Og brått var me kome til 2. februar, og eg har berre posta TO blogginnlegg. Kva skjedde?!
Nyttårsforsettet, for så vidt det einaste eg hadde, gjekk ganske greit rett vest. Eg skulle skrive eit blogginnlegg i veka, minst. Men det uteblei. Eg har skrive nokre filmanmeldingar, men dei kom aldri ut på bloggen. Kvifor? Det må dei greske gudane vite. Det er jo ikkje akkurat som om eg har gjort så mykje fornuftig siste tida!
Men det er noko med kor lite produktiv ein klarar å bli når ein er sjukemeld. For det var dèt som skjedde. Den siste månaden har eg stort sett site/lagt på sofaen med eit kne som ikkje ville samarbeide. I desember presterte eg å skade menisken, og det har vore vondt å gå, vondt å sitje, vondt å liggje….La oss berre konkludere med at eg har vore høgst ubrukeleg.
I dag er den fyrste dagen eg ikkje har vakna kvar gong eg har rørd meg i senga, og eg klarar å gå heilt fint utan at foten nærmast sviktar under meg. Det er ekle poppelydar i kneet når eg rettar det ut, men samanlikna med dei endå eklare smella og knekkelydane som regjerte for knapt ei veke sidan, seier eg meg nøygd med det. Haukeland neste for sjekk, men det kan virke som om det har reparert seg sjølv greit sånn ellers.
Så då har eg sett film, høyrd på skumle skrekk-historiar på YouTube, sove i overkant masse, og når kroppen har vore samarbeidsvilleg, har eg freista å rydde hus. Eg er så lei av å vere halt at eg snart SPYR! Men no augnar eg håp.
Forhåpentlegvis kjem eg sterkare tilbake. Eg har byrja å leggje litt planar for ting eg vil gjere, som å øve inn repetoar med Dùnedain (my new man; more about him later), sosialisere meg (tek gjerne imot forespørjingar!!), skrive, kome i gong med filmprosjekt igjen, kome tilbake i jobb utan at den stakkars sjefen min må tilretteleggje kvar einaste vakt for meg (kudos til deg, R!!) og få gjort ein storinnsats på loftet som aldri blir ferdig rydda.
Så det er håp. Og kanskje eg til og med får noko interessant å skrive om igjen?
Ein stakkars motstandsmann får ein verkeleg kjip og lang tur til Sverige.
Historia om Jan Baalsrud er i seg sjølv sterk. Og lang. Forferdeleg lang. I korte trekk reiser tolv menn som ei sabotasjegruppe frå Shetland til Troms, med mål å lage krøll for tyskarane i 1943. Det går ikkje så bra, og båtferda endar med eit iskaldt og noko ufrivilleg bad, massearrestasjon og ei avskoten tå. Og så gøymer Jan seg. Han gøymer seg veldig godt; faktisk så godt at filmen grensar til uuthaldeleg keisam. Det blir tortur, kolbrann, snøskred og tær som kuttast av med tollekniv. Men likevel skjer det ikkje så mykje. Baalsrud har fleire liv enn ein gjennomsnitteleg huskatt, og det er imponerande at han overlevde, men filmen blir meir ein dokumentasjon av det som skjedde; nærmast ei rein oppsummering. Samt eit bilete på kor fæle nazistane var. For dei var skikkeleg dumme, men det har me vel allereie fått inn med t-skei i tida frå barneskulen?
Bileta er kjempefine, skodespelarane er truverdige, og effektane er flotte, men det er likevel ikkje nok. Då det var litt over ein halvtime att av filmen, keik eg på klokka og tenkte: -Herregud, er han ikkje snart i Sverige?! Kor langt kan det eigentleg vere til den pokkers svenskegrensa?!
Jan Baalsrud og alle som hjelpte han på vegen fortenar ein film, men det hadde gjort seg betre i form av ein dokumentar. Eller ein kortfilm. 2 timar og 15 minutt med ein kar som ligg i skjul i hytter, under steinar, bak snøhaugar og i iskalde nordlandsfjordar blir i overkant langt. Filmen har eit klimaks mot slutten, der du lenar deg litt fram i setet og heiar på nordmannen (og reinen. Den reinen var skikkeleg fin!) men det er ikkje verd to timar med venting.
Eg har eigentleg berre eit mål for 2018: Eg skal byrje å blogge igjen!
