Jolestemninga lot vente på seg, men NO trur eg det byrjar å nærme seg noko. Eg skal ikkje skryte på meg å ha alt på stell, men så har eg ei deadline på neste bok før nyttår og då blir det lite tid til å vaske så omstendeleg som eg vanlegvis gjer!
Soundtrack: Ylvis – Da vet du vet er Jul
Til helga skal eg og min faste bakekompanjong og beste ven Kriss bake jødekaker og serinakaker. Eg ser ikkje for meg at det blir tid til å få kakemennene i ovnen i år, men det får så vere. Jolegåvene er kjøpt inn (eg har EI igjen!), og gongen duftar friskt av grønsåpe. Kjøkenet er eit prosjekt under utvikling, og stova ser ut som eit bomba horehus. Men det var litt hjelp i å reise på Spar for å hente dei siste pakkane mine i går. Den amerikanske cola-nissen var komen til bygda, og Dùnedain gløda som ein fem-åring med sukkerkick då han såg det. -Trur du nissen lar oss ta selfie med han? Han hoppa nærmast der han sat i bilen. Som den omtenksome kona eg er lova eg å knipse eit bilete dersom han våga seg bort til nissen, og mannen kunne knapt stå i ro lengje nok til at barnehageborna som hadde trappa opp for å helse på nissefar blei ferdige i køen. Bilete blei det. Og ein cola frå Sydpolen. Samt gevinst på lukkehjulet, så no kan me stolte skilte med å vere eigarane av ei cola-kakeform når me atter klarar å kome inn i den vande joletradisjonen med å bake dei sju sortane.
Liten mann og STOR trailer!
Jolenissen stilte gjerne opp til fotografering!
Sjåååå så glad! <3 (det er cookie-cutter’n han har i handa altso)
Glad mann har fått cola!
Same dag som me møtte nissen var det siste opptaksdag med drone for Skinnsyk. Me var i vakre Langedalen og fraus på føtene, men den heilt nydelege skodda som la seg over dalen gjorde bileta i overkant av fantastiske. Om filmen skulle floppe, så kan me i det minste skilte med at me har tidenes mest awsomme intro! ^^ Og jaggu kom ikkje min kjære ven og kollega Jonny dansande med ei tidleg jolegåve til meg!
Det ser kanskje mest ut som ein sjal på bilete, men det er faktisk ei sånn laaaaang (og då meinar eg SKIKKELEG lang!) balaklava-lue-sak som eg tidlegare ytra at eg ynskte meg til jol! <3 Snille mamma’n hans hadde gått i gong og dikta opp ei oppskrift som ho hadde sett seg ned og strikka, og eg ELSKAR den! Den er skikkeleg middelalder/alvisk og så varm og god og kul og … Damn! Eg kunne ikkje bedt om betre kollegaer!!
I helga som var dekka svigers opp med smalahovud. Eg er eigentleg van med at sauehovuda blir sett på bordet, men det var ikkje før eg var godt vaksen at eg fekk meg til å faktisk ete dei sjølv. Og framleis skal eg innrømme at det ikkje er -alle- delane av dyret eg er like entusiastisk for. Skinnet, augo og innsida av kjakane skal dei få ha i fred, for det lempar eg diskret bort på tallerknen til gubben min. Saman med den innerste delen av øyro. Eg har mine fisefine trekk eg som alle andre, og noko med å ete øyrevoks fristar lissom ikkje heilt. Dùnedain et alt. Han er truande til å bite hòl på beina for å suge ut margen. Det rauk til to og eit halvt hovud når han kom i gong, for verken eg eller den andre smalahovud-n00ben ved bordet sette til liv heile framenden av sauen me hadde fått tildelt. Når det er sagt så prisar eg meg eigentleg ganske så lukkeleg over at me ikkje har helde fast på den islandske tradisjonen med å ete sure værballar. Det hadde eg nok slite endå meir med å få ned!
Avsluttningen på ein smalahovud-middag ser strengt tatt noko morbid ut!
Men jola er ikkje her heilt endå! Gåvene skal pakkast og sendast, og eg har eit håp om å kome meg inn på jolemarknaden i Bergen før Sølvgutane stemmer i med søte tonar og jola kan ringjast inn. Om ikkje anna er adventsstjernene – og stakane komne opp, og eg trur eg har kontroll. Så får nissen kome på kjerringa akkurat som det passar han!
Eg har venta og venta på at min wrap skulle kome, og i dag dukka den ENDELEG opp på mobilen min!
Soundtrack: SIA – Puppies are Forever
Can’t Take Me Home – Albumet som gjorde at eg blei nasegrus forelska i P!nk!
