Den 12. mann

Norsk drama/krigsfilm (2017)
Med Thomas Gullestad, Jonathan Rhys-Meyers & Marie Blokhus
Regi: Harald Zwart
Lengde: 2 timar 15 minutt

Ein stakkars motstandsmann får ein verkeleg kjip og lang tur til Sverige. 

Historia om Jan Baalsrud er i seg sjølv sterk. Og lang. Forferdeleg lang. I korte trekk reiser tolv menn som ei sabotasjegruppe frå Shetland til Troms, med mål å lage krøll for tyskarane i 1943. Det går ikkje så bra, og båtferda endar med eit iskaldt og noko ufrivilleg bad, massearrestasjon og ei avskoten tå. Og så gøymer Jan seg. Han gøymer seg veldig godt; faktisk så godt at filmen grensar til uuthaldeleg keisam. Det blir tortur, kolbrann, snøskred og tær som kuttast av med tollekniv. Men likevel skjer det ikkje så mykje. Baalsrud har fleire liv enn ein gjennomsnitteleg huskatt, og det er imponerande at han overlevde, men filmen blir meir ein dokumentasjon av det som skjedde; nærmast ei rein oppsummering. Samt eit bilete på kor fæle nazistane var. For dei var skikkeleg dumme, men det har me vel allereie fått inn med t-skei i tida frå barneskulen? 
Bileta er kjempefine, skodespelarane er truverdige, og effektane er flotte, men det er likevel ikkje nok. Då det var litt over ein halvtime att av filmen, keik eg på klokka og tenkte: -Herregud, er han ikkje snart i Sverige?! Kor langt kan det eigentleg vere til den pokkers svenskegrensa?!

Jan Baalsrud og alle som hjelpte han på vegen fortenar ein film, men det hadde gjort seg betre i form av ein dokumentar. Eller ein kortfilm. 2 timar og 15 minutt med ein kar som ligg i skjul i hytter, under steinar, bak snøhaugar og i iskalde nordlandsfjordar blir i overkant langt. Filmen har eit klimaks mot slutten, der du lenar deg litt fram i setet og heiar på nordmannen (og reinen. Den reinen var skikkeleg fin!) men det er ikkje verd to timar med venting.