I helga fekk eg spørsmål om kvifor eg kallar kjærasten min Dùnedain. Fyrst og fremst brukar eg det namnet på han online, for han likar ikkje så godt å vere “synleg” på nettet…(men han har jo skaffa seg HEILT feil kvinnfolk om han på død og liv skal vere anonym!! Præhæææ!) Men eg kallar han det reint privat òg. Og kvifor? Jau, no skal du høyra.
Soundtrack: HIM – Resurrection
Fyrste gong eg og Dùnedain møttes, var på ein fest hjå Gabbi og Harelabb. Han var sjåfør for nokre kompisar, og eg var der av gamal vane. Partyløve, her.
Me byrja å syngje karaoke saman, og etterkvart som kvelden gjekk byrja me å snakke om dei kreative interessene våre. Han var litt Reodor Felgen; han elska å putle med alle slags oppfinnelsar og diverse småplukk (modellbåtar, LEGO, u name it), og både teikna og var trubadur.
Eg har ikkje så mykje skapande kreativitet i fingrane reint fysisk, men har ein vill fantasi og er full av kreative idèar oppi toppen. Så eg fortalde han at eg skriv mykje. Filmmanus, songtekstar, dikt, noveller, og ikkje minst romanar.
Eit av mine livsverk, som tydelegvis aldri blir ferdig, er ein fantasy roman som heiter Calendilah.
-Kva handlar det om? spurde han.
-Ei einsam halv-alv-jente som lever aleine i skogen, fortalde eg og la ut om den magiske verda mi som eg hadde skapt, full av troll og alvar og dvergar og hekser, og alt anna som høyrer heime i slike landskap.
Han smilte, og lagra meg på telefonen sin som Calendilah.
Då han i tillegg kunne fortelje at han treivst godt heilt aleine i skog og mark, utbraut eg: -Om eg er Calendilah, då må jo du vere ein dùnedain!
Det blei hengjande ved han. For dei som ikkje veit så mykje om Ringenes Herre, så var dei etterkomarane av alvevenene som kjempa saman med alvane i kampen mot Morgoth, for å sei det veldig kort. Aragorn var ein av dei, og han har vel dei fleste høyrd om etterkvart.
Hunden vår, Elessär, har fått namnet sitt i og med at det var det alviske namnet til Aragorn, men det er ein annan historie.
Den natta blei me sitjande og prate lengje om alt mellom himmel og jord. Eg fortalde han at eg var heks og spiritist, men i starten tykte han at å kalle nokon “heks” var frykteleg brutalt.
-Men du er magisk, sa han.
-Kanskje eg er ein alv, spøkte eg.
-Det skal du ikkje sjå bort ifrå, svarte han.
Eg likar tanken på at me er litt magiske, både eg og han. Det føles i alle fall magisk å ha funne eit anna menneske som elskar meg så ubetinga og høgt, og kjensla er så absolutt gjensidig. Tye-méla Dùnedain <3