Klokka er halv åtte ein tysdags morgon, og eg er oppe. Nokon lunde vaken. Og heilt frivilleg.
Sånn sett startar året greit, bortsett frå eit kranglete kne og noko kaldt vèr. Det er vel sånne ting ein byrjar å merke når åra trekk på? Helsa og vèret. Og ein merkeleg trong til å dokumentere livet sitt, av nostalgiske orsaker.
Eg har etterkvart gått nokre år utan å gjere akkurat det, og eg merkar eg saknar å skrive. Allereie før eg hadde lært meg å setje saman ord med bokstavar, sat eg som eit ljos og freista å dokumentere livet mitt i dagbøker. Eg lærte å skrive, og brått fylte eg den eine dagboka etter den andre med skriveri om teite lærarar, forelskingar, frustrasjon og glede. Så glei det over til at eg fekk brevvener, og det var dei som blei nøydd å lese om livet mitt i tjukke brev på nippet til romanar. Og så kom bloggane. Enjoydiary var plassen eg fylte med tekst, om smått og stort, humor og alvor. Men etter fleire år der, blei det stille. Eg anar eigentleg ikkje kvar det blei av skrivelysta mi, men eg kjenner på meg at den ligg og murrar og saknar å la fingrane flyge over tastaturet, og få tankar ut i form av tekst. Så her er eg! Velkomen tilbake, Lukritzia!
Det er eit skrikande behov for oppussing her på sida mi, vel og merke. Så foreløpig blir det nok berre eit innlegg i ny og ne, fram til eg har fått eit design som gir meg skrivelyst. Akkurat no er dette litt som å kome heim til mamma og pappa i studietida. Pikerommet står der, og det er den einaste plassen ein kan invitere eventuelle gjestar dersom ein ynskjer litt privatliv. Veggane er tett dekorert av bilete og minner frå tenåra, men du merkar du har kome noko lengjer sidan du klistra veggar opp og ned med bilete av idola dine, foto av fyllekuler med vener og gamle bamsar og dokker sit på enkeltsenga di, der du og din fyrste kjæraste ein gong låg tett saman og slåss om dyna.
Det er litt kleint, men det er likevel både trygt og fult i minner. Du veit at mamma har planar om å byggje gamlerommet ditt om til heimekontor, og at ein malarkost snart skal leggje nye lag med farge over den gamle Disney-tapeten din, som du skamma deg over når du hadde gutar på vitjing i den tida du framleis hadde streng på tennene og kviser i hopetall som du desperat freista å male over med det du hadde i sminkeskapet.
Me har vel alle vore der.
Men no er eg tilbake her, og har store forventningar til året 2018. Eg trur det blir bra. Og uansett så skal det dokumenterast med tekst og bilete, fryd og skam. Let’s get started! Godt nyttår, store og små!
Så var me der på året igjen, der Lokkrisen skriv ynskjeliste. Det er omtrent det einaste denne bloggen blir brukt til, men eg skal innrømme at eg ikkje har same trongen til å blogge lengjer som eg hadde for nokre år sidan. Men here we go again!
Headset
Ikkje nokre superfancy greier; eg har hatt eit SkullCandy-headset no i nokre år, og det har funka fantastisk heilt til det brått ikkje ville meir….Men det einaste som er viktig er strengt tatt at det ikkje er for stort, og ikkje er sånne pluggar som du puttar inn i øyro. Øyrehòla mine er for små, nemleg.
Teppe til sofaen
Eit billeg, men digg, koseteppe! Veldig gjerne sånn i fake pels, gjerne lilla, eller ein annan mørk farge! ^^ Noko i rettning dette, kanskje?
Dei eg har er så tynnslitne at dei grensar til helseteppe, og teppe i ljose fargar funkar dårleg i ein dyrehage. Ikkje dyre teppe heller, sånn at det er understreka. Må med andre ord tåle vaskemaskin….
(Ute-)lykt
Eg har så sinnsjukt lyst på fleire lykter! Aller helst sånne som kan stå ute no i joletida….Så dei bør kanskje vere littegrann store og rubuste? Sånn at dei tåler vindkasta som til tider herjar kring hushjørnene her. Tunge, i det minste. Eg er jo ein sucker for sånne som ser litt gamaldagse og med fine detaljar, men eg veit ikkje om desse faktisk -kan- stå ute? Ynskjer meg sånne uansett. Både til å ha ute og inne. Innelyktene er mestast for at pusane ikkje skal stikke snuten sin inn i dei!
