Ja, eg er sur. Direkte gretten. Tidlegare kunne eg kome meg både fram og tilbake mellom Bergen og BaleBy for kring 800,-. No er prisen oppe i over ein tusing EIN VEG! Og då tykkjer eg at eg kan forvente Internett som i det minste klarar å opne DropBox slik at eg kan jobbe på vegen. Men neidå. Eg byrjar å mistenkje at dei har installert noko slags anti-teknologisk force field på skuta si, for her var det jaggu ingenting som virka som det skulle. Headset’et mitt gjorde opprør og nekta å slå seg på før eg hadde fått lada det heilt opp, og eg kunne teke både pissepause, røykjepause og ein kjapp ferietur til Granka på tida det tok å laste inn ei nettside. Om den i det heile lot seg opne. Bilete i avisartiklar kan eg berre gløyme, og den siste timen har eg site og freista å sende inn svar på Filmweb sin adventkalendar. Og så kom austavinden feiande innover fjorden, så eg sit og skriv medan laptop’en sklir fram og tilbake på bordet med meg hengjande på som eit silkeslips i full orkan. Ein blir litt muggen av slikt.
Men som eit førjolsmirakel kom eg faktisk inn på blogg.no! Og eg vel å ta det som eit teikn på at det no er på høg tid at eg må skjerpe meg. Bortsett frå ynskjelista mi har det tross alt ikkje blitt posta noko her sidan mars!! :O Kva skjedde?! Vel, livet. Det er som regel det som kjem i vegen for det meste. Eg skriv framleis bøker, men kvar gong eg har tenkt på bloggen min har eg innsett at eg har eigentleg veldig lite spennande å vise til i kvardagen. Å høyre om mine etterkvart særs einspora dagar kan neppe vere noko å skrive heim om. Eg står opp, prøver å få auge, skriv 3000 ord (minimum!!) før eg brukar eventuell tid fram mot middag på å jobbe med filmmanus, putte ting inn i rekneskapssystem og slikt noko spennande. Dermed blir det ikkje.
Det er lov å håpe at eg får orden på meg sjølv og skriv noko som kan vere hakket meir spennande å lese om framover, no som eg lever i håpet om å kome i gong med oppussing av kjellaren på “Fjorleifstad”. Kryss fingrane! Eg lovar ingenting!!
Den fyrste snøen kom i går, og eg har vore i overkant fråverande her på bloggen min i altfor lang tid (eg var flink ganske lengje!). Men jammen går me mot jol igjen, så då er det vel på høg tid å skrive ynskjeliste?
Soundtrack: Susanne – Kristin Solli
Eg har sjølvsagt masse på lista mi i år òg, sånn i tilfelle jolenissen skulle vere ekstra gåvmild i år. Ein veit aldri, og eg HAR vore snill jente!
Det er slunken i strømpebuksa-skuffa mi etterkvart, etter at eg hadde ei opprydning og kvitta meg med alle som var vel godt brukte. Og det var eigentleg ganske mange av dei som låg der. Så, då må den fyllast opp! Dei har mykje kult både hjå H&M, Lindex og Cubus! Eg diggar alle som ikkje er vanlege svarte, eg!
Slangemønster frå H&M, leopard, raud med hjarter på eller blomemønstra mesh frå Lindex, tjukke som tynne, eller netting for den saks skuld! Størrelse L er å føretrekkje! Og dei har utruleg kule tjukke strømpebukser på Lindex btw!
Og så treng eg ny toalettveske! Gjerne ei litt stor ei, med MASSE plass til alt eg drar på når eg reiser nokon plass. Gjerne svart, raud eller lilla, slik at den matchar alt anna eg drar rundt på!
Freia Boble-sjokolade, 3Monkeys-vin og sukkerfri RedBull er alltid kjærkome, akkurat som marsipan og sjokolade generelt!
Same med gåvekort på favoritt-sjappene mine! Som til dømes – Outland – Gina Tricot – Poki-Heaven – Glitter – EMP – Rituals (og eg ELSKAR Rituals of Sakura-serien!!)
Eller gåvekort hjå anten Let’s Buzz eller Genistreker!
