Det er underleg. Vanlegvis hadde eg stått på hovudet i vaskebøtta og ralla med til både Alf Prøysen og Boney M på denne tida. Men jolestemninga uteblir. Null. Nix. Nothing. Nada.
Soundtrack: Alf Prøysen – Julekveldsvisa
Jolehandelen er nesten unnagjort, og femte luke i Rituals-kalendaren min er opna.
For fyrste gong i historia, sidan eg og Dùnedain møttes, har me droppa pakkekalendaren og gått for slike kapitalistiske mjølkekyr som alle slags butikkar freistar å presse på oss. Han har fått Kinder-kalendar, og eg får nye såper og hudpleieprodukt på ein dagleg basis.
Kanskje er det derfor? Eller kanskje er det fordi vinden utanfor truar med å sope med seg både bikkjer og pusekattar når eg slepp dei utanfor døra?
Khavi har søkt tilflukt i Skrivarstovao med meg, og på sofaen inne ligg han eg er gift med langstrekt under ullteppe og påstår at han merkar ei lita influensa kome snikande. Verken adventsstaken eller joleljos er kome opp, og huset ser bomba ut.
Det strir mot all fornuft i min desember-kvardag, når eg vanlegvis er godt i gong med vasking og baking på denne tida.
Jola er min absolutte favoritt-tid på året, men det er ikkje så mykje som ein tøddel å spore med lyst til å gjere noko av det normalt sett skulle ha gleda meg til i desember.
Eg investerte til og med i ei fancy ny adventstjerne til å ha i stoveglaset, sidan desse papp-stjernene eg har hengd opp dei siste åra har ein tendens til både å gå i oppløysning og spre uynskt glitter i heile huset. Tanken var at det skulle vere hakket meir bærekraftig å ikkje vere nøydd å kjøpe ny annankvart år, men då Dùnedain sette i kontakten var det ikkje så mykje som eit ljosglimt å sjå.
Den skal bytast så snart formen til den Syke Mann er såpass at me kan reise på bui igjen, med eit håp om at det vil tenne eit aldri så lite glimt av barnleg joleglede i denne skrotten.
Det heile gjer meg eigentleg litt trist. Eg går fullstendig i barndomen når jola kjem, og eg likar ikkje at ting ikkje er som dei skal vere. Då eg var lita var det faktisk noko eg var ganske redd for; at eg skulle bli vaksen og kjip, og ikkje lengjer vere i stand til å glede meg over jol og bursdagar. Vaksne folk var tross alt dei mest gledeslause individa på planeta i mine auge!
Heldigvis har det så langt ikkje vore tilfellet med meg. Og då blir det noko ekstra kjipt å sitje her og merke at den murrande glede-seg-klumpen i magen er no-show.
Kanskje var det rett og slett berre skuffinga over at eg mista dei fine dreadsa mine berre tre dagar etter at Sunniva hadde site i timesvis og pynta meg som berre gjorde verda litt i overkant dum? Dùnedain skulle vere så snill og hjelpe meg å feste ei flette som hadde løsna, og brått sto eg der med to skalla flekkar på toppen. Det går ikkje. Så då var det fram med barbermaskina og SWOOSJ var eg skinhead igjen.
I følgje mannen liknar eg på Sinead O’Connor i hennar glansdagar, og sjølv om eg stiller meg noko tvilande til utalelsen så tek eg det til meg.
Vel, eg er ikkje den som legg meg ned og tutar over spelt vatn under brua. Her skal det jolifiserast til krampa tek meg!! Så, frå og med i morgon skal eg gje meg i kast med husvasken. Fram med grønsåpe, levang og støvkost, på med det beste Spotify har å by på at jolestemning. Så får eg heller vaske RUNDT den stakkars karen min, for eg skal ha den kjensla på plass om så med tvang!!
