The Black Pages

I dag er fyrste dagen på nesten ei veke der eg har klart å halde meg oppreist lengje nok til å faktisk få dusje. Denne influensa-runden har vore brutal.

Soundtrack: Temple of Love – Black Veil Brides / VV

Det byrja så smått på sundag. Bursdagen min, sjølvsagt.
Eg trudde kanskje eg var fyllesjuk etter den fantastiske kvelden med gjengen dagen i forkant, men noko stemde ikkje. Eg bruka ikkje ha vondt i halsen etter hurratur på by’n?
Mannen min var ikkje heilt i lodd etter sjauen på Bryggen heller, men då han omsider gjennoppsto tok han meg og voffeenglane på McDonalds-picknick ute ved Hordamuseet i vårsola. Planen var at me skulle gå tur der ute, men då me hadde ete byrja skrotten min å protestere. Eg var slapp, sliten, skallebank, sår i halsen og litt småfrosen.
Så me reiste heim, og der venta feberen på trappa gitt!

Knalltilbud på Dale, Devold, Johaug, Fjällräven +++

Derifrå har det gått fort nedover. Eg trur eg enda opp med å leggje meg før klokka blei 9 på sundag, for eg var heilt utmatta. Og natta blei eit sant mareritt. Eg sov berre i maxx 10 minutt i slengjen, sjølv om det føltes som om eg hadde sove i timesvis. Eg fraus. Eg kaldsveitta. Eg skolv så eg rista, og eg er sikker på at eg kunne vridd dyna etter dei verste feber-synke-turane.
Måndag og tysdag er heilt i tåka. Bokstaveleg talt.

Det var like før eg forventa å sjå ein britisk soldat frå 2. verdskrig kome snublande inn porten gjennom tåka. The Others-referanse. If you know, you know.
I periodar såg me ikkje ein gong gjerdet nedanfor vindauga, så kvitt var det. Og omtrent samstundes som skodda la seg som tjukkast byrja Dùnedain å merke at me hadde utveksla basseluskar. Han byrja å hoste så kraftig at han fekk vondt både i rygg og magemusklar, og så kom feberen.
Arme mann. Ingen er så sjuk som den sjuke mann, men eg VEIT kor ille han har det denne gongen, for eg var nøyaktig der han er to dagar på forskot.

Feberen svingar så kraftig at du rekk ikkje kle av og på deg mellom bølgjetoppane. Det er ingen mellomting; du kaldsveittar eller du skjelv heilt inn i sjela. Hostekulene er så vondt at du ber ei stille bøn om å få ta på deg tredressen i staden kvar gong du merkar dei byggje seg opp. Og ALT i skrotten er vondt. Ein ting er musklar og ledd, men me har begge hatt vondt i AUGO i tillegg! Eg kunne knapt sjå til sides fordi det var vondt å flytte på augeeplet! Kva gir du meg? Eg måtte snu på hovudet i staden, for det var mindre vondt!
Og så var det som om heile kroppen var dekka av ei heftig 1. grads forbrenning, der huda var sår og øm og jævlig. Alt nokon av oss har orka å gjere dei siste dagane er å sove og sove og sove. Berre avbrote av nokre zombie-walks over golvet for å lufte eller mate englane.
Eg var heldigvis nokon lunde fungerande til denslags innan Dùnedain verkeleg blei dårleg, så me har overlappa. Elessär har jaffal vore frykteleg bekymra, og har båre kring på bamsane sine for at dei skal passe på oss dersom eg og papsen ikkje er i same rom og han sjølv kan halde auge med oss.
Det varmar jo å vite at ein er såpass verdsett at han låner vekk Nassif og Terry til oss, så glad i dei bamsane som guten er! <3 I’m deemed worthy!

Og no har eg brukt ein time på å klare å skrive eit heilt innlegg, og kjenner at skrotten forlangar ein retur til kvilande posisjon. Og eg må vel sjekke pulsen på den syke mann.
Avslutningsvis må eg berre gje dykk alle eit godt råd: Om nokon så mykje som KVISKRAR noko om influensa, så snu om og spring. Spring langt. Spring fort. Og sjå deg ikkje tilbake. Eg unnar INGEN å liggje slik som dette i så langt tid!!