Eg blir gjerne litt overraska når den kjem. I fjor var den stappfull av obskur middelalder-musikk og Grieg og gregorianske munkar. Det har gjerne vore det eg har guffa når eg skriv, for å kome i rette stemninga og reise så langt tilbake i tid som 1300-talet. Det var fint lite av både hardcore metal og ontsj-ontsj-bass på den tida. Men i år trur eg er fyrste gong lista mi er representativ for min musikksmak. Øverst på lista truna dronninga mi: P!nk. Eg føretrekk kanskje metal, rock og old school hiphop/rap, men P!nk har vore heltinna mi sidan hennar fyrste album. Eg ELSKAR den dama!! Det er ein klisjè, men nokre gongar lurer eg på om ho verkeleg sit og spionerar på meg og skriv tekstane sine OM meg. Anten det, eller så tenkjer eg og ho skremmande likt om det meste. Og så må eg nemne at eg ein gong var ute med ein gjeng kollegaer, der me byrja å snakke om kven kring bordet som likna på ulike kjendisar. Me hadde ei med oss som var rimeleg lik Miley Cyrus, og så snur ei av jentene seg mot meg og seier: -Men du liknar jo på P!nk! Seriøst. Det var nok berre fordi eg hadde knæsj rosa hår på det tidspunktet, men OMG. Det er kanskje det fiiiiinaste komplimentet eg har fått i mitt LIIIIIV, så eg tek det med meg til grava! <3
Men tilbake til wrap’en min. Det kom nok ikkje som ei overrasking at den var dominert av Rammstein, Lordi og The Rasmus. HIM glimra med sitt fråvèr dette året, og var i staden blitt erstatta av Die Antwoord? Pussig, for eg tykkjer ikkje akkurat eg har høyrd så mykje på dei i år? Og i januar skal eg ha høyrd på eit band som heiter Stargate? Det fekk meg til å klø meg litt i hovudet, og eg måtte faktisk google for å sjå kven i alle dagar dette var. Ikkje at eg blei masse klokare, og i og med at det ikkje ligg ute noko band med det namnet på Spotify, så trur eg kanskje app’en min har røykt sokkane sine. Det er eit -produksjonsselskap- så vidt eg veit, og kvifor dei har rota seg inn på lista mi må gudane vite! Det kan vere eg tek feil, men eg finn dei ikkje og eg kan ikkje minnast at eg aktivt har søkt opp nokon med det namnet.
Men alt i alt; medan dei fleste eg har snakka med skjemst litt over alt det rare dei har høyrd på siste året, så vil eg påstå at mi er høgst representativ for det eg vanlegvis guffar på høgtalarane. Sånn utan å nemne at N’Sync sin “Bye Bye Bye” gjekk på repeat gjennom sumaren etter premieren på Deadpool & Wolverine. *kremt* No er det uansett jol, og her i huset spelar me derfor berre jolemusikk i desse dagar. Den manglande jolestemninga har faktisk kome snikande etter at helga har gått med til å vaske ned gongen, så den duftar friskt av grønsåpe, ljosa og adventstjerna er komne på plass og eg har fått gjort klar i alle fall TRE gåver med god hjelp på nyfikne pusekattar som var særs hjelpsame då jolebanda skulle surrast kring pakkane!
Det er underleg. Vanlegvis hadde eg stått på hovudet i vaskebøtta og ralla med til både Alf Prøysen og Boney M på denne tida. Men jolestemninga uteblir. Null. Nix. Nothing. Nada.
Soundtrack: Alf Prøysen – Julekveldsvisa
Sjefspus Khavi ventar på sumaren og har derfor funne seg til rette på hageputene <3
Jolehandelen er nesten unnagjort, og femte luke i Rituals-kalendaren min er opna. For fyrste gong i historia, sidan eg og Dùnedain møttes, har me droppa pakkekalendaren og gått for slike kapitalistiske mjølkekyr som alle slags butikkar freistar å presse på oss. Han har fått Kinder-kalendar, og eg får nye såper og hudpleieprodukt på ein dagleg basis. Kanskje er det derfor? Eller kanskje er det fordi vinden utanfor truar med å sope med seg både bikkjer og pusekattar når eg slepp dei utanfor døra? Khavi har søkt tilflukt i Skrivarstovao med meg, og på sofaen inne ligg han eg er gift med langstrekt under ullteppe og påstår at han merkar ei lita influensa kome snikande. Verken adventsstaken eller joleljos er kome opp, og huset ser bomba ut. Det strir mot all fornuft i min desember-kvardag, når eg vanlegvis er godt i gong med vasking og baking på denne tida.
Jola er min absolutte favoritt-tid på året, men det er ikkje så mykje som ein tøddel å spore med lyst til å gjere noko av det normalt sett skulle ha gleda meg til i desember. Eg investerte til og med i ei fancy ny adventstjerne til å ha i stoveglaset, sidan desse papp-stjernene eg har hengd opp dei siste åra har ein tendens til både å gå i oppløysning og spre uynskt glitter i heile huset. Tanken var at det skulle vere hakket meir bærekraftig å ikkje vere nøydd å kjøpe ny annankvart år, men då Dùnedain sette i kontakten var det ikkje så mykje som eit ljosglimt å sjå. Den skal bytast så snart formen til den Syke Mann er såpass at me kan reise på bui igjen, med eit håp om at det vil tenne eit aldri så lite glimt av barnleg joleglede i denne skrotten.
