gjennom natta for å fortelje meg at ja, han byrjar faktisk å få feber. Og no stig den. Og så frys han. No frys han faktisk litt meir, og så må han på do. Når han returnerte fraus han endå meir, og det var særs essensielt at eg kjende på armane hans fordi han hadde gåsehud. I tillegg har natta vore i overkant varm, og eg kan fint sove gjennom varmen så lengje ikkje nokon har hudkontakt med meg og eg blir klam og guffen. Prøv å forklare det til ein stakkar som ligg og hutrar og frys ved sidan av deg! Enden på vise var at klokka litt over 5 ga eg opp og starta dagen. Mannen har stor vifte som sirkulerar lufta, to dynar og ei bikkje som sit vakt ved senga i fall han skulle bli sjukare, atter ei bikkje som fungerar som varmeflaske, isvatn i flaske og nettbrett om han ikkje får sove.
Eg derimot, sit i stova og stirer på solljoset som kryp nedover bakkane mot huset og kvir meg til atter ein klam og varm dag. Eg kan takle det når eg er frisk, men det er eit PYTON vêr å vere uggen i!!
Eg hadde planar om å ta ein liten sumarferie i år. Ein bitteliten. Men at eg skulle bli tvangspålagd med nesten ein månad som sjølvstendig næringsdrivande, var meir enn eg hadde rekna med!
Soundtrack: Nick Cave & The Bad Seeds – O’ Malley’s Bar
Utepils i solnedgong. Det er slik Bergen og Bryggen er på sitt beste. Så når vêret fyrst tillèt det, så heiv eg meg rundt og joina Nett’n på ein bytur. Det var kanskje ikkje det luraste eg har gjort, sjølv om eg kosa meg like mykje som eg alltid gjer i hennar selskap! <3 Men eg passerte tydelegvis altfor tett opptil eit individ som hosta litt i mi rettning. Dermed kom turen til meg, og koronaen skal følgjast opp i ryddige former.
Dag 1: Tysdag Eg hadde så mange jern i elden denne dagen at eg allreie då eg slo opp augo funderte på om eg kom til å rekkje over alt. Fyrst på planen var nye negler hjå Elisabeth, som har privatsalong på Askøy. Eg følte meg heilt strålande fin då me reiste heimanfrå, og det var ikkje før på vegen heimatt at eg tok til å føle meg litt…hm, “under the weather”. Hovudet verkte og eg hadde ei merkeleg susing gåande oppi toppen. Om det er normalt veit eg ikkje, men eg får det gjerne i samband med feber. Eg var litt svimmel, men feber føltes det ikkje som. Så eg poppa eit par smertestillande og var klar til å feire bursdagen til bror min og nevøen min. Off we go. Men det blei ikkje akkurat betre så veldig lengje. Etter eit par timar kom hovudverken igjen og eg byrja å føle meg noko slapp. Sjølv tenkte eg det var trykkjande vêr (torden i lufta-type) og dårleg med vatninntak frå mi si side som låg bak, men eg insisterte likevel på at me skulle hoppe i bilen og reise heim. Og det i grevens tid! Innan me kom heim var innsida av meg fullstendig på tulletur. Eg fraus. Eg svimla. Eg klara ikkje å sitje oppreist i bilen. Og så snart bilen rulla inn på tunet, vingla eg meg inn i senga, stupte ned under dyna og låg innpakka medan eg hutra og fraus. Feberen lot ikkje vente på seg. Sjølv om Dùnedain påsto at det var fordi han ikkje var vidare søvnig at han vimsa oppe halve natta, så mistenkjer eg at det var min feil. Ikkje berre var han uroleg fordi han trudde eg hadde nærmare 39 i feber, men eg kan neppe ha vore noko særleg å liggje ved sidan av så HOT som eg skulle klare å bli! 😛 Men måle feber var heilt utelukka. Kall meg prippen, men eg skal jaggu vere dauden nær før NOKO får bli køyrd opp bakvegen her i garden!! Kort fortalt blei natta lang. Eg sov i 5 til 10 minutt, og var sikker på at det hadde gått fleire timar. Så eg sovna igjen, sov i 10-15 minutt før eg vakna igjen og tenkte at NO måtte det vere morgon. Eh, nei. Slik held eg fram til klokka var 11 neste morgon. Då var tydelegvis feberen gått over, for eg følte meg eigentleg relativt ok? Men vent! There’s more to come…!
Men neglene blei no fine!