0 kommentarer

18.03.202518.03.2025

Anmelding: As Above, So Below

Film

Amerikansk found footage-horror (2014)
Med Perdita Weeks, Ben Feldman & Edwin Hogde
Regi: John Erick Dowdle
Lengde: 1 timar 33 minutt

Found footage er såååå 2000-and-late, men av og til dukkar det opp ei lita perle. Og eg vil påstå at denne kvalifiserar seg til den kategorien.

Av ein eller annan grunn har eg blanda denne med Catacombs frå 2007. Og den var litt ‘meh’.
Men As Above, So Below er faktisk ikkje så ille!

Scarlet (Perdita Weeks) er ein våghals, ein tomb raider og tøffare enn toget. Ho jaktar på Nicolas Flamel sin myteomspunne “De Vises Stein”, og ferda tek ho til katakombene under Paris der religion, mytologi og gamle sagn blandar seg til eit herleg samansurium. Ein plass eg så utruleg gjerne skulle fått moglegheita til å vitje sjølv!

Det er klaustrofobisk, og for ein historie/folkelore-geek som meg er det djupt facinerande med alle referansane som etterkvart dukkar opp. Her er det litt egyptisk mytologi, ein dæsj kristendom, eit snev av satanisme og trollkjerringer og fandens oldemor. Men for min del funkar det. Eg elskar denslags mystikk.
Sjølv om mykje av det som skjer der djupt under bakken ikkje gir meining til ei kvar tid, så heng jaffal eg med i svingane. Og det blir ein del av dei.
Den vesle gruppa blir drive stadig djupare og djupare nedover i grottene, og ein kan undre seg på om dei til sist endar opp i ein av ringane til Helvete. Det føles litt som om alt står på hovudet, og ingenting er verkeleg.

Er det den beste found footage-filmen som er laga? Nei.
Kjem eg til å sjå den mange fleire gongar? Sannsynlegvis ikkje.
Men har du eit snev av klaus og likar sjangeren, så vil eg ikkje påstå at det er ein film du bør unngå. Du kjedar deg i alle fall ikkje på turen!

1 kommentar

18.03.202518.03.2025

Anmelding: M3GHAN

Film

Amerikansk sci-fi grøsser (2022)
Med Amie Donald, Allison Williams & Violet McGraw
Regi: Gerard Johnstone
Lengde: 1 timar 42 minutt

Eg hadde elska ei slik dokke, som kunne pryle mobbarar og sjå awsomme ut medan ho gjer det. Sånn fram til den kunstige intelligensen tek heilt over. Då er det brått ikkje like morro lengjer.

Sjokolade, godteri og overraskelser: Dette er årets beste påskeegg

I ei tid der AI er eit hot topic, så passar det jo fint med ein film som tek for seg litt av problematikken som kan oppstå dersom datamaskiner blir litt for smarte, og korleis dei som veks opp i dag har eit litt for nært forhold til skjermar framfor å springe i skogen slik me så absolutt gjorde heile tida då me var unge. (Ya. Rite.)

Eg likar Megan. Og eg ville gjerne hatt ei slik dokke sjølv, til tross for at dei seier i filmen at ho kostar meir enn ein Tesla. (med andre ord går prisen fort nedover i desse dagar?)
Og Amie Donald som faktisk spelar dette særs avanserte leiketøyet imponerar stort! Ho var berre 9 år då ho blei casta til filmen, og det er som om ho er skapt for rolla.
Men så var det alt dette andre då.