Det heile gjer meg eigentleg litt trist. Eg går fullstendig i barndomen når jola kjem, og eg likar ikkje at ting ikkje er som dei skal vere. Då eg var lita var det faktisk noko eg var ganske redd for; at eg skulle bli vaksen og kjip, og ikkje lengjer vere i stand til å glede meg over jol og bursdagar. Vaksne folk var tross alt dei mest gledeslause individa på planeta i mine auge! Heldigvis har det så langt ikkje vore tilfellet med meg. Og då blir det noko ekstra kjipt å sitje her og merke at den murrande glede-seg-klumpen i magen er no-show. Kanskje var det rett og slett berre skuffinga over at eg mista dei fine dreadsa mine berre tre dagar etter at Sunniva hadde site i timesvis og pynta meg som berre gjorde verda litt i overkant dum? Dùnedain skulle vere så snill og hjelpe meg å feste ei flette som hadde løsna, og brått sto eg der med to skalla flekkar på toppen. Det går ikkje. Så då var det fram med barbermaskina og SWOOSJ var eg skinhead igjen. I følgje mannen liknar eg på Sinead O’Connor i hennar glansdagar, og sjølv om eg stiller meg noko tvilande til utalelsen så tek eg det til meg.
Flettefin til pigg!
Vel, eg er ikkje den som legg meg ned og tutar over spelt vatn under brua. Her skal det jolifiserast til krampa tek meg!! Så, frå og med i morgon skal eg gje meg i kast med husvasken. Fram med grønsåpe, levang og støvkost, på med det beste Spotify har å by på at jolestemning. Så får eg heller vaske RUNDT den stakkars karen min, for eg skal ha den kjensla på plass om så med tvang!!
Eigentleg er dagen derpå etter ei filminnspeling minst like spennande som dagane på sett; ein veit lissom ikkje heilt korleis ein har det når ein vaknar opp og er ute av filmbobla!
Soundtrack: En Vogue – That’s What Christmas Means To Me
Sidan Remi var fråvèrande siste dag på sett, så måtte måtte me inn med litt klipp-og-lim for å få han med på fellesbilete vårt!
Hovudet er framleis ganske omtåka etter å ha hatt ti tusen tankar i skallen på ein gong. Samstundes tek det litt tid før ein landar; du er både sliten og gira på ein gong, og sjølv om skrotten er plassert i kontorstolen og skal skrive bok, så klarar ikkje resten av deg å hengje med fordi du framleis er i den verda du har eksistert i dei siste dagane. Og så er du tom. Det er som om ein har tømt sjela si, akkurat som då eg sat her framfor skjermen og hadde skrive siste kapittel i bokserien Søstre. Som med all kunst legg ein att litt av seg sjølv i det ein skaper, men fy faen for ei kjensle det er!
I helga hadde me innspeling av skrekk-kortfilmen Skinnsyk, skapt og produsert av Alien Ghoti AS. Min debut som filmregissør på noko anna enn musikkvideoar sidan eg var filmstudent. Vanlegvis er eg produsent, men denne gongen var den rolla overleten til Jonny Bjørkhaug. I tillegg hadde eg scenografi, sminke/kostyme, og spelte ei lita rolle. Me hadde med oss Wenche Christin Olsen på foto, Christina Vestgård på lyd og to fantastiske skodespelarar, Camilla Grindheim Larsen og Sunniva Ervik Mjønes. I tillegg var Romeo Ma, Remi Pedersen, Trond Stikholmen og min eigen kjære Dùnedain med som klapparar, røykmaskinoperatørar, SoMe-ansvarleg og generelt assistentar.
Film er på mange måtar ein livsstil. Det er hardt arbeid, men eg elskar det. Sjølv om dagen gjerne startar i 5-6 tida på morgonkvisten, og ein er kanskje ikkje i seng før kring midnatt, så er det verd kvart augneblink. Stemninga og humoren, mykje latter og masse prøving og feiling. Fyrste dagen kom me til ein iskald location, for sidan me hadde fått låne huset våga me ikkje å ha ovnane ståande på over natta. Me tok sjansen dagen etter, og det gjekk heilt fint! Huset står framleis! ^^ Me hadde fått lov å bruke eit nydeleg lite hus på Sotra, som var heilt perfekt for å lage den gufne stemninga me var på jakt etter. Skinnsyk handlar om to systre som møtes for fyrste gong på fem år for å rydde ut av dødsboet etter bestemora deira. Men mormor var alt anna enn den koselege gamle dama som strikka gode votta, leste eventyr på senga og sløkte ljoset klokka åtta. (fritt etter Vinskvetten)
Tida flyg når ein har det så kjekt på jobb som det me har, sjølv om dagane blir lange. Og det er mykje venting medan kamera blir rigga, ljos blir flytta og skodespelarane blir instruert. Heldigvis har denne gjengen allereie ein felles produksjon bak seg, og alle veit kva dei skal gjere! Då blir det GØY å arbeide saman! <3
Så mange detaljar om sjølve filmen vil eg ikkje ut med, men me vonar me skal klare å få den med på i alle fall nokre filmfestivalar i det komande året! Då satsar me på at me ser DEG der!