Dag 2: Onsdag Dùnedain var reist til legen (nei, han hadde berre betennelse i ein fing!) då eg rulla ut av senga dagen etter. Han returnerte med test, og der var det to tydelege strekar. Anten var eg på tjukken eller så var det korona. La oss sei det heldigvis var nummer 2. Det går i det minste over! Feberen var vekk, og i starten berre klødde eg litt i halsen og var litt slapp. Men så kom nerve-rosene! Jepp, det ordet har eg no teke patent på. Nerve-roser. Det er nesten som om eg har flekkar rett under huda der nervene har samla seg i små klynger så næææær overflata som dei kan kome, og desse områda blir supersensitive og til tider skyt det ilande smerter gjennom dei. Derav namnet; klynger eller bukettar med ilande nerveklynger. Whoopie! Ikkje veit eg om dette er ei normal greie når ein fyrst pådrar seg Da Rona, men eg er så heldig at eg kan kombinere det med eit knekt halebein! Og gjett TRE gongar kvar ein av desse vonde felta på skrotten min har plassert seg? Riktig. Akkurat oppå der halebein-ao’en er. Det minnar litt om den typen smerte eg hadde då eg hadde helveteseld, berre langt ifrå like vondt. Ville ikkje det berre vore heilt supert, om eg klarte å køyre på med ein omgong til med helveteseld når eg fyrst slit med alt dette andre?! Eg kunne jo ikkje time det betre så tett opptil bryllaupet!!
Dag 3: Torsdag Så var me komne til dagen i dag då. Det er vondt å sitje grunna halebeinet. Det er vondt å liggje på sida grunna ryggen (som berre bestemde seg for å bli skikkeleg vond utover dagen!) og eg kan ikkje liggje på magen fordi då protesterar nakken. Står eg oppreist blir eg svimmel og då var det eigentleg ikkje så mange andre alternativ enn å hengje etter armane i ei ljosekrune eller noko slikt. Dessutan er sofaen vår eit mareritt å sitje/liggje i når ein har vondt ulike stader, så det blir kontorstolen eller senga. Ellers hostar eg litt. Bittelitt snufsen og klør/kitlar i halsen. Men det er all ao’en som er plagsom for min del! Eg klarar lissom ikkje å bli komfortabel uansett kva eg gjer! Så eg poppa nokre smertestillande og sov meg gjennom mesteparten av dagen. Føler meg eigentleg ganske ok no på kvelden, så det går rette vegen! Men OMG det er VAAAAARMT!! Skikkeleg digg å liggje i senga og vri seg som ei våt vaskefille då ja!
Oppdatering følgjer så sant underteikna er i stand til å stable seg opp i sitjande stilling igjen i morgon!
Halebein! Halebein! Møt Blå Stein! And then there was pain …
Soundtrack: Warmen – Somebody’s Watching Me
Då eg vakna i dag tidleg var eg ganske så sikker på at ting hadde på mystisk vis klikka på plass baki systemet. Men det må ha vore dei smertestillande som framleis var ganske så aktive, for etterkvart som dagen seig på blei det klart at det ikkje sto så bra til som eg hadde håpa.
Men eg har for mykje å gjere til å liggje endå ein dag i horisontalt leie og vente på betre tider. I retrospekt kunne eg heller ha knekt foten, sjølv om vegen tilbake til kvardagen då hadde blitt noko lengjer. Men eg hadde i det minste vore i stand til å utføre litt fornuftig arbeid om eg berre hadde klart å sitje normalt! Så no sit eg på eit lite tårn av puter og tepper under stumpen og freistar å kome gjennom arbeidsmengda mi. Det dug. Ein kan ikkje akkurat gå med stompen i fatle heller. Dermed prisar eg høgare makter for smertestillande og mjukt sitjeunderlag, og hiv meg rundt for å gjere det som står på timeplanen. Wish me luck! Here we go!
Så vakna eg med gangsperr i låra, eit halebein som føles som det har vore gjennom krigen og eit STORT smil om munnen. Såpass må ein tåle når dagen i forvegen var så herleg og fantastisk!! PS! Detta blir LANGT!!
Soundtrack: Eminem – Cleanin’ out my Closet
Eg har verdas beste vener. Det visste eg frå før av. Men dei arrangerte ein heilt fantastisk dag for meg i går, og eg er så glaaad! Så får det vere at eg i dag går som ei gås med isjias og eit egg klart i toaren. Når ein når min alder så er det klart at ein har ein venekrets der det er både jobb, kids, trong økonomi og store avstandar i flokken, så eg er kjempeglad for at jentene mine hadde greidd å gjete saman ein såpass stor gjeng som dei gjorde! * bukke djupt * Eg hadde ein herleg dag som var så Lokkrisk som ein dag kunne bli!
Dùnedain var blitt involvert i planane, men den stakkars guten kan ikkje lyge og ikkje halde så godt på løyndomar. Så eg byrja å fatte mistankar både då han var veldig klår på at eg ikkje skulle overhøyre telefonsamtalar eller sjå på telefonen hans då han fekk meldingar. (og sånn i fall nokon trur eg er ei slik nyfiken drittkjerring som sjekkar telefonen til kjærasten min: Nei. Men det skjer ofte at han ber meg sjå kven han har fått melding av når han har hendene fulle med noko anna!) Klokka halv to på natta fann han i alle fall ut at me måtte opp klokka kvart på ni neste dag, noko som blei følgd opp med eit gisp frå meg: -Eg må dusje dersom me skal noko! -Ja, og så må du pynte deg litt. Sminke deg og sånn. Jau. Ingenting mistenkeleg der når ein har eit mannfolk som ALDRI finn på noko frivilleg før etter klokka 15 på dagen, og JAFFAL ikkje på ein laurdag!! Nokon hadde lagt planane for han, det var i alle fall ganske så sikkert.