M3GAN handlar i korte trekk om ei lita jente (Violet McGraw) som blir foreldrelaus, og kjem til tanta si for å bu der inntil vidare. Tante Gemma (Allison Williams) har like mykje barnetekke som ein gjennomsnitts kokt brokkoli, ho er arbeidsnarkoman og har ei greie for robotbaserte leiketøy. Og andre leiketøy.
Jobben hennar går i å programere og byggje avanserte bamsar, dokker og anna som born gjerne har i leikekassa si, og ein av desse oppfinningane hennar er då M3GAN; ei ganske så livleg dokkelita i barnestorleik, som kan både føre samtalar, gje gode råd, aktivisere borna OG ta over litt av foreldreansvaret på ein betre og meir kontrollert måte enn ein iPad. Og så lærer ho undervegs, og har som hovudmål å beskytte barnet som ho er linka til med “livet” som innsats om det blir naudsynt.
Så langt så vel. Megan er ikkje så veldig flink med dyr, men ho er rå på å gje bøller akkurat det dei fortenar. Sånn bortsett frå det med hennar løysning på aggressive bikkjer, så kunne eg og ho blitt ganske gode vener.
Men så kjem me sjølvsagt til punktet der denne roboten byrjar å tenkje sjølv. Og det er jo litt dumt.

Ideen er ikkje heilt ny akkurat, sjølv om farlege leiketøy alltid er gøy. Annabelle, Chuckie, Robert the Doll … Okay, sistnemnde er skumlare i røynda enn på skjermen, men du skjønar greia.
Men sjølv om dette er skikkeleg koseleg fredagsunderhaldning, så manglar det eit eller anna. Det blir aldri skummel-skummelt, fine bilete og gode effektar til tross.
Kvifor? Fordi eg trur ikkje på karakterane. Gemma er kanskje ikkje flink med born, men det får vere grenser. Ho har tross alt mista syster si i ei tragisk ulukke, og ein skulle tru at det ville lokke fram litt meir kjensler og sympati for niesa som akkurat er blitt foreldrelaus.
Og så får dei ein terapeut på vitjing, og scenene som involverar ho blir heilt borti natta. Kva i alle dagar er greia med at dei skal sitje i stova og bli observert medan dei trillar ein ball til kvarandre?! Ingen profesjonelle psykologar har vel lært i studietida at det er naturleg like etter at ein familie har opplevd eit traume som knuser grunnvollane deira?
Der kom for så vidt den einaste scenen (bortsett frå den med hunden. Me later som om det aldri skjedde.) som fekk meg til å vri meg i sofaen: Då Gemma føler seg tvunge til å pakke ut ein av sine høgt prisa collectibles frå orginalpakken for å bevise … eit eller anna til denne terapeuten. Ao.

Eg hadde verkeleg lyst å digge denne filmen, men det blir ikkje realistisk nok. Sjølv om det baserar seg på ein samfunnskritikk av korleis me stadig grev oss djupare ned i ei verd av pixler, AI, skjermar og dataprogram, så blir dette meir sci-fi og thriller enn det blir skrekk og gru.

0 kommentarer

Stort påskesalg hos Get Inspired: Spar opptil 70%

08.03.202508.03.2025

Velkomen tilbake, Eirill!

Forfattaren & Filmskaparen

I går gjekk eg og Dùnedain ut og åt ein finare middag, sånn for ein gongs skuld. Vanlegvis endar me på Peppe’s eller Bella Napoli på Nesttun dersom me skal ete ute. Men i går blei det Ying Ying på Torgallmenning, og såpass må det vere når eg har ny bok i butikkhyllene!

Soundtrack: Rammstein – Bück Dich

Me hadde eit kose-oss-budsjett på heile 2000 kroner denne gongen, men med så lite plass i magen som det underteikna har, så klarte me ikkje å bruke alt. Trass i at Dùnedain drakk TO doble cappuccino, og oppførselen hans blei deretter.
Kva feirar me?
Jau, i går sto nemleg den nye boka mi, Eirill Seidkvinne – Hulderdatteren, i butikkhyllene! Og eg er heilt månebedotten over responsen så langt. Lovorda har hagla, og etter å ha slite litt med skriveprosessen i det siste (ny serie er SKUMMELT!!) har det dei siste dagane løysna og orda kjem som perler på ei snor.
Dagen blei i alle fall feira med middag på fancy kinarestaurant, der eg åt crispy duck og mannen fekk seg sterk Hong Kong-style biff. Og det blei avslutta med Ying Yan-lavakake og kokkos – og mangocrêpes (eg trur vel og merke dei hadde gløymd sjølve pannekaka, for den var ingen stad å sjå!)