Det er ikkje til å kome vekk frå at eg ELSKAR Killstar-merket. Dei har mykje gøy hjå Outland, og eigentleg ynskjer eg meg alt dei har. Størrelse M i toppar/overdelar, og L i bukser og kjolar. Sokkar og sko er str. 36! Eg har utruleg lyst på eit underbust-korset òg, men det er mogleg det bør prøvast og styrast og herjast litt for at det skal passe, så det må vel gå inn i ein gåvekort-kategori … Og det same kan ein vel sei om Buffalo-sko, som eg gjerne skulle hatt eit nytt par av. Dessutan falt eg pladask for denne toppen frå H&M; det er både mesh OG glitresteinar!! Og denne frå Zalando var berre heilt nydeleg … Størrelse M her òg! (og så såg eg denne når eg fyrst var så godt i gong, men den må kanskje vere str L og i grå-svart … )
Ikkje får eg nok av gøye toppar heller! Eg har slite ut alle WoW-toppane mine, så eg blir utruleg glad for påfyll!! Men generelt toppar i str. M med gøy tekst eller artige trykk blir høgt verdsett uansett!
To bøker står høgt på lista: Mr. Ballen er ute med ny bok, og eg ynskjer meg sjølvsagt den òg, men eg har ikkje fått lest den fyrste endå! Dei har den både hjå Outland og Ark! Og så har eg fått dilla på kunsten til Ashley Voortman, og ho har òg ei bok som eg ynskjer meg:
Creepy Crafts! Einaste plassen eg kunne finne den i sal i Noreg for augneblinken var hjå Akademika, men dei har tidlegare hatt den hjå Ark og Norli! Berre ikkje akkurat når eg skulle skrive ynskjeliste, tydelegvis …
Nokre sminkeprodukt ligg òg på lista mi … Eg har leita meg halvt ihjel etter ein svart tattoo-stamp penn med hjarteform!! Men ingen butikkar i Noreg har hatt det på lager sidan … vel, på lengje.
Og holografiske augeskuggar, eller kva det heiter! Til meir pigmenterte til betre! På bileta er Infinite Chrome Flakes-augeskugge og Twin Flames frå Danessa Myricks Beauty (bilete nr. 2 og 3) og KVD Beauty sin Dazzle Gel i blått. Men seriøst. Eg treng ikkje fancy dyr make-up! Så lengje det er gøy, så er eg happy! Og eg har leita etter ein skikkeleg god frosted sølvlepestift sidan 90-talet!! Hadde ein frå Dior back in the days, men til no har eg ikkje funne noko som kan konkurrere mot den. Den var FANTASTISK!!
Eg samlar jo på masse rart, og det er alltid kjekt å få utvide samlinga … (eg treng det vel strengt tatt ikkje, men damn. I luv these things!!) I FunkoPOP!-avdelinga er det desse fire som står øverst på lista i år:
Thrall og Alleria Windrunner frå WoW (#1046 og #1045), samt Gimli frå LotR #629 og Freddy Kreuger #02! Eg er ikkje så nøyen på om dei kjem i boks og mint condition. Eg samlar på figurane for figurane sin del, så om dei er pakka ut og kjøpt brukt gjer absolutt ingenting!
Det er eit stort hòl i Monster High-samlinga mi der Clawdeen Wolf skulle vore òg.
Den dama har vore heftig vanskeleg å få tak i, særleg i modellnr. N5947 (den på bilete)! Men eg leitar framleis!
MEN! Hjå Lekekassen har dei faktisk Wednesday frå Monster High-serien!! Og holy smoke, ho er heilt NYDELEG!! Så ja, eg ynskjer meg den òg, eg!
(og PS så har Lekekassen faktisk dinosaur-egg som du kan klekke og få din eigen dinosaur!! Eg berre nemner det! I mean OMG?!)
Og så er det sjølvsagt nokre DVD’ar/BluRay eg gjerne ville hatt: – 28 Years Later (2025) – Gonjiam: Haunted Asylum (2018) – The Ugly Stepsister (2025)
Okay, det var det for i år! ^^ God jol alle saman! Og hugs at det er veldig gøy å skrive ynskjeliste og ikkje minst for meg å få ei av deg, slik at eg kan kome i gong med jolehandelen!
I dag er fyrste dagen på nesten ei veke der eg har klart å halde meg oppreist lengje nok til å faktisk få dusje. Denne influensa-runden har vore brutal.
