Eg er faktisk skremmande roleg. Eg har dusja og kravla opp i senga, kobla meg på nettet, og fått utlevert ei snerten underbukse som går heilt opp under armane mine, og sannsynlegvis er laga av gassbind. Gassbin? Gasbin? Nuvel. Senga mi har fjernkontroll, og eg har allereie eksperimentert med så godt som alle funksjonane, i alle tenkelege kombinasjonar. Eg delar rom med to eldre damer, og ei som skal ta same operasjon som meg i morgon. Skikkeleg tøff dame! Og så er det litt trøyst i at me er to som skal rusle kring her med broderi og slangar i magen! ^^ Dei eldre fruene me delar rom med, er allereie på god veg til draumeland, og dei har utstyrt meg med sovedrops sånn i tilfelle. Slett ikkje dumt, for eg trur ikkje eg hadde fått blund på auga utan!
Eg sjekka inn klokka 18.00 idag, og skal under kniven i morgon klokka 10.30. Fyrst måtte eg opp på vekta igjen, så fekk eg litt info om kva som kom til å skje det neste døgnet, og eg fekk utlevert noko som minna mest om eit byggjesett/leiketøy som me skal lære oss å blåse i, for at lungene skal klare å brette seg på plass igjen etter operasjonen. Så stakk dei meg i magen med noko som klødde noko inn i gamperæva, før dei ga meg brusetablettar mot sure oppstøyt og sånt noko. Og medan eg låg her og skreiv, kom det ein sjukepleiar innom og titta på handa mi, og sa me fekk sjå om dei kanskje sette i veneflon på meg allereie i kveld! No kan det i tillegg nemnast at eg omtalte den innrettninga som at dei skulle “setje inn teflon” før i kveld, til gubbelusken. Han tykte det var ein fin vri på saka. Akkurat som at eg aldri klarar å hugse at det heiter EPI-DU-RAL, den tingen du får i ryggen når du skal kalve. Eg presterar å kalle det spiral. Og Gunvor syns det kunne blitt særs underhaldande om dei kom trillande med meg inn på fødestova, med nesten full opning og rier herifrå til evigheita, medan eg hylte av full hals at eg ville ha spiral, og det på augneblinken! xD Digresjon. Tilbake til veneflonen min, som så langt kanskje er det eg gruar meg ALLER mest til. Eg har ikkje blitt operert sidan eg var 6-7 år gamal og fjerna mandlane og polyppane, og då hugsar eg at det var vondt. Og skummelt. Og at eg måtte grine ein skvett når dei både sette den på meg og tok den ut igjen.
Tøffe dama i nabosenga får veneflonen sin no. Eg gøymer meg seriøst i klesskapet om dei kjem i mi rettning etterpå og vil setje på ein slik!! If you need me, I’ll be in the closet. Men det skal ikkje pleiarane vite, så eg gøymer meg offisielt under senga.
Eg tek så absolutt til å merke på kroppen at morgondagen bringer med seg fint lite godt. Det skulle då strengt tatt vere umogleg å vere SÅ pysete som det eg er?! “Normale” mennesker tenkjer med angst og uro på ting som: “Kjem alt til å gå bra?” eller “Vil eg vakne frå narkosen?” eller eventuelt: “Så godt når alt er overstått!” Ikkje denne dama. Neidå. I min hjerne utspelar følgjande scenario seg: “Iiiiik! Dei skal stikke meg! Med nåler! Og brodere på magen min! Og så kjem eg til å vakne opp i ei seng og ha kjempevondt! Og det kjem sikkert til å vere kjempevondt kjempelengje!” Når sånne (eigentleg) filleting er dei største problema ein har her i verda, så er det nesten fristande å håpe ein ikkje vaknar att i det heile. Det er berre flaut å vere så pinglete. Men eg har teke meg sjølv i handa på at dersom eg faktisk taklar dette, og overlever og returnerar til hus og heim, så skal eg jaggu pierce brystvortene. Jah. Det har eg bestemd, og gubbelusken er særs villeg til å både slå følgje under sjølve stikkinga, og for den saks skuld betale for morroa.