Klappe-Trond med stålkontroll på galskapen. Likar me å tru.
The Director in action!
Med eit minimalistisk crew må til og med regissøren sjølv ned på golvet og lage movie-magic frå tid til anna! (og då eg fyrst var komen under trua resten av gjengen med å la meg bli liggjande der sidan eg ikkje kom meg fram att utan hjelp!!)
Lokkri godt nøygd med kaoset ho har laga.
Så kom Pesta-kostymet mitt til nytte igjen likevel! Kven skulle trudd det?
Guten i røyken aka Remi den Innrøykte, ivrig i tenesten!
Tabita! <3
Den sigrande parten i ein filmproduksjon må utan tvil vere RedBull …!
På eit punkt kjem regissøren til den konklusjonen at ein like gjerne kan gje opp og la skodespelarane få seigle sin eigen sjø …
1. desember, og Sunniva og Dùnedain stilte med litt jolestemning på sett. Det blei nisseluer og adventljos, med tilhøyrande allsong. Eller duett. Godt mogleg det berre var Lokkri og Sunniva som sto kring bordet og ralla.
TTT: Ting Tek Tid. I alle fall på eit filmsett der lyd og ljos skal klaffe med skodespelarar og ein lettare forvirra regissør!
Sunniva viser stolt fram blåmerket som Lokkri har trylla fram på handleddet hennar!
Omrigg!
Produsenten blei glatt kasta på gongen, og der måtte han sitje og sture til han fekk lov å leike med oss igjen etter opptaket!
Det trengst. Sårt. For designet på denne sida var til å bli dårleg av.
Soundtrack: Somebody’s Darling – Dans meg gjennom kropp og ånd
It’s a work in progress, som dei så fint seier. Då eg skreiv ynskjelista mi for nokre dagar sidan fekk eg blod på tann. Eg sakna bloggen min. Eg sakna å skrive noko anna enn middelalderhistorie. Men den siste tida har det vore direkte flaut å gå inn på sida mi. Eg har omtrent like mykje peiling på Photoshop som eg har på kvantefysikk, og skillsa mine i HTML får Trump i pillerus til å sjå ut som reine Einstein. Så det heilt store resultatet er kanskje ikkje å forvente, men så langt har den fått eit lite løft. (sjå på dette som ein bøn om hjelp!!)
Me kan jo sjå på kva eg hadde å skilte med frå før av?
Tja. Me kan vel alle vedgå at det ikkje såg så bra ut. Endå verre var det med den head’eren som låg på det ikkje-mobile nettet. Litt usikker på kva eg hadde røykt før eg la ut den, for det var eit pixlete mareritt laga i Paint. Men eg prøver. Kors på halsen.
Litt arbeid står framleis att før eg kan sei meg nøygd, og eg er stygt redd eg ikkje kjem i land på eigahand her. Fyrst skal eg rydde i kategoriane mine, og kanskje ta ein hard og lang kik på diverse som ligg under profilen min. Så får me sjå kvar eg endar, men enn så lengje: Velkomen tilbake til ein ryddigare kvardag som forhåpentlegvis er hakket meir komfortabel for augo!
Dersom me skremde vatnet av dei som tilfeldigvis var ute og traska langs gatene på Nesttun i dag, så kan eg berolege dykk med at det var ikkje russarane som invaderte oss med propellfly! Det var berre meg og Dùnedain minus eit eksosanlegg…
Soundtrack: Lordi – Celestial Serpents
I går kom endeleg underskjørtet til brudekjolen, som eg bestilte for ganske så lengje sidan. Den stakkars dama i brudebutikken orsaka at det hadde teke så lang tid, men det var litt leveringsutfordringar langs ruta i desse dagar. Forståeleg nok; eg var berre glad til at det endeleg kom sjølv om eg føreløpig ikkje veit om det faktisk vil passe under kjolen. Dùnedain er framleis noko * poff * etter koronarunden sin, så han søv i hytt og pine. Dermed gjekk klokka mot 16 før me omsider kunne rulle nedover mot Nesttun for å plukke opp stakken min.