Datadelar
Altso, delar til å oppgradere den stakkars data’n min. Til dømes prosessor, grafikk-kort, minne, skjerm….Det meste er hakkande gale der! Så….kanskje eigentleg berre eit gåvekort på datastæsj….?
Stoooor koffert
Trillekoffert. Stor. Gjerne med plass til ein liten familie inni. Hadde vore greit å sleppe å låne meg ein kvar gong eg tek ein ferietur på meir enn to dagar! xD Treng ein mindre trillekoffert òg. Eller ein bag. Som rommar nok til å reise vekk i 3-4 dagar. Er ikkje så nøye på det, så den kan gjerne vere brukt! :p
Servietthaldar
Joda, eg har masa om det ei stund, men dei gongane eg HAR pengar, så finn eg aldri ein eg likar! Eg vil ha ein søt, gjerne ein i ljose fargar (og tydelegvis med hjarte på?? Det var ikkje med overlegg, men dei var jo fine! ^^ ) i litt shabby chic-stil.
Lyslenkje
Har så lyst på sååååånn!! Joda, eg har nokre allereie, men dei er så koselege! More please! ^^ I naturfargar, helst! xD
Munchkin
Gøye spelet! ^^ Dei har det på Outland! *hint-hint*
Alkohol
Tequila. Kvitvin. Gøye dramme-ting. Champis. You know how I roll!
Fin skrivebok med blanke sider
Til å skrive og teikne i! Skal prøve meg på ei såkalla “bullentin-diary”, men alle skrivebøkene eg har er det linjer i! 🙁
Falske negler
Eg har innsett at å få støypt på negler ikkje funkar så bra på meg. Dei varar knapt lengjer enn vanlege lime-på-negler fordi eg kræsjar i alt mogleg, og er generelt klønete….Eg ELSKAR lange negler, så då kan eg like gjerne ynskje meg fancy laus-negler.
Facescrub
Gjerne frå Soap&Glory!! Eg ELSKAR produkta deira!! Strengt tatt alt dei har er wohoo! Men facescrub er blitt supernaudsynt i mi verd. Bodyscrub er heller ikkje å forakte! 😉
Andletsmasker
Ooooh, for eit forbruk eg har fått av sånne i mine dagar som burgarflippar! Eg ser jo ut som ein burgar sjølv i trynet på dei verste dagane!! :/ Dei er heldigvis billege pr. stykk, men eg har ingenting imot å få samla opp nokre kilo med sånne posar! xD Favorittane mine er Peeling Masque og den med sjokolade!! Men eg prøver gjerne andre typar! Eller merker.
Snop
Sjokolade. Vingummi. Marsipan. Twist. Seigemenn. All slags nam. Ja takk! You know the drill.
Pengar og gåvekort
Alltid kjekt å ha! Særleg når ein konstant finn ting der ute som ein ikkje kan ta seg råd til, medan ein drøymer om millionær-status! Nokre av plassane eg ofte står i vindauga og siklar, er:
Outland
Dragens Hule
Frisør
Negledesign
Piercing/tattoo
Indiska
Generelt plassar der det blir seld klede, musikk, interiør og andre gøye ting er veldig whoopi! ^^
Spel til data/PS3/XBOX 360
Det er faktisk berre eit dataspel på ynskjelista mi i år, og det der Deadpool-spelet!
CD/LP
Noko album må du berre få tak i og setje i musikkavdelingen din. Fire av desse er:
Lordi: Monstereophonic (Theaterror vs. Demonarchy)
Die Antwoord: $O$
Die Antwoord: Suck on This
Nick Cave & the Bad Seeds: Murderballads
Og det var det for i år! 😀 Men strengt tatt; alle som kjenner meg veit kva eg likar. Er det dragar eller bøker eller englar eller fantastiske duppedingsar involvert, så blir eg glad uansett! xD Dette er hovudsakeleg meint for dei som vil ha noko heilt konkret! xD
Dersom du er stinn i gryn og veldig glad i meg, så ser eg eit vesentleg behov for følgjande:
Eit hus, med moglegheit for kino og bibliotek i kjellaren.
Ein jobb. Gjerne eit eige filmselskap.
Lappen….eller eventuelt nokon å øvekøyre med.
Ein schäfer. Og ein irsk ulvehund. Samt papegøye, ponny og marsvin.