Soundtrack: Temple of Love – Black Veil Brides / VV
Det byrja så smått på sundag. Bursdagen min, sjølvsagt. Eg trudde kanskje eg var fyllesjuk etter den fantastiske kvelden med gjengen dagen i forkant, men noko stemde ikkje. Eg bruka ikkje ha vondt i halsen etter hurratur på by’n? Mannen min var ikkje heilt i lodd etter sjauen på Bryggen heller, men då han omsider gjennoppsto tok han meg og voffeenglane på McDonalds-picknick ute ved Hordamuseet i vårsola. Planen var at me skulle gå tur der ute, men då me hadde ete byrja skrotten min å protestere. Eg var slapp, sliten, skallebank, sår i halsen og litt småfrosen. Så me reiste heim, og der venta feberen på trappa gitt!
Derifrå har det gått fort nedover. Eg trur eg enda opp med å leggje meg før klokka blei 9 på sundag, for eg var heilt utmatta. Og natta blei eit sant mareritt. Eg sov berre i maxx 10 minutt i slengjen, sjølv om det føltes som om eg hadde sove i timesvis. Eg fraus. Eg kaldsveitta. Eg skolv så eg rista, og eg er sikker på at eg kunne vridd dyna etter dei verste feber-synke-turane. Måndag og tysdag er heilt i tåka. Bokstaveleg talt.
Det var like før eg forventa å sjå ein britisk soldat frå 2. verdskrig kome snublande inn porten gjennom tåka. The Others-referanse. If you know, you know. I periodar såg me ikkje ein gong gjerdet nedanfor vindauga, så kvitt var det. Og omtrent samstundes som skodda la seg som tjukkast byrja Dùnedain å merke at me hadde utveksla basseluskar. Han byrja å hoste så kraftig at han fekk vondt både i rygg og magemusklar, og så kom feberen. Arme mann. Ingen er så sjuk som den sjuke mann, men eg VEIT kor ille han har det denne gongen, for eg var nøyaktig der han er to dagar på forskot.
Feberen svingar så kraftig at du rekk ikkje kle av og på deg mellom bølgjetoppane. Det er ingen mellomting; du kaldsveittar eller du skjelv heilt inn i sjela. Hostekulene er så vondt at du ber ei stille bøn om å få ta på deg tredressen i staden kvar gong du merkar dei byggje seg opp. Og ALT i skrotten er vondt. Ein ting er musklar og ledd, men me har begge hatt vondt i AUGO i tillegg! Eg kunne knapt sjå til sides fordi det var vondt å flytte på augeeplet! Kva gir du meg? Eg måtte snu på hovudet i staden, for det var mindre vondt! Og så var det som om heile kroppen var dekka av ei heftig 1. grads forbrenning, der huda var sår og øm og jævlig. Alt nokon av oss har orka å gjere dei siste dagane er å sove og sove og sove. Berre avbrote av nokre zombie-walks over golvet for å lufte eller mate englane. Eg var heldigvis nokon lunde fungerande til denslags innan Dùnedain verkeleg blei dårleg, så me har overlappa. Elessär har jaffal vore frykteleg bekymra, og har båre kring på bamsane sine for at dei skal passe på oss dersom eg og papsen ikkje er i same rom og han sjølv kan halde auge med oss. Det varmar jo å vite at ein er såpass verdsett at han låner vekk Nassif og Terry til oss, så glad i dei bamsane som guten er! <3 I’m deemed worthy!
Og no har eg brukt ein time på å klare å skrive eit heilt innlegg, og kjenner at skrotten forlangar ein retur til kvilande posisjon. Og eg må vel sjekke pulsen på den syke mann. Avslutningsvis må eg berre gje dykk alle eit godt råd: Om nokon så mykje som KVISKRAR noko om influensa, så snu om og spring. Spring langt. Spring fort. Og sjå deg ikkje tilbake. Eg unnar INGEN å liggje slik som dette i så langt tid!!
Av ein eller annan grunn har eg blanda denne med Catacombs frå 2007. Og den var litt ‘meh’. Men As Above, So Below er faktisk ikkje så ille!
Scarlet (Perdita Weeks) er ein våghals, ein tomb raider og tøffare enn toget. Ho jaktar på Nicolas Flamel sin myteomspunne “De Vises Stein”, og ferda tek ho til katakombene under Paris der religion, mytologi og gamle sagn blandar seg til eit herleg samansurium. Ein plass eg så utruleg gjerne skulle fått moglegheita til å vitje sjølv!