Så neste morgon blei eg plassert i bilen og han køyrde meg til by’n. Til Parkveien. Vegen måtte eg finne ut av, for han var litt usikker på kvar Parkveien faktisk låg. Og i det me svinga inn framfor Nygårdsparken utbraut eg: -Der står jentene jo! Nett’n, Janne, Solveig, Wenche og Sara venta med frukost, og FOR ein frukost! Det var eggerøre, rundstykkjer, fruktsalat, kyllingvengjer, croisantar….Hjelpes. Og den blei innteken til nostaligiske tonar frå East 17! (aaaaw, you remembered guys! You guuys! <3 )
Bridezilla dukkar ned i koldtbordet med STOR entusiasme!
Ikkje lengje etter kom Gabbi susande på ein e-scooter og Harelabb kom hakk i hjel. Så var det dekka for litt leik og morro medan champangekorkane small i alle rettningar. Det blei stafett (og mitt lag VANN!! Fordi eg er WonderWoman og sprang siste etappen med Solveig på ryggen!!) og pakkeleik! Og trøystepremie i form av Jägermeister til taparane. Og vinnarane. ALLE fekk Jägermeister til sjuande og sist!
Under stafetten må det nemnast at Gabbi presterte å lede meg rundt FEIL tre, så eg er mektig stolt over at me innhenta oss etterpå!! ^^
Så skulle brura pyntast opp. Og her LEIKAR me ikkje utdrikkningslag! I tillegg til kruna med fjær og rosa slep, og banner med Bride to Be, som dei allereie hadde gitt meg, blei eg stæsja opp med solbriller, verdas kulaste leggvarmarar og ein hinsides klovneparykk som ein berre MÅ elske. I tillegg fekk eg meg ein liten tuttekopp som dei passa på at til ei kvar tid inneheld noko med alkohol i. Eller vatn når eg ba om det, for til og med EG skjønar at ein kan ikkje køyre ein heildagers hurra-meg-rundt utan litt H2O i skrotten!
TAAA-DAAA!
Så var jentene klare til å gå for å farge byen raud. Eller regnbogefarga som kanskje var meir treffande, for i Bergen var det tid for PRIDE PARADE!!
Og dit var det me skulle etterpå. Det passa eigentleg heilt supert, for eg har ALLTID hatt lyst å gå i Pride Parade, men det har ALDRI falt seg slik at det har klaffa! Denne gongen derimot fekk me plass bak Fincken-vogna og det blei flagg og hurra og lett dans bortetter gatene!
Etter ein knapp pause med soft-is og ein blås i bakken peisa damene på med utfordringane. Og dei var ikkje reint få heller! Fyrste post var levande statue. Sånn for å vere heilt sikker på at eg skulle hugse kva eg hadde drive med den dagen tok eg eit lite fall på Den Blå Steinen og herpa halebeinet mitt ganske heftig. Der og då var det ikkje så vondt, og så snart damene mine spretta spritflaska så var det ikkje så mykje eg merka til det. Kom igjen i dag, vel å merke!! Her må me ha mjuke tepper og puter og alt mogleg under stumpen for å klare å sitje oppreist….! Men hjelpes. Det var så absolutt verd det!!
Etter at eg hadde vore statue skulle eg syngje. Akkompanjert av blokkfløyte på Torgallmenningen. Og underteikna kan berre LANGE songar. Så det blei Margit Hjukse, Kadlen og Katten og til sist Smedola Løa.
Etter det var det ned på Fisketorget for nye utfordringar. Eg måtte tigge til meg FEM ting gratis i bodane der nede. Etter å ha skaffa ei svele, ein sjokoladesmaksprøve og ei toalettmappe fekk eg beskjed om å få tak i to ting til som IKKJE kunne etast, med ein diger marshmallow i kjeften. Og eg tok utfordringa og kom tilbake med….ein serviett og ei plastskei. Haha!