Eg drakk eit glas med “kviskrande engel” (rosèvin der altso), men såg ikkje noko til verken engelen eller kviskringa. God var den like fullt.
Og på eit tidspunkt fylte den stakkars bonden på by’n som eg hadde med meg opp vatnglaset sitt, før han stira på meg med store auge og kviskra: -Tok eg akkurat vatn frå blomevasen deira no!?

Arme mann. Men ein kan kanskje forstå forvirringa så fancy vatnkaraffelar som dei hadde på staden!

På veg heim stogga me på Kiwi for å handle litt proviant til helga, og eg fann boka mi heilt bakerst i bladhylla. Litt omorganisering måtte til, for sjølv om eg ikkje har for vane å leggje meg opp i utstillingane til butikkfolka, så er det trasig at det ikkje visar skikkeleg med TO terningkast 6 på framsida mi!!
Og det føles fantastisk. Eg er blitt så hinsides glad i denne trultao frå middelalder-Sogn at ho føles nesten som mi eiga dotter etterkvart. Ho er akkurat slik som eg ser for meg at mi eiga vetle jente hadde vore; trassig, bestemd, tøff i trynet og med ein djup fascinasjon for alt som er mystisk og litt skummelt. Og glad i dyr, sjølvsagt. (når det er sagt hadde vel mi eiga dotter gjort som meg og tross ALT for ikkje å bli som mor si, og dermed enda opp som influensar med ein forkjærleik for k-pop og mannfolk med altfor stramme dongeribukser … )
Framsidene er det den brilliante Eline som står for også denne gong, og ho har henta inn to nydelege jenter som skal portrettere Eirill og Sága i historia vidare.

Her hjå meg har det vanka blomar frå Cappelen Damm og ein starstruck mann som er heilt sikker på at no får han ALDRI gå i fred på gata igjen, fordi kjerringa kjem til å bli stoppa på kvart hjørne og bedt om autografar. Han kan jo drøyme.

Til og med i dag, på ein laurdag, merkar eg at skrivekløen riv i meg, og eg trur kanskje det blir endå eit kapittel skrive før eg legg ut for å feire kvinnedagen med ein hæla-i-taket GirlsNightOut i kveld.

0 kommentarer

04.03.2025

Sjuk kid og tårevåte tryne

Dyrehagen, Kjære Dagbok

Eg grin aldri. Sånn bortsett frå når eg ser triste eller rørande filmsnuttar om dyr like før Tante Raud dukkar opp. Og sidan eg no sit her og stortutar etter å ha sett ein video om ein edderkopp, så trur eg det er mogleg at ho er rett kring hjørnet …

Soundtrack: P!nk – All I Know so Far

Det skulle ikkje meir til. Ein liten hoppekopp (jumping-spider altso) som snakka om korleis det var å vere på “den andre sida” og sakne mennesket sitt var meir enn nok og rikeleg og i bøtter og spann. Tårene strauma, og eg snufsa og hulka her eg sat framfor skjermen.
Litt ekstra sårt var det òg, sidan denne helga har vore ein smule dramatisk for mitt vedkomande.