For vanlege dødelege, som har undra seg over mi manglande ynskjeliste i samband med ein viss oppkomande bursdag, så har eg greidd å tenkje ut nokre andre, mindre krevjande ting å setje på ovanfornemde liste.
Hårfarge – Crazy-colours! Lilla, kvitt/sølv, knallraudt, sjokkrosa….Sånne herlege fargar som gjer verda glad! Falske negler – Det finst så mange gøye negler, med diamantar og bling og spindelvev og hovudskallar….Slike ting vil Lokkri ha! 😀 Munchkin – Det awsomme kortspelet dei har på bl.a. Outland veit du? Gode fargeblyantar – Treng noko som er hakket betre enn dei eg har tilgjengeleg, til fargebøkene mine!! Ljosslynge – Sånn som denne, i såkalla “naturfargar” (altso, beige, kvit, eggeskal og sånne fine namn)
Hagestæsj – Eg har planar om å gjere noko i hagen i år. Men eg manglar utstyr! Alt til hage, både hagereiskapar og ting som kan pynte opp hagen min trengst. Såh, sidan eg er blakk ynskjer eg meg sånne ting framfor å prøve å leite etter kronestykkjer mellom sofaputene.
Og så driv eg jo med det evige prosjektet med å organisere loftet i vetlestovao mi, og har innsett at eg treng nokre sånne små “list-hyller” som dei hadde på IKEA, som ser slik ut:
Har prøvd å finne nokre av den kvite typen, men har dei slutta å selgje dei?! Seriøst?? Hm. Treng jaffal 2-3 stk, så om nokon ser dei sånn heilt tilfeldig: TENK PÅ MEG!!
Dessutan står det ein ting til frå IKEA på ynskjelista; eg treng ei sånn korg som dette:
Og eg treng ein bag. Den kan gjerne vere loppis-funn, Fretex eller ein brukt ein som nokon har liggjande! Men den må vere såpass stor at det går an å pakke den for ein helgetur. Dei eg har er AKKURAT for små!! o.O
Om nokon ikkje har merka det, så er det PÅSKE!! Dermed står desse ganske sterkt på ynskjelista:
Gåvekort er jo òg alltid kjekt, sidan eg aldri har råd til nokon verdens ting lengjer! Frå plassar som til dømes
Outland
Dragens Hule
Frisør (særleg type plassar der ein kan få dreads!!)
Negledesign
Piercing/tattoo
…..og plassar der dei sel sko, vesker og/eller klede!
Samt søtleg kvitvin er alltid ein hit! ^^ Eller tequila!! 😀 (Black Death; er eg den einaste som veit kva det er?! Om du ser ei flaske, så tenk på meg! Igjen.)
Alle snakkar om holocaust; om korleis jødane blei behandla, drepne, forfølgd og jaga rundt i verda. Me grin når me ser “Schindler’s List”, og tenkjer: -For ein modig mann! Eg skulle ynskje eg kunne gjort det same, og redda så mange mennesker! Hugsar du den vesle jenta i den raude kåpa? Ho som er den einaste fargen i ein lang fim i svart/kvitt? Ho døyr. Verda som utspelar seg på filmen er basert på sanninga. Om mennesker som døydde. Som kjempa og flykta, mange av dei fånyttes. For så mange av dei fekk aldri kome heim til familien sin og leve eit trygt liv.
27. januar 1945 blei Auschwitz-leiren frigjort av sovjetiske stykar. Alle har sett bileta av det som møtte soldatane. Dei utsvoltne kroppane som knapt kunne halde seg oppreist. Som ikkje kunne halde seg oppreist. Død, oppklorte veggar i gasskammer, skohaugane, dei medisinske eksperimenta. Og verda lova seg sjølv ein ting: Dette skulle ALDRI gjennta seg.
09. desember, 2015. Media, sosiale media, den vestlege verda….Det boblar over med eit framandhat me knapt har sett maken til. Bygningar som var meint å huset born blir sett fyr på. Det går ikkje ein dag utan at ein kan lese om korleis dei med mørkare hud eller hår blir trakassert. På gata. I media. På trikken. Born blir dytta i grøfta av vaksne mennesker som burde vite betre. Ein ser skrått på alle ein kan sjå at kjem frå andre delar av verda. Og det er blitt greit. Ein har på mange måtar forsont seg med at folk er redde, og då er det lov. Dei kan ha ei bombe. At Mohammed gjekk i klassen din på ungdomsskulen tyder ingenting. Han kan vere farleg.
