No skal eg ikkje skjære alle under ein kam. Men eg slit litt med å forstå kva som gjer ein blogg poppis idag. 
Då eg fekk min fyrste blogg for snart 10 år sidan, var det i hovudsak eit substitutt for brevskrivinga mi. Eg var x-trem på akkurat det; eg hadde over 80 brevvener frå alle krikar og krokar i verda, og med skyhøge portoprisar, blei det fort ein dyr hobby.
Blogging var derimot gratis, og det gjekk ut på mykje det same: Eg skreiv om meg og mitt, og las andre sine bloggar der dei skreiv om seg og deiras. Så la me att nokre kommentarar til kvarandre, og eg møtte masse nye, fantastiske mennesker der ute i Bloggeland.
Det var ikkje så mange som blogga då, i forhold til idag, er inntrykket mitt. Min blogg var ikkje den mest leste, men eg kjende folk IRL som hadde ganske stor fan-base. Du publiserte deg sjølv, utleverte deg på nettet til alt og alle, og DET var den store skilnaden frå å skrive små, private brev til folk kring i verda.

På den tida var det babybloggane som fekk mest merksemd. Korleis dette er idag, veit eg ikkje, for eg har knapt lest ein blogg dei siste åra. My bad. Men no er det babe-bloggane som er greia, etter det eg forstår! Motebloggar og interiørbloggar og babebloggar.
Kva i alle dagar er det som er så spennande i dei bloggane? Det er ikkje meint som kritikk verken mot lesarar eller forfattarane, men kva i alle dagar er spennande med ting som eigentleg er så A4?
Kvar gong det er noko oppe i media som går på dei mest populære bloggarane i Noreg idag, så er det blonde babes med lange lokkar som dukkar opp. Eg har vore innom nokre av bloggane deira, og eg kan ikkje sei eg kjenner det boblar entusiastisk i magen min over lesestoffet. Rett og slett fordi det er så fjernt frå MEG!

Eg har ikkje peiling på sminkemerker. Faktisk drit eg loddrett oppi det; eg er nøygd så lengje mascaraen min ikkje ligg i klumpar (noko den stort sett gjer) og blir temmeleg happy dersom lepestiften min held til eg ankjem festen.
Ikkje bryr eg meg så veldig om merkeklede heller. Faktisk mislikar eg merkeklede. Det einaste tilnærma designar-plagget eg har, er ei NoaNoa-jakke eg fann på loppemarknad i sumar til 1/8 av den orginale prisen.
Eg køyrer fullstendig min eigen stil; favorittantrekket mitt er for tida ei fillete dongeribukse som faktisk får rompa mi til å sjå ganske så snæxxi ut, svart singlett og ein sliten nettingstopp med trompetarmar. <3 på. Det dyraste klesplagget eg har kjøpt i år, kosta 250 kroner. Og då følte eg verkeleg at eg hadde vrengd lommeboka mi.

Ikkje ser eg ut som Barbie heller. Eg er lita og chubby, med bittesmå puppar. Eg har skuldre som ein okse; breie og kraftige. Trass i at eg har verdas flottaste leggar og ei rompe som er akkurat slik ho skal vere. Dette får meg med andre ord til å sjå ut som ein pyramide på hovudet. Og så er eg bleik. Kvitare enn rømme. Ikkje at eg prøver så hardt å gjere noko med akkurat det. Det passar stilen min, om eg då i det heile har ein.

Der har du meg. Ingen blonde lokkar og fullstendig blotta for peiling på det folk flest ser på som “in”. Så eg passar dermed veldig dårleg inn i lesarskaren til dei som held nettnerdane opplyst om akkurat desse tinga.

Ikkje at eg eigentleg skulle nokon plass med dette innlegget. Og om eg på noko tidspunkt hadde ein plan, forsvann denne for lengje sidan.