Me kom berre til fyrste ferist før stakkars Till Lindmann på anlegget blei overdøvd av eit brak, etterfølgd av noko som skrapa heftig i asfalten og sikkert ga oss ein flammehale av dimensjonar. -Kva er den lyden? utbraut eg. -Eg veit ikkje, svara kadlen forvirra og hoppa ut av bilen (han hadde stogga den fyrst!) Ned på kne gjekk han, og mumla eit noko oppgitt “oj”. -Kva er det? -Eksosanlegget. Dermed måtte mannen heilt ned på alle fire og under bilen. I pissregn og hestelort. Det kan gjerne rettast kritikk mot at eg, som det sterke og uavhengige kvinnfolket eg er, ikkje gjorde same manøver, men eg skal ærleg innrømme at eg veit like lite som kva som er under ein bil som du heilt sikkert veit om hjernekirurgi. Så medan alle sluser sto vidopne over oss, låg han og kava i ein søledam medan han freista å få laus faenskapet, før han lempa det inn i bilen og starta motoren. -Me får heller leve med lyden, sa han. -Eg kan hente skjørtet mitt i morgon, protesterte eg. -Du skal sleppe å køyre Fana rundt med dette her! -Nei nei. Eg må uansett på Biltema og kjøpe delar. Og så rulla me avgarde, medan me pumpa opp anlegget med Rammstein i håp om å overdøve lyden på utsida.
Skjørtet blei henta, verda blei skremd og eit lite ærend som skulle innebære å hente eit skjørt og kjøpe ein sekk med kattesand enda med å inkludere ein god time på Biltema med Dùnedain springande som ein hovudlaus kylling mellom hyllene på jakt etter den rette mutteren til det perfekte røyret. Det var min dag. Korleis har din vore?
Så var turen komen til Dùnedain, og ingen er så sjuk som den sjuke mann, så eg ventar i spenning på korleis dette skal utvikle seg!
Soundtrack: Seigmenn – Hva Vi Elsker
Heldigvis er eg byrja å krøkne såpass til at me kan byte om rollene. No kan han vere pasient, og eg kan vere sjukesyster. Hjå meg er det berre litt småhosting og ein vond rygg ute og går. Mannen har derimot stigande feber as we speak. Men i ekte sjuk mann-stil har han passa på å vekkje meg jamnleg gjennom natta for å fortelje meg at ja, han byrjar faktisk å få feber. Og no stig den. Og så frys han. No frys han faktisk litt meir, og så må han på do. Når han returnerte fraus han endå meir, og det var særs essensielt at eg kjende på armane hans fordi han hadde gåsehud. I tillegg har natta vore i overkant varm, og eg kan fint sove gjennom varmen så lengje ikkje nokon har hudkontakt med meg og eg blir klam og guffen. Prøv å forklare det til ein stakkar som ligg og hutrar og frys ved sidan av deg! Enden på vise var at klokka litt over 5 ga eg opp og starta dagen. Mannen har stor vifte som sirkulerar lufta, to dynar og ei bikkje som sit vakt ved senga i fall han skulle bli sjukare, atter ei bikkje som fungerar som varmeflaske, isvatn i flaske og nettbrett om han ikkje får sove.
Eg derimot, sit i stova og stirer på solljoset som kryp nedover bakkane mot huset og kvir meg til atter ein klam og varm dag. Eg kan takle det når eg er frisk, men det er eit PYTON vêr å vere uggen i!!
Eg hadde planar om å ta ein liten sumarferie i år. Ein bitteliten. Men at eg skulle bli tvangspålagd med nesten ein månad som sjølvstendig næringsdrivande, var meir enn eg hadde rekna med!
Soundtrack: Nick Cave & The Bad Seeds – O’ Malley’s Bar
Utepils i solnedgong. Det er slik Bergen og Bryggen er på sitt beste. Så når vêret fyrst tillèt det, så heiv eg meg rundt og joina Nett’n på ein bytur. Det var kanskje ikkje det luraste eg har gjort, sjølv om eg kosa meg like mykje som eg alltid gjer i hennar selskap! <3 Men eg passerte tydelegvis altfor tett opptil eit individ som hosta litt i mi rettning. Dermed kom turen til meg, og koronaen skal følgjast opp i ryddige former.
