Soundtrack: Skruk – Det Lyser i Stille Grender
NB! Dette innlegget skal etter planen innehalde fleire bilete på sikt, men sidan eg manglar desse foreløpig, kjem dei forhåpentlegvis seinare, eventuelt i eit anna innlegg! 😉
Det er litt vedmodig når ei innspeling er over. Du har levd i di eiga vesle boble i over ei veke, der verda er prega av kablar og budsjett og ein haug med fine folk som held seg i same bobla. Brått er kvardagen der igjen, og du merkar du faktisk saknar å stå tidleg opp for å møte på sett med walkie-talkie i baklomma, dokumentmapper på alle kantar, og eit fantastisk crew som gjer ein heilt utruleg innsats frå morgon til kveld.
Film er ein livsstil. Når eg fortel folk om korleis det gjerne artar seg, og korleis ALT dreiar seg om jobben din i periodane det står på (i alle fall når ein jobbar med kortare innspelingar) er det mange som ristar på hovudet og spør: -Korleis ORKAR du?!
Det er ikkje vanskeleg. Ikkje når du lever for det, og elskar kvart minutt av det.
Som produsent i denne runden, fekk eg sett mindre av det som skjedde framfor kamera enn når eg har vore foto, lyd, skodespelar eller i prod.design-avdelinga. Men det var ei fantastisk opplevjing, og eg gjer det gjerne igjen! Det er ei lita kontorrotte i meg, når alt kjem til stykkje!
I am Cornholio! I need TP for my banghole! (anar ikkje kvifor hovudet mitt syng den, men….)
Innimellom kan det vel og merke bli mykje for ein kvar entusiast, og i går enda eg opp med å duppe av på sofaen. Det siste eg sa til mine effektive og trufaste prod.ass’ar Jenny og Wenche, var: -Vekk meg om eg snorkar!
Eg merka ikkje ein gong at eg hadde sklidd inn i draumeland, før nokon prikka borti meg og kviskra: -Vakne! Du snorkar! Dei går på opptak!
Eg snorkar vanlegvis berre når eg er i overkant trøytt og sliten, og dette var vel det endelege provet på at NO trengde eg ein fridag.
Så eg måtte sei ifrå meg jolebordet med den andre jobben. Det gjekk rett og slett ikkje! :'( Kroppen protesterte, hovudet arrangerte parade, og ryggen gjekk ut i streik. Veldig kjipt; eg hadde verkeleg sett fram til å hive innpå med pinnekjøt i godt selskap, svinge meg på dansegolvet og hive nedpå ein dram eller to. Men vil ikkje kroppen, så vil ikkje kroppen.
Pixie skulle jo i tillegg vere med på innspeling denne dagen, og ho starta dagen med å glefse tak i Elessär, og knekke ei tann…Heldigvis hang den berre igjen etter ei hudfille, og kunne nappast ut. Ho har berre mjølketenner (long story), og dei vil etterkvart ramle ut av seg sjølv. Men det tek til å gå hardt utover hjørnetennene hennar! Ho kjem til å bli ei tannlaus lita dame på sikt, er eg redd….Men innsatsen hennar var det ingenting å sei på, trass i tannfellinga! Ho er vesle primadonnaen til mamma, ho. Ein tannlaus liten kinesar-diva.
Men no har jola gjort sitt inntog i heimen, så smått i alle fall. Jolemusikken siv ut av høgtalarane, adventstjerna er komen opp, og joleljosa lyser opp utanfor.
Og tradisjon tru renn det inn med snaps frå folk som har kome hakket lengjer og starta jolebaksten. Eg tek det litt på sikt. Fyrste veka skal eg jobbe som ein tulling, så det blir ikkje mykje tid til nedvask i år heller, ser det ut som.
Ha ei flott adventstid, alle saman!