Eg blir kvalm. Og situasjonen blir ikkje mindre skremmande når Donald Trump står på talarstolen sin borte i Ju-Naiten og tek til ordet for at muslimar må ha spesial-ID. Den visa har me høyrd før, frå ein viss kunstmålar i Tyskland, som øydela ein eigentleg ganske så fancy bartefrisyre for all framtid ein gong på 40-talet. (Ein kan kanskje hevde tupèar er i ferd med å bli ei utdatert greie òg no….?)
Korleis enda me opp her? Kor tid gløymde me all medkjensla me hadde for ei folkegruppe i fortida? Kva er det som gjer situasjonen no så ulik situasjonen då, i eit sånt omfang at me syns det er greit å oppføre oss som neandertalarar?! Har me ikkje lært noko av tidlegare feilgrep? Og ein av dei tinga som verkeleg gjer situasjonen heilt vannvittig, er korleis eg har sett enkelte KRISTNE mennesker reagere! Det får meg til å hate konseptet religion så brennande intenst at eg nesten eksploderar! Kva skjedde med “elsk din neste”, “snu det andre kinnet til” og “du skal gjera mot andre det du vil andre skal gjera mot deg”? Kjære Jesus-fanatikarar; kva i alle dagar er greia med å kalle dykk kristne om de ikkje klarar å følgje dei VIKTIGASTE reglane guden dykkar har gitt dykk?! For ikkje å snakke om ramaskriket som kom over at religiøse symbol måtte fjernast for å huse flyktningane. Heile den situasjonen var berre flau; det var eit felles krav om at lokala skulle vere nøytrale, men brått var alle i Noregs land så religiøse at ein kunne få mark av mindre.
Er det her eg skal kome med eit råd? Ein konklusjon? Nokre velvalde ord eller ein sarkastisk og morosam avsluttning? Eg har ingen. Eg håpar berre at folk innser kva for sinnsjuk spiral me er komne inn i, og tek tak i seg sjølv. For slike haldningar har ført til tragedie før.
Så var me der igjen då! Jola står snart for døra, og året har swoosja avgarde. Så no er det på tide med ei oppdatert ynskjeliste! I år startar me med dei “små” tinga til ein forandring:
Kubbe – og kuleljos Snop (sjokolade, marsipan, vingummi….Nom er alltid ein hit! ^^ ) Alkohol (gjerne kvitvin! ^^) Gøye strømpebukser str. M/L (har akkurat rydda klesskapet mitt, og det er no litt slunkent på strømpebuksefronten) Pengar Fin-fin servietthaldar – gjerne noko i litt shabby chic-stil! Litt i denne rettninga:
Awsomme gensarar/toppar og svarte (enkle) singlettar (med eit lite uval som døme:)
Europris-koffertar – dei har nokre heilt RÅ trillekoffertar på Europris som eg har veldig lyst på!! Og så treng eg verkeleg ei ny koffert òg
Terningar! Eg treng nokre av dei, til rollespel og denslags. Ein får tak i slike på Outland, blant anna:
Gjerne med glitter og i fancy fargar!
Gåverkort hjå frisør, tattoo, piercing og negledesign er òg motteke med opne armar! Og som vanleg så kjem Ringenes Herre-RISK på lista, med eit håp om at 2015 er året!
Sengesett treng eg òg. Type to dyner og to puter…
Av dei litt dyrare tinga på ynskjelista mi, ligg følgjande ting: Playstation 3 Vinterjakke Ny mobiltelefon ….og ein sånn flott golvljosestake!!
Og så kjem då den vanlege delen med CD’ar, DVD’ar, lesestoff og sånt noko.
