I dag var eg på vitjing hjå den fantastiske legedama mi. Eg er ganske så overbevist om at eg har verdas tøffaste lege; ho er tross alt gift med Batman!! (okay, don’t ask….! xD) 
Det er litt slik at eg tenkjer: -Yay! Legetime! *ler*

Verre var det med stikkedama idag. Eg funderar seriøst over kva hòl dei har greve ho opp frå?
Eg får litt dårleg samvit, for ho gjorde sikkert så godt ho kunne! Men me kom vel ikkje heilt ut på same go’fot.
-Stikk litt på sida av fingeren min, sa eg då eg sette meg i stolen. Eg fekk det tipset då eg fekk diagnosen diabetes, fordi når eg blir stukke på “puta” på fingeren, så blør det i ei eve.
-Eh, eg må nok stikke litt lengjer frampå, seier dama og *klikk* der kom det piplande fram ein bloddråpe frå der som det blør lengst og mest på fingeren min. Så byrja ho å styre og måle sukkeret og herja på, medan eg sat der med ein veksande bloddråpe på fingeren. Då eg tykte den tok til å bli vel stor, drista eg meg til å be om ein bomullsdott.  Teite bomullsdottane. Klistrar seg fast i blodet og eg sit der og føler meg som ein sukkerspinnbod-person med morderiske hensikter. På syre. 
-Har du det du treng no, spurde eg.
-Eh, nei. Eg må nok stikke deg ein gong til.
…hæ? Ho bør takke høgare makter for at det ikkje var tilfellet då eg akkurat hadde skifta ut fastlegen min frå BaleBy! Eg hadde hoppa hylande ut av stikkestolen og forsvunne som eit skot ut dørane! Men no er eg vaksen. Eg kan takle eit stikk. Sjølv om det er på det vondaste punktet på peikefingeren dama insisterar på å prøve seg på denne gongen.

Ja, så sat eg der då! Med to fingrane innpakka i bomull opp i lufta og såg passe smart ut.
-Eh…vil du kanskje ha eit plaster?
-Det hadde gjort seg, svara eg. -Har du fått alt du treng no då?
Ho nøla litt og såg ein smule forfjamsa ut. Så blir ho skamalvorleg i andlete.
-Nei, eg skal ha ein urinprøve òg.
-Ja, jau. Tenkte meir på om du trengde meir blod, eg.
-Eh. Nei.
Eg får ein kopp, og med fingrane tape’a som Michael Jackson i sine glansdagar, tuslar eg ut på toalettet. Som ligg vegg-i-vegg og med full oversikt for alle på venterommet over kven som kjem og går. Eg HATAR sånne venterom. Særleg når du skal kome tassande med ein urinprøve i handa. 

Annonsørinnhold

Lekre kjoler til alle anledninger

Nemnde eg at eg har mensen? Neivel. Det er uansett eit hinder i vegen når ein skal avgje urinprøve. Eg slit i utgongspunktet med å pisse på kommando, så eg blei sitjande der inne ei stund. Eg høyrde legen min kom ut og ropa meg opp igjen, men eg følte det lite givande å oppgje identiteten min medan eg sat på ramma. 
Så der sat eg då, heilt til eg ga opp og gjekk ut. 
Utanfor møter eg ei småleg forvirra stikkedame igjen, som virrar kring i korridoren. 
-Eh, har du urinprøven?
-Uhm. Nei. Eg fekk det ikkje til.
-Du blei så lengje!
-Ja, eg fekk ikkje til å pisse på kommando. 
(la meg for ordens skuld leggje til at denne samtalen foregjekk utanfor dodøra. I inngongsdøra til venterommet.)
-Jammen, eh…går det bra?
Eg var frista til å kome med ei skrøne. Sei eg måtte utkjempe ein tidskrevjande kamp mot dodraugen, eller noko tilsvarande. Eg beit det i meg.
-Ja, som sagt. Eg fekk det ikkje til.
– Men du blei så lengje?
GET THE FUCK OUT OF MY FACE BITCH!! *bite seg i tunga*
-Ja. Eg likte meg der inne. (okay, det var ein sånn ting som ein angrar på at ein ikkje sa i ettertid…!)
-Skal eg berre vente på venterommet, eller skulle eg gå tilbake til legen min?
-Nei, det veit vel ikkje eg?!
*facepalm*
-Neivel.
Og så var det å vende tilbake til venterommet og sitje der og tvinne tommeltottar. Omgitt av eit u-tal individ som no var veldig klar over at damer med lilla hår gjerne har litt problem med å pisse. På kommando.

Men gode nyhende kom til slutt: Diabetesen min er byrja å betre seg!! DAMN! Så er vekene på suppe og salat verdt det likevel! ^^ HURRA!!