Det er klaustrofobisk, og for ein historie/folkelore-geek som meg er det djupt facinerande med alle referansane som etterkvart dukkar opp. Her er det litt egyptisk mytologi, ein dæsj kristendom, eit snev av satanisme og trollkjerringer og fandens oldemor. Men for min del funkar det. Eg elskar denslags mystikk. Sjølv om mykje av det som skjer der djupt under bakken ikkje gir meining til ei kvar tid, så heng jaffal eg med i svingane. Og det blir ein del av dei. Den vesle gruppa blir drive stadig djupare og djupare nedover i grottene, og ein kan undre seg på om dei til sist endar opp i ein av ringane til Helvete. Det føles litt som om alt står på hovudet, og ingenting er verkeleg.
Er det den beste found footage-filmen som er laga? Nei. Kjem eg til å sjå den mange fleire gongar? Sannsynlegvis ikkje. Men har du eit snev av klaus og likar sjangeren, så vil eg ikkje påstå at det er ein film du bør unngå. Du kjedar deg i alle fall ikkje på turen!
Amerikansk sci-fi grøsser (2022) Med Amie Donald, Allison Williams & Violet McGraw Regi: Gerard Johnstone Lengde: 1 timar 42 minutt
Eg hadde elska ei slik dokke, som kunne pryle mobbarar og sjå awsomme ut medan ho gjer det. Sånn fram til den kunstige intelligensen tek heilt over. Då er det brått ikkje like morro lengjer.
I ei tid der AI er eit hot topic, så passar det jo fint med ein film som tek for seg litt av problematikken som kan oppstå dersom datamaskiner blir litt for smarte, og korleis dei som veks opp i dag har eit litt for nært forhold til skjermar framfor å springe i skogen slik me så absolutt gjorde heile tida då me var unge. (Ya. Rite.)
Eg likar Megan. Og eg ville gjerne hatt ei slik dokke sjølv, til tross for at dei seier i filmen at ho kostar meir enn ein Tesla. (med andre ord går prisen fort nedover i desse dagar?) Og Amie Donald som faktisk spelar dette særs avanserte leiketøyet imponerar stort! Ho var berre 9 år då ho blei casta til filmen, og det er som om ho er skapt for rolla. Men så var det alt dette andre då.
M3GAN handlar i korte trekk om ei lita jente (Violet McGraw) som blir foreldrelaus, og kjem til tanta si for å bu der inntil vidare. Tante Gemma (Allison Williams) har like mykje barnetekke som ein gjennomsnitts kokt brokkoli, ho er arbeidsnarkoman og har ei greie for robotbaserte leiketøy. Og andre leiketøy. Jobben hennar går i å programere og byggje avanserte bamsar, dokker og anna som born gjerne har i leikekassa si, og ein av desse oppfinningane hennar er då M3GAN; ei ganske så livleg dokkelita i barnestorleik, som kan både føre samtalar, gje gode råd, aktivisere borna OG ta over litt av foreldreansvaret på ein betre og meir kontrollert måte enn ein iPad. Og så lærer ho undervegs, og har som hovudmål å beskytte barnet som ho er linka til med “livet” som innsats om det blir naudsynt. Så langt så vel. Megan er ikkje så veldig flink med dyr, men ho er rå på å gje bøller akkurat det dei fortenar. Sånn bortsett frå det med hennar løysning på aggressive bikkjer, så kunne eg og ho blitt ganske gode vener. Men så kjem me sjølvsagt til punktet der denne roboten byrjar å tenkje sjølv. Og det er jo litt dumt.
Ideen er ikkje heilt ny akkurat, sjølv om farlege leiketøy alltid er gøy. Annabelle, Chuckie, Robert the Doll … Okay, sistnemnde er skumlare i røynda enn på skjermen, men du skjønar greia. Men sjølv om dette er skikkeleg koseleg fredagsunderhaldning, så manglar det eit eller anna. Det blir aldri skummel-skummelt, fine bilete og gode effektar til tross. Kvifor? Fordi eg trur ikkje på karakterane. Gemma er kanskje ikkje flink med born, men det får vere grenser. Ho har tross alt mista syster si i ei tragisk ulukke, og ein skulle tru at det ville lokke fram litt meir kjensler og sympati for niesa som akkurat er blitt foreldrelaus. Og så får dei ein terapeut på vitjing, og scenene som involverar ho blir heilt borti natta. Kva i alle dagar er greia med at dei skal sitje i stova og bli observert medan dei trillar ein ball til kvarandre?! Ingen profesjonelle psykologar har vel lært i studietida at det er naturleg like etter at ein familie har opplevd eit traume som knuser grunnvollane deira? Der kom for så vidt den einaste scenen (bortsett frå den med hunden. Me later som om det aldri skjedde.) som fekk meg til å vri meg i sofaen: Då Gemma føler seg tvunge til å pakke ut ein av sine høgt prisa collectibles frå orginalpakken for å bevise … eit eller anna til denne terapeuten. Ao.