Dag 1: Tysdag Eg hadde så mange jern i elden denne dagen at eg allreie då eg slo opp augo funderte på om eg kom til å rekkje over alt. Fyrst på planen var nye negler hjå Elisabeth, som har privatsalong på Askøy. Eg følte meg heilt strålande fin då me reiste heimanfrå, og det var ikkje før på vegen heimatt at eg tok til å føle meg litt…hm, “under the weather”. Hovudet verkte og eg hadde ei merkeleg susing gåande oppi toppen. Om det er normalt veit eg ikkje, men eg får det gjerne i samband med feber. Eg var litt svimmel, men feber føltes det ikkje som. Så eg poppa eit par smertestillande og var klar til å feire bursdagen til bror min og nevøen min. Off we go. Men det blei ikkje akkurat betre så veldig lengje. Etter eit par timar kom hovudverken igjen og eg byrja å føle meg noko slapp. Sjølv tenkte eg det var trykkjande vêr (torden i lufta-type) og dårleg med vatninntak frå mi si side som låg bak, men eg insisterte likevel på at me skulle hoppe i bilen og reise heim. Og det i grevens tid! Innan me kom heim var innsida av meg fullstendig på tulletur. Eg fraus. Eg svimla. Eg klara ikkje å sitje oppreist i bilen. Og så snart bilen rulla inn på tunet, vingla eg meg inn i senga, stupte ned under dyna og låg innpakka medan eg hutra og fraus. Feberen lot ikkje vente på seg. Sjølv om Dùnedain påsto at det var fordi han ikkje var vidare søvnig at han vimsa oppe halve natta, så mistenkjer eg at det var min feil. Ikkje berre var han uroleg fordi han trudde eg hadde nærmare 39 i feber, men eg kan neppe ha vore noko særleg å liggje ved sidan av så HOT som eg skulle klare å bli! 😛 Men måle feber var heilt utelukka. Kall meg prippen, men eg skal jaggu vere dauden nær før NOKO får bli køyrd opp bakvegen her i garden!! Kort fortalt blei natta lang. Eg sov i 5 til 10 minutt, og var sikker på at det hadde gått fleire timar. Så eg sovna igjen, sov i 10-15 minutt før eg vakna igjen og tenkte at NO måtte det vere morgon. Eh, nei. Slik held eg fram til klokka var 11 neste morgon. Då var tydelegvis feberen gått over, for eg følte meg eigentleg relativt ok? Men vent! There’s more to come…!
Men neglene blei no fine!
Dag 2: Onsdag Dùnedain var reist til legen (nei, han hadde berre betennelse i ein fing!) då eg rulla ut av senga dagen etter. Han returnerte med test, og der var det to tydelege strekar. Anten var eg på tjukken eller så var det korona. La oss sei det heldigvis var nummer 2. Det går i det minste over! Feberen var vekk, og i starten berre klødde eg litt i halsen og var litt slapp. Men så kom nerve-rosene! Jepp, det ordet har eg no teke patent på. Nerve-roser. Det er nesten som om eg har flekkar rett under huda der nervene har samla seg i små klynger så næææær overflata som dei kan kome, og desse områda blir supersensitive og til tider skyt det ilande smerter gjennom dei. Derav namnet; klynger eller bukettar med ilande nerveklynger. Whoopie! Ikkje veit eg om dette er ei normal greie når ein fyrst pådrar seg Da Rona, men eg er så heldig at eg kan kombinere det med eit knekt halebein! Og gjett TRE gongar kvar ein av desse vonde felta på skrotten min har plassert seg? Riktig. Akkurat oppå der halebein-ao’en er. Det minnar litt om den typen smerte eg hadde då eg hadde helveteseld, berre langt ifrå like vondt. Ville ikkje det berre vore heilt supert, om eg klarte å køyre på med ein omgong til med helveteseld når eg fyrst slit med alt dette andre?! Eg kunne jo ikkje time det betre så tett opptil bryllaupet!!
Dag 3: Torsdag Så var me komne til dagen i dag då. Det er vondt å sitje grunna halebeinet. Det er vondt å liggje på sida grunna ryggen (som berre bestemde seg for å bli skikkeleg vond utover dagen!) og eg kan ikkje liggje på magen fordi då protesterar nakken. Står eg oppreist blir eg svimmel og då var det eigentleg ikkje så mange andre alternativ enn å hengje etter armane i ei ljosekrune eller noko slikt. Dessutan er sofaen vår eit mareritt å sitje/liggje i når ein har vondt ulike stader, så det blir kontorstolen eller senga. Ellers hostar eg litt. Bittelitt snufsen og klør/kitlar i halsen. Men det er all ao’en som er plagsom for min del! Eg klarar lissom ikkje å bli komfortabel uansett kva eg gjer! Så eg poppa nokre smertestillande og sov meg gjennom mesteparten av dagen. Føler meg eigentleg ganske ok no på kvelden, så det går rette vegen! Men OMG det er VAAAAARMT!! Skikkeleg digg å liggje i senga og vri seg som ei våt vaskefille då ja!
Oppdatering følgjer så sant underteikna er i stand til å stable seg opp i sitjande stilling igjen i morgon!
Halebein! Halebein! Møt Blå Stein! And then there was pain …
Soundtrack: Warmen – Somebody’s Watching Me
Då eg vakna i dag tidleg var eg ganske så sikker på at ting hadde på mystisk vis klikka på plass baki systemet. Men det må ha vore dei smertestillande som framleis var ganske så aktive, for etterkvart som dagen seig på blei det klart at det ikkje sto så bra til som eg hadde håpa.