Ikkje dramatisk i form av at det kom eit ukjend kvinnfolk cruisande i ein gamal volvo 240, brasa gjennom porten og knuste fire blomepotter, før ho hoppa ut, hytta med kniv og AG3 medan ho skreik høgt og skingrande at mannen min var far til dei fire borna hennar og måtte sjå til å ta ansvar.
Nei, ingenting slikt. Det var dramatikk av den rolege typen der vetlejenta mi, Éowyn, overhovud ikkje var seg sjølv og mamma-Lokkri var så bekymra at ho fekk fysisk vondt.
Wynnie er vanlegvis ei veldig omgjengeleg jente som krev kos frå alle, til og med frå Elessär som er meir enn ti gongar så stor som ho. Og ho er eit matvrak og ein eventyrar. Men laurdags kvelden ville ho berre sove. Ho låg i gyngestolen og var heilt *poff*. Eg såg ikkje at ho åt eller drakk heile kvelden, men tenkte kanskje ho berre hadde herja masse og var sliten. Likevel var det ei stemme langt inni der ein plass som sa at noko ikkje stemde.
Sundag var ho framleis pjusk. Ho klarte å kome seg opp på favorittplassen sin; hyllene heilt oppunder taket i boden, og tok seg nedatt sjølv. Men mat og drikke var ikkje interessant, og ho ville helst berre sove.
Likevel var ho til stades og svara når eg snakka til ho. Overhovud ikkje likt mi Wynn-Wynn. Ho brukar å forlange kos om eg kjem bort, men no løfta ho berre på hovudet og svara med eit lite mjau.
Dyrlegen neste.

Eg sat med telefonen klar då dei opna på måndags morgon, og fekk time til ho like før klokka 11. Då eg putta ho inn i reiseburet orka ho ikkje ein gong protestere, og det var atter ei varsellampe.
Dyrlegen sjekka trultao mi opp og i mente. Ho virka frisk, bortsett frå at det lot til at ho hadde smerter nederst i ryggen og var noko dehydrert sidan me berre hadde greidd å lure i ho cirka tre spiseskeier med vatn gjennom heile helga.
Så me fekk ho sjekka inn til meir grundig undersøkjing, og blei oppringde seinare på dagen med beskjed om at Éowyn ikkje hadde noko form for indre skader, og ingen sjukdom som dei kunne påvise. Dei hadde gitt ho drypp og smertestillande, og då krøkna ho raskt til og åt godt.
Konklusjonen blei at ho sannsynlegvis har ramla ned frå noko eller fått noko tungt over seg som har gitt ho smerter i ryggen, men det var ingen teikn til brot.

Heile flokken sto klare då me returnerte med jentao vår. Alle skulle susse og vaske og kose, sjølv om hovudpersonen sjølv framleis var noko groggy etter bedøvelse og smertestillande. Ho blei sitjande på kattestativet og stire på englespelet mitt på ovnen i sikkert ti minutt, heilt hypnostisert og inderleg fascinert.
Men ho er seg sjølv no. I alle fall nesten. Framleis litt trøytt og slapp, men ho et og ho drikk. Og ho vil ha kos. Og ikkje minst er ho frykteleg fornærma fordi mamma ikkje lar ho gå ut på eigahand endå. Men eg vil vere sikker på at ho fungerar fint og ikkje er fullstendig på tulletur i halvsvime før eg slepp ho ut av syne.

Enter ei tutande mor som sit i Skrivarstovao si og hulkar over søte dyrevideoar. Dùnedain var heilt knust i helga og hjå dyrlegen, for han var så bekymra. Dermed var det opp til ho mor å vere roleg og balansert midt oppi det heile. Det merkar eg no.
Dyra mine er det kjæraste eg har i livet mitt, og slik har det alltid vore. Og når eg no kan senke skuldrane litt fordi det ser ut til å gå bra, knekk eg litt saman.
Eg veit ikkje kvar eg hadde vore om det ikkje hadde vore for desse firfotingane mine. Eg elskar alle fem som bur her, og alle som har vore innom livet mitt tidlegare, så høgt at eg blir nesten litt svimmel av å tenkje på det. Om det gjer meg til ein pussig treklemmande hippie, så får det berre vere; eg kan leve med det.
Éowyn-mi er i alle fall på betringens veg, og det er det aller viktigaste.

0 kommentarer

02.03.2025

Anmelding: Insidious – The Red Door

Film

Amerikansk skrekk (2023)
Med Patrick Wilson, Ty Simpkins & Sinclair Daniel
Regi: Patrick Wilson
Lengde: 1 timar 49 minutt

Eg skal ærleg innrømme at eg har mista teljinga. Kor mange filmar frå Insidious-universet har det kome no? Fem? Tolv? Trehundre-og-sekstito? Men det er kanskje likevel ein grunn til at eg har sett alle saman.

