Eg har alltid elska absurd kunst. Ikkje abstrakt, men absurd. Som lita falt eg for Th. Kittelsen sine troll og alvar, og ikkje minst favoritten min: Nøkken. Litt før eg snubla inn i tenåra, tok eg skrittet litt lengjer og forelska meg i kunsten til Salvadòr Dalì. Fantasykunsten fann vegen inn i livet mitt, og på sikt oppdaga eg Who Killed Bambi? (http://www.whokilledbambi.co.uk/) som var ei side FULL av sprø kunst av typen eg elska. Og no tenkte eg at eg skulle presentere ei dame som skaper slike ting som eg blir hovudstups forelska i. Patricia Piccinini.
For nokre år sidan, sirkulerte det ein e-post som framstod som ei omplasserings-/hundekvelpar gis vekk-annonse. På slutten av annonsa, fann ein dette bilete:
Mange grøssa nok, eller følte seg ein smule småkvalme. Eg syns bilete var heilt genialt. Lengje trudde eg at bilete berre var eit heilt “normalt” photoshoppa verk, som ein eller annan random fotonerd hadde pusla med. Men så oppdaga eg at det faktisk var ein del av ei kunstutstilling, som gjekk under namnet “We Are Family”! Det høyrer vel med til historia at eg blei intenst facinert av bileta eg klarte å spore opp på nettet frå denne. Eg har alltid elska tanken på mennesket som dyr. At me, tross våre iPhones og moteklede, elektriske duppedittar og filosofiske tankgong, likevel berre er dyr. Eit produkt av naturen, som ein gong var ville skapnader som levde fritt i naturen side om side med løver og hjort. At om me blei strippa for alt som gjer kvardagen vår komfortabel, står igjen som forsvarslause enkle vesen.
Dei menneska me er i dag, er nok ofte både brutale og usympatiske, og som den dyreelskaren er eg, skjær det i meg å sjå korleis enkelte behandlar dyra sine. Eg er verken vegetarianar eller fanatikar; eg berre elskar dyra og verda me lever i. Så sjølv om skapnadane til Piccinini for mange framstår nærmast som monster, er det noko varmt og vakkert over dei.
No vel. Det siste bilete her kan kanskje diskuterast. Men bilete av den vesle guten som søv over skuldera på det som mest av alt minnar om ei pensjonert sjøku, er i mine auge nydeleg. Ein kan vel ikkje kalle den kolosale skapnaden direkte nydeleg, men den ser så snill og god og trygg ut! Og trist. For min del får det meg til å fundere over korleis me menneska ville reagert om me blei nøydd å dele verda vår med andre skapnader, som både var tenkjande og reflekterande. Tenk Avatar. Tenk vesten sitt inntog i landa til indianarar og afrikanske stammar. Tenk eventyr med troll og alvar. Tenk Frankensteins Monster. I film – og skjønnlitteraturen si verd går det sjeldan vidare knirkefritt. Eg kunne sparka i gong ein lang avhandling om rasesyn, skjønnheit som kjem innanfrå og vår intense trong til å kontrollere alt, frykta for det ukjende, og kor tullete eg eigentleg syns heile menneskearten er. Eg skal la vere. Men utstillinga er uansett ein tankevekkar. Og blei du like facinert som meg, så kan du finne fleire av bileta til Piccinini her: http://www.patriciapiccinini.net/
Ikke direkte vakkert.. Men så utrolig kult 😀
var meg over der 😉