Så skulle eg proklamere eit erotisk dikt framfor Zaccen (men eg kan ikkje gjengje det her, for eg hugsar overhovud ikkje kva eg sa! Men det blei godkjend!) før Nett’n sa eg hadde heile dagen til å klare neste utfordring: Skaffe meg ein klem eller eit kyss på kinnet frå ein politimann/dame. Verdas skjønnaste politimanna rusla rundt like bortanfor, så eg sprang bort og spurde fint om eg kunne få lov å gje dei ein klem. Han eine sa han tykte eg var så fiiiin, og at han hadde sett meg rundt i by’n i løpet av dagen, så eg blei litt happy då! Hihi! Men klem fekk eg, og før eg fekk avslutte denne delen av galskapen måtte eg få nokon til å hjelpe meg over gata utan å snakke med dei. Det var faktisk den vanskelegaste utfordringa, for når du ser ut som eg gjorde så var eg livredd for å skremme nokon! Ein skulle tru eg var van med å freake folk ut, men då held eg meg vanlegvis på avstand og er skummel! Men to snille damer kom til sist bort til meg og forsto miminga mi, så dei hjalp meg. <3 Skulle dei kome til å lese dette på ein mystifistisk måte, så TUSEN TAKK! 😉
Deretter var det mat på China Palace. Eg var mett som * poff * etter alle smaksprøvane, isen og ein DOBBEL frukost! Så eg klarte nesten å ete ein vårrull. Haha! Medan me var der dukka både Linn og Ingeborg opp!
Men heilt ferdige med utfordringane var dei ikkje, for når me kom utanfor måtte eg leike blindebukk. Gjennom rulletrapper, trapper, fotgjengarovergongar….Sende ei forvirra veggalus som meg på tur med bind for augo? Galskap.
Me stansa til sist framfor Kondomeriet, og der vanka det boblevatn, jordbær og sjokoladekjeks, og eg fekk MASSE-MASSE rabattar på ting! Det kom då fram at det var til dette formålet eg hadde vore nøydd å samle inn pengar tidlegare på dagen. Eg hadde fått ein plass mellom 400 og 500 kroner som skulle gå til nye leiketøy!! Dermed gjekk eg derifrå med ein vibrerande penisring, ny Womanizer, glidemiddel med bubblegum-smak og orgasmeolje!
Den er kanskje -litt- liten, Linn??
Me reiste på laser tag på Damsgård, og til å vere litt maroder tykte eg sjølv at eg rula ganske bra. Hurra! Vann BEGGE gongane! (mistenkjer at dei kanskje LOT meg vinne, for eg var jo temmeleg ubrukeleg!!) Og premien? TEQUILA!!! 😀 😀 😀
Regnet kom i det me gjekk utatt derifrå, og etter det skulle me berre vere inne så det passa bra. Duggfrisk neste, og der har eg ikkje vore sidan det var ein brun sliten pub for gamle alkisar! No var det pussa opp og fresha til og heilt utruleg fint blitt! Så då kom drikkevarene på løpande band.
Det blei dansa og ledd og drukke og hoia til ut i dei små timar. I alle fall i så mange timar at me fann ut det var på tide med kvar si baconpølse og ein telefon til våre betre halvdelar om at me ville heim.
Eg kosa meg i alle fall glugg. Tusen takk for ein fantastisk dag jenter!! De er berre BEST!!
Då straumen rauk i natt, og drøydde til langt på dag med å kome tilbake, innsåg eg at det var visse manglar og hòl i planen min for den dagen zombiane kjem. Eg trudde det eg hadde kokt saman var temmeleg vatntett, men eg hadde ikkje teke med i betraktning at det kan oppstå aldri så små kriser berre av eit halvt døgn utan elektrisitet.
Soundtrack: HIM – When Love and Death Embrace
Plan A er fyrst og fremst å kome seg til helsike vekk frå folkerike områder, og søkje dit ingen kunne tru at nokon kunne bu, eller rettare sagt BaleBy. Det er ikkje det at det er fullstendig aude i heimbygda mi, men når ein tenkjer på kor isolert ein blir der dersom det går ras og ferjene blir innstilt, så kan ein fort sjå kor mykje lettare den staden blir å forsvare enn midt oppå Hardangervidda, sjølv om det òg er langt frå folk. Problemet mitt var berre at eg innsåg at det var ingen plan B! For det er ingen garanti for at ikkje hordar av levande daude gjer vegstrekningane uframkommelege, og at ein dermed må avvente sjølve fluktplanen til nokon får rydda veg. Med mindre ein har ein tanks. Eg har ikkje noko tanks.
Så då sit ein altso her oppe i ein høgde der ledd og lemmar på dei som allereie har til ein viss grad har vandra over til den andre sida vil bli så stive og ubrukelege i vinterkulda at dei neppe kjem og bankar på stovedøra di. Så langt, så vel. Men alle som er fan av zombie-sjangeren veit at noko av det fyrste som forsvinn i filmversjonane av apokalypsen (rett etter sunn fornuft, vel og merke!) er straumen. Og her hjå oss forsvinn då vatnet i same rennet sidan me har pumpe og brønn.