Korrekt antal er faktisk fem, tru det eller ei. Favoritten min er så absolutt den fyrste, sjølv om eg har følgd historia til Josh, Dalton og ikkje minst den heilt nydelege Elise Rainier, spelt av Lin Shaye. Åååh, ho aleine er verd kvar einaste film, for ho er ei sånn dame som ein berre MÅ bli glad i.

Okay, så kva handlar eigentleg Insidious om?
Det byrja med ein far og ein son som oppdaga at dei kunne astralprosjektere. Det vil sei “gå ut” av kroppen i draumane. Når dei gjer dette, havnar dei i ei skummel og mørk verd der slemme daudingar kravlar rundt og det alltid er skodde. Og så spelar dei gjerne “Tiptoe Through the Tullips” av Tiny Tim, som er ein song du ALDRI kan ha eit normalt forhold til etter å ha sett den fyrste filmen. (noko som var vanskeleg i utgongspunktet!!)

Vel, åra har gått, og etter ein hypnose-session har både Josh og sonen Dalton fortrengd desse evnene og alle minner dei hadde om det som skjedde for mange år sidan.
Når Dalton, spelt av Ty Simpkins, flyttar heimanfrå for å studere kunst på universitetet (eller college. Har aldri heilt forstått skilnaden), så byrjar han å hugse det han for så lengje sidan gravla djupt i sinnet. Far hans har det på same viset, og brått byrjar marerittet igjen med skumlingar i skuggane og nokon som jaktar på sjelene deira.

Ingen av Insidious-filmane er direkte dårlege, men denne femte filmen er noko svakare enn dei som kom før denne. Eg blir sitjande og tenkje at den må vere rimeleg forvirrande for dei som ikkje har sett alle forgjengarane, sidan det ofte blir referert til ting som har skjedd og karakterar som har vore med tidlegare. Det er sannsynlegvis noko kinkig å forstå den utan å ha vore gjennom heile runden. Men kva veit eg? Eg har jo site og binga forgjengarane etterkvart som dei har blitt tilgjengelege!
Dessutan er jump scare’ane ein smule for obvious. Du forstår når dei kjem, og nokre gongar har dei ikkje så mykje for seg heller. Og kva svarten er greia med at det skal skje noko ullent i bakgrunnen som me aldri får noko konkret innsikt i kva er? Det lagar god spenning og byggjer bra opp, men så blir det med det. Fleire gongar i løpet av filmen tykkjer eg at eg ser ei utydeleg skikking som luskar kring bak karakterane, men kven det er skal me tydelegvis ikkje få vite. Slikt irriterar meg litt, for det er så jævlig bra og akkurat passe diffust og så berre *poff*

Patrick Wilson, i rolla som Josh Lambert, har jo verkeleg busett seg i spøkelsesfilmsjangeren, med hovudrollar i både i Insidious-universet OG The Conjuring-universet. Mannen må ha hatt det travelt dei siste 15 åra så mange filmar i begge franchisene som det har blitt etterkvart?! Og han har hatt regi på denne filmen.
Ikkje at han gjer ein dårleg jobb, men han har eit lite stykkje att før han tek igjen James Wan!

0 kommentarer

24.02.2025

Anmelding: Escape Room

Film

Amerikansk skrekk/thriller (2019)
Med Taylor Russell, Logan Miller & Jay Ellis
Regi: Adam Robitel
Lengde: 1 timar 39 minutt

Filmar om escape rooms og andre med “eg-er-fanga-og-må-vere-glup-for-å-kome-ut”-tematikk finst det snart ein million variantar av. Og her er endå ein!

