Sountrack: Nightwish  – Amaranth

Så var eg tilbake i jobb på Shell 7/11. Tidlegare, sånn i mine yngre dagar, sa besten alltid til meg at om eg ikkje fann ut kva eg ville bli snart, kom eg til å ende opp som trise på Dragsvik. Det vil sei: Kioskdame. Han tok ikkje veldig feil, men faktum er at eg trives utruleg god med jobben min! Så lengje eg har moglegheit til å kombinere det med å lage film, så er eg lukkeleg. 
Og når me er inne på kloke ord, så kom svigermor mi med nokre her om dagen òg, då eg og Dùnedain stakk innom: – De er alltid så blide og glade! De har kanskje ikkje så mykje, men de klarar dykk og er lukkelege! Og det visar! 
Det har lagt litt i bakhovudet mitt dei siste dagane. Verken eg eller Dùnedain kjem til å bli millionærar med dei rettningane me har vald her i livet. Men me har kvarandre, og me har det utruleg fint saman. Og sjølv om vår type familie er noko uortodoks, så har me fire (snart fem) born som me elskar over alt på jord! Folk kan sei kva dei vil om at dyr aldri kan erstatte det å ha “ekte” born, men eg kunne aldri tenkt meg å bli mamma til anna enn firbeinte og flygande skapnader. Kanskje nokre med gjeller, men det får vere grenser for kor mykje lengjer eg skal vere nøydd å strekkje meg. 
Me bur i verdas koselegaste vetle hus, i ein liten eventyrskog. Eg er tante til verdas nydelegaste små englar, og eg har huset fult i fantastiske skattar. Loftet mitt er fult av dokker og bamsar og My Little Pony, eg har ein hærskare med fantastiske mennesker i livet mitt som er så heldig å få kalle venene mine, og eg kan få lov å vere meg sjølv 100%. Kva andre måtte tenkje om meg når eg fargar håret lilla og kler meg i netting og naglar, klarar eg heilt fint å la vere å bry meg med. Og ikkje minst, som eg allereie har nemd: Eg får jobbe med min største lidenskap! Eg får lage FILM, og eg får skrive og dikte opp mine eigne land med mine eigne reglar. 
Eg elskar livet mitt!! Sånn med unntak av at fyrste dag på jobb tok heftig på beina mine, etter så mange veker som tilnærma lik invalid…..Men det skal eg klare å leve med. 

Foto: Christie <3

I går hadde min favoritt-kiwi Christie bursdagsfest. Ho hadde lagt feiringa til Casa de Gabbi & Harelabb. Planen min var å møte opp, hengje litt, drikke eit par-tre øl og stikke heim, sidan eg skulle byrje på jobb klokka 12 dagen etter. Og tradisjonen tru var eg ein smule etter timeplanen då klokka tikka mot party-time. Eg slengde meg i dusjen, vaska det vetle av dun eg har på toppen, shave-shave og vaske-vaske, og skulle klatre ut av dusjkabinettet. Der tok eg ein merkeleg form for ufrivilleg piruett, og stupte i staden ned mot flisane. Medan eg hang i lufta, var det noko inni hjernen min som ropa høgt og skingrande at DETTE kom ikkje til å ende bra! Operert kne, og dagen før sjukemeldinga mi var over? Nei, dette kunne me ikkje ha noko av!! 
Som ein katt i fall (eller ei kyr på basehoppings-kurs) freista eg å vri meg i lufta. Alt gjekk i sakte film, medan det svarte og rimeleg steinharde golvet kom faretrugande nær. Kneskåla mi, på høgre fot (som for så vidt er den som er lappa saman herifrå til eva) sneia golvet i eit nanosekund, før eg fekk vridd meg over på sida i noko eg likar å tru var eit slags ninja-hallingkast, og ankelen min slo så det sang mot kanten på dusjen. 
Så låg eg der, kneip igjen augo og ba ei stille bøn om at eg framleis var på den rette sidan av dei levande si verd. Smerten i foten tyda heilt klart på at eg så definitivt var i live. 
Eg røska ned ein handklede frå benken attmed meg, pakka det under foten, og psyka meg opp til å kike på skadene. Konklusjonen blei at dette var ikkje vidare suksess; heile fotbladet mitt var blåare enn ein smurf, oppskrapa og såg ikkje bra ut. Neste etappe var kneet. Der vaks det fram eit knøttlite blåmerke, midt mellom arra. Det hadde gått bra. Kneet var i det minste i eit stykkje. 
Eg fekk stabla meg på beina, og innsåg at trass i det meste, er eg tidenes gummikvinne. Foten var kanskje blåslått og såg mindre innbydande ut, men brusk og bein var akkurat der dei var då eg steig inn i dusjen. 

Me kom oss på fest. Noko anna hadde kanskje ikkje ligna meg. Og då ølen min var konsumert, serverte Harelapp meg tequila. I was doomed. Og for å gjere det endå verre, sette Gabbi på karaoken, og då blei i tillegg Dùnedain hakket verre å få med på lasset. Me kom oss likevel heim og til sengs, og underteikna var ljos vaken igjen klokka 06.00 i dag tidleg. Eg enda sjølvsagt med å krype under dyna igjen, og vakna noko meir dehydrert litt seinare. 
Like fult; eg er stolt. Dehydrert, men stolt. 
Og som alltid var det verdas herlegaste gjeng som held fyllekula i gong! Det er aldri keisamt i den kåken; det er folk av ALLE typar som likevel klaffar som hand i hanske der! Det er straighte, lesber, homsar (var ingen, meg bekjend, av type sistnemde der i går, men…) bifile, transer, cross-dressers, gotharar, rockarar, hard-core feministar, musikarar og kontorarbeidarar. Ein heilt fantastisk blanding av folk som kan sitje og diskutere alt frå sex til danske språk-issues, utan at nokon ser rart på deg. ALT blir diskutert, og alle har det kanongøy!! Eg er så utruleg glad eg endeleg har funne ein gjeng individ som er like fucked i skallen som meg, og hadde det ikkje vore for denne klanen, hadde eg aldri funne Dùnedain!! <3 
Syng med den stemma du har, og skrik ut ALT du har på hjarta. I luv these ppl. 

Me ‘n’ ma badass birthday kiwi-chick
(Foto: Christie)