Men eg har for mykje å gjere til å liggje endå ein dag i horisontalt leie og vente på betre tider. I retrospekt kunne eg heller ha knekt foten, sjølv om vegen tilbake til kvardagen då hadde blitt noko lengjer. Men eg hadde i det minste vore i stand til å utføre litt fornuftig arbeid om eg berre hadde klart å sitje normalt! Så no sit eg på eit lite tårn av puter og tepper under stumpen og freistar å kome gjennom arbeidsmengda mi. Det dug. Ein kan ikkje akkurat gå med stompen i fatle heller. Dermed prisar eg høgare makter for smertestillande og mjukt sitjeunderlag, og hiv meg rundt for å gjere det som står på timeplanen. Wish me luck! Here we go!
Så vakna eg med gangsperr i låra, eit halebein som føles som det har vore gjennom krigen og eit STORT smil om munnen. Såpass må ein tåle når dagen i forvegen var så herleg og fantastisk!! PS! Detta blir LANGT!!
Soundtrack: Eminem – Cleanin’ out my Closet
Eg har verdas beste vener. Det visste eg frå før av. Men dei arrangerte ein heilt fantastisk dag for meg i går, og eg er så glaaad! Så får det vere at eg i dag går som ei gås med isjias og eit egg klart i toaren. Når ein når min alder så er det klart at ein har ein venekrets der det er både jobb, kids, trong økonomi og store avstandar i flokken, så eg er kjempeglad for at jentene mine hadde greidd å gjete saman ein såpass stor gjeng som dei gjorde! * bukke djupt * Eg hadde ein herleg dag som var så Lokkrisk som ein dag kunne bli!
Dùnedain var blitt involvert i planane, men den stakkars guten kan ikkje lyge og ikkje halde så godt på løyndomar. Så eg byrja å fatte mistankar både då han var veldig klår på at eg ikkje skulle overhøyre telefonsamtalar eller sjå på telefonen hans då han fekk meldingar. (og sånn i fall nokon trur eg er ei slik nyfiken drittkjerring som sjekkar telefonen til kjærasten min: Nei. Men det skjer ofte at han ber meg sjå kven han har fått melding av når han har hendene fulle med noko anna!) Klokka halv to på natta fann han i alle fall ut at me måtte opp klokka kvart på ni neste dag, noko som blei følgd opp med eit gisp frå meg: -Eg må dusje dersom me skal noko! -Ja, og så må du pynte deg litt. Sminke deg og sånn. Jau. Ingenting mistenkeleg der når ein har eit mannfolk som ALDRI finn på noko frivilleg før etter klokka 15 på dagen, og JAFFAL ikkje på ein laurdag!! Nokon hadde lagt planane for han, det var i alle fall ganske så sikkert.
Så neste morgon blei eg plassert i bilen og han køyrde meg til by’n. Til Parkveien. Vegen måtte eg finne ut av, for han var litt usikker på kvar Parkveien faktisk låg. Og i det me svinga inn framfor Nygårdsparken utbraut eg: -Der står jentene jo! Nett’n, Janne, Solveig, Wenche og Sara venta med frukost, og FOR ein frukost! Det var eggerøre, rundstykkjer, fruktsalat, kyllingvengjer, croisantar….Hjelpes. Og den blei innteken til nostaligiske tonar frå East 17! (aaaaw, you remembered guys! You guuys! <3 )
Bridezilla dukkar ned i koldtbordet med STOR entusiasme!
Ikkje lengje etter kom Gabbi susande på ein e-scooter og Harelabb kom hakk i hjel. Så var det dekka for litt leik og morro medan champangekorkane small i alle rettningar. Det blei stafett (og mitt lag VANN!! Fordi eg er WonderWoman og sprang siste etappen med Solveig på ryggen!!) og pakkeleik! Og trøystepremie i form av Jägermeister til taparane. Og vinnarane. ALLE fekk Jägermeister til sjuande og sist!
Under stafetten må det nemnast at Gabbi presterte å lede meg rundt FEIL tre, så eg er mektig stolt over at me innhenta oss etterpå!! ^^
Så skulle brura pyntast opp. Og her LEIKAR me ikkje utdrikkningslag! I tillegg til kruna med fjær og rosa slep, og banner med Bride to Be, som dei allereie hadde gitt meg, blei eg stæsja opp med solbriller, verdas kulaste leggvarmarar og ein hinsides klovneparykk som ein berre MÅ elske. I tillegg fekk eg meg ein liten tuttekopp som dei passa på at til ei kvar tid inneheld noko med alkohol i. Eller vatn når eg ba om det, for til og med EG skjønar at ein kan ikkje køyre ein heildagers hurra-meg-rundt utan litt H2O i skrotten!
TAAA-DAAA!
Så var jentene klare til å gå for å farge byen raud. Eller regnbogefarga som kanskje var meir treffande, for i Bergen var det tid for PRIDE PARADE!!