Eg hadde verkeleg lyst å digge denne filmen, men det blir ikkje realistisk nok. Sjølv om det baserar seg på ein samfunnskritikk av korleis me stadig grev oss djupare ned i ei verd av pixler, AI, skjermar og dataprogram, så blir dette meir sci-fi og thriller enn det blir skrekk og gru.
I går gjekk eg og Dùnedain ut og åt ein finare middag, sånn for ein gongs skuld. Vanlegvis endar me på Peppe’s eller Bella Napoli på Nesttun dersom me skal ete ute. Men i går blei det Ying Ying på Torgallmenning, og såpass må det vere når eg har ny bok i butikkhyllene!
Soundtrack: Rammstein – Bück Dich
Me hadde eit kose-oss-budsjett på heile 2000 kroner denne gongen, men med så lite plass i magen som det underteikna har, så klarte me ikkje å bruke alt. Trass i at Dùnedain drakk TO doble cappuccino, og oppførselen hans blei deretter. Kva feirar me? Jau, i går sto nemleg den nye boka mi, Eirill Seidkvinne – Hulderdatteren, i butikkhyllene! Og eg er heilt månebedotten over responsen så langt. Lovorda har hagla, og etter å ha slite litt med skriveprosessen i det siste (ny serie er SKUMMELT!!) har det dei siste dagane løysna og orda kjem som perler på ei snor. Dagen blei i alle fall feira med middag på fancy kinarestaurant, der eg åt crispy duck og mannen fekk seg sterk Hong Kong-style biff. Og det blei avslutta med Ying Yan-lavakake og kokkos – og mangocrêpes (eg trur vel og merke dei hadde gløymd sjølve pannekaka, for den var ingen stad å sjå!)
Eg drakk eit glas med “kviskrande engel” (rosèvin der altso), men såg ikkje noko til verken engelen eller kviskringa. God var den like fullt. Og på eit tidspunkt fylte den stakkars bonden på by’n som eg hadde med meg opp vatnglaset sitt, før han stira på meg med store auge og kviskra: -Tok eg akkurat vatn frå blomevasen deira no!?
Arme mann. Men ein kan kanskje forstå forvirringa så fancy vatnkaraffelar som dei hadde på staden!
På veg heim stogga me på Kiwi for å handle litt proviant til helga, og eg fann boka mi heilt bakerst i bladhylla. Litt omorganisering måtte til, for sjølv om eg ikkje har for vane å leggje meg opp i utstillingane til butikkfolka, så er det trasig at det ikkje visar skikkeleg med TO terningkast 6 på framsida mi!! Og det føles fantastisk. Eg er blitt så hinsides glad i denne trultao frå middelalder-Sogn at ho føles nesten som mi eiga dotter etterkvart. Ho er akkurat slik som eg ser for meg at mi eiga vetle jente hadde vore; trassig, bestemd, tøff i trynet og med ein djup fascinasjon for alt som er mystisk og litt skummelt. Og glad i dyr, sjølvsagt. (når det er sagt hadde vel mi eiga dotter gjort som meg og tross ALT for ikkje å bli som mor si, og dermed enda opp som influensar med ein forkjærleik for k-pop og mannfolk med altfor stramme dongeribukser … ) Framsidene er det den brilliante Eline som står for også denne gong, og ho har henta inn to nydelege jenter som skal portrettere Eirill og Sága i historia vidare.
Her hjå meg har det vanka blomar frå Cappelen Damm og ein starstruck mann som er heilt sikker på at no får han ALDRI gå i fred på gata igjen, fordi kjerringa kjem til å bli stoppa på kvart hjørne og bedt om autografar. Han kan jo drøyme.
Til og med i dag, på ein laurdag, merkar eg at skrivekløen riv i meg, og eg trur kanskje det blir endå eit kapittel skrive før eg legg ut for å feire kvinnedagen med ein hæla-i-taket GirlsNightOut i kveld.