Og la meg berre få utbrodere kor hjelpelaus ein blir utan elektrisitet: Det blir mørkt. Og kaldt. Me har heldigvis vedovn, og eg trudde eg hadde redda skinnet mitt allereie der. Men kva hjelp det når ein ovnen er så barnevenleg at katten nærmast kan sove oppå den medan den er i full fyr? (innhaldet i vedovnen, vel og merke. Ikkje katten.) Det neste problemet med støytte på var at Dùnedain ikkje fungerar utan kaffi. I grensa til å gli over i zombiane sine rekkjer av koffein-mangel svima han rundt i lang tid medan me freista å finne ei løysning på situasjonen. Komfyr, microbølgjeovn, vatnkokar og kaffitraktar: Ingen av desse fungerar utan el-juice. Så fekk mannen ein idè og forsvann ned i kjellaren. Før eg rekk å snu meg er han tilbake og vil lage bål på stovegolvet. Vel, nesten. Han hadde ein sånn gasskoke-sak som fylte halve rommet, som var til å koke krabbepannene på. Og ei gassflaske som fylte andre delen av rommet. -Uhm, javel? -Ja, eg tappar berre vatn frå varmtvatn-tanken i ei panne og så kokar me det. -På golvet? -Ja? -Nei. Det var ein tilsynelatande snurt kar som fint måtte pakke saman bålet sitt og tusle nedatt i kjellaren. Og eg sat att her og lurte på korleis dette huset hadde blitt ståande til eg flytta inn. Eg trudde idèen hans var basert på ein koseleg liten primus, men min eigen private Lars Monsen hadde ikkje meir raudsprit til å få futt i denslags, så enden på visa var at han måtte sitje nede i kjellaren og vente til vatnet koka.
Då han omsider var tilbake i dei levande si verd og atter hadde fått koffein i blodomløpet, sat me i kvar vår ende og stira tomt ut i lufta. Kva no? Finne ut kva som gjer at straumen er vekke? Nyttar ikkje. Nettet er nede. Lage oss frukost? Nope, me har berre sånne halvferdige rundstykkjer og ingen steikeovn. Skulle me lage ferdig bryllaupsinvitasjonane? Nei. Damn. Limpistolen treng straum. Spele litt på mobilen medan me ventar på at dette skal gå over? Eller er spela mine online? Jepp, dei er visst det. Og skrive går ikkje, for skriveria mine ligg i DropBox’n som er, gjett kva? Online. Dusje, vaske litt i huset, stryke gardinene som eg hadde utsett til sundag….Ingenting funkar utan straum!! Me fraus i det minste ikkje, for det brann lystig i ovnen. Dermed gjorde me det som folk gjerne gjorde i gamledagar, når digital underhaldning var ikkje-eksisterande: Me las kvar vår bok.
Til sjuande og sist drog eg konklusjonen om kva som manglar i planen min: Bøker. Haugar og dungar av lesestoff. Eg treng MINST ei palle med litteratur til den dagen zombiane kjem. Ellers trur eg at me er på veg rett mot tidenes mest stusselege dommedag-scenario.
Alle sin favorittzombie Bub demonstrerar kor viktig god litteratur er for å overleve apokalypsen! (Day of the Dead – Universal Pictures)
I dag er ein sånn dag der magen min brått bestemmer seg for at den ikkje tåler noko som den heilt fint har tålt til dags dato. Det skjer av og til i kjølvatnet av magesekk-operasjonen min. Så kva passar då betre, når vêret er så ufyseleg at det knapt går an til å gå til Skrivarstovao? Då bloggar ein.
Soundtrack: Nick Cave & The Bad Seeds feat. PJ Harvey – Henry Lee
Heldigvis skjedde det på ein dag der eg ikkje hadde vidare planar. Så då passar det fint å berre liggje på sofaen mellom turane til porselenstruna, og køyre Fear the Walking Dead-maraton med Dùnedain. Men tingen er at eg føler hjernen min råtnar vekk når eg berre glor passivt på TV. Eg trur det kom av alle åra eg budde utan TV på Askøy: Eg er ikkje van med å sitje og glo i timesvis. På den tida blei det ein film i ny og ne, og resten av tida gjekk til….tja, kva gjekk eigentleg tida til? Masse gaming og sosialisering, jobbing (i dei dagar på ein bensinstasjon) og dyrestell. Trur eg.
Sidan Dùnedain utfordra skjebenen og valde å stige ut i slapse-snøen for å gjere noko kreativt i Skrivarstovao, så bestemde eg meg for å vere kreativ her inne i den ordinære stovao. Eg tenkte å kome med ei tilståing. Korona-pandemien. Det er min feil. Det var nok eg som presterte å starte galskapen.
Den vesle krabaten som er rota til alt som er gale i verda, lånt frå FHI. Bilete, ikkje viruset. Og som liknar kraftig på Skomakar Andersen si adventsappelsin? Har nokon prøvd å nappe ut nellikspikarane? Alt gjekk veldig bra då Hans Petrus gjorde det; det blei brått jol og greier!