Det er verken orginalt eller nyskapande. Underhaldande? Jau.
Seks personar utan tilknytning til kvarandre får ein invitasjon til å bli med i eit escape room. Ein rik kakse, ein spelerom-entusiast, ein lastebilsjåfør, ein krigsveteran, ei genial universitetsstudine og ein lagerarbeidar med eit alkoholproblem. Og så blir sjølvsagt romma dei blir kasta inn i ein smule meir dødelege enn dei hadde forventa.
Dermed må dei samarbeide og vere veldig smarte for å kome seg ut på andre sida.

Det er ikkje keisamt, men me har sett det før.
For ein person som meg, som slit så hinsides med høgdeskrekk, blei det til at eg måtte holde pusten ei stund då dei skulle ta seg gjennom ein bar der golvet (eller taket? Vanskeleg å sei faktisk!) forsvann ned i avgrunnen og trua med å ta heile bøtteballetten med seg på ferda.
Det er spennande, og tempoet held seg oppe heile vegen. Men det blir meir action enn det blir intenst, så derfor er det fristande å hevde at denne høyrer betre heime i thriller-sjangeren. Dessverre.
Allereie i 1997 kom Vincenzo Natali ut med Cube, og den sette eigentleg standaren for sjangeren. Eg vil anbefale å sjå den framfor å gje deg i kast med Escape Room dersom du vil ha ein variant som verkeleg gir gåsehud på ryggen!

Men det var kjekt å sjå Deborah Ann Woll i rolla som Amanda Harper om ikkje anna! Eg trur ikkje eg har sett ho i noko sidan rolla som Jessica i True Blood! Ho var badass der, og jaggu er ho badass her òg! <3

0 kommentarer

24.02.2025

Rett frå sett: The Making of Sjelen!

Forfattaren & Filmskaparen

Denne veka kom det ein snill ljosmann til oss og kurse oss litt i ljossetjing. Så då er det kanskje naturleg at me lagar skrekkfilm?

Soundtrack: Prodigy – No Good (Start the Dance)

Då eg i mine yngre dagar studerte film hadde me berre den gamle typen ljos som krevde fem menn for å rigge. Eg er old school og likar det best. No går det i stor grad i LED-ljos, som på mange måtar er mykje meir praktisk, men som gjer at ein må jobbe litt anleis. Så for min del er det veldig greit å få oppdatere seg.
Problemet var vel helst at eg blei fullstendig ubrukeleg sidan eg skulle vere skodespelar i tillegg: Fyrste dagen spelte eg bissnisskvinna Isabella von Meyer med falske raude negler. Dei hang ikkje godt, for å sei det mildt!

Berre det å pudre den stakkars motskodespelaren min, Jonny, var ei utfordring sidan neglene ramla av berre eg pusta. Men me kom gjennom det! Og eg må innrømme eg tek meg godt ut som seriøs aksjemeglar når det kjem til stykkje, sjølv om eg følte meg så malplassert som det overhovud var mogleg å bli!

Historia var ikkje den mest kompliserte, sidan dette berre var ei øving. Me hadde med oss Dùnedain som prod.ass og på lyd, snille Inge stilte med ljos og kursing, og Wenche tok seg av regi, foto og delvis produsent, sjølv om me andre stemde i når det var naudsynt. Jonny tok på seg rolla som Carl Frederick Morgenstierne; ein noko ufyseleg kar som ville kjøpe det ingen pengar kan kjøpe: Ei menneskeleg sjel.
Eg hadde sminke, prod.design og spelte det stakkars offeret hans som var nøygd med å selgje sjela si for ein milliard dollar.

Innspelinga gjekk over to dagar + ein dag med rigging.
Utanfor var vêret rett og slett horribelt, og med vind som kom ned gjennom pipa og ei dør som konstant sto og knirka, så blei det litt utfordringar for den ferske lydmannen vår som berre har helde bommen ein gong før i sitt liv.

På dag to skulle sjela overleverast, og eg måtte iføre meg spøkelseskostymet mitt. Noko som inkluderte å sminke hendene mine, og dermed etterlate seg kvite fingeravtrykk på ALT eg tok i.
Det må leggjast til at eg sette ny rekord i linse-påsetjing denne dagen!! Begge linsene kom på med eit forsøk!! HURRA!
Og så fekk me leike oss med tørris. Eit særs komplisert konsept som funkar dårleg på metallfat etter mi erfaring. Effekten blei awsomme, men hendene mine sto i fare for å fryse fast meir enn ein gong i prosessen! Men når bileta blei så kule som det kan sjå ut til at dei blei, så var det verd kvart einaste avfrosne lem!