Eg grin aldri. Sånn bortsett frå når eg ser triste eller rørande filmsnuttar om dyr like før Tante Raud dukkar opp. Og sidan eg no sit her og stortutar etter å ha sett ein video om ein edderkopp, så trur eg det er mogleg at ho er rett kring hjørnet …
Soundtrack: P!nk – All I Know so Far
Det skulle ikkje meir til. Ein liten hoppekopp (jumping-spider altso) som snakka om korleis det var å vere på “den andre sida” og sakne mennesket sitt var meir enn nok og rikeleg og i bøtter og spann. Tårene strauma, og eg snufsa og hulka her eg sat framfor skjermen. Litt ekstra sårt var det òg, sidan denne helga har vore ein smule dramatisk for mitt vedkomande.
Ikkje dramatisk i form av at det kom eit ukjend kvinnfolk cruisande i ein gamal volvo 240, brasa gjennom porten og knuste fire blomepotter, før ho hoppa ut, hytta med kniv og AG3 medan ho skreik høgt og skingrande at mannen min var far til dei fire borna hennar og måtte sjå til å ta ansvar. Nei, ingenting slikt. Det var dramatikk av den rolege typen der vetlejenta mi, Éowyn, overhovud ikkje var seg sjølv og mamma-Lokkri var så bekymra at ho fekk fysisk vondt. Wynnie er vanlegvis ei veldig omgjengeleg jente som krev kos frå alle, til og med frå Elessär som er meir enn ti gongar så stor som ho. Og ho er eit matvrak og ein eventyrar. Men laurdags kvelden ville ho berre sove. Ho låg i gyngestolen og var heilt *poff*. Eg såg ikkje at ho åt eller drakk heile kvelden, men tenkte kanskje ho berre hadde herja masse og var sliten. Likevel var det ei stemme langt inni der ein plass som sa at noko ikkje stemde. Sundag var ho framleis pjusk. Ho klarte å kome seg opp på favorittplassen sin; hyllene heilt oppunder taket i boden, og tok seg nedatt sjølv. Men mat og drikke var ikkje interessant, og ho ville helst berre sove. Likevel var ho til stades og svara når eg snakka til ho. Overhovud ikkje likt mi Wynn-Wynn. Ho brukar å forlange kos om eg kjem bort, men no løfta ho berre på hovudet og svara med eit lite mjau. Dyrlegen neste.
Eg sat med telefonen klar då dei opna på måndags morgon, og fekk time til ho like før klokka 11. Då eg putta ho inn i reiseburet orka ho ikkje ein gong protestere, og det var atter ei varsellampe. Dyrlegen sjekka trultao mi opp og i mente. Ho virka frisk, bortsett frå at det lot til at ho hadde smerter nederst i ryggen og var noko dehydrert sidan me berre hadde greidd å lure i ho cirka tre spiseskeier med vatn gjennom heile helga. Så me fekk ho sjekka inn til meir grundig undersøkjing, og blei oppringde seinare på dagen med beskjed om at Éowyn ikkje hadde noko form for indre skader, og ingen sjukdom som dei kunne påvise. Dei hadde gitt ho drypp og smertestillande, og då krøkna ho raskt til og åt godt. Konklusjonen blei at ho sannsynlegvis har ramla ned frå noko eller fått noko tungt over seg som har gitt ho smerter i ryggen, men det var ingen teikn til brot.
Heile flokken sto klare då me returnerte med jentao vår. Alle skulle susse og vaske og kose, sjølv om hovudpersonen sjølv framleis var noko groggy etter bedøvelse og smertestillande. Ho blei sitjande på kattestativet og stire på englespelet mitt på ovnen i sikkert ti minutt, heilt hypnostisert og inderleg fascinert. Men ho er seg sjølv no. I alle fall nesten. Framleis litt trøytt og slapp, men ho et og ho drikk. Og ho vil ha kos. Og ikkje minst er ho frykteleg fornærma fordi mamma ikkje lar ho gå ut på eigahand endå. Men eg vil vere sikker på at ho fungerar fint og ikkje er fullstendig på tulletur i halvsvime før eg slepp ho ut av syne.
Enter ei tutande mor som sit i Skrivarstovao si og hulkar over søte dyrevideoar. Dùnedain var heilt knust i helga og hjå dyrlegen, for han var så bekymra. Dermed var det opp til ho mor å vere roleg og balansert midt oppi det heile. Det merkar eg no. Dyra mine er det kjæraste eg har i livet mitt, og slik har det alltid vore. Og når eg no kan senke skuldrane litt fordi det ser ut til å gå bra, knekk eg litt saman. Eg veit ikkje kvar eg hadde vore om det ikkje hadde vore for desse firfotingane mine. Eg elskar alle fem som bur her, og alle som har vore innom livet mitt tidlegare, så høgt at eg blir nesten litt svimmel av å tenkje på det. Om det gjer meg til ein pussig treklemmande hippie, så får det berre vere; eg kan leve med det. Éowyn-mi er i alle fall på betringens veg, og det er det aller viktigaste.