Ein annan ting som er veldig fint når ein har sånn ein fri fantasi som eg er utstyrt med, er alle dei absurde tinga ein gjerne finn på å filosofere over når ein står framfor sånne større revolusjonerande omveltningar i livet sitt. Dagens tema er zombiar. For kva zombiefilm startar ikkje med at nokon vaknar frå koma eller frå narkose, og verda har gått under? Nemleg. Det er jo sjølve grunnsteinen i zombiefilm-universet!! Og eg veit ikkje om andre enn meg har lagt merke til det, men borti Ju Naiten (les USA) skjer det ganske mange pussige ting for tida! På kort tid har det vore TO kannibal-situasjonar, og det dukkar opp avkappa lemmar og andre lugubre hendingar både her og der! Det tek jo heilt av! Det vil i dette tilfellet vere lov å tenkje sitt. Eg tenkjer i alle fall mitt. Men heldigvis er eg godt forberedt på ei zombie-apokalypse.
Fyrst vil eg anbefale alle overlevande å på ein eller annan måte kome seg til Sogn. Hald stand anten på Vangsnes, Balestrand, Dragsvik eller Hella, til eg får i gong ei ferje og kan plukke dykk opp. Ikkje stress med å ta med dykk pengar eller andre verdigjenstandar; dette vil seinke flukta for dykk, og vil i framtida bli fullstendig verdilaust.
Sognefjorden er både djup og relativt roleg, så om me ankrar opp midfjords, vil ingen av zombiane ha moglegheit til å kome seg ombord. Sjølvsagt må me halde strengt vakthald døgnet rundt, og ved den minste mistanke om smitte må individ isolerast. På sikt er planen å leggje ruta mot ein oljeplattform i Nordsjøen, der det vil vere naudsynt å nedkjempe dei zombiane som eventuelt måtte opphalde seg, men i praksis vil dette vere blant dei tryggaste plassane å søkje tilflukt.
Eit tilbakevendande tema i ein kvar zombieapokalyptisk setting, er kva ein bør ta med seg når ein rømmer hus og heim på flukt frå kjøtetande slekt og naboar. Så i min overlevelsesguide her, vil eg kome med ein kortare presentasjon over ting ein bør prioritere å ta med seg: Mat Boksemat er ein fin ting. Alt av tørrvarer som held seg lengje, hermetisert mat og spekemat er fin-fint. Hugs at når folk døyr som fluger, er det lov å rane butikkar! Og sjokolade held seg i tillegg som kjend ganske lengje. Våpen Sjølv om skytevåpen er smarte å ha, vil dei tiltrekkje seg andre levande daude når ein fyrer av. Derfor bør desse berre brukast når ein er på trygg avstand, som til dømes ombord i ferja vår om ein invasjon skulle inntreffe. Dei siste åra har heldigvis Hollywood-regisørane byrja å ta til vit, og undervise sjåarane sine betre i kva våpen som er å anbefale, og pil – og boge ruvar høgt på lista over gode alternativ. Alle former for klubber og slagvåpen er òg praktiske. Kniv er heller upraktisk, men du kan klare å skaffe deg nokre kjærkomne ekstra augneblink på denne sida av livet om du har ein kraftig og god kniv. Motorsag anbefalast ikkje, men kan nyttast om dette er einaste alternativ. Medisin og vatn Grunnleggjande og viktig! Røsk med deg alt du har av medisin. Gjerne alkohol òg, sidan dette blant anna kan brukast til å sterilisere utstyr! Fyll flasker med vatn, men brus er faktisk å anbefale, sidan det held seg! Men dropp pilsen. Me kan heller rane ein nærbutikk for sånt seinare.
Dropp for all del ting med affeksjonsverdi!! Legg heller fotoalbum og andre ting du gjerne vil sjå igjen i plastkassar/boksar og gøym dei ein lur plass ute i hagen. Når ting roar seg, går det an å gå tilbake og hente dei! Men dette tenkjer jo aldri folk på i filmane. *facepalm* Styr unna traffikerte vegområder, noko som ikkje burde bli eit problem om du legg ruta mot Sogn, og hugs at zombiar kun døyr av hovudskader. Kapp av dei toppen eller skyt dei i hovudet. Eventuelt dask dei med alle dei kreftene du har i skallen. Ikkje kast vekk krutt og kuler på å skyte dei i bein og brystkasse. Og om nokon ser daude ut, så er dei som regel det. Problemet er berre at dei då vanlegvis ikkje ligg i ro i denne settingen, og bør derfor ikkje:
1) Sperrast inne i låvar og fjøs 2) Bli med i følgjet ditt. 3) Få ein klem av deg. Eller andre. 4) Motta fyrstehjelp. Eller munn-til-munn metoden.
Ikkje la deg lure av hotte zombiebabes; they’ll still eat ya!!
Så om eg vaknar i eit forlatt operasjonsrom på tysdagen, satsar eg på at me sjåast ved trekant-sambandet ved Sognefjorden innan svært kort tid.
