Soundtrack: Khavi’s song
Det ligg ein pus på fanget mitt, og syng om betre tider. For matmor, om ikkje anna. Khavi sjølv har det heilt supert.
Jepp, dette er eit sutreinnlegg. For eg skal så absolutt innrømme at dette byrjar å ta skikkeleg på. Eg HATAR å vere sjuk. I alle fall når det ikkje er teikn til betring!
I går var eg hjå legen. Igjen. Og nok eit “hm” blei ytra frå medisinmannen sine lepper. Tilbake til operasjonsbordet, fram med skapellen og sprøytene. Heldigvis lamma dei halve sida mi og vel så det denne gongen, og eg slapp å liggje der og vri meg som ei vaskefille kring joletider.
Vondt var det like fult, men mindre vondt. Takk og pris.
I etterkant har det likevel ikkje vore noko betring; eg er framleis kvalm, orkar overhovud ingenting, og ligg i halvsvime mesteparten av tida. Mat er ein u-ting; orkar berre eit par munnfull, og så seier det stopp. Innimellom fungerar eg litt, og kløøøør etter å gjere noko fornuftig, men like fort som den kom, er energien vekk, og eg kunne ha sovna ståande.
Så då lever eg på te. Av ein eller annan grunn hjelp det noko; eg blir litt mindre kvalm. Ikkje ein gong sjokolade er noko trøyst, og i mitt tilfelle seier det ganske mykje!
I mitt paranoide sinn byrjar teoriane å samle seg opp. Eg har sikkert fått sidekreft. Eller munn – og klovsykje. Ebola. Eller som Dunedàin foreslo i går: Harepest. Det er rikeleg av diagnoser å ta av med min rike fantasi!
Legen sa han skulle ta meg inn igjen på måndag, og dei tappa nok blod til å halde liv i ein mindre vampyrlandsby i går, for å freiste å finne ut kva som eigentleg er gale med meg. Eg for min del tviheld på min gamle livsfilosofi om at om ein berre er pessimist, så slepp ein å bli skuffa!
La oss håpe det. Dei andre gongane dei har slite med å finne ut kva som er gale med meg, har dei til sist avslørt både diabetes, helveteseld og ein gong eit merkeleg virus som dei ikkje kunne forklare på annan måte enn at “det minnar om kyssesykja”.
Eg veit ikkje heilt kva glea skulle vere i dei situasjonane, anna enn at dei faktisk fann ut kva som var gale. Ingen av sykjene var eller er noko vidare å rope hurra over.
Så eg ventar i spenning, og freistar å klekkje ut eit fiffig namn på denne nye utfordringa eg skal gje legestanden denne gongen. Eg reknar med dei lar meg namngje den, sånn type in the name of science? Lukritzia Undergongus høyres passande og fengjande nok ut, vil eg påstå.