Amerikansk skrekk (2023) Med Patrick Wilson, Ty Simpkins & Sinclair Daniel Regi: Patrick Wilson Lengde: 1 timar 49 minutt
Eg skal ærleg innrømme at eg har mista teljinga. Kor mange filmar frå Insidious-universet har det kome no? Fem? Tolv? Trehundre-og-sekstito? Men det er kanskje likevel ein grunn til at eg har sett alle saman.
Korrekt antal er faktisk fem, tru det eller ei. Favoritten min er så absolutt den fyrste, sjølv om eg har følgd historia til Josh, Dalton og ikkje minst den heilt nydelege Elise Rainier, spelt av Lin Shaye. Åååh, ho aleine er verd kvar einaste film, for ho er ei sånn dame som ein berre MÅ bli glad i.
Okay, så kva handlar eigentleg Insidious om? Det byrja med ein far og ein son som oppdaga at dei kunne astralprosjektere. Det vil sei “gå ut” av kroppen i draumane. Når dei gjer dette, havnar dei i ei skummel og mørk verd der slemme daudingar kravlar rundt og det alltid er skodde. Og så spelar dei gjerne “Tiptoe Through the Tullips” av Tiny Tim, som er ein song du ALDRI kan ha eit normalt forhold til etter å ha sett den fyrste filmen. (noko som var vanskeleg i utgongspunktet!!)
Vel, åra har gått, og etter ein hypnose-session har både Josh og sonen Dalton fortrengd desse evnene og alle minner dei hadde om det som skjedde for mange år sidan. Når Dalton, spelt av Ty Simpkins, flyttar heimanfrå for å studere kunst på universitetet (eller college. Har aldri heilt forstått skilnaden), så byrjar han å hugse det han for så lengje sidan gravla djupt i sinnet. Far hans har det på same viset, og brått byrjar marerittet igjen med skumlingar i skuggane og nokon som jaktar på sjelene deira.
Ingen av Insidious-filmane er direkte dårlege, men denne femte filmen er noko svakare enn dei som kom før denne. Eg blir sitjande og tenkje at den må vere rimeleg forvirrande for dei som ikkje har sett alle forgjengarane, sidan det ofte blir referert til ting som har skjedd og karakterar som har vore med tidlegare. Det er sannsynlegvis noko kinkig å forstå den utan å ha vore gjennom heile runden. Men kva veit eg? Eg har jo site og binga forgjengarane etterkvart som dei har blitt tilgjengelege! Dessutan er jump scare’ane ein smule for obvious. Du forstår når dei kjem, og nokre gongar har dei ikkje så mykje for seg heller. Og kva svarten er greia med at det skal skje noko ullent i bakgrunnen som me aldri får noko konkret innsikt i kva er? Det lagar god spenning og byggjer bra opp, men så blir det med det. Fleire gongar i løpet av filmen tykkjer eg at eg ser ei utydeleg skikking som luskar kring bak karakterane, men kven det er skal me tydelegvis ikkje få vite. Slikt irriterar meg litt, for det er så jævlig bra og akkurat passe diffust og så berre *poff*
Patrick Wilson, i rolla som Josh Lambert, har jo verkeleg busett seg i spøkelsesfilmsjangeren, med hovudrollar i både i Insidious-universet OG The Conjuring-universet. Mannen må ha hatt det travelt dei siste 15 åra så mange filmar i begge franchisene som det har blitt etterkvart?! Og han har hatt regi på denne filmen. Ikkje at han gjer ein dårleg jobb, men han har eit lite stykkje att før han tek igjen James Wan!
Det er verken orginalt eller nyskapande. Underhaldande? Jau. Seks personar utan tilknytning til kvarandre får ein invitasjon til å bli med i eit escape room. Ein rik kakse, ein spelerom-entusiast, ein lastebilsjåfør, ein krigsveteran, ei genial universitetsstudine og ein lagerarbeidar med eit alkoholproblem. Og så blir sjølvsagt romma dei blir kasta inn i ein smule meir dødelege enn dei hadde forventa. Dermed må dei samarbeide og vere veldig smarte for å kome seg ut på andre sida.