Eg har jaggu fått høyre at det ikkje var ein vidare god idè å reise på goth-party i sydlegare delar av verda og omgås vampyrar og flaggermus, slik eg tydelegvis har for vane. Men sumaren 2019 pådrog eg meg eit eller anna virus. Eg veit ikkje kva det var, og heller ikkje legane kunne gje meg eit fornuftig svar, slik det gjerne er når eg pådreg meg noko. Som regel veit dei mindre enn meg, og eg må veilede dei eit stykkje. Ein gong var det ein lege som nekta å tru at eg hadde fått helveteseld nedover venstre arm fordi, og eg siterar, “det får ein då berre i fjeset?!” Nei. Eg hugsa ganske tydeleg at bestao mi hadde det i eine foten, så eg visste at det kunne oppstå andre stader på skrotten. I og for seg sjølv litt pussig at ein ikkje orienterar studentane om sånt på medisinstudiet? At komplikasjonar KAN oppstå på ikkje-tilviste plassa? “Uhm, du har frykteleg vondt i armen, seier du? Nei, brot kan det ikkje vere. Det skjer berre i bein. Har du bein i armen, seier du? Det var då ein særs ekstraordinær stad å ha bein? Kan du gå på dei?”
Vel, i dette tilfellet var det hoste og heftige respirasjonsplager. Eg kunne hoste så kraftig at eg ikkje klarte å trekkje pusten, fekk problem om eg berre gjekk tre steg, og i dei verste episodane var det ikkje nok at lungene svikta, men blæra tok halve støyten i same rennet. Nei, eg hosta ikkje med blæra, men det var jaggu ikkje langt ifrå! Ingenting anna. Hoste og lunger som ikkje ville fungere. Og det ga seg ikkje heller! Eg trur eg gjekk og bjeffa i hytt og gevær i kring tre månadar, medan legane trakk på skuldrane og sa at det gjekk nok over.
Og så reiste me på ferie, med meg i denne tilstanden. Turen gjekk til Mallorca. Eg hosta på flyet. Kom til Syden og hosta på alle eg møtte der. Og så hosta eg meg heimatt. Med fly. Og legg ein til alle eg hosta på under opphald på flyplassar med fly som gjekk til alle avkrokar i verda, så blir det ein del folk som blei hosta på gitt! Kan inkludere at eg var på ein kinarestaurant i Palma Nova og hosta litt, og kven veit om dei tilfeldigvis hadde slekt og vener i Wuhan som dei reiste på ferie til for å hoste litt på?
Til sist var det dei stakkars kinesarane som skulle få skulda for å ha starta galskapen, når namnet på sjukdomen i seg sjølv (corona = krune på spansk) burde avslørt det mykje før. Det kom frå Spania, etter at eg hadde vore der. Men sidan dei allereie hadde spanskesykja på samvitet (i alle fall blei det påstått at det var spanjolane som starta det, men dei var berre dei fyrste som faktisk rapporterte den!) så ville dei vel ikkje ha fleire sjukdomar oppattkalla etter seg. Dermed såg dei til Kina, for det er tydeleg at det står eit politisk spel bak det heile. Kina er eit skikkeleg teit land som bryt menneskjerettigheitar og er skikkeleg lumpne for tida, så kvifor ikkje? Og medan alt dette spreier seg i verda og alle peikar fingrar på kvarandre, så sit det eit lite kvinnfolk her på Vestlandet og tig heilt stilt om at det eigentleg var ho som starta det heile. Det har mutert og mutert og herja på, og eg tek til å nærme meg eit punkt der eg bør tenkje på om eg skal ta ansvar og tilby nokre dråpar av mitt eige blod for å skape ein medisin som fungerar, i og med at eg tydelegvis er patient zero!
Føreløpig held eg litt tilbake. Eg er så spent på å sjå om mutasjonane til slutt fører til dei zombiane eg har brukt mesteparten av mitt vaksne liv på å førebu meg på å bekjempe. Men når den tid kjem, så lovar eg å donere ein skvett!
[PS! Til alle som no vil stille meg for retten, rekrutere meg til KonspirasjonsKlubben AntiVaxx & Co., eller har fått for seg at underteikna er eit spinn hakkande gale individ (som for så vidt stemmer, men … ) så må eg få understreke at innlegget må lesast med “humor”, noko som visse i dag har vanskeleg for å forstå. Men det tydar då “noko ein kan le av” frå gamalt av. Me hadde mykje av det på 90-talet då me framleis hadde lov å vere morosame!]
Dette er eit noko personleg innlegg, men eg tykkjer det er verd å dele det likevel. Det har gitt meg håp og ein tanke om at ein kjem dit ein skal vere, når ein skal vere der. Uansett kor tungt livet til tider måtte vere.