CD’ar/vinyl:
Nick Cave & The Bad Seeds ? Murder Ballads Die Antwoord – $o$ Tori Amos ? Little Earthquakes
Filmar/seriar (bluRay, DVD):
The Walking Dead season 5 & 6 Angel season 2, 6 & 7 Hobbiten-triologien
Buffy The Vampire Slayer Angel Spike & Dru The Walking Dead (har #1!) Fables
Og fordi Kriss er så kjempesnill, så har han sett saman ein liten inspirasjonscollage til meg, med alle bilete av ting eg elskar! Så om du kjem over noko av dette, så tenk på meg! 😀
Godt nyttår, og takk for det gamle! Nyttårsforset, seier du? Eg trur faktisk ikkje eg har så mange i år. Sjølvsagt skal eg prøve å vere flink å trene, lese så godt eg kan på pensum, møte til alle forelesningane mine og ete sunt. Dei forseta har eg kvart år, utan at det er naudsynt at eg startar frå 1. nyttårsdag. Eg kan like gjerne starte neste onsdag. Eller som eg brukar å sei til meg sjølv: -I morgon. I morgon skal eg ikkje ete ein einaste sjokolade, og stå opp på eit tidspunkt der normale mennesker kryp ut av loppekassane sine. Det skjer aldri. Kanskje klarar eg det ein dag, maxx to, men så er eg tilbake med ei sjokoladeplate framfor pc’en klokka fire om ettermiddagen, når eg akkurat har stått opp. Men neste måndag. Neste måndag skal eg starte på nytt, og då skal eg absolutt halde det eg har lova meg sjølv.
Eit nyttårsforset har eg derimot sett meg. Eg skal tilbake til bloggen min. Eg skal byrje å blogge igjen. Sånn på ordentleg; ikkje berre eit innlegg ein gong i månaden der eg lovar meg sjølv og omverda at eg skal ta meg saman. Men eit innlegg i veka. Fast. Det burde eg vel klare. Eg treng den vesle greia mi med å skrive, sjølv om det kanskje ikkje gir allverdens meining. Men å setje ord på ting. Tenkje gjennom ting. La hjernen tømme seg litt.
Eg satsar på å få meg ein studiodag sånn kring skulestart, når håret mitt har gått frå å vere grå/rosa/lilla/brunt til å få ein klar lillafarge igjen. Eit par tøffe bilete, og nytt design. Det kan vere det hjelp litt på skrivetrongen, for designet eg har no er ikkje akkurat så mykje å skryte av…. Så får me sjå. Atter ein gong: Godt nyttår! La oss håpe at verda framleis står når me vaknar opp den 22. desember i år! ^^
Trur det er store sjansar for at det var akkurat der eg var i natt. Eg var akkurat sovna då gubbelusken kom og rista i meg, for å opplyse meg om at eg snorka, og han fekk ikkje sove. Og derifrå gjekk det stort sett berre nedover.
Fyrst gjekk eg og bar på ein baby. Eg anar ikkje kven sin unge det var, men eg veit det ikkje var min. Eg gjekk frå hus til hus, utan at eg visste kvifor. Så la eg frå meg babyen for å klø meg i øyra, og oppdaga at hendene mine var fulle i blod! Eg tok meg til øyra igjen, og oppdaga at det rann i strie straumar med raud væske frå øyra mitt. Eg prøvde å halde meg roleg, men merka at panikken tok fullstendig overhand, så eg ropa til folk kring meg: -Hjelp meg! Hjelp meg! Eg skjønar ikkje kvifor det blør sånn! Folk berre såg sjokkerte på meg, og ingen kunne hjelpe. Langt vekke såg eg mamma. Ho kom mot meg, men før ho kom fram, besvimte eg.
