Soundtrack: Maryland – Vonda Shephard
Det var omtrent sånn det føltes å vakne i dag. Dovregubben med følgje hadde full Riverdance-fest, iført kloggar, på innsida av skallen min. Oooh, the pain!! Men denne gongen var det sjølvpåførd, og kunne ordnast med paracet. Takk og pris.
Men sånn skal det vere dagen derpå etter Halloween. Min absolutte favorittdag, vel og merke saman med jolafta. Og sidan mordarklovnane har helde seg i ro siste åra, tok eg sjansen på å vere klovn i år. Trass i at Sara sende meg eit blikk og spurde om eg var ei djevel-rocke-chick eller noko i den gata. Så eg måtte låne meg litt lepestift frå Eline, aka Menstrollet, til å pynte nasetuppen, sånn at det blei noko tydelegare kva gate eg eigentleg freista å halde meg i.
I det store og det heile var eg veldig nøygd med kostymet mitt. Til ein forandring droppa eg alt av voks og latex, og køyrde ei meir subtil klovnesminke i år. I overkant subtil, kan det kanskje hevdast. Eg hadde til og med kjøpt eingongs-hårfarge i rosa, noko eg i løpet av dagen har innsett at kombinert med hårsprayen eg fann i tølene etter besta, utgjorde eit ganske heftig resultat, som framleis står mohawkstyle no seint på kvelden. Så får det heller vere at den sikkert gir meg mitt eige private hòl i ozonlaget. Faktum er no i det minste at det virkar.
Festlegheitane blei arrangert hjå Sara, og ho stilte som vanleg med punsj med augeepler, samt fantastiske sjokolademuffins som hadde fluffy eggedosis-smak på frostingen. Eg trur eg sneik til meg 3-4 stk, hovudsakeleg for å få momse frosting.
Masse herlege folk, både jolenisse-babes, vampyrar, skrømt, og ein funny bunny boy. Beer-pong og drikkeleikar. Og ikkje minst fekk eg med fine-Eline, som har så bissi timeplan at ho klarar i snitt å presse inn to dagar med Lokkri-tid i året! Så wheee for det! ^^
Joker-chick Sara, skeleton-Cathrine og moi
Foto: Sara
Meg og TampongTrollet Eline <3
Kveldens antrekk! Svart frakk, platå-støvlettar til langt oppå leggen og raud nasetupp blei lagt til seinare.
Då klokka gjekk mot halv 12, skulle festen forflytte seg til ein uteplass. Tidlegare Klubb KOK, der eg ikkje har vore sidan 2006 eller så. Det var til og med FØR det var både Tiger og LUX, eller kva no enn dei har heitt opp igjennom åra! Jiiz. Tida flyg.
Køen var lang som eit vondt år. Men med god underhaldning og masse god stemning, gjekk ventetida relativt kjapt. Me kom inn, etter at Cathrine hadde freista å hjelpe ei demon-bærte med å rette ut flokane i det tupperte håret hennar (noko ho ikkje sette vidare pris på….!) og eg freista å orientere meg i lokala.
Kort oppsummert: Golvet var så klissete at eg var redd skosålane mine skulle stå att bak meg for kvart steg eg tok. Baren hadde berre drikkevarer for barnehagestadiet (ingenting over 20%!) og sjølv om dansegolvet var tettpakka, sleit eg med å forstå kva dei dansa til.
Det var då eg følte meg gamal. Skikkeleg gamal. Eg trur eg aleine heva gjennomsnittsalderen med minst 20 år, og for fyrste gong i mitt liv slo tanken meg at musikken her berre var dunk-dunk og bråk. Innimellom kjende eg igjen eit hint av orginalane som var sampla, men i neste augneblink drukna det i basstaktar og onka-chonka-chipp-chopp-lydar.
Eg bestilte meg ein drink i baren, og ba om ein syrleg ein. Det fekk eg til gongs; det blei som å drikke sitronsyre. Med ekstra sitron. Så eg freista med ein søt ein for å rette meg sjølv inn på rett spor. Den smakte dårleg blanda hushaldningssaft. Til slutt ga eg opp, og gjekk for ein øl. Som havna på golvet.
Det blei spikaren i kista. Brystkassa mi gjorde opprør i kjølvatnet av den noko sur/søte opplevjinga eg nyleg hadde gått gjennom. “Bringesvie”, som xGubbelusken bruka å kalle det.
Så eg snudde rundt, klatra opp trappa og gjekk ut for å trekkje frisk luft. Der dumpa eg ned på ein benk, opna veska, og innsåg at mobilen min tydelegvis var blitt igjen på vorspielet. Hurra.
Sidan Dunedàin var utanfor rekkjevidde, og sidan ingen bussar hadde tenkt seg utover mot mine heimtrakter dei neste 4 timane, bestemde eg meg like gjerne for å hoppe i ein taxi og rulle heim på den noko meir ekstravagante måten. Klokka var sikkert ikkje blitt 2 ein gong, så eg følte meg noko gamal der eg sat. Igjen.
Ikkje at det akkurat har skremd meg frå å føle ein trong til å emigrere ut på by’n i ny og ne, men det er mogleg eg vel uteplassane med større omhu. Eg har vel og merke oppdaga at eg burde utvide horisonten min aldri så lite grann, sidan ruta mi har gått mellom BrukBar, Finnegans og Garage dei siste åra. No er Garage historie, og eg føler ei trong til å gå på jakt etter eit nytt vatnhòl. Forslag blir mottekne med takk.
Så blei det kanskje ikkje tidenes -lengste- Halloween-fest på meg i år, men kjekt var det no like fult. Dunedàin hadde skåre ut tidenes mest awsomme graskar-lykt, som fekk plass på altanen vår. Innmaten blei det kokt suppe på, men min entusiasme for den retten kan eg fint halde for meg sjølv. Det var….spesielt.
Me hadde kjøpt inn snop til trick or treaters’ane, men det kom ingen småmonster på døra her hjå oss i år. Nokre blei observert der dei rusla forbi, men noko held dei tydelegvis frå å kome oppom oss. Ingen tap sånn sett; eg et gjerne snopet sjølv, eg! I kjølvatnet av det har eg i tillegg konkludert med at smarties-linser smakar kliss likt uansett farge, i motsetjing til NonStop som faktisk har ein viss variasjon. Kors på halsen!!