Soundtrack: Rammstein – Mutter
Eg var ganske ung då eg byrja å slite med vonde tankar. Eg hugsar dei fyrste minnene mine som dreia seg kring kor dum og vanskeleg verda var, og tankane mine byrja etterkvart å dreie seg om døden. Då eg var 9 år mista eg både katten min Mokki og marsvinet Marve. For folk flest er det vanskeleg å forstå kor mykje dyra i livet mitt betyr for meg, og eg har ofte blitt avfeia med at “det var jo berre ein hund/katt/marsvin/osb.” Ikkje for meg. For meg har det å miste eit av dyra i livet mitt vore like vondt som å miste andre familiemedlem. Men sånn er eg samanskrudd, og eg forventar ikkje at andre skal forstå det.
Det å miste desse to bestevenane mine ga meg i alle fall mi fyrste forståing av døden. Det at nokon du elskar skal på eit tidspunkt forsvinne, og at tida tikkar mot at dei fleste som er nær og kjær på eit tidspunkt svinn hen. Ein skulle bli vaksen. Og eg frykta tida som vaksen meir enn sjølve døden. Eg forsto at det ikkje var ei så enkel tid. Ein mista evnen til å leike, og i staden skulle ein ta ansvar for alt i sitt eige liv, få jobb og vere flink til det ein dreiv med. Du skulle få ungar, og kanskje mista ein evna til å drøyme og sjå huldra i skogen og dragar i skyene? Når kosebamsar og dokker ikkje lengjer var gode samtalepartnarar dei dagane verda var teit. Og brått var ein heilt aleine i ei verd der alle andre var like einsame. Eg ville ikkje bli sånn. Eg ville ikkje at den dumme klokka skulle tikke nedover mot alt dette skumle og fæle som ein måtte igjennom. Pubertet. Ungdomsskule og så vidaregåande. Og så skulle ein studere og føde ungar, og uroe seg for pengar. Flytte frå heimbygda mi som eg elska. Alle desse tankane skremde meg så intenst at eg ofte vurderte om eg ikkje berre skulle gjere slutt på alt sjølv og sleppe unna. Eg var 9 år og vurderte sjølvmord.
Men eg hadde ein ting som kunne få meg ut av desse mørke tankane. Inne i mi eiga vetle fantasiverd hadde eg ein plass eg rømde til. Ein stad inne i ein skog, med grøne tre og ei eng som bølgja av gule smørblomar. Det låg eit vatn der, og hjortane beita under ein solfylt himmel der det aldri var skyer. Og på ein liten haug i det fjerne låg ei lita stove. Eg visste ikkje kva som var i stova, men i mine draumar var det ein god plass. Ein trygg plass, som låg der i det fjerne og lokka på meg. Eg kunne leggje meg i den gyngande gule sjøen min og sjå på dyra kring meg. Det var fredfullt. Berre fuglesong og vinden som suste over meg. Og for ei stund forsvann alle dei fæle tankane. Ei stakka stund var eg fylt av ei enorm ro som ingen kunne ta frå meg. Det var ingen krav der. Ingenting av alt det skumle som fylte alt anna i verda. Og det var aldri lengjer vekke enn at eg kunne late att augo og la meg sjølv forsvinne i alt det gode som var i skogen min. Det var så livaktig til tider at eg kunne lukte trea. Piggsvina som kravla rundt i ly av eit gulv hav og ekorna som hoppa frå grein til grein kring meg. Høyre det skvulpe i tjernet mitt. For ei stund var alt perfekt og akkurat slik det skulle vere.
Åra gjekk. Eg blei vaksen. Eg snubla mange gongar på vegen, og periodane med vonde tankar trengde seg gjerne på nokre gongar opp igjennom åra. Men skogen min blei i bakhovudet. Som ein stad ein kunne trekkje seg tilbake om ein mediterte. Det å vere vaksen fekk eg aldri heilt til, men eg klarte meg. Og eg møtte Dùnedain, som på mange måtar var alt eg hadde drøymd om i ein partnar, og meir til. Saman flytta me opp i det vesle huset der me no bur, og fylte det med firbeinte pelsungar.
Den fyrste sumaren kom. Eg sat på trappa medan hundane var i hagen og vimsa slik hundar gjerne gjer. Blikket mitt søkte nedover bakkane. Til ei eng av blømande smørblomar som skilde meg og huset frå eit vatn der bittesmå bølgjer skvulpa lett i sumarvinden. Det var ikkje uvanleg at eg såg hjortane beite der nede, sumar som vinter. Sola skein oppe på himmelen, og bada eit vidunderleg bilete i glansen sin. Eg sat på trappa. Utanfor ei lita stove oppå ein haug. Ei stove fylt av uendeleg mykje kjærleik frå små snutar og ein mann eg ikkje ville vore forutan. Ei stove som var min heim. -Eg klarte det, tenkte eg. -Akkurat her er det meininga at eg skal vere. Eg er heime.
Bilete er lånt frå Scottish Wildlife Trust (og ja, eg veit det ikkje er ein norsk hjort, men (sannsynlegvis) eit skotsk rådyr!!)
Eg er ikkje overraska. Kalendaren har for ein drøy halvtime sidan bikka over til 9. januar, og antalet innlegg i bloggen min har ikkje akkurat nådd svimlande nye høgder.