Det er ikkje keisamt, men me har sett det før. For ein person som meg, som slit så hinsides med høgdeskrekk, blei det til at eg måtte holde pusten ei stund då dei skulle ta seg gjennom ein bar der golvet (eller taket? Vanskeleg å sei faktisk!) forsvann ned i avgrunnen og trua med å ta heile bøtteballetten med seg på ferda. Det er spennande, og tempoet held seg oppe heile vegen. Men det blir meir action enn det blir intenst, så derfor er det fristande å hevde at denne høyrer betre heime i thriller-sjangeren. Dessverre. Allereie i 1997 kom Vincenzo Natali ut med Cube, og den sette eigentleg standaren for sjangeren. Eg vil anbefale å sjå den framfor å gje deg i kast med Escape Room dersom du vil ha ein variant som verkeleg gir gåsehud på ryggen!
Men det var kjekt å sjå Deborah Ann Woll i rolla som Amanda Harper om ikkje anna! Eg trur ikkje eg har sett ho i noko sidan rolla som Jessica i True Blood! Ho var badass der, og jaggu er ho badass her òg! <3
Denne veka kom det ein snill ljosmann til oss og kurse oss litt i ljossetjing. Så då er det kanskje naturleg at me lagar skrekkfilm?
Soundtrack: Prodigy – No Good (Start the Dance)
Då eg i mine yngre dagar studerte film hadde me berre den gamle typen ljos som krevde fem menn for å rigge. Eg er old school og likar det best. No går det i stor grad i LED-ljos, som på mange måtar er mykje meir praktisk, men som gjer at ein må jobbe litt anleis. Så for min del er det veldig greit å få oppdatere seg. Problemet var vel helst at eg blei fullstendig ubrukeleg sidan eg skulle vere skodespelar i tillegg: Fyrste dagen spelte eg bissnisskvinna Isabella von Meyer med falske raude negler. Dei hang ikkje godt, for å sei det mildt!
Berre det å pudre den stakkars motskodespelaren min, Jonny, var ei utfordring sidan neglene ramla av berre eg pusta. Men me kom gjennom det! Og eg må innrømme eg tek meg godt ut som seriøs aksjemeglar når det kjem til stykkje, sjølv om eg følte meg så malplassert som det overhovud var mogleg å bli!
Historia var ikkje den mest kompliserte, sidan dette berre var ei øving. Me hadde med oss Dùnedain som prod.ass og på lyd, snille Inge stilte med ljos og kursing, og Wenche tok seg av regi, foto og delvis produsent, sjølv om me andre stemde i når det var naudsynt. Jonny tok på seg rolla som Carl Frederick Morgenstierne; ein noko ufyseleg kar som ville kjøpe det ingen pengar kan kjøpe: Ei menneskeleg sjel. Eg hadde sminke, prod.design og spelte det stakkars offeret hans som var nøygd med å selgje sjela si for ein milliard dollar.
Innspelinga gjekk over to dagar + ein dag med rigging. Utanfor var vêret rett og slett horribelt, og med vind som kom ned gjennom pipa og ei dør som konstant sto og knirka, så blei det litt utfordringar for den ferske lydmannen vår som berre har helde bommen ein gong før i sitt liv.
På dag to skulle sjela overleverast, og eg måtte iføre meg spøkelseskostymet mitt. Noko som inkluderte å sminke hendene mine, og dermed etterlate seg kvite fingeravtrykk på ALT eg tok i. Det må leggjast til at eg sette ny rekord i linse-påsetjing denne dagen!! Begge linsene kom på med eit forsøk!! HURRA! Og så fekk me leike oss med tørris. Eit særs komplisert konsept som funkar dårleg på metallfat etter mi erfaring. Effekten blei awsomme, men hendene mine sto i fare for å fryse fast meir enn ein gong i prosessen! Men når bileta blei så kule som det kan sjå ut til at dei blei, så var det verd kvart einaste avfrosne lem!
For å sei det slik, så er ikkje dette eit prosjekt som skal vidaresendast til festivalar, men på sikt dukkar nok snutten vår opp på YouTube! Så hald pusten, finn fram popcornet og set deg til rette når den tid kjem! Om historia kanskje ikkje er Oscar-materiale, så har eg trua på at det kan bli ein artig liten sak likevel!