For å sei det slik, så er ikkje dette eit prosjekt som skal vidaresendast til festivalar, men på sikt dukkar nok snutten vår opp på YouTube! Så hald pusten, finn fram popcornet og set deg til rette når den tid kjem! Om historia kanskje ikkje er Oscar-materiale, så har eg trua på at det kan bli ein artig liten sak likevel!

0 kommentarer

19.02.2025

Unboxing – English edition!

Kjære Dagbok

Yay! So I’m blogging in English today! Why? ‘Cos I got a goodiebag from the US, and my friend Sara deserves to know what I think about it! 😉

Soundtrack: Drowning Pool – Bodies

I got a HEAVY package today! It’s been waiting at the Post-office for a few days since I haven’t had time to go get it, but yesterday was the day!
So with Dùnedain serving as my photographer, I got to dive in!

0 kommentarer

Continue Reading →

17.02.2025

Anmelding: Shelley

Film

Nordisk film har ei eiga evne til å vere så kunsternisk og teatralsk at det er til å sovne av. Og jammen tviheld dei ikkje på dette til siste andedrag!

Nordisk skrekk (2016)
Med Ellen Dorrit Petersen, Cosmina Stratan & Peter Christoffersen
Regi: Ali Abbasi
Lengde: 1 time og 32 minutt

Det var ein time og tretti-to minutt eg ikkje får igjen av livet mitt. Faktisk blei minuttane så mange og lange at filmen måtte sjåast i to omgongar.
Me møter Elena (Cosmina Stratan) som kjem til Sverige for å vere hushjelp for eit par som er busett langt pokker-i-vold vekke frå folkeskikken, i eit hus utan straum eller innlagd vatn. Dei dyrkar sin eigen mat og held høns, og drøymer om å bli foreldre. Louise (Ellen Dorrit Petersen) slit med å bli gravid, og ho klarar å overtale Elena til å bære fram eit barn for ho. Men noko mystisfistisk skjer med den stakkars hushjelpen når fosteret byrjar å vekse i magen hennar.

Vakre bilete til tross, så blir dette både langdrygt og keisamt. Det er litt som å sjå eit fyrsteutkast til Rosemary’s Baby, der Polanski hadde teke noko beroligande før han peisa på.
Dialogen er lite overbevisande. Måten karakterane snakkar til kvarandre blir så unaturleg, for ingen snakkar slik! Alle me møter gjennom filmen glir på eit vis i ei dramatisk tåke, og når dei opnar kjeften blir det nærmast like svevande det som kjem ut.

Så er det plottet då. Ein ond baby.
Born kan vere hinsides skremmande om det blir gjort på rett måte, men ikkje ein augneblink får me kjensla av at det er vesle Shelley som er skummel. Ho er berre ein baby som ligg og stirer på folk, og all verdens lydeffektar og overdramatiske fakter på dei som møter ho gir oss eit anna inntrykk. Shelley er berre ein baby. Ho er lita og søt og ser heilt uskuldig ut. Hadde det bygd opp litt meir mystikken kring dette nurket, så kunne det ha funka, men det er ingenting skremmande med denne søtnosen. Ho har verken horn eller splitta tungespiss.
Og kvar er greia med alle desse nakne damene? Både Petersen og Stratan kler av seg i kunstens namn, så her er det både pupp og mus! Men pikk og pung glimrar med sitt fråvèr.

Om ein likar nordisk film med lange vakre og dramatiske naturbilete, og tankefulle kunstpausar, så er dette filmen for deg. Men som skrekkfilm er ikkje dette noko å rope hurra for. Om ein er nøydd å pause ein grøssar for noko anna enn å roe nervene, så har regissøren bomma grovt.

0 kommentarer