Djupt, svart hòl, møt Lokkri. Lokkri, hels på botn.
Soundtrack: P!nk – The Great Escape
Sånn var i alle fall dei siste dagane. Heilt utan forvarsel, stupte hjernen min ned i den mørke, dumme plassen den likte seg så godt i, og insisterte på å forbli, i svunnen tid. Eg var ikkje vidare imponert. Ikkje kunne eg forstå kvar det kom ifrå heller, men alt var der: Angsten, insomnia, sjølvhatet, mørkret….Til og med ein og annan sjølvmordstanke kom innom og helste på!
På toppen av det heile bestemde eg og Dunedàin oss for å prøve oss på den obligatoriske greia som alle andre har i sine forhold: Ein liten krangel. Det var ikkje alvorlege greier, og ingen tallerkar blei knust. Det var kun verbalt, og relativt fort unnagjort. Me skværa opp, men framleis sat det ein liten jævel nederst i magen min og laga kvalm.
-Du er så ubrukeleg.
-Kva GJER du eigentleg i denne verda?! Det er null grunn til at du i det heile skal eksistere!!
-Det er ikkje depresjonen din som snakkar no; dette er berre eit faktum.
-Korleis kan nokon eigentleg vere glad i deg? Det er ikkje akkurat som du gjer noko nytte for deg?
-Kvifor er du ikkje berre heilt normal og sånn som alle andre? Trenar og startar familie og jobbar normalt?
-Ikkje ein gong kjærasten din klarar å vere glad i deg, så sær og vanskeleg som du er….
Eg får seriøst lyst å kaldkvele den småjævelen. Mesteparten av livet mitt har eg gått og høyrd på han, og det er overhovud ikkje EIT fornuftig ord som kjem ut av kjeften hans. Det tok meg over 20 år å rette meg opp i ryggen, sjå han djupt inn i augo og sei at eg DUG faktisk! Det er er flink til, er eg jævlig flink til! Eg er overhovud ikkje perfekt, men visst faen skal eg få lov å vere glad i meg sjølv for den eg er. Dei som ikkje klarar å bli glad i meg for meg, er ikkje verd for meg å bry seg om heller. Verda skal ikkje få lov å definere kven eg er, korleis eg skal vere, kva eg skal gjere, og eg treng overhovud ikkje vere A4 for å vere lukkeleg. I mitt tilfelle; snarare tvert imot.
Eg har verdas beste kjæraste, og min familie er sett saman av pels – og fjørkledde små englar. Eg har verdas beste vener, og eg har lært meg å tenkje positivt. Eg kan sjå meg sjølv i speiglen utan å få brekningar, og eg har alt eg treng her i livet. Eg blir nok aldri rik og får eigen pengebinge, men tek eg dag for dag, så er eg faktisk ekstremt lukkeleg! Og for meg er det meir enn nok.
Så eg slo i bordet med fakta, og ba den dritten av ein klump i magen ryke og reise. Han etterlet seg ein magekrampe og ein ny type vond klump.
Mensen.
Eg burde ha sett den kome, trass i at det berre er fjorten dagar sidan sist. Men angsten og depresjonane har ein tendens til å kome snikande i samband med den. Hjernen er i det minste tilbake på rett kjøl, og min indre demon har pakka og reist tilbake til Helheimen den kom frå. Takk og pris.
Sånn avsluttningsvis, så har dei lagt om heile interface’n min her på bloggen min, så innlegga mine står i fare for å bli litt flykræsj framover. Lev med det til eg har funne ut kva eg eigentleg driv med her. Men eg kan med handa på hjarta sei at eg likar det ikkje. *furte*