Og om du møter denne karen etter vegen, så ta han gjerne med på lasset!! Me skal jo tross alt reprodusere oss på eit eller anna tidspunkt…!!
Idag bråka det rett og slett for mykje å opna augo.
Eg vakna ein fredags morgon, etter ei torsdags natt. Det gjekk ein spurv på tunet og trampa som besatt!!
Det burde dekkje korleis eg følte meg. Eg vakna attmed ein nydeleg raudtopp, med lange, slanke bein og eit fantastisk sjarmerande smil, endå ho var minst like fyllesjuk som meg.
-Kva er klokka, mumla eg med ei mindre sensuell whiskey-stemme.
-Tolv.
-Mjau. (sa Hera, og meinte me burde kome oss ut av senga)
Denne gongen hadde i det minste gubben min blitt informert om at eg ikkje kom heim, og eg hadde eigentleg bestemd meg for å invitere meg sjølv til å kapre ein overnattingsplass hjå Cecilie. Eg kravla meg på beina, medan eg prøvde å finne ut kva eg hadde vore med på, som eg hadde gått glipp av.
Etterkvart som det tok til å demre og klarne i toppen, kunne eg konstantere at eg i alle fall hadde hatt det FANTASTISK gøy!
Me starta med grilling i hagen her hjå meg, for å feire at me var ferdige med eksamenane våre, og at sumarferien stod for døra. Sjølv om det blas friskt, så tulla me oss inn i varme tepper og gode gensarar, og trassa vêrgudane etter beste evne. Det blei kyllingvengjer og BBQ-kyllingbryst og salat og mandelpoteter og noko fancy greier med tofu. Me kosa oss stort, med andre ord. Cecilie spretta champisen sin, Kriss kom i fnisemodus, Sandra kosemosa marsvinjentene mine, og eg shotta tequila. For å nemne nokre av kveldens aktivitetar.
Etterkvart som promillen steig, blei det avgjort at me skulle leggje ruta til by’n ein tur. DownStairs? Der var det 18-års aldersgrense, det kosta 60 kroner å kome inn, og mest sannsynleg hadde eg vore for nær pensjonsalderen til å sleppe inn. Så me snudde i døra og held stø kurs opp på Fotballpuben. Og der var det karaokekveld, til min og Sandra sin store glede!! Me var på plass på scena med kvar sin mic i handa før nokon rakk å seie “rock on”!
I love rock ‘n’ roll So put another dime in the jukebox, baby! I love rock ‘n’ roll So come and take your time and dance with me!
Og jammen byrja folk å stimle saman framfor scenen, og danse og syngje med! Då me hadde sunge ferdig, kom det til og med ei bort og stoppa meg:
-De MÅ berre syngje ein song til!
Hehe, og eg er ikkje akkurat kjend for å sky merksemd, så eg smilte og lova at me skulle nok opp igjen og ta ein song til. Ikkje lengje etter stod me der igjen og song Paradise City av full hals! ^^ Trur på eit punkt at Sandra mekka eit namn til denne fantastiske rockeduoen me utgjorde? xD
Tilbake til bordet vårt og meir pils i glaset, og kveldens desiderte ljospunkt stod for døra. Ein fyr, som sikkert var kring 21 eller så, snur seg frå nabobordet, ser på meg og seier: -Du? Har du lisens for den flotte rompa?
Eg blei sett ut, det skal han ha! Haha, mrs. Cougar for you, young man! xD Men eg henta meg fort inn igjen.
-Jepp, har søkt og fått innvilga sertifikat! Alt under kontroll!
Eg måtte rett og slett søkje litt tilflukt ute på dassen og fnise litt. Og paranoid som eg er, byrja eg å fundere på om kanskje nokon hadde betalt han for å sei det, sidan eg….såg ut til å ha nada sjølvtillit…? Etter den opptredenen på scenen, med lilla hår på toppen og gode greier, så var kanskje det ein høgst usannsynleg teori når alt kom til alt.
Me sjangla oss heimover gjennom by’n. Planen var nachspiel, men eg er høgst usikker på kva som hindra oss i å kome så langt? Eg og Cecilie kubba i alle fall ikkje før klokka var kring halv seks i dag tidleg!
Eg kan med handa på hjarta sei at eg ELSKAR å vere meg. Kvifor kunne eg ikkje syns det same for 10 år sidan!? Ein går faktisk glipp av JÆVLIG masse gøy når ein skal sitje i ein mørk krok og vere sjølvkritisk og usikker!!