Og dit var det me skulle etterpå. Det passa eigentleg heilt supert, for eg har ALLTID hatt lyst å gå i Pride Parade, men det har ALDRI falt seg slik at det har klaffa! Denne gongen derimot fekk me plass bak Fincken-vogna og det blei flagg og hurra og lett dans bortetter gatene!
Etter ein knapp pause med soft-is og ein blås i bakken peisa damene på med utfordringane. Og dei var ikkje reint få heller! Fyrste post var levande statue. Sånn for å vere heilt sikker på at eg skulle hugse kva eg hadde drive med den dagen tok eg eit lite fall på Den Blå Steinen og herpa halebeinet mitt ganske heftig. Der og då var det ikkje så vondt, og så snart damene mine spretta spritflaska så var det ikkje så mykje eg merka til det. Kom igjen i dag, vel å merke!! Her må me ha mjuke tepper og puter og alt mogleg under stumpen for å klare å sitje oppreist….! Men hjelpes. Det var så absolutt verd det!!
Etter at eg hadde vore statue skulle eg syngje. Akkompanjert av blokkfløyte på Torgallmenningen. Og underteikna kan berre LANGE songar. Så det blei Margit Hjukse, Kadlen og Katten og til sist Smedola Løa.
Etter det var det ned på Fisketorget for nye utfordringar. Eg måtte tigge til meg FEM ting gratis i bodane der nede. Etter å ha skaffa ei svele, ein sjokoladesmaksprøve og ei toalettmappe fekk eg beskjed om å få tak i to ting til som IKKJE kunne etast, med ein diger marshmallow i kjeften. Og eg tok utfordringa og kom tilbake med….ein serviett og ei plastskei. Haha!
Så skulle eg proklamere eit erotisk dikt framfor Zaccen (men eg kan ikkje gjengje det her, for eg hugsar overhovud ikkje kva eg sa! Men det blei godkjend!) før Nett’n sa eg hadde heile dagen til å klare neste utfordring: Skaffe meg ein klem eller eit kyss på kinnet frå ein politimann/dame. Verdas skjønnaste politimanna rusla rundt like bortanfor, så eg sprang bort og spurde fint om eg kunne få lov å gje dei ein klem. Han eine sa han tykte eg var så fiiiin, og at han hadde sett meg rundt i by’n i løpet av dagen, så eg blei litt happy då! Hihi! Men klem fekk eg, og før eg fekk avslutte denne delen av galskapen måtte eg få nokon til å hjelpe meg over gata utan å snakke med dei. Det var faktisk den vanskelegaste utfordringa, for når du ser ut som eg gjorde så var eg livredd for å skremme nokon! Ein skulle tru eg var van med å freake folk ut, men då held eg meg vanlegvis på avstand og er skummel! Men to snille damer kom til sist bort til meg og forsto miminga mi, så dei hjalp meg. <3 Skulle dei kome til å lese dette på ein mystifistisk måte, så TUSEN TAKK! 😉
Deretter var det mat på China Palace. Eg var mett som * poff * etter alle smaksprøvane, isen og ein DOBBEL frukost! Så eg klarte nesten å ete ein vårrull. Haha! Medan me var der dukka både Linn og Ingeborg opp!
Men heilt ferdige med utfordringane var dei ikkje, for når me kom utanfor måtte eg leike blindebukk. Gjennom rulletrapper, trapper, fotgjengarovergongar….Sende ei forvirra veggalus som meg på tur med bind for augo? Galskap.
Me stansa til sist framfor Kondomeriet, og der vanka det boblevatn, jordbær og sjokoladekjeks, og eg fekk MASSE-MASSE rabattar på ting! Det kom då fram at det var til dette formålet eg hadde vore nøydd å samle inn pengar tidlegare på dagen. Eg hadde fått ein plass mellom 400 og 500 kroner som skulle gå til nye leiketøy!! Dermed gjekk eg derifrå med ein vibrerande penisring, ny Womanizer, glidemiddel med bubblegum-smak og orgasmeolje!
Den er kanskje -litt- liten, Linn??
Me reiste på laser tag på Damsgård, og til å vere litt maroder tykte eg sjølv at eg rula ganske bra. Hurra! Vann BEGGE gongane! (mistenkjer at dei kanskje LOT meg vinne, for eg var jo temmeleg ubrukeleg!!) Og premien? TEQUILA!!! 😀 😀 😀
Regnet kom i det me gjekk utatt derifrå, og etter det skulle me berre vere inne så det passa bra. Duggfrisk neste, og der har eg ikkje vore sidan det var ein brun sliten pub for gamle alkisar! No var det pussa opp og fresha til og heilt utruleg fint blitt! Så då kom drikkevarene på løpande band.
Det blei dansa og ledd og drukke og hoia til ut i dei små timar. I alle fall i så mange timar at me fann ut det var på tide med kvar si baconpølse og ein telefon til våre betre halvdelar om at me ville heim.
Eg kosa meg i alle fall glugg. Tusen takk for ein fantastisk dag jenter!! De er berre BEST!!