Då eg “kom til meg sjølv” igjen, var eg saman med ein haug vener utanfor eit museum som låg inni ei grotte. Dei andre hadde høyrd at det spøkte der inne, og ville ikkje gå inn. Eg var ikkje redd, så eg gjekk inn fyrst. Eg merka at dei andre kom litt nølande etter, og eg gjekk kring og keik på alt det spennande som var utstilt der. Det var blant anna ei utstilling frå ei tid der hòla hadde vore ein offerplass, der dei kom med sjuke born for at dei skulle bli friske. Det var masse knoklar og beinrestar, og fossile avtrykk etter dyr og planter. Masse skilt på veggane som eg med stor interesse gjekk og las. Borna som ikkje blei friske, blei gravlagde i desse grottene, stod det. Så kom eg til ein stor vegg med masse smågroteske maleri. Her var det stilt opp stolar framfor veggen, sånn at ein kunne sitje og studere kunsten. Fleire av desse barokk-iske maleria var av personar det blei sagt at gjekk igjen der, og medan eg sat der, kom det fleire skapnader og sette seg på stolane kring meg. Eg såg dei berre i augekroken, men om eg snudde meg og såg på dei, forsvann dei som ei tåke. Eg blei superfacinert, og då eg litt seinare sat og såg på ei utstilling av gamle produkt-embalasjer frå 50-talet, kom ein eller annan frå veneflokken min bort. Eg fortalde med stor innleving om kor mange spøkelse eg hadde sett, men ho nekta å tru meg. I staden blei ho pissredd, og stakk av! xD
Vidare var draumane mine berre kaos. Eg vakna i alle fall då vekkjarklokka ringde, og ville halde fram å drøyme som vanleg! Haha, dramatisk natt, men dammit så mykje rart eg har inni skallen min! xD
No skal eg ikkje skjære alle under ein kam. Men eg slit litt med å forstå kva som gjer ein blogg poppis idag. Då eg fekk min fyrste blogg for snart 10 år sidan, var det i hovudsak eit substitutt for brevskrivinga mi. Eg var x-trem på akkurat det; eg hadde over 80 brevvener frå alle krikar og krokar i verda, og med skyhøge portoprisar, blei det fort ein dyr hobby. Blogging var derimot gratis, og det gjekk ut på mykje det same: Eg skreiv om meg og mitt, og las andre sine bloggar der dei skreiv om seg og deiras. Så la me att nokre kommentarar til kvarandre, og eg møtte masse nye, fantastiske mennesker der ute i Bloggeland. Det var ikkje så mange som blogga då, i forhold til idag, er inntrykket mitt. Min blogg var ikkje den mest leste, men eg kjende folk IRL som hadde ganske stor fan-base. Du publiserte deg sjølv, utleverte deg på nettet til alt og alle, og DET var den store skilnaden frå å skrive små, private brev til folk kring i verda.
På den tida var det babybloggane som fekk mest merksemd. Korleis dette er idag, veit eg ikkje, for eg har knapt lest ein blogg dei siste åra. My bad. Men no er det babe-bloggane som er greia, etter det eg forstår! Motebloggar og interiørbloggar og babebloggar. Kva i alle dagar er det som er så spennande i dei bloggane? Det er ikkje meint som kritikk verken mot lesarar eller forfattarane, men kva i alle dagar er spennande med ting som eigentleg er så A4? Kvar gong det er noko oppe i media som går på dei mest populære bloggarane i Noreg idag, så er det blonde babes med lange lokkar som dukkar opp. Eg har vore innom nokre av bloggane deira, og eg kan ikkje sei eg kjenner det boblar entusiastisk i magen min over lesestoffet. Rett og slett fordi det er så fjernt frå MEG!
Eg har ikkje peiling på sminkemerker. Faktisk drit eg loddrett oppi det; eg er nøygd så lengje mascaraen min ikkje ligg i klumpar (noko den stort sett gjer) og blir temmeleg happy dersom lepestiften min held til eg ankjem festen. Ikkje bryr eg meg så veldig om merkeklede heller. Faktisk mislikar eg merkeklede. Det einaste tilnærma designar-plagget eg har, er ei NoaNoa-jakke eg fann på loppemarknad i sumar til 1/8 av den orginale prisen. Eg køyrer fullstendig min eigen stil; favorittantrekket mitt er for tida ei fillete dongeribukse som faktisk får rompa mi til å sjå ganske så snæxxi ut, svart singlett og ein sliten nettingstopp med trompetarmar. <3 på. Det dyraste klesplagget eg har kjøpt i år, kosta 250 kroner. Og då følte eg verkeleg at eg hadde vrengd lommeboka mi.
Ikkje ser eg ut som Barbie heller. Eg er lita og chubby, med bittesmå puppar. Eg har skuldre som ein okse; breie og kraftige. Trass i at eg har verdas flottaste leggar og ei rompe som er akkurat slik ho skal vere. Dette får meg med andre ord til å sjå ut som ein pyramide på hovudet. Og så er eg bleik. Kvitare enn rømme. Ikkje at eg prøver så hardt å gjere noko med akkurat det. Det passar stilen min, om eg då i det heile har ein.
Der har du meg. Ingen blonde lokkar og fullstendig blotta for peiling på det folk flest ser på som “in”. Så eg passar dermed veldig dårleg inn i lesarskaren til dei som held nettnerdane opplyst om akkurat desse tinga.
Ikkje at eg eigentleg skulle nokon plass med dette innlegget. Og om eg på noko tidspunkt hadde ein plan, forsvann denne for lengje sidan.