Soundtrack: “Trollsyn” – 1994
Dùnedain har slått seg ned framfor TV-skjermen med den norske gamle filmen “Trollsyn”, som skremde vatnet av meg i barndomen. Normale ungar blei skremd av Hufsa og historiar om troll og spøkelse, som eg med stor glede serverte dei. Eg kunne Bygdabokji på rams frå den dagen eg klarte å lese sjølv. Eg? Vel, svartedauden var noko av det skumlaste eg kunne tenkje meg. Men som den morbide kid’n eg var så klarte eg ikkje la vere å lese alt om den som eg kunne kome over. Og no har noko av denne morbide facinasjonen smitta over på han eg bur med. Stakkars mann.
I det minste har denne veka gått med til å dra meg sjølv i gong med skrivinga igjen. Det var…tungt. Men etterkvart har eg kome inn i ein god flow igjen, så det blir framleis bøker av det eg jobbar med. Og brått kom helga, naboane inviterte på middag, så kom det tikkande ein invitasjon til å gå ut og ete på Villani i Skostredet og i morgon skal det akast og rulle i snøen med tantongane mine <3 Deretter kjem måndagen igjen, og minimum 7 nye kapittel skal oppstå. Vel, eg blir ikkje arbeidsledig med det fyrste.
Noko spennande å skrive om på bloggen? Nope, det har eg ikkje. Men eg har eit håp om at det kjem betre tider. Eg må berre setje av tid til å lage meg ein slags skriveplan for dette prosjektet òg!
Eg merkar på kroppen at måndagen kjem til å bli hard. Snøen er vekke, skrotten lid under eit overinntak av mat som det sannsynlegvis ikkje var meininga at me vanlege daudelege skulle stappe i oss i så store mengdar, og eg vrir meg i indre smerte kvar gong eg kik innom nettavisene berre for å bli slått i trynet av nye oppslag om koronasituasjonen.
Soundtrack: Dùnedain som spelar CoD
Herifrå kan det neppe gå andre vegar enn oppover? Men det tenkte eg i fjor òg, utan at ting blei så veldig mykje betre. Det føles merkeleg nok som om 2020 og 2021 var same året, og begge gjekk seigt som sirup OG fort som lynet. Året som gjekk medførte endå meir kjipe dagar innestengd i eigen heim, koronatestar opp og i mente, utsett bryllaup, to tette dødsfall i familien og ein bortkomen Boromir-pus. Men det kom to nydelege små nye familiemedlemmar, Thrallya og Èowyn, og ny jobb til meg der eg kan gjere noko av det eg elskar mest her i livet: Skrive. (film, dyr og drive avlastningsheim for både born, dyr og unge kjem på ein solid…uhm, fyrsteplass. Saman med skriving. Eg er allsidig. Kors på halsen.) Så eg vil naudsynt klage, sånn sett! At bryllaupet vårt måtte utsetjast til 2022 er heller ikkje det verste som kunne skje, i og med at me har litt meir å rutte med økonomisk no OG midt oppi pandemien kunne me risikert å berre få lov å ha 20 gjestar dersom dagen vår havna midt i ein ny lock down.
Det er med andre ord lite å skrive heim om, både når det gjeld året som gjekk og året før der. Nyttårsafta 2021 blei feira iført pysj/dasseklede i stova framfor TV’en, medan me åt oss gjennom pinnekjøtrestar og Hobbiten-filmane. Verken eg eller Dùnedain var i vidare god form; han småsnufsen og forkjøla, og eg generelt berre heilt kake etter all joleferieringa. Dermed fekk champangen stå i fred i kjøleskapet, og det nærmaste me kom ei utskeiing var kvar si skål sjokoladepudding med vaniljesaus. Rett før klokka slo tolv høyrde me nokre slappe fjertar som minna om rakettar utanfor, og gjekk ut for å tenne oss kvar vårt stjerneskot. I det fjerne skaut nokre av naboane opp ei knippe fargerike fjertar til, som knitra og døydde hen i natta. Dermed tusla me slukøyra innatt til dyrehagen og siste rest av Hobbiten: Femhærerslaget, før me tok kvelden og tusla vidare til sengs.
Eg tek vel og merke på meg å vere varsam optimist for året som kjem. Det står ein rund fødselsdag på programmet, ein baby er på veg som eg har lova å vere live-in nanny for ein periode, me skal gifte oss og Rammstein har (forhåpentlegvis!!) konsert i Oslo til sumaren. Og kanskje blir tvillingane våre så tørre bak øyro at eg slepp å plukke dei ned frå dørkarmar og gardiner i løpet av året som kjem? Uansett kva året måtte bringe, så vonar eg det blir til det beste for alle kjende og kjære (og eventuelt andre som får med seg helsinga mi!) med eit håp om betre tider og ein utdøyande pandemi.
